«…παρέδωκεν αὐτοῖς ὁ Θεός … εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τά μή καθήκοντα. Πεπληρωμένους πάσῃ ἀδικίᾳ, πορνείᾳ, πονηρίᾳ, πλεονεξίᾳ, κακίᾳ,…»
(Ρωμ. 1,18-32)
Εδώ και πολλά χρόνια έχουμε καταστεί θεατές ενός οργανωμένου αγώνος, περιορισμού της μολύνσεως της ατμοσφαίρας και τροχοπέδης της ασυστόλου ρυπάνσεως, που απειλεί καταστροφικά την ανθρωπότητα.
Πρωταγωνιστές της προσπαθείας, κράτη μεγάλα, διάφοροι νεόδμητοι φορείς με ηχηρά ονόματα και ένα πλήθος σοφών και εμπειρογνωμόνων –πραγματικών επαϊόντων– που συμπληρώνουν την κουστωδία, θεσπίζοντας αυστηρές διατάξεις για την τήρηση των ψηφιζομένων μέτρων.
Όλα τα ανωτέρω, απόλυτα σωστά και δίκαια, εφ’ όσον υποκινούνται από αγνά ελατήρια και ουσιαστικό ενδιαφέρον και δεν αποτελούν έπεα πτερόεντα ενός στείρου διαλεκτισμού–εντυπωσιασμού, που όπισθεν κρύβεται η παραπλάνηση και αποπλάνηση της κοινής γνώμης, αποπροσανατολίζοντάς την από τα άκρως ουσιώδη και φλέγοντα ζητήματα, εισάγοντας «κερκοπορτίως» πονηρά και καινά δαιμόνια.
Καθήκον όλων μας είναι η διαφύλαξη της φύσης και του περιβάλλοντος από κάθε αλόγιστη επέμβαση, που θα πρέπει να ξεκινά από την ατομική μας προσπάθεια και ευθύνη, με στόχο τον σεβασμό των επομένων γενεών.
Μη λησμονούμε όμως, ότι η πτωτική πορεία της φύσης, είναι η ακολουθία της συνεχιζομένης παρακοής του συγχρόνου Αδάμ.
Η υποκρισία όμως των ανωτέρω, αποκαλύπτεται άμεσα, καθότι δεν γίνεται κανένας λόγος και καμία ανάλογη διαμαρτυρία–αναφορά για μία πολύ πιο επικίνδυνη μόλυνση, που είναι η ηθική. Για μία πλήρως αποπνικτική πνευματική ατμόσφαιρα, που στερεί το οξυγόνο του πνεύματος, καταδικάζοντας σ’ έναν αργό θάνατο την ανθρωπίνη ψυχή.
Την κατάσταση όμως αυτή την αιτιολογεί πλήρως ο απ. Παύλος: «Ενώ γνώρισαν τον Θεό μέσα από τη δημιουργία, ούτε τον δόξασαν, ούτε τον ευχαρίστησαν ως Θεό. Αντίθετα η σκέψη τους ακολούθησε λαθεμένο δρόμο και η ασύνετη καρδιά τους βυθίστηκε στο σκοτάδι της πλάνης. Έτσι ενώ θριαμβολογούσαν για την σοφία τους, κατάντησαν ανόητοι ως το σημείο, αντί για τον δημιουργό αθάνατο Θεό, να προσκυνούν είδωλα που παρασταίνουν ανθρώπους, πουλιά, τετράποδα ζώα και ερπετά. Γι’ αυτό τους παρέδωσε ο Θεός στις βρωμερές επιθυμίες τους και τους άφησε να ατιμάζουν μόνοι τους τα σώματά τους…».
Έτσι η ζωή μας είναι κορεσμένη από αδικία, κακία, πονηρία, πλεονεξία, πορνεία. Ο πανσεξουαλισμός ο διεφθαρμένος και άκρως διεστραμμένος, ο κοσμοκράτορας του αιώνος τούτου με την πληθώρα των ναρκωτικών να εξυπηρετούν–διευκολύνουν «το έργο του», κλέβει την παράσταση.
