«Πᾶσα τόλμη καί τά δυνάμεως

ὑπερβαίνει μέτρα»

Κάτων

«Τετέλεσται!» Τα πάντα έχουν τελειώσει πια. Το είπε ο Χριστός και κατόπιν «κλείνας τήν κεφαλήν παρέδωκε τό πνεῦμα». Λιτή η φράση του σταυρωθέντος. Αυτή η λιτότης αποτελεί ένα αξιόλογο συστατικό της ευγλωττίας. «Οι κράτιστοι των ανθρώπων βραχυλογώτατοι», συμπληρώνει ο Επίκτητος. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι μονολεκτικές και λιγόλογες εκφράσεις, περιέχουν μεστές και σοφές απαντήσεις· «λοιπόν έχουμε πόλεμο»· «σύ εἶπας». Προσδιορίζουν τον μεστό πνευματικά άνθρωπο, τον ακέραιο, τον δίκαιο, τον ηθικό, τον άμωμο, τον αψεγάδιαστο. Αυτόν που δεν φοβάται κανένα. Απ’ αυτόν που δεν μπορεί κανείς να υποκλέψει λόγο, γιατί «ἐσιώπα». Γιατί τελικά ήταν Θεός και μιλάει όποτε θέλει… Είναι Θεός! Και θα μιλήσει μόνο, όταν τα πάντα έχουν τελειώσει.

Αλλά ο Χριστός ήταν και γνήσιος βασιλιάς. Άρχοντας μέγας που «εξουσίαζε» με τις άπειρες αρετές του, πρώτα τον εαυτό του και μετέπειτα τον λαό του. Άρχοντας που δεν ξεχώριζε από την χλαμύδα και την ζώνη, ούτε από τη φωνή του σαλπιγκτού που αναγγέλλει την άφιξή του, αλλά από την θυσία του πάνω στον σταυρό, εκφωνώντας το τελευταίο μοναδικό διάγγελμα· «ἄφες αὐτοῖς».

Ας κάνουμε μία σύγκριση αυτού του ευγλώττου κειμένου, με τα φληναφήματα, τα υποκριτικά αναγνώσματα, τα ψεύδη και τις απατηλές υποσχέσεις, των ανουσίων πληθωρικών διαγγελμάτων, των εκάστοτε πολιτικών αρχηγών. Όμως είναι βλασφημία να παραλληλίζουμε αυτά που απαγορεύει ο κανονισμός. Τα ανόμοια. Γιατί ποια σχέση μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε αυτόν που κατέβηκε στη γη να σταυρωθεί για τον λαό του, με αυτούς που καβάλησαν το καλάμι προκειμένου να σταυρώσουν τον ίδιο τον λαό τους; Όμως … Είναι αυτός που δεν προσκύνησε τότε τον Διάβολο, εκεί στο «ὄρος», τό «ὑψηλόν λίαν», που του έδειξε «πάσας τάς βασιλείας τοῦ κόσμου καί τήν δόξαν αὐτῶν», γιατί ήθελε σαν ηγέτης που είναι να τις κατακτήσει μόνος του, μέσα στο πεδίο της μάχης, στην αιματηρή πραγματικότητα, ειδικά πάνω στο ικρίωμα συντροφιά με τους κακούργους. Γιατί; Ήταν απροσκύνητος! Γιατί τα πολλά και παχιά λόγια, το «στέγνωμα» της γλώσσας, οι παράφοροι ενδοτισμοί και οι ανατολίτικες υποκλίσεις, είναι χαρακτηριστικά στοιχεία του πορτραίτου των προσκυνημένων. Των αλωμένων. Αυτών που δήλωσαν υποταγή στον Διάολο του χρήματος και της δόξης, γενόμενοι υποτελείς, φερέφωνα και προτεκτοράτα ετέρων παναθλίων εωσφορικών υποκαταστάτων. Παρ’ όλα αυτά μέσα στην ψυχική εξαθλίωση τους, ποθούν λευτεριά, αποδεικνύοντας ότι κατ’ ουσίαν είναι σκλάβοι, αφού πεσόντες προσκύνησαν τον Διάβολο. Ψάχνουν δε την περιπόθητη λευτεριά τους μέσα στην παράνοια και την σχιζοφρένεια, καθότι αποτελούν έκρυθμα στοιχεία μέσα στην εκτροχιασμένη άζωη ζωή τους. «Οι άνθρωποι δεν πρόκειται να ελευθερωθούν, προτού ο τελευταίος βασιλιάς στραγγαλισθεί με τα έντερα του τελευταίου παππά!» (Βίβιαν Ευθυμοπούλου επικοινωνιολόγος του κυβερνώντος κόμματος) [ιστολόγιο «Ξυπνήστε ρε»]. Αλλά οι πρότεροι, έχουν δώσει ένα τέλος στην ζωή τους, πριν ακόμη ξεκινήσει, γιατί δεν γνώρισαν ποτέ την έννοια της αρχής μιας δημιουργικής πορείας. Είναι τελειωμένοι πριν ακόμη τους σκεπάσει το φτυάρι του νεκροθάφτη.

Όμως, «τετέλεσται». Εδώ επισημοποιείται η επιτυχής έκβαση της επιχείρησης «Λύτρωση και σωτηρία του ανθρώπου». Εδώ παράλληλα τελειώνουν και τα παθήματα του Χριστού. Οι αγωνίες του και όλοι οι πόνοι του. Προπάντων τελειώνει ο Σατανάς. Συντρίβεται η κεφαλή του και μαζί του όλες οι διαολεμένες δυνάμεις.

«Τετέλεσται!» φωνή θριάμβου και νίκης. Έτσι αναφωνούν οι μεγάλοι νικητές. Οι ένδοξοι θριαμβευτές. Γιατί έχουν επιτελέσει το υψηλό έργο τους, έχουν τελειώσει τον δρόμο τους και με αναπαυμένη την συνείδηση, παραδίδονται στον Θεό πατέρα.

«Τετέλεσται!» Και αυτός ο ήλιος της Παρασκευής, αφού είδε τα «γενόμενα» και εσκοτίσθη, γέρνει τώρα προς την δύση του, δηλώνοντας με τον δικό του ξέχωρο τρόπο, ένα περίεργο τέλος. Όμως ο αθώος κατάδικος του Γολγοθά, μοιάζει ξεχασμένος από όλους. Το δηλώνει η στάση του με γερμένη την κεφαλή πάνω στο ξύλο του σταυρού. Το δηλώνει ανατριχιαστικά το γυμνό, ωχρό, πληγωμένο και κρουσταλιασμένο σώμα του πάνω στο ικρίωμα της καταδίκης. Την σκηνή την συμπληρώνει το πηχτό σκοτάδι της σιωπής που ’ναι χυμένο ολόγυρα και δεν το διακόπτει κανένας θρήνος και κανένα αναφιλητό.

Ίσως το μίσος το άσβεστο που κοχλάζει ακόμη μέσα στα στήθη των σταυρωτών, ίσως να εξυφαίνει κάποια επιπλέον απαίσια σχέδια, για να κορέσει την μανία του πάνω στο νεκρό σώμα του διδασκάλου. Ποιος ξέρει σε ποια άλλη «λάσπη» θα κυλισθεί το άχραντο σώμα του…

Όμως πάντοτε μέσα στα σκοτάδια της γενικής εγκατάλειψης χαράζει μία αχτίδα και μία ελπίδα λάμπει. Εκεί που απειλητικά φλυαρούν οι ποικίλοι τύραννοι, σχεδιάζοντες τις ανομίες τους και μεγαλοστομούν, βγαίνουν από την αφάνεια κάποιοι ήρωες που τους καλεί η φωνή του καθήκοντος και τολμούν.

Δεν τους ενδιαφέρει η ζωή τους, το αποτέλεσμα του εγχειρήματός τους, η επιτυχής έκβαση. Αυτοί απλά κάνουν το καθήκον τους. Αυτοί εφαρμόζουν αυτό που έχει ειπωθεί· «Δεν έχω ανάγκη να ελπίζω για να επιχειρήσω· ούτε να επιτύχω για να επιμένω».

Έτσι λοιπόν, εν προκειμένω, ένας πλούσιος παρατάει τον πλούτο του προς στιγμή, προσεγγίζοντας την φτώχεια και την εγκατάλειψη. Ένας βουλευτής, ξέμακρα από την έννοια του βολέματος, συσκέπτεται με τον εαυτό του και παίρνει την ηρωική απόφαση… Ένας ευσχήμων, όχι μόνο εξωτερικά, αλλά προπάντων εσωτερικά, με ευγενές σχήμα ψυχής τολμάει και πλησιάζει την εξουσία.

Εκεί ζητεί και «απαιτεί» το σώμα του εσταυρωμένου.

Άλλοι, οι πολλοί, ζητούν ρουσφέτια και οικογενειακές τακτοποιήσεις. Διορισμούς και υπαλληλικές θέσεις για να βολευτούν… Αυτός όμως ζητάει ένα πτώμα, κινδυνεύοντας και ο ίδιος να καταλήξει πτώμα…

Τις συνέπειες του διαβήματός του τις γνωρίζει, αλλά ούτε καν τις σκέπτεται, γιατί είναι αποφασισμένος. Ποθεί πέρα από τον χαρακτηρισμό του βουλευτή να δώσει ένα νόημα στην ζωή του, «παρασημοφορούμενος» ως αποκαθηλωτής. Αυτό το παράσημο όμως κερδίζεται μέσα στο πεδίο της μάχης επαξίως και όχι στα γραφεία και τις ασφαλείς ζώνες των μετόπισθεν.

Ο λυσσών όχλος παραμονεύει να του απαγγείλει κατηγορίες, απευθύνοντάς του «καί σύ ἐκ τῶν μαθητῶν εἶ τοῦ ἀνθρώπου τούτου». Όμως ο κύβος ερρίφθη. Μιλά η φωνή του καθήκοντος και όλα τα φράγματα φόβων, κινδύνων, συνεπειών, που ορθώνονται μπροστά του σαν αόρατοι αντεκδικητές, παραμερίζουν μπρος στον ορμητικό χείμαρρο και γρήγορα, χωρίς να χάσει ευκαιρία, ξεχύνεται στο πραιτώριο ζητώντας το σώμα του λαομίσητου κακούργου.

Όμως όλα τα πρότερα, για την εποχή που διανύουμε, συνθέτουν παραμύθια για μυθικούς ήρωες. Επαναφέρουν στην μνήμη μας ρομαντικές στιγμές του ιστορικού παρελθόντος. Πιο ωμά· είναι άκαιρες ευαισθησίες για πράγματα που ούτε καν εγγίζουν την πέτρινη καρδιά μας. Όλος ο σύγχρονος κόσμος, όταν βλέπει κακό γύρω του, όταν αντικρίζει μία τραγωδία, αδαπάνως ξεστομίζει «μακριά από εμάς και όπου θέλει ας είναι». Δεν υπάρχει περίπτωση στις μέρες μας να ενδιαφερθούμε για το καιόμενο σπίτι του γείτονα. Αλλά κάποια στιγμή η φωτιά, αναπάντεχα, πλήττει και το δικό μας σπίτι και τότε κατακρίνουμε την αδιαφορία του γείτονα που δεν πλήχτηκε. Κάποτε όμως ήμασταν εμείς αυτοί οι αδιάφοροι γείτονες. Οι αναίσθητοι. Μια τέτοια αναισθησία πλήττει τους σύγχρονους απάνθρωπους ανθρώπους, που τους βρίσκει καθηλωμένους μπροστά στα μέσα μαζικής αποκτήνωσης, να βλέπουν ένα λαό να καταστρέφεται εν μέσω πολέμου. Απλά να βλέπουν, θαυμάζοντας τα σύγχρονα όπλα εξόντωσης της ανθρωπότητος. Πολύ παραπάνω να αντικρίζουν αυτούς που ευθύνονται για το άναμμα του φυτιλιού, να υποδύονται τους άκακους μεσσίες. Να νίπτουν τα χέρια τους, τα αιματοβαμμένα, μήπως τους αντιληφθεί ο κόσμος. Κάποιος θα πει υπερβολές όλα αυτά. Γιατί όμως; Όταν πριν καιρό παρακαλούσε ο «φίλτατος προστάτης» των λαών Κίσινγκερ, να ζήσει για να αντικρύσει τον 3^ο παγκόσμιο πόλεμο, αυτό τι φανερώνει; Δεν ήταν μόνο ο Νέρωνας που απηύλαυνε την καιομένη Ρώμη. