«Μανείς ὁ Ἡρώδης

ἐταράττετο…» (Θ΄ ὠδή κανόνος Χριστουγέννων)

Με την επί γης γέννηση του Χριστού, ταυτοχρόνως γεννήθηκε και η ταραχή στους θρόνους των καισάρων. Ο κάθε Ηρώδης έκτοτε… ταράττεται. Πότε φανερά, μέσα στην ανήσυχη παντοδυναμία του και πότε «λάθρα», μέσα στο δώμα της ελεεινής πονηριάς του.

Από τότε άρχισε μία σκληρή πάλη ανάμεσα στο ηθικό σκοτάδι των επί γης καισάρων και στο φως του μοναδικού θεϊκού «καίσαρος».

Αυτός είναι ο λόγος που μαζί με την γέννηση του Χριστού, γεννήθηκε παράλληλα και η μανία της θανατώσεώς του, μέσω της ανηλεούς διώξεως. Γεννήθηκε και άμεσα ξεκίνησε το πρώτο αντιχριστιανικό κίνημα εκφραζόμενο και απόλυτα υλοποιούμενο με τους παντοειδείς και μοναδικούς στην ανθρωπίνη ιστορία διωγμούς.

Φαινομενικά παντοδύναμος ένας καίσαρας· ένας βασιλιάς. Μέσα όμως στην επίπλαστη αυτή παντοδυναμία του, ελλοχεύει και ο φόβος. Ο φόβος σφετερισμού του θρόνου από την φημολογούμενη γέννηση ενός απογόνου με βασιλικό αίμα…

Φοβάται ο καίσαρας τον ιδιόρρυθμο και άκρως περίεργο διεκδικητή θρόνου. Η υπεροχή όμως που έχει τον καθησυχάζει, γιατί κατέχει ανθρωπίνως, ό,τι χρειάζεται για να τον αντιμετωπίσει τον θρασύτατο επίβουλο. Παρ’ όλα αυτά όμως κανένας καίσαρας δεν νίκησε. Αν βαδίσουμε προσεκτικά στα μονοπάτια της ιστορίας, μη παρασυρόμενοι από τη φτιαχτή αίγλη των αυτοκρατορικών δρόμων, θ’ αντικρύσουμε ένα ιδιότυπο φαινόμενο, που δυστυχώς ηθελημένα εγκρύπτεται στην ψευδαίσθηση των συγχρόνων ψευτοκαισάρων. Κανένας καίσαρας δεν νίκησε παρ’ όλη την καταπίεση που έσπειρε, τις διώξεις και τις καταδιώξεις. Σύντομα ή αργότερα νικήθηκε απόλυτα από τον αήττητο διεκδικητή παντοίων θρόνων, τον θάνατο.

Ο ίδιος δε σαν αποτέλεσμα της διττής αποτεφρώσεώς του (σωματικής και ψυχικής) εξανεμίστηκε και μετά λόγω εγκληματικής βαρύτητος κατέπεσε στα διαβολικά τρίσβαθα, ανασυρόμενος ενίοτε λόγω ηθικής εκδικάσεως, προς παραδειγματισμό των νεωτέρων καισαρίσκων.

Ενώ το διωγμένο και κατατρεγμένο βρέφος χωρίς δύναμη επιγείου καίσαρος, χωρίς εγκόσμια διαπιστευτήρια, χωρίς εξωτερικά γνωρίσματα βασιλικής καταγωγής, υπήρξε αήττητο, λόγω ανωτέρας, υπερφυσικής βασιλικότητος. Γιατί εμπεριέχει έμφυτη και αναπόσπαστη την θεία ιδιότητα και φύση.

Ούτως ή άλλως δεν έχει ανάγκη εξωτερικών γνωρισμάτων, για να ενισχύσει το κύρος του και να επιβληθεί στους «υπηκόους» του.

Κι όμως αυτό το βρέφος ήταν ανεπιθύμητο ΟΧΙ μόνο στον Ηρώδη και στην εκάστοτε μετέπειτα κοσμική εξουσία, αλλά και σ’ όλη την ανθρωπίνη κοινωνία. Αυτό φανερώνει η έλλειψη καταλύματος. «Οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. 2,7). Αλλά και η ταραχή όχι μόνο του Ηρώδη αλλά και του λαού (Ματθ. 2,3).

