ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Εναγώνια και με σπουδή αναζητούν οι σωστοί χριστιανοί γονείς τις προϋποθέσεις για να αποκτήσουν και να αναθρέψουν σωστά παιδιά. Παιδιά που θα είναι ευλογία και για τους ίδιους αλλά και για όλη την κοινωνία. Πολλά γράφουν και λέγουν με­γάλοι σο­φοί και παιδαγωγοί για το θέμα αυτό. Εμείς σε αυτό το μικρό άρθρο θα ανα­φέρουμε δύο προϋποθέσεις. Τις καλές κληρονομικές καταβολές αλλά και την προ­σευχή των γονέων για να δώσει ο Θεός σε αυτούς παιδιά και μάλιστα με σωστό χα­ρακτήρα.

Βεβαίως οι προσωπικές επιλογές των παιδιών και οι απόψεις που έχουν για βασικά θέματα ζωής και ιδεολογίας δεν αφήνουν πολλές φορές τις προσευχές των γονέων να καρποφορήσουν ούτε αξιοποιούν τις υγιείς κληρονομικές καταβολές. Οι προσευχές των άλλων δεν μπορούν να καταστρέψουν την μη κατά Θεό θέληση, εφ' όσον ο Θεός σέβεται το αυτεξούσιο του ανθρώπου. Μπορούν μόνο να την επηρεάσουν θετικά και να την ενδυναμώσουν, όταν θελήσουν και οι ίδιοι να γίνουν καλύτεροι. Έτσι από τα παιδιά του Ισαάκ ο Ησαύ είχε εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα από τον Ιακώβ, όπως και από τα παιδιά του Ιακώβ ο Ιωσήφ ήταν εκείνος που ξεχώρισε στην αρετή και την αγιότητα, ενώ οι άλλοι ήταν πάρε τον ένα και χτύπα τον άλλο, ως προς την κακία και την ασέβεια. Το ίδιο συμβαί­νει και στην πνευματική πατρότητα και αγωγή. Ο Ιησούς εξέλεξε τους δώδεκα απο­στόλους μετά από ολονύκτιο προσευχή, τους δίδαξε, τους παιδαγώγησε με την ζωή του και το παράδειγμά του κι όμως ένας από αυτούς, ο Ιού­δας, κατάντησε στο άκρον άωτον της διαφθοράς και της παλιανθρωπιάς. Από απόστολος έγινε προδότης και αρνητής του Χριστού. Από ευλογημένος και χαρισμα­τούχος απέβη καταραμένος και χωρίς χαρίσμα­τα.

Αντιθέτως βέβαια, αν οι γονείς δεν έχουν υγιή κληρονομικότητα ούτε και σωστή ζωή και προσευχή για τα παιδιά τους, αλλά αυτά έχουν την εσωτερική ώθηση προς τον Θεό και την αρετή, τότε και πάλι προοδεύουν και διακρίνονται στην κοινωνία και την Εκκλησία. Αυτή την αλήθεια εκφράζει και η παροιμία του λαού «από αγκάθι βγαίνει τριαντάφυλλο και από τριαντάφυλλο αγκάθι». Κι αυτό γιατί ο Θεός, βλέπο­ντας την προαίρεση τους, τους χαριτώνει και τους ενδυναμώνει ο ίδιος και δεν αφή­νει το κακό περιβάλλον να τους επηρεάσει αρνητικά..

Ούτως εχόντων των πραγμάτων και στην περίπτωση που και τα παιδιά δείξουν διάθεση και προσπάθεια, από πλευράς γονέων η προσωπική τους ευσέβεια και αρετή, αλλά και η έντονη και δυναμική προσευχή αποτελούν τις πρώτες και κύριες προϋπο­θέσεις για να υπάρξει το σωστό υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα εδραιωθεί η υγιής προ­σωπικότητα, ο κατά Θεόν άνθρωπος των νέων υπάρξεων, που έρχονται στον κόσμο.

Το πόσο σπουδαίο είναι να έχει κανείς σωστές κληρονομικές καταβολές το τονί­ζουν ακόμη και εθνικοί συγγραφείς. Έτσι ο Πλάτων στους «Νόμους» του ((ΣΤ´βι­βλίο 775 b5-e5) λέγει· «Γι’ αυτό πρέπει όλο το χρόνο κι όλη του, αν είναι δυνατό, τη ζωή, αλλά κυρίως τον καιρό της τεκνοποιίας να προσέχει κάθε (έγγαμος) άνθρωπος να μη πίνει κρασί τόσο ώστε να μεθύσει και να μη κάνει τίποτα το νοσηρό με τη θέλησή του, ούτε όσα έχουν σχέση με βιαιότητα ή αδικία, γιατί κατά φυσική ανα­γκαιότητα εισχωρούν και αποτυπώνονται όλα αυτά στις ψυχές και στα σώματα των μελλόντων να γεννηθούν, ώστε να γεννιούνται από κάθε άποψη παιδιά αξιοθρήνητα». Συνεπώς ας γνωρίζουν οι γονείς και τα νέα άτομα πριν παντρευτούν ότι όσο πιο υγιή χαρακτήρα αποκτήσουν και όσο πιο πολύ ασκηθούν στις αρετές τόσο πιο εύκολη θα είναι η σωστή ανάπτυξη και των διαδόχων τους.

