«οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος·
δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτόν καί
κατάσχωμεν τήν κληρονομίαν
αὐτοῦ … καί ἀπέκτειναν»
(Ματθ. 21,38)
Πριν σαράντα περίπου χρόνια, έκανε την εμφάνισή του δειλά στην ελληνική κοινωνία, ένα τραγούδι πρωτότυπο, πρωτάκουστο, αλλά καθ’ όλα αληθινό και ανησυχητικά πραγματικό. Ένα τραγούδι προφητικό, ειδικά για τις μέρες που βιώνουμε. Πολλοί τότε το «αντίκρισαν» με αμηχανία, απορία, υπομειδιάζοντες ελαφρώς για το περιεχόμενο, αλλά κατά κύριο λόγο χωρίς ειρωνεία και προκλητική χαιρεκακία. Βλέπετε ακόμη υπήρχε κάποιος σεβασμός προς τα όσια και ιερά. Υπήρχε ένα σέβας που καθοδηγούνταν από τον έντονο πόνο και τα μαρτύρια του παρελθόντος σαν έθνος, οπότε το νόημα του τραγουδιού ερχόταν και διείσδυε στα βάθη της ήδη πονεμένης ανθρωπίνης καρδιάς και συνέθετε επιτυχώς μία νέα ωδή.
«Ἐβόησα ἐν θλίψει μου πρός Κύριον».
Ας το «ακούσουμε» λοιπόν διαβάζοντάς το και μετά ας κάνουμε μερικά χρήσιμα σχόλια…
Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη Γη μας
δεν πρόκειται κανείς να σε σταυρώσει.
Δε θα φορέσεις πια αγκάθινο στεφάνι
ούτε χολή κανένας θα σου δώσει.
Είμαστε πια πολιτισμένοι
πάλιωσε πια ο Γολγοθάς
Έχουμε θάλαμο αερίων
θα σε τελειώσουμε μεμιάς!
Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη Γη μας
δε θα ‘σαι απ’ τον Άννα στον Καϊάφα να σε κρίνει.
Ούτε και θα γυρνάς στράτα τη στράτα
ο όχλος να σε τραβάει και να σε φτύνει.
Είμαστε πια πολιτισμένοι
όλα μας τώρα είν’ απλά
βγάζουμε τόσες αποφάσεις
μέσα σε είκοσι λεπτά…
Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη Γη μας
δε θα ‘χουμε σταυρούς, καρφιά και λόγχες, δε θα πονέσεις.
Τώρα αλλάξανε πολύ αυτές οι μόδες
έχουμε ακόμα και στο θάνατο ανέσεις.
Είμαστε πια πολιτισμένοι
έχουμε πια εξελιχθεί
έχουμε βόμβες νετρονίου
και θα πεθάνεις στη στιγμή!
Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη Γη μας
δεν πρόκειται κανείς να σε σταυρώσει.
Δε θα φορέσεις πια αγκάθινο στεφάνι
ούτε χολή κανένας θα σου δώσει.
Είμαστε πια πολιτισμένοι
πάλιωσε πια ο Γολγοθάς
έχουμε θάλαμο αερίων
θα σε τελειώσουμε μεμιάς!
Γιώργος Πολυχρονιάδης 1979
«Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη Γη μας».
Ας ξεκινήσουμε τα σχόλια μας πάνω στο νόημα του τραγουδιού.
Όταν ένας των μαθητών του Κυρίου απέκοψε το αυτί του υπηρέτου του αρχιερέως, δέχτηκε τη φραστική επίπληξη του Χριστού. «Δοκεῖς, ὅτι οὐ δύναμαι ἄρτι παρακαλέσαι τόν πατέρα μου καί παραστήσει μοι πλείους ἤ δώδεκα λεγεῶνας ἀγγέλων;» (Ματθ. 26,53).
Και τότε αγαπητέ μου συνθέτη ο Χριστός ήταν πανίσχυρος, καθότι γιός του Θεού και Θεός ο ίδιος. Όμως επέλεξε την οδό της πτωχείας, της ταπεινότητος, του κατατρεγμού, της εγκαταλείψεως και γενικής αδυναμίας για να προσεγγίσει τον άνθρωπο σαν ταπεινός άνθρωπος. Εμείς όμως, όπως πάντοτε κενόδοξοι, επιθυμούσαμε στρατιές και δόξες.
Ένα άλλο όμως νόημα που προσπαθεί να περάσει ο συνθέτης, είναι η έλλειψη μεταμελείας του συγχρόνου ανθρώπου. Η αμετανοησία. Το μυαλό του συνεχώς έχει σαν σεισμικό επίκεντρο, το κακό. Ψάχνει δε ακάματα για κάτι χειρότερο και αποτελεσματικότερο. Προπάντων ταχύτερο! Να τελειώνουμε με μιας. Δεν μπορούμε να περιμένουμε…
Ο Άννας και ο Καϊάφας, καθ’ όλα σατανικά μυαλά, κρατούσαν και «τα οχυρωματικά» προσχήματα, για να δικαιολογηθούν. Προέτασσαν τον όχλο για να ξεπλένουν τα εγκλήματά τους και να δικαιολογούν τις αθλιότητές τους.
Τώρα οι σύγχρονοι… αποφασίζουν και διατάζουν οι ίδιοι, «ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ». Ενώ σε σοβαρές εκδικάσεις περιμένει ο απλός πολίτης να βρει το δίκαιό του χρόνια ολόκληρα, εν μέσω αναβολών και τελικώς αντικρίζει το τίποτα. Την δικαίωση του αδίκου. Εκεί όμως που θέλει ο καίσαρας κόβει κεφάλια μόνος του γιατί «οὐ γάρ χρείαν μαρτύρων ἔχει». Η σημαία του. «L’ état c’ est moi».
