«Ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῆς

καί νεκρός εἶ» (Αποκ. 3,1)

Το σημερινό θέμα μας, πριν μας προσγειώσει αναγκαστικά στην ωμή πραγματικότητα των ημερών μας, μας προσκαλεί νοερά να ταξιδέψουμε στο παρελθόν, μέσα στα βάθη της ιστορίας. Δύο χιλιάδες εξακόσια χρόνια περίπου πριν, στο 510 π.Χ.

Δυστυχώς ένα από τα πάμπολλα αρνητικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο είναι η περιφρόνηση, η εγκατάλειψη και η γενική απαξίωση, σε ό,τι συνθέτει το παρελθόν του. Τις ρίζες του! Το γενεαλογικό του δέντρο! Ενδυόμενος υπεροπτικά το πανωφόρι του αφηνιασμένου εικονοκλάστη όλων των πνευματικών αξιών και πολύ περαιτέρω σπάζοντας το ραβδί του εξερευνητού της μάνας ιστορίας, προχωράει «μπροστά» χωρίς πυξίδα και με αχρηστεμένα τα λοιπά όργανα πλοήγησης. Χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον και την ευγενική διάθεση, έστω και από περιέργεια –σαν την γυναίκα του Λωτ– να κοιτάξει λίγο προς τα πίσω, ζυγοσταθμίζοντας την άμοιρη πορεία του. Έτσι λοιπόν ο αποστάτης, ο αειπλάνητος της ερήμου του υλιστικού πνεύματος πορεύεται, αντί με τα ορειβατικά παπούτσια της ιστορίας, με τα σκαρπίνια της συβαριτικής θεώρησης, οπότε τον αναμένει η ανώμαλη προσγείωση της συντριβής.

Το επίκεντρο λοιπόν της πρότερης αναφοράς μας στο 510 π.Χ., είναι η πόλη Σύβαρη. Πόσοι την γνωρίζουν από τους σύγχρονους πολυφθόγγους ρήτορες; Αλλά λησμόνησα οι ως άνω βαδίζουν μπροστά. Κι όμως, αν ανατρέξουμε στους βασικούς κανόνες ασφαλούς και επιτυχούς οδοιπορίας, όλοι επιβάλλουν την εξασφάλιση ενός χαρακτηριστικού και αναλλοίωτου σημείου αναφοράς, πριν την εκκίνηση, ως επιβεβαίωση της ορθής κατεύθυνσης. Όλοι οι κανόνες επιβάλλουν σεβασμό στο «Ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ Θεός σου…».

Ποιοι όμως ήταν οι Συβαρίτες; Έλληνες! Πρόγονοί μας! Κάτοικοι της Κ. Ιταλίας. Η Σύβαρη ήταν τόσο πολύ πλούσια ένεκα του εμπορίου, ώστε οι κάτοικοι της το ρίξανε στο φαΐ, στο πιοτό και στις ηδονές, χωρίς ν' ασχολούνται με τίποτα άλλο. Μας θυμίζει κάτι αυτό; Αποτέλεσμα, έγιναν οι νωθρότεροι και μαλθακότεροι άνθρωποι του αρχαίου κόσμου. Η εκθήλυνσή τους ήταν τέτοια, που απαγορέψανε στους δούλους τους να εκτελούν βαριές χειρωνακτικές εργασίες, για να μη δημιουργείται θόρυβος και ενοχλούνται. Σφάξανε ακόμη και όλα τα κοκόρια της πόλης για να μη λαλούνε το πρωί και τους ξυπνάνε. Έτσι η ζωή συνεχίστηκε μέσα στη μυθώδη χλιδή και μαλθακότητα, ως το 510 π.Χ. Οπότε μία μέρα οι γείτονες Κροτωνιάτες, εκστρατεύσανε και περικυκλώσανε τη Σύβαρη, διεκδικώντας τα πλούτη της. Κατασφάξανε τους πάντες, περνώντας τους δια πυρός και σιδήρου, και στη συνέχεια στρέψανε τα νερά, δύο γειτονικών ποταμών, καταπάνω στη Σύβαρη και την εξαφάνισαν για πάντα από προσώπου της γης.

Είναι ένα καταφανέστατο σημάδι θεϊκής τιμωρίας, καταγεγραμμένο μέσα στους κώδικες της ιστορίας της ανθρωπότητος, να επιβάλλει ο Θεός ξέπλυμα του ανθρώπινου ηθικού μιάσματος με καταρράκτες νερού, όπως στον κατακλυσμό του Νώε, ή καυτηριασμό του ηθικού αποστήματος με γιγάντιες φωτιές και πνιγηρούς καπνούς, όπως στα Σόδομα και στη Γομόρρα. Όταν αντικρίζουμε στη ιστορία τον Θεό, να επιβάλλει, να επιτρέπει ή να ανέχεται σκηνές άκρας βιαιότητος και ωμότητος, αυτό επιδέχεται μία διττή ερμηνεία.

Η μία στοιχειοθετεί την αδήριτη επιθυμία του Θεού για ηθική κάθαρση και η άλλη εκφράζεται μέσω της αποκάλυψης και ανάδειξης του πλούτου των πολυτίμων λίθων των μαρτύρων και των οσίων. Των προσγειωμένων και απόλυτα ισορροπημένων ψυχικά υπάρξεων. Του μοναδικού και ουσιαστικού θησαυρού επί γης. Της πνευματικής ωραιότητος. Του καθεαυτού πλούτου πέρα από τις εμετικές επιδιώξεις που χαρακτηρίζουν τους ταπεινούς και μικρούς «ισχυρούς» της γης, που στοχεύουν μόνο στην επισώρευση υλικού πλούτου παρά τους πόδας των. Η μόνη τους επιδίωξη και το υψηλό όραμά τους συνίσταται στην διεύρυνση των αποθηκών τους, θεμελιώνοντάς τες πάνω στο αίμα των υπηκόων τους. Των σκλάβων τους. Των αριθμημένων και παντοειδώς μαρκαρισμένων. Των αλυσοδεμένων «μαύρων». Των περιφρονημένων φτωχών «Λαζάρων».

Κάπως έτσι λοιπόν, μετά την πρότερη ιστορική περιήγηση,

καταφθάνουμε στα δρώμενα των ημερών μας.

Η κοινωνία μας, και δη η ελληνική, μία απέραντη Σύβαρη. Πιστότατο αντίγραφο των προπατόρων μας. Μπορεί μεν να μην ανοικοδομήθηκε αρχιτεκτονικά, αλλά ήλθε και θεμελιώθηκε σαν νοοτροπία και με προπομπό έναν άλλο ιό, αυτόν του αισθησιασμού, έχει διεισδύσει απειλητικά με πάμπολλες μορφές στα ενδότερα του ανθρώπινου οργανισμού και τον κατατρώγει ύπουλα. Τον ναρκώνει, τον νεκρώνει, αφαιρεί κάθε αγωνιστική διάθεση, παραλύει κάθε προσπάθεια αντίστασης. Προκαλεί μία ηθική νωχέλεια, μία τρομερή πνευματική τεμπελιά. Ένα γενικότερο ψυχικό υποτονισμό. Ένα ύπουλο μικρόβιο που χτυπάει αλύπητα όλα τα κέντρα του ανθρώπινου οργανισμού. Όχι μονάχα τα πνευματικά και τα ηθικά αλλά και τα σωματικά κέντρα. Δημιουργεί απατηλές ψευδαισθήσεις. Έτσι αχρηστεύεται όλο το δυναμικό της ψυχής με αποτέλεσμα ένα κουφάρι να παρασύρεται από το ποτάμι του ηθικού ξεβρασμού.

Ενώ βρισκόμαστε λοιπόν σ' αυτή την κατάσταση, καταφθάνει ο σύγχρονος «Κροτωνιάτης γίγαντας», ο κορωνοϊός, και πλήττει ανορθόδοξα την αμαρτωλή κοινωνία μας. Χτυπάει αλύπητα όλους τους λιποτάκτες της σωστής ζωής. Τους προδότες των ιδανικών. Τις νυχτερίδες των νυχτερινών κέντρων. Τους τραγικούς σκλάβους των ναρκωτικών και του αλκοολισμού. Του μαζικού ερωτισμού και της διαστροφής. Την ενσάρκωση της ψυχικής νωθρότητος, της μαλθακότητος και της εκμαυλιστικής χλιδής. Έρχεται και ισοπεδώνει τα πάντα. Παρασέρνει όλους τους λάτρεις του ανατολίτικου ραχατισμού, του χασισιού, του ναργιλέ και ενός παρωχημένου σκοταδισμού. Πολιορκεί τους πάντες. Δεν γλυτώνει κανείς και δεν χαρίζεται σε κανένα. Είναι αόρατος και χτυπά εκ καθέδρας. Είναι ο κορωνοϊός και ήλθε στις μέρες μας σαν θεϊκή επέμβαση, όπως πάλαι ποτέ με τον κατακλυσμό, με την καταστροφή των Σοδόμων και της Γομόρρας, να αφυπνίσει αυτή την φορά από τον λήθαργο της αμαρτίας και να καυτηριάσει το απόστημα της ολοκληρωτικής ανηθικότητος.

«’Επεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ’ ὔψους ὁ Σωτήρ ἡμῶν».

Αφού δεν αρεσκόμαστε στις καθαρόαιμες θεϊκές επισκέψεις, ο Θεός μας ικανοποιεί ψυχικά και με άλλους τρόπους. Η φωνή του αντηχεί μέσα από τα βάθη του ιστορικού γίγνεσθαι, φτάνοντας μέχρι τις άνυδρες μέρες μας. «Φωτιά ήλθα να βάλω στη γη. Φωτιά που θα κατακαύσει τον συβαριτισμό. Την νωχέλεια, την μαλθακότητα, τη σαπίλα, την διαφθορά. Την ηθική αποχαλίνωση…».

Κι ενώ ο Κύριος αυτά διακηρύττει, όλοι εμβολιαστές και αντιεμβολιαστές υπερτονίζουν μονομερώς μόνο την ιατρική αντιμετώπιση του ιού και αποβλέπουν απλώς στη διάσωση της σωματικής υγείας. Πόλεμος και συνεχής σύγκρουση με φανατισμό αν τα εμβόλια ωφελούν ή βλάπτουν. Από εκκλησιαστικής πλευράς ποιμένες και ποιμενόμενοι δεν τονίζουν αποφασιστικά ότι η ρίζα αντιμετωπίσεως του κακού είναι η επιστροφή στον Θεό και η τήρηση των εντολών του.

Τονίζουν όσοι είναι κατά των εμβολίων ότι συν τοις άλλοις αυτά χρησιμοποίησαν υλικό από έμβρυα που προήλθαν από εκτρώσεις, αλλά δεν τονίζουν ότι πλήθος καλυντικών που χρησιμοποιούμε έχουν υλικό από έμβρυα, το δε χειρότερο χώρες όπως η Σουηδία χρησιμοποιούν υλικό από έμβρυα στα λιπάσματα των χωραφιών και συνεπώς όσοι τρώνε φυτικά προϊόντα σ' αυτή τη χώρα «απολαμβάνουν» την θυσία των εμβρύων στην διατροφή τους, καθιστάμενοι κανίβαλοι.

Το πιο σπουδαίο οι περισσότεροι των Ελλήνων μετέχουν του εγκλήματος των εκτρώσεων με αποτέλεσμα να έχουμε 350.000 εκτρώσεις τον χρόνο ή και περισσότερες. Μιλάμε για γενοκτονία των Ποντίων ή των Μικρασιατών, την οποία διέπραξαν οι Τούρκοι, και δεν μιλάμε για γενοκτονία των Ελλήνων, που την διαπράττουν όμως οι ίδιοι οι Έλληνες, καταστρέφοντας την χώρα τους. Τι σημασία έχει αν πάρουμε εμβόλιο, το οποίο κατά τις απόψεις μερικών έχει υλικό από έμβρυα ή δοκιμάσθηκε πρώτα σε έμβρυα, τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι σε μεγάλο ποσοστό μετέχουμε στο ειδεχθές αυτό έγκλημα;

Η αντίδρασή μας για τους νόμους υπέρ των ομοφυλοφίλων, για τις παρελάσεις τους ιδίως, που βλασφημούν κατά τον χειρότερο τρόπο πατρίδα και οικογένεια, για το τι διδάσκεται στα σχολεία μας, για το τι βλέπουμε ως θέαμα στην τηλεόραση, διδίκτυο, θέατρο, κινηματογράφο είναι πολύ υποτονική. Το χειρότερο σε θέματα που εξαρτώνται απόλυτα από εμάς και κει δεν αντιδρούμε καθόλου. Π. χ. τα παιδιά μας κάνουν πλέον πολιτικό γάμο ή συζούν άνευ της ευλογίας της Εκκλησίας και εμείς συνεχίζουμε να τους αποδεχόμαστε και το σπουδαιότερο να τους ενισχύουμε οικονομικά.

Συνεπώς ας θυμηθούμε αυτό που λέγει ο Παρακλητικός Κανόνας «Ἀπό τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν ἀσθενεῖ τό σῶμα, ἀσθενεῖ μου καί ἡ ψυχή…». Η αμαρτία αίτιο πάντων. Εφόσον είμαστε υποχείριοι της, νομίζουμε ότι είμαστε ζωντανοί και επιχειρούμε να παραμείνουμε βιολογικά, ξεχνούμε όμως ότι πνευματικά είμαστε νεκροί με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ας επιστρέψουμε στον Κύριο καθολικά και αποφασιστικά και οι γιατροί και τα εμβόλια δεν θα μας χρειαστούν.

Αρίσταρχος