Αλλά ας προχωρήσουμε και στο θέμα της προσευχής και μάλιστα της προσευχής πριν καν έρθουν τα παιδιά στον κόσμο. Βλέπουμε κατά κανόνα στα συναξάρια της Εκκλησίας μας ότι μεγάλοι άγιοι όπως ο Σαμουήλ της Παλαιάς Διαθήκης, ο Πρόδρο­μος, η Παναγία μας, η αγία Κυριακή, η αγία Παρασκευή, και άλλοι, υπήρξαν καρποί συνεχών και επιμόνων προσευχών των γονέων τους. Συνεπώς δεν χρειάζε­ται να προ­σευχόμαστε για τα παιδιά μας όταν πάρουν τον κακό το δρόμο. Πολύ νω­ρίτερα, πριν ακόμη γεννηθεί το παιδί, επιβάλλεται να το έχουμε στη σκέψη μας συνε­χώς και να παρακαλούμε με πόθο, με ένταση, με ιδρώτα, γιατί όχι με κλάμα αν θέλε­τε, ο Θεός να μας χαρίσει παιδιά, που πρώτα και πάνω απ’ όλα, θα τον δοξάσουν και έπειτα θα μας κάνουν ευτυχείς και εμάς. Γιατί αυτός είναι ο προορισμός της οικο­γενείας. Δεν είναι απλώς ν’ αφήσουμε απογόνους και να νικήσουμε το θάνατο στο πρόσωπο των παιδιών μας. Δεν είναι απλώς να δώσουμε εργάτες, στρατιώτες, επαγγελματίες, επιστήμονες, άρχοντες, που θα τροφοδοτήσουν με νέο αίμα την κοινωνία μας. Αλλά πρώτα και πάνω απ’ όλα να δώσουμε αγίους, να πληθύνουμε το δυναμικό της Εκκλη­σίας μας, να γεμίσουμε τους ουρανούς με καινούργιους πολίτες. Αν πετύχουμε αυτό τότε πετυχαίνουμε και την ανόρθωση της κοινωνίας μας σε όλους τους τομείς.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ορθόδοξη παράδοση, η οικογένεια καλείται «κατ’ οίκον Εκκλησία» ή «Εκκλησία μικρά και φυτώριο αγίων» όπως λέγει ο άγιος Χρυ­σόστομος. Δηλαδή, όπως η Εκκλησία είναι αγία και μας ενώνει, μας συνδέει με τον Θεό, έτσι και η οικογένεια πρέπει να τείνει προς την αγιότητα και να προσφέρει αγί­ους, οι οποίοι θα εισέλθουν στην επιστήμη, στην εργασία, στο στρατό, στη γεωρ­γία, στη ναυτιλία, παντού, και θα μεταμορφώσουν, κατά το μέτρο του δυνατού, ολόκληρη την κοινωνία.

Γι’ αυτό και η Εκκλησία τον φυσικό δεσμό του γάμου, την φυσική ένωση ανδρός και γυναικός, την έχει εξυψώσει εις μυστήριο. Και όπως έχουμε το μυστήριο του βα­πτίσματος, το μυστήριο του χρίσματος, το μυστήριο της εξομολογήσεως κ. ο. κ. έτσι έχουμε και το μυστήριο του γάμου. Δηλαδή μια πράξη της Εκκλησίας, που με ορατά σημεία δίδεται η αόρατη θεία χάρη του Θεού στο ζεύγος που ενώνει την ζωή του. Γι’ αυτό στις ευχές της ακολουθί­ας του γάμου, η Εκκλησία μας εύχεται όχι μόνο για «καρπό κοιλίας» αλλά και για «καλλιτεκνία». Είναι δε χαρακτηριστική, η απάντηση που έδωσε κάποιος στάρετς στην Ρωσία, σε μια γυναίκα που ζήτησε την ευλογία του για να παντρευτεί· «Μπο­ρείς (εννοείται όσο εξαρτάται από εσένα) να γίνεις αγία και να φέρεις ένα άγιο; Αν μπορείς, τότε παντρέψου· διαφορετικά δεν σου δίνω την ευ­λογία μου».

Μεγάλα λόγια! Αν μπορείς να φέρεις ένα άγιο! Κι αυτό εννοεί ο Παύλος όταν γράφει ότι «η γυνή σωθήσεται δια της τεκνογονίας». Όχι όταν απλώς κάνει παιδιά, αλλά όταν κάνει άγια παιδιά. «Ου γαρ το σπείραι ποιεί πατέρα μόνον, αλλά το παι­δεύσαι καλώς. Ουδέ το κυήσαι μητέρα εργάζεται, αλλά το θρέψαι καλώς. Ουχ η φύ­σις αλλά η αρετή ποιεί πατέρα και μητέρα» (άγιος Χρυσόστομος).

Ας προσέξουμε τις αλήθειες αυτές και το σπουδαιότερο ας τις αξιοποιήσουμε στην πράξη.

ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ

Κορυφή