Το κράτος είμαι εγώ. Γνήσιος απόγονος του βασιλέως της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΔ΄. Απολυταρχικός, υπερόπτης, προπάντων Θεός. Από τότε κρατάει η συνήθεια οι αντιστασιακοί πολιτικοί να βρίσκονται εξόριστοι στο Παρίσι, όσο επικρατούν αναταραχές στον τόπο τους και κατόπιν εορτής να επιστρέφουν μετά βαΐων και κλάδων, για να επιβάλλουν την δυτική πολιτική στην πατρίδα τους.
Έτσι λοιπόν, πλέον, βγαίνουν οι αποφάσεις σε είκοσι λεπτά. Ταχύτης και πλήρης εξυπηρέτηση. Κλείνουν οι εκκλησίες, βουβαίνονται οι καμπάνες συλλαμβάνονται «οι εμπρηστές της Ρώμης», γιατί τόλμησαν να τελέσουν τα καθήκοντά τους έναντι στον Θεό πατέρα.
Μέσα σε είκοσι λεπτά καταλύεται το αιώνιο, μοναδικό άσυλο, το άσυλο του ναού, ενώ παράλληλα σέβονται κάποιοι απαράγραπτα το πανεπιστημιακό άσυλο, επικροτώντας πλήρως όλες τις ανούσιες, ανόσιες και εγκληματικές ενέργειες των θρασυδείλων κουκουλοφόρων και αρρωστημένων μασκοφόρων που κρατούν δέσμια την ελληνική κοινωνία από την «μύτη», ενώ την ίδια ώρα συλλαμβάνονται πανηγυρικά ευσεβείς επίσκοποι, ιερείς και πιστοί λαϊκοί για το στυγνό έγκλημα της επιτελέσεως των «παρανόμων» ιερών καθηκόντων τους. Πλήρης δικαιοσύνη, ισότης και ισονομία από τους δημοκράτες του «αποφασίζω και διατάζω».
Θρασύτατοι και ανερυθρίαστοι προχωρούν και ετοιμάζονται να εκδικάσουν και την επικινδυνότητα της Θ. Κοινωνίας οι καθ’ όλα αρμόδιοι. Τους απαντάει άμεσα ο άγιος Γαβριήλ ο σαλός. «Εάν ξέρατε πόση ευλογία έρχεται στη θεία λειτουργία, τότε θα μαζεύατε μέχρι και την σκόνη από το πάτωμα της εκκλησίας, για να πλύνετε με αυτήν το πρόσωπό σας». Την ίδια ώρα που επιστημονικά ντοκουμέντα, δημοσιευμένα σε έγκριτα διεθνή περιοδικά βεβαιώνουν την ασφάλεια της θείας κοινωνίας έναντι των λοιμώξεων, οι έγκλειστοι στον ελλαδικό δούρειο ίππο, μηχανεύονται κενά.
Κύριοι ετοιμαστείτε. Η πνευματική τύφλωσή σας θα επιφέρει και την σωματική τύφλωσή σας, γιατί «σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν». Το μόνο που έχετε δικαίωμα να κάνετε εφ’ όσον το επιτρέπει η αρρωστημένη και πλήρως διεφθαρμένη συνείδησή σας, είναι να κτίσετε τους πιστούς χριστιανούς μέσα στους ιερούς ναούς τους, για να γλυτώσετε από τον έλεγχο και τις κατακλυσμιαίες τύψεις συνειδήσεώς σας. Ο ηρωικός στρατηγός Παυσανίας μόνο έτσι μπόρεσε και τελείωσε…
Τελειώστε μας κι εμάς λοιπόν και απολαύστε την ελευθερία σας. Δεν έχετε όμως δικαίωμα επ’ ουδενί να εισάγετε τα όργανά σας μέσα στους ιερούς ναούς και να συλλαμβάνουν πολίτες της άνω Ιερουσαλήμ για οποιαδήποτε δική σας βλάσφημη και ανυπόστατη κατηγορία.
Τους ιερούς ναούς δεν τους σεβάστηκαν μόνο οι σταυροφόροι. Μη λησμονείτε, όταν οι Φράγκοι μπήκαν στην Αγία Σοφία, όπως λέει ο ιστορικός του έθνους, επάνω στην Αγία Τράπεζα ασέλγησαν και βίασαν τις Ρωμιοπούλες. Αυτές τις μέρες εσείς βιάζετε την ίδια την ορθοδοξία. Είστε μιαρώτεροι πάντων.
Κλείνουμε τους συγχρόνους Ιερεμικούς θρήνους με μία επιστολή του τραγουδιστού Σταμάτη Γονίδη στον Χριστό.
«… Μόνο εσύ πανάγαθε, ο Υιός του Θεού του αληθινού, μπορείς να διώξεις τον ιό του πονηρού και των σκοτεινών δυνάμεων.
…αυτοί που ο λαός επέλεξε να μας κυβερνάνε, μας φέρονται παράξενα, σαν να μας τιμωρούν…».
Τον επίλογο όμως της δόξης τον διεκδικεί ο γέρος του Μωριά.
«Ας όψονται οι πολιτικοί αυτοί, οι ατζαμήδες, που ήλθαν απ’ έξω και μας χώρισαν σε τόσα κομμάτια».
Αρίσταρχος