Η ηθική ατμόσφαιρα ολονέν και μολύνεται περαιτέρω. Περιφρονημένες, αγνοημένες και πλήρως αμφισβητημένες οι δοκιμασμένες αξίες, με πλήρη αναζήτηση στα ναρκωτικά, στα ξέφρενα–ασύνορα ξενύχτια και στα ποικιλόμορφα εγκλήματα. Όμως ελευθερία δεν σημαίνει αποχαλίνωση. Κοσμοκράτορες της γης· όπως πρέπει να σεβόμαστε το φυσικό περιβάλλον, κάπως ανάλογα και πολύ σεβαστότερα, θα πρέπει να διαφυλάσσουμε την ηθική ατμόσφαιρα της κοινωνίας. Αυτή μπορεί να διασφαλίσει και την ανάλογη φυσική. Δεν θα θέτουμε κυρώσεις μόνο στους μολύνοντας το φυσικό περιβάλλον, αλλά και σε όσους μολύνουν την ηθική πορεία της ανθρωπότητος, ειδικά όταν αυτοί είναι συγγραφείς, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, άνθρωποι «του πνεύματος». Αλλά δυστυχώς όλη η ανηθικότης και η ανωμαλία, όταν φτάνουν να εκδικασθούν στα δικαστήρια, αθωώνονται άμεσα «εν ονόματι της τέχνης», εν ονόματι του εκσυγχρονισμού και της πανηγυρικής καταρρίψεως των απηρχαιομένων ταμπού.
Έτσι το μολυσμένο νερό από τις πηγές το επισημαίνουμε· όπως και από τις μολυσμένες ακτές το κρατούμε σε απόσταση· αλλά το δηλητηριασμένο νερό της ηθικής χαβούζας το πίνουμε ανυποψίαστοι, διαταράσσοντας τον ψυχισμό μας ανεπανόρθωτα.
Όλα αυτά όμως συμβαίνουν, γιατί όλος ο κόσμος ευρίσκεται κάτω από την επίδραση κάποιας δύναμης που εξουσιάζει τον νου, την θέληση και όλες τις ψυχικές δυνάμεις. Αυτή η δύναμη είναι ο Διάβολος. Έτσι η σύγχρονη ανθρωπότητα βιώνει μέσα σε θάλασσες πίκρας, αμφιβολίας και πλήρους αμαρτίας. Οι άνθρωποι φτάνουν σε άβυσσο ψυχικής κοπώσεως και εν τέλει αυτοκτονίας, που είναι το κυρίως φαινόμενο στα χρόνια μας. Ο αιώνας της απιστίας και της ηθικής παραλυσίας παλεύει να βρει γαλήνια και απάνεμα λιμάνια στους τρικυμιώδεις ωκεανούς της αθεΐας. Εις μάτην όμως η αναζήτηση. Το τίποτα έχει να προσφέρει τίποτα. Η ηθική μόλυνση των χρόνων μας, ενσαρκώνει τον σύγχρονο Φαραώ που καταδυναστεύει ολόκληρη την κοινωνία. Ένας ζυγός ασήκωτος που κρατά κάτω από τις υπέρβαρες πυραμίδες της ποικιλομόρφου αμαρτίας, ολόκληρη την κοινωνία. Όπως τότε διέταξε ο Φαραώ να σκοτώνονται τα νεογέννητα αγόρια των Εβραίων προς πληθυσμιακή μείωση, έτσι και τώρα στις μέρες μας η θεά της αθεΐας με την κόρη της την ανηθικότητα, επιτάσσει νέες ειδεχθείς θανατώσεις των εμβρύων για να αποφευχθεί η σύγχρονη αύξηση πληθυσμού της γης και το βασικότερο να απολαμβάνει η κοινωνία το ποτό της αμαρτίας χωρίς περιορισμούς και δεσμεύσεις, πλήρως απελευθερωμένη. Οι εκτρώσεις στο σατανικό μεγαλείο τους. Οι ανθρωποθυσίες του παρελθόντας, συνεχίζουν στους συγχρόνους βωμούς των ιατρείων.
Κι όμως μία είναι η θυσία η δεκτή παρά Κυρίω.
«Θυσία τῶ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει».
