«Το ατύχημά μας είναι η ιουδαιοχριστιανική

κληρονομιά, που αναπτύχθηκε και προκάλεσε

μία τυφλή επιστήμη και τεχνολογία και έναν

οικονομοκεντρικό πολιτισμό»

P. Ehrlich (Γερμανοεβραίος γιατρός)

Η εντολή του Θεού προς τους πρωτοπλάστους είναι σαφής: «Σας δίνω το χάρισμα να κυριαρχήσετε στη γη και να ασκείτε εξουσιαστική κυριαρχία σε όλα τα ζώα της θάλασσας και της ξηράς» (Γεν. 1,28). Κυριαρχία στη γη λοιπόν από τον άνθρωπο, αλλά όχι απεριόριστη. Η θεϊκή εντολή «κατακυριεύσατε τῆς γῆς» δεν αποτελεί το διαβατήριο για να περάσει ο άνθρωπος σε μία ασύδοτη και ακατάσχετη κακοποίηση και καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Η κυριαρχία, άμεσα, γεννά και ευθύνες. Επιτάσσει υπευθυνότητα. Το αναφέρει ο ίδιος ο δημιουργός: «Ο Θεός τοποθέτησε τον άνθρωπο στον παράδεισο να εργάζεται, αλλά και να προστατεύει το φυσικό περιβάλλον από την εξαχρείωση και την καταστροφή» (Γεν. 2,15). Από τον αμαρτωλό εαυτό του!

Τονίζεται το «ἐργάζεσθαι», αλλά εξαίρεται και το «φυλάσσειν». Αποκτά δηλαδή ο άνθρωπος το δικαίωμα της εξουσίας, υπόκειται όμως και στο καθήκον της διαφυλάξεως. Αλήθεια πόσο ο κανόνας αυτός τηρήθηκε από τον εξουσιαστή άνθρωπο; Το βλέπουμε στις μέρες μας στην διαχείριση κάθε εξουσίας. Εξουσιαστής, ισοδυναμεί με σατράπη, χωρίς καμία υποχρέωση πουθενά και χωρίς να δίδει λόγο σε κανέναν. Εξουσιαστής = το κράτος είμαι εγώ.

Κι όμως ο άνθρωπος τοποθετήθηκε από τον Θεό στον κόσμο, ως αντιπρόσωπός του (κατ’ εικόνα), για να ασκεί εκεί την φροντίδα και την πρόνοια του Θεού, «επεκτείνοντας» την ήδη υπάρχουσα θεϊκή δημιουργία και οδηγώντας την κτίση στην τελειότητά της. Μέσα στον αγώνα αυτόν που καλούνταν ο άνθρωπος να διεξάγει, παράλληλα θα δομούσε περίτεχνα και την δική του τελείωση, ώστε κάποια στιγμή να κατακτήσει και το «καθ’ ομοίωσιν». Έτσι με λίγα λόγια προτάσσεται η χρήση, αλλά όχι η κατάχρηση, η οποία επιφέρει την καταστροφή. Γιατί ο άνθρωπος κατ’ ουσίαν δεν υπηρετείται μόνο από την φύση, αλλά πρέπει και ο ίδιος να υπηρετεί αυτήν.

