«Οὐδέ καίουσι λύχνον καί τιθέασιν

αὐτόν ὑπό τό μόδιον, ἀλλ’ ἐπί τήν

λυχνίαν καί λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ

οἰκίᾳ» (Ματ. 5,15)

ΦΩΣ! Το πλουσιότερο, ωραιότερο, σπουδαιότερο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. «Γενηθήτω φῶς· καί ἐγένετο φῶς» (Γεν. 1,3). Το πρώτο θείο πρόσταγμα.

Πηγή φωτός, ο ήλιος! Ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη αναφέρει: «Ἡ ἀκτίς τοῦ ἡλίου, τό καλύτερο φῶς πού ἐφάνη ποτέ εἰς τόν ὁρίζοντα τῶν ἑπταπύλων Θηβῶν».

Ο Πλούταρχος γράφει: «Πρέπει νά εἴμεθα εὐτυχεῖς, διότι ζῶμεν, ὑγιαίνομεν, τόν ἥλιον ὀρῶμεν».

Η δε Ιφιγένεια εν όψει της σχεδιαζομένης θυσίας της και του επικειμένου θανάτου της στην Αυλίδα, παρακαλεί τον πατέρα της Αγαμέμνονα να αλλάξει γνώμη γιατί «είναι πολύ γλυκύ και τερπνό να βλέπει κανείς το φως της ζωής»· «ἡδύ γάρ τό φῶς λεύσσειν!» (Λεύσσω = βλέπω).

Επειδή δε το φως είναι ο υπηρέτης του αγαθού και ο εχθρός του κακού, «πᾶς ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς, ἵνα μή ἐλεγθῇ τά ἔργα αὐτοῦ» (Ιωαν. 3,20).

Αλλά εκτός από το φως το υλικό τώρα με την έλευση του Χριστού αρχίζει και το αληθινό φως να χαράζει. «Η σκοτία παράγεται και το φως το αληθινόν ήδη φαίνει» λέγει ο Ιωάννης ο θεολόγος και ευαγγελιστής (Α΄Ιω. 2,8). Η ανάβαση στην πυραμίδα του φωτός ολοκληρώνεται. Στην κορυφή βασιλεύει το ένα και μοναδικό αληθινό φως. Ο Θεός. «Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου» (Ιωα. 8,12). Κατ’ επέκταση ο Θεός φωτοδοτεί και τους μαθητές του και τους καθιστά πηγή πνευματικού φωτός. «Ὑμεῖς ἐστέ τό φῶς τοῦ κόσμου» (Ματ. 5,14).

Ένας αγγελιοφόρος λοιπόν του θεϊκού φωτός ανέλαβε να φωτίσει τους μάγους, ενημερώνοντάς τους και καθοδηγώντας τους στον ήλιο της δικαιοσύνης. Ένας αστέρας επιφορτισμένος με ειδική και εξαιρετικά υψηλή αποστολή, υπέρλαμπρος, ξεχωριστός, απόλυτα ευδιάκριτος, όχι μόνο την νύχτα, αλλά και την ημέρα. Αυτός αναλαμβάνει την καθοδήγηση των μεγάλων αστρολατρών, αλλά και αστρολόγων. Την καθοδήγηση στην προσέγγιση του βασιλέως όλων των αστερισμών.

Ένας αστέρας κινούμενος εκ βορρά προς νότον, αντί εξ’ ανατολών προς δυσμάς, τονίζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την ιδιαιτερότητά του. Την διαφορετική του ταυτότητα. Ένας αστέρας που εκινείτο αλλά και στάθμευε, διακόπτοντας έτσι την κίνησή του, όσες φορές διέκοπταν την πορεία τους και οι μάγοι για να φάνε και να ξεκουραστούν. Ένας αστέρας με εξαιρετική λαμπρότητα που «διέπρεπε» λάμποντας όλη την νύχτα αλλά και την ημέρα. Αυτός ο αστέρας «ἀπέκρυπτε δύναμη ἀόρατο» κατά τον Χρυσόστομο και προφανέστατα ήταν άγγελος Κυρίου. Ενδεδυμένος την «αστρική ενδυμασία» για να προσελκύσει τους μάγους πιο ζωηρά, επιτακτικά και αξιόπιστα. Μιλούσε… στην γλώσσα τους, οπότε ήταν απόλυτα προσιτός και προπάντων φερέγγυος. Αυτή η ξεχωριστή έκφραση του φωτός οδήγησε μάγους και ποιμένες στον μέγα Βασιλέα. Η «αστρική» και η αγγελική.

Έτσι εγκαταλείπει ο ίδιος ο Θεός το παρελθόν στην Παλαιά Διαθήκη, σαν παλαιό, όπου δήλωνε την θεϊκή παρουσία του εν μέσω πυρός, φλεγομένης βάτου, ηφαιστειακής εκρήξεως και ιστάμενος στο πανύψηλο και καπνίζον όρος Σινά, ολομόναχος και απρόσιτος.

