«Κύριε, καλόν ἐστίν ἡμᾶς ὧδε εἶναι» (Ματθ. 17,4)
Όρος! Ο πόθος, το πάθος, το όνειρο και η λαχτάρα κάθε ορειβάτου. Η κοπιώδης, εξαντλητική, επικίνδυνη, ριψοκίνδυνη ανάβαση. Η απόλαυση, ανταπόδοση και επιβράβευση του εγχειρήματος κατακτήσεως της κορυφής, του φυσικού γηίνου θρόνου! Ο πλούτος της θέας και του θεάματος, απλωμένα μπροστά στην εξέδρα του βασιλέως ανθρώπου. Όλα υποκάτω των ποδών του. Βασιλιάς όπως χρίστηκε από τον Θεό πριν την πτώση του. Ψηλότερα απ’ αυτόν, μόνο ο ουρανός με το πλήθος των αστέρων. Μέσα δε στον ουρανό ο Θεός, ο δημιουργός του σύμπαντος κόσμου.
Αλήθεια πόση δόξα και αίγλη βασιλική διέκριναν τον πρωτόπλαστο; Όλη η φύση υποταγμένη στον μέγα ηγεμόνα. Αυτόν που αποτελούσε το κέντρο του κόσμου, που γύρω του περιστρέφονταν όλα και αυτός καμάρωνε από την καθέδρα του παραδείσου. Κι όμως ήλθε η ώρα, που «μίσησε» την ίδια του τη δύναμη, την εξουσία που είχε, λόγω παρακαίρου και προσκαίρου πειρασμού αλαζονείας και έχασε το μεγαλείο του.
Από τα περήφανα ύψη, κατέβηκε στην ταπείνωση και την μοναξιά «της ερήμου». Έδιωξε τον Θεό από τη ζωή του, οπότε και ο Θεός τον έδιωξε–εγκατέλειψε από την προστασία και την καθοδήγησή του. Οπότε ο άνθρωπος χάνοντας τον Θεό, έχασε τη γλυκύτητα της φωνής και το φως της παρουσίας του Θεού. Ο Θεός στην μετέπειτα ιστορική πορεία του ανθρώπου, αφού δημιούργησε με τον εκλεκτό του Αβραάμ τον περιούσιο λαό του, απρόσιτος πλέον, θα εκφράζεται σε αυτόν με επιβλητικό και δικαιωματικό ηγεμονικό τρόπο. Σεισμοί, σύννεφα, αστραπές, κεραυνοί, φωτιά στο όρος Σινά: είναι οι τρόποι εκφράσεως και παρουσίας του που συνοδεύονται από φωνή στεντορεία και επιτακτική. Ένας πρωτότυπος κώδικας συμπεριφοράς και μία απόλυτα θεϊκή διάλεκτος, για να επικοινωνεί αναλόγως με το απείθαρχο παιδί του, τον άνθρωπο.
Απλησίαστος πλέον, επικοινωνεί με το λαό του, μέσω του προφήτου του Μωυσέως. Και αυτόν όμως τον κρατά σε απόσταση ασφαλείας, προειδοποιώντας τον για την ιερότητα και το άβατον του χώρου, όταν και όπου παρουσιάζεται για να μιλήσει μαζί του. Είναι αυστηρός πλέον και δεν χαρίζεται σε κανένα.
Πάλι όμως ο Θεός θα λυγίσει, λόγω της υπερμέτρου αγάπης του για τον άνθρωπο, που τον έπλασε με τα χέρια του. Έτσι κάποια στιγμή κατεβαίνει από τα απρόσιτα και απροσπέλαστα ύψη της κατοικίας του τροπικά, παίρνοντας την ανθρώπινη φύση. Σαν άνθρωπος συναναστρέφεται μαζί μας, μετέχει των προβλημάτων μας, διδάσκει, ελέγχει, θαυματουργεί. Γνωρίζει όμως ότι εμείς θα τον οδηγήσουμε στον Γολγοθά και ότι και οι πιστοί ακόμη μαθητές του θα σκανδαλιστούν από την έκβαση των γεγονότων. Θα σκανδαλιστούν από το φαινομενικά ασθενές και αδύνατο του Θεού. Γι' αυτό λίγο πριν το πάθος φανερώνεται εν δόξη ως Θεός στο όρος Θαβώρ. «Εἰς ὄρος ὑψηλόν κατ’ ἰδίαν». Το υψηλόν παραφραζόμενον σημαίνει εκλεκτόν.