Όμως ο πρότερος, αυτός ο άθλιος πνευματικός παραχαράκτης, προσέβαλε το θεϊκό δωρητήριο, το διέλυσε, παρακούοντας την εντολή του Θεού, οπότε «έσπασε» η εικόνα του Θεού μέσα του. Κάπως ανάλογα ο ίδιος έσπασε μετέπειτα και τις δέκα εντολές, βαδίζοντας, μάλλον τρικλίζοντας, μέσα στην αμαρτωλή μέθη του, πάνω στα ερείπια της ύπαρξής του. Ο λαός μας όμως λέγει, ότι όταν σπάσει το γυαλί, μετά και να κολληθεί, παραμένει αλλοιωμένο, τραυματισμένο, προπάντων ραγισμένο. Κάπως έτσι λοιπόν, σπάζοντας η γυάλινη σύνθεση Θεού και ανθρώπου, η διαυγέστατη, η ομοιογενής και άκρως συνεκτική, γέμισε η πλάση από επικίνδυνα θραύσματα. Οι σχέσεις του ανθρώπου με τον Θεό, αλλά και με την φύση, «ράγισαν», οπότε συνήφθη μετά μία κατ’ ανάγκη «ειρήνη», προς εξομάλυνση της κατάστασης, αλλά με όρους σκληρούς για τον άνθρωπο. Με επιπτώσεις μεγάλες. Η συνθηκολόγηση, που υπέγραψε ο άνθρωπος, τον έφερε ειδικά σε σχέση με την φύση σε μία εχθρικότητα, με ολέθριες ως εκ τούτου και καταστρεπτικές συνέπειες γι’ αυτήν. Με παρεμφερή διασάφηση, η αποξένωση του ανθρώπου με τον Θεό, υπαιτιότητί του, επέφερε και ανάλογη αποξένωση του ανθρώπου με την ίδια την φύση.

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε από τότε το περιβόητο οικολογικό πρόβλημα, που ήλθε στα χρόνια μας στην επιφάνεια εξ’ ανάγκης ή υποκριτικά, μάλλον έντεχνα, προκειμένου να υπηρετήσει τα άνομα σχέδια δολιοφθορέων αφεντάδων του χρήματος, σαν ένα προπέτασμα καπνού. Το οικολογικό πρόβλημα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η συνέπεια της διαφθοράς της κυριαρχικότητος του ανθρώπου πάνω στο θεϊκό φυσικό περιβάλλον. Συνεπώς τα εν λόγω οικολογικά προβλήματα, ανά τους αιώνες και ειδικά στα χρόνια μας, χαρακτηρίζουν την διαφθορά του χαρίσματος της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στην φύση.

Όμως κάποιοι, ίσως και πολλοί, αυτοί που ισχυρίζονται ότι για κάθε τι στραβό που συμβαίνει πάνω στη γη ευθύνεται ο Θεός, έτσι και τώρα, διατυπώνουν την κατηγορία, ότι υπεύθυνος για το οικολογικό πρόβλημα είναι ο χριστιανισμός, γιατί δίδαξε στους ανθρώπους το «κατακυριεύσατε της γης». Με άλλα λόγια, ισχυρίζονται, ότι η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, οφείλεται στην άσκηση της αγιογραφικής εντολής της κυριαρχικότητος. Αυτό υποστηρίζει ο P. Ehrlich, όπως καταγράφεται στην αρχή της μελέτης μας. Κι όμως, όπως σε όλα τα πράγματα έτσι και εδώ, την ευθύνη της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος, την φέρει η καταστρατήγηση της από τον ξεπεσμένο «κατακτητή» άνθρωπο. Αλλά τα λάθη και τις ανευθυνότητες–ανικανότητες του ανθρώπου τις φορτώνεται πάντοτε ο Θεός. Ο μόνος ασφαλής δρόμος διαφυγής του παρανόμου ανθρώπου. Του ελεεινού φυγάδος. Να θυμηθούμε παραστατικά τα λόγια των πρωτοπλάστων. Ο Αδάμ· «ἡ γυνή ἥν ἔδωκας μετ’ ἐμοῦ, αὕτη μοι ἔδωκεν ἀπό τοῦ ξύλου, καί ἔφαγον». Η Εύα· «ὁ ὄφις ἠπάτησέ με, καί ἔφαγον». Αντί δηλαδή να υπάρχει ομολογία της ευθύνης, μετατίθεται αυτή στην γυναίκα, κατ’ επέκταση στον Θεό που την έδωκε. «Ελεεινά ρήματα: Έγινε ο Αδάμ εκ του Θεού κεφαλή της γυναικός και κατήντησεν άθυρμά (=παίγνιον) της» (Χρυσόστομος).

