Μ. Σάββατο· ένας τάφος φιλοξενεί τον αχώρητο. Ένα μνημείο προβάλλει τη δύ-ναμη του κακού, την συντριβή της ελπίδας, την έναρξη της απελπισίας για την τελική επικράτηση του κακού. Ο Χριστός η ενσάρκωση της αγιότητας, της ποικίλης αρετής, της τελειότητας, της απαράμιλλης ψυχικής ομορφιάς έχει συντριβεί από τις δυνάμεις του κακού. Οι αρχιερείς, οι ιερείς, οι γραμματείς, οι Φαρισαίοι, οι άρχοντες, οι Σαδδουκαίοι θριαμβεύουν· τα ποικιλόμορφα θρησκευτικά, πολιτικά και φιλοσοφικά κατεστημένα αλαλάζουν. Ο ενοχλητικός αμφισβητίας τους, ο επικίνδυνος ελεγκτής τους, αυτός που απεκάλυπτε την γύμνια τους και την διαφθορά τους έχει εξουδετερωθεί. Τα δριμύτατα «ουαί» δεν θα ξανακουσθούν· ουδείς θα τολμήσει να πάει κόντρα προς την άρχουσα θρησκευτική και πολιτική τάξη· να αμφισβητήσει τις αξίες της και τα «πιστεύω» της. Η δύναμη της συκοφαντίας, του ψεύδους, της απάτης, της κακίας και της διαφθοράς φαίνεται ανίκητη και ακατάβλητη. Οι στρατιώτες, τα όπλα, η κουστωδία είναι τα ακαταμάχητα επιχειρήματα, τα οποία δεν μπορεί κανείς ν’ αναιρέσει και ν’ αμφισβητήσει. Οι εισηγήσεις των ανθρώπων ανέκαθεν είχαν και έχουν πειθώ ανάλογα με τις δυνάμεις που μπορούν να παραθέσουν για να υπο-στηρίξουν τα σχέδιά τους.
Κι όμως η νίκη των σκοτεινών δυνάμεων είναι προσωρινή και φαινομενική. Η Κυριακή έρχεται και μαζί μ’ αυτήν η ανάσταση, όπως υποσχέθηκε ο Κύριος μας. Η ανάσταση που καραδοκεί ν’ ανατρέψει κάθε κίνηση του κακού. Να καταστήσει μάταια κάθε επιτυχία του. Να δώσει νόημα σε κάθε ωραία προσπάθεια του ανθρώ-που. Μάλιστα θέλει να επισημάνει ότι η κάθε εκούσια ή και ακούσια θυσία δεν είναι χαμένη κίνηση και δεν πάει στο βρόντο. Είναι η πιο θετική επένδυση. Είναι η πιο ασφαλής στρατηγική. Είναι το πιο σίγουρο κέρδος. Αυτό που φαίνεται ήττα είναι εν τέλει νίκη κι αυτό που φαίνεται νίκη είναι εν τέλει αδυναμία και καταστροφή. «Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνον μένει· εάν δε αποθάνη πολύν καρπόν φέρει» (Ιων. 12,24).
Οι εχθροί του Χριστού νομίζουν ότι ο τάφος έθεσε τέρμα στην δράση του. Ότι ο λίθος τα σκέπασε όλα και ότι η κουστωδία αποτρέπει κάθε επανάληψη του έργου του Χριστού. Κι όμως συγχρόνως φοβούνται· «Τη δε επαύριον, ήτις εστί μετά την Παρασκευήν, συνήχθησαν οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι προς Πιλάτον λέγοντες· Κύριε εμνήσθημεν ότι εκείνος ο πλάνος είπε έτι ζων, μετά τρεις ημέρας εγείρομαι. κέλευσον ουν ασφαλισθήναι τον τάφον έως της τρίτης ημέρας, μήποτε ελθόντες οι μαθηταί αυτού νυκτός κλέψωσιν αυτόν και είπωσι τω λαώ, ηγέρθη από των νεκρών· και έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης (Ματθ. 27,63-64).
Και πράγματι έτσι συνέβη· αλλά κατ’ αντίστροφη φορά. Δεν υπήρξε πλάνη των πιστών, αλλά αποδείχτηκε η πλάνη των απίστων. Οι δε πιστοί παρ’ όλο που δεν γνωρίζουν τι θα συμβεί ούτε και θυμούνται αυτή τη στιγμή τη διδασκαλία του Χριστού για την ανάσταση, εν τούτοις φανερώνονται και ενδιαφέρονται για το νεκρό δάσκαλό τους. Ο ευσχήμων Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, βουλευτής του Μεγάλου Συνεδρίου (Μαρκ. 15,42-43 και Ιω. 19, 38), ο οποίος ήταν ανήρ αγαθός και δίκαιος και δεν συμφωνούσε με τις αποφάσεις των Εβραίων (Λκ. 23,50-51) και επίσης ήταν πλούσιος (Ματθ. 27,57), και ο Νικόδημος, άρχων των Ιουδαίων, Φαρισαίος και διδάσκαλος του λαού (Ιω. 3,1·10 και 19,39), εμφανίζονται τώρα που είναι νεκρός. Οι μυροφόρες απτόητες πάνε να τον συναντήσουν. Φανερώνονται τώρα οι μορφωμένοι και επίσημοι μαθητές, που μέχρι τότε κρυβόταν και δεν τολμούσαν να φανερωθούν, όπως και οι γυναίκες που ποτέ δεν τον εγκατέλειψαν. Η αγάπη φουντώνει αντί να σβήσει. Η λογική της καρδιάς νικά την λογική της κεφαλής και αποδεικνύεται ορθότερη. Το παράλογο παρουσιάζεται ως ορθή τοποθέτηση στη ζωή. Το κακό αποδεικνύεται ανίσχυρο και αδύναμο. Και θ’ αποδεικνύεται αδύναμο εις τους αιώνας. Και η Εκκλησία μας συνεχώς θα ψάλλει θριαμβευτικά και με βεβαιότητα· «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν. Ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός».
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