Με επιλεγμένους όμως παρατηρητές και συνοδοιπόρους τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννην. Και με εκλεκτούς συνομιλητές τον Μωυσή και τον Ηλία. Τους εκπροσώπους της Π. Διαθήκης. Ο λόγος της εκεί συνευρέσεως; Η φανέρωση–αποκάλυψη της θεϊκής λαμπρότητος και της εκπάγλου φωτεινότητος. Η κατάδειξη ενός ετέρου πρωτοφανούς ηλίου. Της απολύτου θεϊκής δόξης! Το περιεχόμενο της συνομιλίας Χριστού και προφητών; Ο θάνατός του… Όλα ήταν προεγνωσμένα και προαποφασισμένα από τον Χριστό. Έπαθε διότι το ήθελε, όχι επειδή αδυνατούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ίσως αυτή η συνομιλία περί του θανάτου του Χριστού οδήγησε τον Πέτρο στην σκέψη–πρόταση· «Κύριε, καλόν ἐστίν ἡμᾶς, ὧδε εἶναι». Ήθελε να σώσει τον Κύριό του, ύστερα απ’ αυτά που ακούστηκαν. Η πρόταση αυτή είναι επανάληψη με άλλα λόγια της φράσεως που είπε νωρίτερα, όταν ο ίδιος ο Κύριος τους αποκάλυπτε ότι θα πεθάνει μαρτυρικά και μετά όμως θα αναστηθεί. Είχε πει τότε ο Πέτρος· «Ίλεως σοι, Κύριε· ου μη έσται σοι τούτο (Ματθ. 16,22) Εδώ δεν θα τον εύρισκε κανείς. Υπήρχαν επί πλέον και «οι σωματοφύλακές του» ο Μωυσής που νίκησε τους Αιγυπτίους και ο Ηλίας που κατέβασε φωτιά από τον ουρανό και έκαυσε τα αποσπάσματα του βασιλέως. Άρα δεν διέτρεχε κίνδυνο…
Συνεχίζει όμως ο Θεός και κάμπτεται περαιτέρω. Θέλει–ποθεί, να προσεγγίσει τον άνθρωπο ακόμη περισσότερο, ξεχνώντας τι του έχει κάνει. Θέλει να κατεβεί χαμηλότερα και να συναναστραφεί με όσους τον ποθούν σ' ένα ανθρώπινο επίπεδο. Σ' ένα επίπεδο που κρύβεται εξ ολοκλήρου η θεία φύση του και φαίνεται η αδυναμία της ανθρώπινης. Έτσι εμφανίζεται στο πιο αγαπημένο του όρος, το όρος των Ελαιών, τον τόπο και ορμητήριο της αδιαλείπτου προσευχής προς τον Θεό πατέρα.
Εκεί προσεύχεται ακατάπαυστα, δείχνοντας για μια ακόμη φορά στον άνθρωπο τον δρόμο της σωτηρίας. Το να ζητά μεν να εκπληρωθεί το θέλημά του να γλιτώσει από το μαρτύριο, αλλά να προκρίνει τελικά το θέλημα του Θεού. Αλλά δυστυχώς κι εκεί προδίδεται, πρώτον από τους κοιμωμένους μαθητάς του, που επανειλημμένα τον εγκαταλείπουν μόνον, αλλά και τον προδότη μαθητή του. Πάντως άγγελος εξ ουρανού τον ενισχύει, ενώ ο ιδρώτας βγαίνει σαν αίμα και πέφτει στη γη (Λουκ. 22,43-44). Είναι σημεία τραγικά που δείχνουν όμως το μεγαλείο του Χριστού σαν αγωνιζομένου ανθρώπου και πως ο Θεός τον ενίσχυε όταν οι άνθρωποι τον εγκατέλιπαν.