Έτσι λοιπόν οι επαγγελματίες ψευδομάρτυρες, καθιστούν υπεύθυνο τον χριστιανισμό για την ανάπτυξη της τυφλής επιστήμης και της τεχνολογίας. Η πραγματικότητα όμως είναι καταφανής. Ο αρχέγονος χριστιανισμός των πρώτων αιώνων, κάτω από την επίδραση της έντονης προσδοκίας για την δευτέρα παρουσία του Χριστού στη γη, δεν ανέπτυξε κανένα ενδιαφέρον για φυσικά και τεχνικά έργα. Τουναντίον τότε εκδηλώθηκε το μοναδικό ιδεώδες του αναχωρητισμού, που βασίζεται στην απάρνηση του πολιτισμού και την διαμονή στην έρημο. Μάλλον οι χριστιανοί κατηγορήθηκαν κιόλας, για την αδιαφορία τους προς τα τεχνικά έργα που συνέβαλαν στην παρακμή του ρωμαϊκού πολιτισμού. Τι έχουν δε να πουν οι κατήγοροι για οικολογικές καταστροφές που παρετηρήθησαν σε περιοχές που δεν βρίσκονταν κάτω από την επίδραση του χριστιανισμού; Σημειούνται ιστορικά, οικολογικές καταστροφές, που προκλήθηκαν από τους αρχαίους Αιγυπτίους, τους Ασσυρίους, τους Ρωμαίους, τους Αφρικανούς, τους Πέρσες, τους Ινδούς, τους Αζτέκους κ.λπ. Ο Ησίοδος μιλάει για πράσινα και υγρά δάση και μετά από χρόνια χαρακτηρίζονται αυτά ξερά και βραχώδη. Πάλι ο Χριστιανισμός φταίει για όλα αυτά;

Ας έλθουμε όμως στα χρόνια μας. Παρατηρούμε μία εναλλαγή των 4 εποχών, όχι στα τακτά διαστήματα των 3 μηνών που είχαμε συνηθίσει οι παλιότεροι, αλλά σε χρονικά διαστήματα ημερών, ωρών, στιγμών… Έχουμε χειμώνα με θερμοκρασίες καλοκαιριού, χωρίς βροχοπτώσεις, χιονοπτώσεις, χωρίς… χειμώνα. Έρχεται το καλοκαίρι και πλακώνουν πολικές θερμοκρασίες και καταιγίδες που θυμίζουν κατακλυσμό του Νώε. Η εποχή της άνοιξης και του φθινοπώρου εξαφανίσθησαν και αναζητούνται. Πάλι ο Θεός φταίει;

Μέσα στην ένταση του κορωνοϊού, το πρώτο χρονικό διάστημα, είχαν καθαρίσει οι αιθέρες λόγω απαγόρευσης πτήσης των αεροπλάνων. Παρομοίως λόγω περιορισμού μετακινήσεων με οχήματα και λοιπά μέσα μεταφοράς, ελαχιστοποιήθηκαν οι επιβαρύνσεις της ατμοσφαίρας.

Άρα ο Θεός έφταιγε πριν ή ο πλεονέκτης άνθρωπος; Όμως ο άνθρωπος έχασε τα λογικά του, γιατί από πριν έχασε την ηθική του. Κι’ όμως η ηθική θεμελιώνει την λογική, όταν αυτή είναι υπεύθυνη.

Πριν ενσκύψει όμως το γνωστό οικολογικό πρόβλημα, είχε προηγηθεί νωρίτερα η βάναυση και ανίερη προσβολή και κατάλυση του οικοτόπου της ανθρώπινης ψυχής. Είχε προηγηθεί η δολοφονία του θεϊκού πνεύματος από τον αλαζόνα άνθρωπο, οπότε μετά άνοιξε ο δρόμος της αυτοκαταστροφής, χωρίς τους περιορισμούς και την ενημέρωση από την πρότερη ηθική οδοσήμανση.