Έτσι λοιπόν, ο μεν καίσαρας ένας ξεπεσμένος ειδωλολάτρης, λάτρης δόξης, τιμών και αενάου εξουσίας εκινείτο με ισχυρό όπλο του την επίθεση. Αυτή τον αναδεικνύει. Την άμυνα την φοβάται. Τον περιθωριοποιεί, γι’ αυτό και δεν την στοχάζεται ποτέ. Ειδικά μέσα στην βαθειά μέθη της τρομοκρατικής εξουσίας που ασκεί. Ο δε ταλαίπωρος λαός –όχι όμως ανεύθυνος, αλλά βαθειά υπόλογος– πάντοτε είναι επιφορτισμένος, «ἱερᾷ φροντίδι» του εκάστοτε καίσαρος, με τις πολλαπλές έγνοιές του, που του στερούν το δικαίωμα υψηλών ανατάσεων και οραμάτων. Ειδικά στα χρόνια μας ο λαός επιμελώς σφιγμένος στην μέγγενη της γενικωτέρας πνευματικής και υλικής εξαθλιώσεως, αρνείται να εναντιωθεί στο παραμικρό, γιατί η επιτεινόμενη σύνθλιψη ολοκληρώνει τον αφανισμό του, οπότε αναμένει παθητικά το τέλος του.

Η παρούσα κατάσταση μας φέρει στην μνήμη τον αλυσοδεμένο αετό στην κορφή του βουνού, που ενώ λόγω σκουριάς έλιωσε ο κρίκος της αλυσίδας που τον κρατούσε δέσμιο, αυτός παρέμενε φυλακισμένος λόγω της παρατεινομένης ηθικής–ψυχικής σκλαβιάς του, που δεν του επέτρεπε ν’ αντικρύσει την ελευθερία του.

Αυτό λοιπόν έρχεται να υπενθυμίσει και να τονίσει ιδιαιτέρως κάθε χρόνο η εκ νέου γέννηση του «παιδίου». Την μεγάλη αντίθεση και την ειδοποιό διαφορά Χριστού και καίσαρος. Ταπεινώσεως και υπεροψίας. «Αδυναμίας» και «δυνάμεως». Μεγαλοψυχίας και μικροψυχίας. Αγάπης και δολερού μίσους. Αληθείας και αισχρού ψεύδους. Εντιμότητος και αισχράς ατιμίας και πλήρους διαφθοράς. Τελικής σταυρικής «αφέσεως» και οικτράς αντεκδικήσεως.

Μετά την γέννηση του Χριστού σε λίγους μήνες ο τότε καίσαρας πέθανε μέσα σε φρικτούς πόνους, σαπίζοντας και σκουληκιάζοντας, ως έπρεπε. Πέθανε, θανατώνοντας τον γιο του Αντίπατρο και πολλούς εβραίους προύχοντες για να επεκτείνει τον πόνο, ώστε να μη χαρούν για τον θάνατό του. Έτσι ο πλησιάσας τον θρόνον ως αλώπηξ, βασιλεύσας ως τίγρις, απέθανεν ως σκύλος. Θανάτωσε τα νήπια, προκειμένου να θανατώσει και το βρέφος.

Το ίδιο κάνουν χρόνια τώρα ολόκληρα οι σύγχρονοι καίσαρες με τους νόμους που απελευθέρωσαν τις εκτρώσεις. Εκδικούνται τη διαφυγή του βρέφους με τη σύγχρονη ειδεχθή θανάτωση των μελλοντικών νηπίων. Ας οδεύσουν ανενόχλητοι πλέον στην εκ νέου σταύρωση του Κυρίου.

Ο Χριστός κι όταν ακόμη εξουθενώνεται κι όταν ψιθυρίζει με σβησμένα μάτια πάνω στο Σταυρό το «τετέλεσται» εκφράζει την πνευματική του αρχή «πρᾷός εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδία» (Ματ. 11,29).

Χαμογελάει θλιμμένα στους Ηρώδες που «θυμώνουν λίαν» υποδεικνύοντάς τους τον δρόμο της αρετής και αποδεικνύοντάς τους την χρεωκοπία της ματαιότητος να κρατηθεί στην εξουσία η εξαλλοσύνη του εγκλήματος.

Δεν μπορούν όμως να καταλάβουν ένα πράγμα. Ότι οι μάγοι είναι αποφασισμένοι να γυρίσουν «δι’ ἄλλης ὁδοῦ» στην πατρίδα τους.

Αρίσταρχος