Ο Χριστός όμως θέλει «να κατεβεί» ακόμη περισσότερο, πιο χαμηλά, και να βρεθεί κοντά σ’ όλους τους ανθρώπους. Στα πλάσματά του. Είτε τον αγαπούν, είτε τον μισούν. Έτσι η υπέρμετρη αγάπη του για τον άνθρωπο, τον οδηγεί στην σταύρωσή του, στο επίπεδο πλέον της γης. «Στο ανθρώπινο επίπεδο». Σ’ έναν λόφο. Σ’ ένα ύψωμα που λόγω ιδιότητος όμως το μετέτρεπε σε όρος μέγα. Στον Γολγοθά! Ένας Γολγοθάς που έμεινε δυσθεώρητος στο διάβα των αιώνων και κέντρο συνειδησιακού ελέγχου της ανθρωπότητος. Έτσι ο μέγας νομοθέτης περατώνει το έργον του με την προσωπική εφαρμογή της νομοθεσίας του. «Αὐτοῦ ἀκούετε».
Όλη αυτή η υποδειγματική πορεία του Θεού πάνω στη γη, διάνηξε έναν δρόμο για τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που επιθυμεί σφόδρα να επιστρέψει στην οικία του πατρός του, στην πρότερή του δόξα. Την προπτωτική. Ο δρόμος δε αυτός είναι η προσωπική ανάβαση του καθενός στο Θαβώρ για προσευχή με καθαρό νου και αποσταγμένες αισθήσεις, ώστε να επιτελεσθεί η ατομική του μεταμόρφωση. Η λήψη φωτός από τον Χριστό για να ξαναγίνουμε όπως ήμασταν. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται η κατάστρωση ενός μεγαλεπηβόλου σχεδίου απομακρύνσεως και αποξενώσεως πλήρους από τον δρόμο της αμαρτίας και η λήψη μιας ηρωικής αποφάσεως ξεριζώματος από την ψυχή μας των ψυχοφθόρων παθών και λογισμών και ο παράλληλος στολισμός ψυχής με ουρανοδρόμες αρετές. Όλα αυτά ειναι ένας Γολγοθάς που πρέπει να τον ανεβούμε συγχρόνως με το Θαβώρ.
Μετά όμως πρέπει να κατέβουμε εκεί που βρισκόμασταν. Όχι στην ιλύ της αμαρτίας, αλλά στον στίβο όπου παλεύαμε, για να συνεχίσουμε δυναμικά και πάλη την πάλη. Μέχρις εσχάτων!
Ποτέ ένας ορειβάτης δεν παραμένει στην κορυφή όσο ωραία και αν είναι. Είτε είναι όρος κατοικίας Θεού, είτε δόξης Θεού, είτε ναού Θεού, είτε λόφος θυσίας και μαρτυρίου–σταυρώσεως. Μπορεί να μείνει στα βάθη της μνήμης του ανεξίτηλα λαξευμένο το μυστηριώδες θεσπέσιο γεγονός, αλλά αφού γευτεί την θεϊκή παρουσία με την ανάλογη λαμπρότητα καθώς «δύναται ἕκαστος ἐξ’ ἡμῶν» πρέπει να επιστρέψει στην παλαίστρα ακολουθώντας τον δρόμο του Χριστού, και φορώντας τα ενδύματα της αναμαρτησίας πλέον, αυτά που έβγαλε ο Αδάμ λόγω παραβάσεως και αισθάνθηκε την γύμνια του, ντρεπόμενος.
Τον περιμένει βέβαια και πάλι η αδιάλειπτη προσευχή στο ανάλογο «όρος» και οι αλλεπάλληλες σταυρώσεις στους ποικίλους λόφους ενός συγχρόνου Γολγοθά, ίσως πιο οδυνηρού… Όμως μη μας παρασύρει η εντύπωση και το θάμβος του Πέτρου και εισέλθουμε στον πειρασμό να «μείνουμε ὧδε». Η παρουσία μας εκεί είναι επιβεβλημένη έως ότου διανοιχθούν οι οφθαλμοί μας από την τύφλωση που υπέστημεν λόγω αποστασίας, όπως ο Παύλος στην Δαμασκό πριν από την κάθαρσή του, αλλά μετά ακολουθεί η πτώση μας στην γη προσκυνώντας το υπερφυσικό φως, το ωράισμα της δόξης· όχι τόσο από φόβο, αλλά από βαθειά συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας. Έτσι ζητώντας συγχώρεση και λαμβάνοντας χάρη, πρέπει να επανέλθουμε σε πορεία σωτηρίας. Σε πορεία συναντήσεως με την δόξα της εσχάτης αναστάσεως.
Αρίσταρχος