Στενάζει στην ουσία η κοινωνία αποκαμωμένη κάτω από τον ιδιόμορφο και ανυπόφορο ζυγό που επέλεξε μόνη της, αλλά κανείς δεν εκδηλώνεται. Άλλοι, γιατί είναι αδύναμοι ψυχικά και πλήρως απελπισμένοι και άλλοι γιατί τους εκφράζει η παρούσα κατάσταση και δικαιολογεί την ήδη άνομη ζωή τους απόλυτα.
Καθολική πνευματική ξηρασία με μία κοινωνία οικτρά ακέφαλη προς όλα τα μέτωπα, να πορεύεται τρικλίζουσα προς τον δρόμο του πνιγμού. Όπως τα μίνκς κατά περιόδους στα βόρεια κλίματα, όταν τρελαίνονται οδεύουν καθ’ ομάδας και πνίγονται στη θάλασσα, έτσι και η σύγχρονη κοινωνία των ανθρώπων, αψύχων μίνκς, οδεύουν στον όλεθρο της κολάσεως.
Λίγοι είναι αυτοί που ποθούν πραγματικά να εξέλθουν από τον κλοιό της αμαρτίας, διερχόμενοι την σύγχρονη ερυθρά θάλασσα. Και αυτοί όμως μετά παραμένουν στο στάδιο αυτό αναποφάσιστοι, δειλοί, οκνηροί, αντικρίζοντας μπροστά την αχανή έκταση της ερήμου των θλίψεων και των δοκιμασιών, που τους χωρίζει από την γη της επαγγελίας, την άνω Ιερουσαλήμ.
Ο σύγχρονος άνθρωπος ανίκανος και λιπόψυχος δεν θέλει αγώνες, θυσίες και στερήσεις. Προτιμά την δουλεία «του Φαραώ», αρκεί να έχει να γλύψει τα αποφάγια του.
Όλα αυτά όμως, γιατί έχει αποκοπεί από τις θεϊκές ρίζες· έχει ασεβήσει αλόγιστα και έχει διακόψει την επικοινωνία–τροφοδοσία του μέσω της προσευχής, της θείας αυτής εκστάσεως.
Κι όμως ο Θεός το τόνισε, σηματοδοτώντας τον δρόμο της σωτηρίας.
«Διά τήν ἀπιστίαν ὑμῶν, τό γένος τοῦτο οὐκ ἐξέρχεται, εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ».
Είναι λοιπόν απαραίτητη αυτή η σύγχρονη ράβδος της προσευχής, να κρούει την θύρα του Θεού, για να διαχέει το έλεος του εφ’ ημάς, ανοίγοντάς την.
Επίσης έχουμε ανάγκη του ζωοποιού σταυρού. Του σταυρού που έσωσε τον παλαιό Ισραήλ μέσα στην έρημο, να μας σώσει κι εμάς στην σύγχρονη έρημο της απογνώσεως και του ανηθίκου εγκλωβισμού. Του σταυρού όμως, αίροντάς τον και όχι απλά θεώμενοι αυτόν μακρόθεν.
Έτσι θα προχωρήσουμε έχοντας πίσω μας την «ερυθρά θάλασσα», χωρίς να εφησυχάζουμε όμως, ότι είμαστε ασφαλείς από την σατανική καταδίωξη. Πρέπει να συνεχισθεί η πορεία σωτηρίας. Τα σύνορα «της γης που ρέει μέλι και γάλα» απέχουν πολύ, ακόμη.
«Με το πρόσωπο μας όμως πορευόμενο εις Ιερουσαλήμ» χωρίς καμία απόσπαση – όπως η γυναίκα του Λωτ– θα φτάσουμε τελικά στον προορισμό μας.
Η περιπλάνηση στην έρημο θα τερματίσει… Όταν ένας γίγαντας σαν τον υδατόσωστο Μωυσή δυσπίστησε τελευταία στιγμή προς την θεία πρόνοια, πολύ παραπάνω εμείς οι τιποτένιοι δυσπιστούμε.
Το θέμα είναι να μην απιστούμε…
Τελικά «Πίσω από την μακρινή αυτή κακοκαιρία, ευρίσκεται μία χώρα μακαρία».
Μη μας λείψει ο πόθος της ανευρεύσεώς της, αλλά και της κατακτήσεώς της.
Αρίσταρχος