Όλα πλέον θυσιάστηκαν και θυσιάζονται στον ειδωλολατρικό βωμό του χρήματος, της ευζωίας και του τομαρισμού. Της γενικευμένης στυγνής εκμετάλλευσης, αυτού του ιδίου του ανθρώπου, από κάποια κέντρα που διοικούν οι μεγιστάνες του χρήματος. Αυτοί που ανάβουν φωτιές στα δάση, για να «αντιμετωπίσουν» το οικολογικό πρόβλημα. Αυτοί που μιλούν για κλιματική αλλαγή. Αυτοί που δουλεύουν οι ποικίλες βιομηχανίες τους πυρετωδώς, για να μεγαλώσουν τις αποθήκες τους και να τις γεμίσουν. Οι άφρονες πλούσιοι.

Και πάλι λοιπόν οι πάλαι ποτέ ένδοξοι ειδωλολατρικοί βωμοί, με σύγχρονες ιδιότυπες ανθρωποθυσίες. Θύτες, αυτοί που έχουν αναπτύξει την τεχνική των ατομικών όπλων, των βιοχημικών και των λοιπών πυρηνικών φονικών εργαλείων.

Αυτοί οι έννομοι φονιάδες, που χάρη στην επιστήμη και την τεχνική, κρατούν σήμερα στα χέρια τους την εξουσία να καταστρέφουν την ζωή επί γης. Να αφανίζουν ζωές κατά βούληση, με μία απλή πληκτρολόγηση. Αυτό θα πει πολιτισμός και εξέλιξη…

Όμως υπ’ αυτήν την έννοια, το τέρμα στην ιστορία της ανθρωπότητος είναι πολύ κοντά. Το επιτείνουν ευεργετικά οι πρότεροι δολιοφθορείς, που κόπτονται με παράφορη ευαισθησία για κάθε οικολογικό πρόβλημα, που το δημιουργούν όμως οι ίδιοι.

Τι είχε πει ο Τράμπ πριν χρόνια σε μία σύσκεψη οικολογικού περιεχομένου;

«Εμένα με ενδιαφέρει η βιομηχανία μου και τα εργοστάσια μου και ούτε καν με «γλυκαίνει» η καραμέλα της οικολογίας». Με άλλα λόγια οι Αμερικάνοι ενδιαφέρονται για το δολάρια τους. Τον Θεό τους.

Ξαφνικά όμως, καταλάβαμε όλοι μας, ότι φέρουμε πάνω μας την ευθύνη για την μέλλουσα ιστορία της ανθρωπότητος. Για το μέλλον των παιδιών μας, όσα από εδώ και πέρα θα επιτρέπουν οι οικολόγοι να έρχονται στην ζωή, γιατί και αυτά δημιουργούν οικολογική εμπλοκή και καταστροφή!

Και τι με αυτό όμως; Άλλαξε η καθημερινή μας συμπεριφορά; Παρενέβη η ηθική συνείδηση να καταστείλει κάθε ανταρσία που υποκινείται, είτε από τον αποστάτη εαυτό μας, είτε πολύ περαιτέρω από όλους αυτούς που απαρτίζουν την «επιστημονική κοινότητα», σπέρνοντας ιούς και θανάτους, οδηγώντας την ανθρωπότητα στην ψυχοσωματική εξαθλίωση;

Όποιος όμως δεν μπορεί να αναλογισθεί τις συνέπειες της κατάρρευσης και προδοσίας «του φυλάσσειν τον παράδεισο» είναι απόλυτα ανεύθυνος. Και δυστυχώς οι πλείστοι εξ ημών είμαστε ανεύθυνοι και έχουμε παραμείνει στην υποκρισία των ξευτιλισμένων πληθωρικών συνεδρίων, όπου «εξετάζεται» ένα πρόβλημα, εν προκειμένω το οικολογικό, αλλά μόλις βγούμε έξω ρίχνουμε επιπλέον λάδι στη φωτιά.

Αυτή είναι η τυφλή επιστήμη, η τεχνολογία και ο οικονομοκεντρικός πολιτισμός, για τον οποίο κατηγορεί ο περιώνυμος Ehrlich τον χριστιανισμό. Η τυφλή επιστημονική έρευνα όμως, που έχει παραμερίσει τον Θεό, έχει εκτοπίσει το φως του, οπότε, βυθισμένη στο σκότος, αγωνίζεται να καταστρέψει την ανθρωπότητα ποικίλοις τρόποις.

Έτσι ανώδυνα, αφήσαμε το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας, στους «ειδικούς». Σε έναν μικρό αριθμό μισθοφόρων επαγγελματιών, που δουλειά τους είναι να εγκληματούν, αφανίζοντας την ζωή πάνω στη γη. Πότε με ιούς, πότε με φωτιές στα δάση, πότε με καταβυθίσεις πλοίων στους ωκεανούς που ήταν φορτωμένα με τοξικά απόβλητα. Ποιοι; «Οι οικολόγοι». Ο δούρειος ίππος της οικο-λογίας. Το μαχαίρωμα πισώπλατα. Γιατί; Γιατί εμείς οι υπόλοιποι, ο λαός, αρνηθήκαμε την ιερή υποταγή στον Θεό και υποταχθήκαμε στους επίγειους ψευτοθεούς.

Έτσι ήλθε η στιγμή να εκπληρωθεί μία παλιά προφητική κατάρα:

«ἐάν δέ μή ποιήσητε τά προστάγματά μου, εἶπε Κύριος ὁ Θεός, ἀλλά ἀπειθήσητε αὐτοῖς… συντρίψω τήν ὕβριν τῆς ὑπερηφανίας ὑμῶν καί θήσω τόν οὐρανόν ὑμῶν σιδηροῦν καί τήν γῆν ὑμῶν, ὡσεί χαλκῆν καί ἔσται εἰς κενόν ἡ ἰσχύς ὑμῶν καί οὐ δώσει ἡ γῆ ὑμῶν τόν σπόρον αὐτῆς καί τό ξῦλον τοῦ ἀγροῦ ὑμῶν οὐ δώσει τόν καρπόν αὐτοῦ» (Λευιτ. 26,14).

Έτσι όμως ήλθε και μία άλλη στιγμή. Η στιγμή της ύπουλης έναρξης του τρίτου παγκοσμίου πολέμου.

Όμως ο Θίρριγκ τονίζει κάτι πολύ σημαντικό: «Έπειτα από έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, δεν θα υπάρχουν πλέον ούτε νικητές ούτε νικημένοι, αλλά μόνο 98 έως 100% εκμηδενισμένα ανθρώπινα όντα».

Ήδη τα ως άνω όντα, υφίστανται από τώρα, εξαθλιωμένα μέσα στην φτώχεια τους, που ολονέν και επιτείνεται διασπειρόμενη, μέσα στην πληθώρα των ενσπειρομένων ασθενειών και στον τελικό εκμηδενισμό λόγω υπερμέτρων και «ανεξηγήτων» θανάτων. Η τριτοκοσμική κατάσταση πλέον, επεκτείνεται και στις προοδευμένες κοινωνίες.

Το μόνο που εναπέμεινε στη φτωχή σκέψη μας, είναι η ενθύμηση του απολεσθέντος παραδείσου. Αυτή είναι η μοίρα του αχάριστου ανθρώπου. Να θυμάται ημέρες δόξας και παλιά μεγαλεία, να τα διηγείται και να κλαίει.

Όμως· «Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι» (Ψαλ. 125,5).

Αρίσταρχος