Κατέρχεται πλέον προσεγγίζοντας γλυκά το δημιούργημά του, χωρίς φαινόμενα που προξενούν τρόμο, αντιθέτως εν πλήρει ηρεμία και γαλήνη. Έτσι έλκει τους αγνούς και άδολους ανθρώπους κοντά στην πηγή του φωτός. Ειρηνικά! Το δε φως είναι αυτός ο ίδιος· πιο απτά και ανθρώπινα είναι ο γεννώμενος υιός του που έρχεται να φωτίσει το σκότος το πνευματικό που σκέπασε τη γη μετά την πτώση, με την αστραφτερή παρουσία του. Έρχεται ο νεογέννητος να εξαφανίσει οριστικά το πρότερο «σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, ὅπου τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἐπεφέρετο…» (Γεν. 1,2).

Από εκείνη την φωτεινή νύχτα, ξεπρόβαλλαν πολλά αστέρια ζηλότυπα με πρόθεση να επισκιάσουν εκείνο που είδαν «οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες». Ήταν όμως κίβδηλα γιατί εκπροσωπούσαν δόξα, πλούτο, ισχύ, υλισμό, υποκρισία και… έσβησαν. Ήταν δαίμονες μεταμορφωμένοι σε άγγελο φωτός. Άρα ως κλέφτες, απατεώνες και ετερόφωτοι, επανήλθον στο σκότος τους. Τα άστρα αυτά υποδηλώνουν όλους αυτούς που όρθωσαν το ανάστημά τους, θέλοντας να γίνουν μεσσίες για το πλήθος που αναζητάει νέους θεούς. Γιατί η φυσική μας υπόσταση μισεί το «κενό», το χάος, το σκότος, την αθεΐα και έτσι κατ’ ανάγκη ψάχνει για υποκατάστατα. Για νέους μεσσίες, για νέους θεούς. Ο Αλφρέ ντε Μυσσέ συνόψιζε σ’ ένα ανελέητο ερωτηματικό τις ανέλπιδες κραυγές των αθέων. «Ποιος από μας, ποιος από μας θα γίνει ένας θεός;» Να η αναζήτηση του δυσαναπληρώτου Θεού. Του Θεού που μόνοι μας εξορίσαμε και απομείναμε χωρίς Δημιουργό. Αυτόν που χρωστάμε τον εαυτό μας και την καταγωγή μας. Αυτόν που θανατώσαμε ανελέητα.

Έτσι ο συγγραφέας Αντρέ Μαρλώ σε μία διάλεξή του στην Σορβόννη, αναφωνεί: «Είπαν ότι πέθανε ο Θεός, αλλά πιθανόν να πέθανε και ο άνθρωπος επίσης». Είναι δυνατόν να ζήσει το δημιούργημα άνευ του δημιουργού; Έστω άνευ μίας ευεργετικής ενθυμήσεως; Αμπάρωσε στο εσώτερο είναι του ο άνθρωπος όλα τα προβλήματα μεταφυσικής για να απελευθερωθεί. Εκείνα όμως επαναστατούντα βράζουν όπως ο μούστος στο βαρέλι και κάποτε ξεχειλίζουν και τότε … ζητάνε με ορμή μία κυρίαρχη θέση στον πνευματικό του κόσμο.

Είναι η ώρα που τον οδηγούν στον πατέρα του· «ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου».

Όλοι αυτοί λοιπόν που απεκάλεσαν τον Χριστιανισμό σκιά και τον άφησαν να πεθάνει μ’ έναν ωραίο θάνατο, τελικά εκμεταλλεύτηκαν αυτήν την σκιά για να προστατευθούν από τον καύσωνα του υλισμού και της αθεΐας που μόνοι τους επέφεραν.

Μη μας απατά κανείς· το φως έρχεται μόνο από ψηλά και οδηγούνται σ’ αυτό όσοι πορεύονται με προσκυνηματική διάθεση.

Καλό είναι λοιπόν να νοιώσουμε σαν άνθρωποι το ασυμβίβαστο «φωτός και σκότους» οπότε οι πρώτες ανταύγειες θα ροδίσουν στον ορίζοντα και ακάθεκτη η θεία χάρη θα εισβάλει μέσα μας ανταμείβοντάς μας και «κατακτώντάς» μας. Τότε θ’ αναφωνήσουμε όπως ο πρώην άθεος Riviere «Οι πόρτες είναι ανοιχτές. Τώρα βλέπω το θείο φως». Από τώρα και πέρα η θεϊκή έλλαμψη θ’ αναχαιτίζει κάθε οδυνηρή πορεία αγωνίας και ψυχικής μοναξιάς.

Το εξαστράπτον φως της Δαμασκού θα μας γκρεμίζει από το άλογο της αλαζονείας μας, υποδεικνύοντας τον δρόμο της μετανοίας. Το λαμπρό πρόσωπο του μεταμορφωμένου Χριστού θα φωτίζει το σκότος μας, τα δε λευκά ιμάτιά του, ως το φως, θα καλύπτουν την ηθική γύμνια μας, ώσπου να κληθούμε να λάβουμε φως εκ του ανεσπέρου φωτός της αναστάσεως. Κατόπιν τα πράγματα απλοποιούνται, γιατί ο εξαστράπτων άγγελος έξω του μνημείου μας αναμένει για να μας οδηγήσει στο φως της Πεντηκοστής.

Αρίσταρχος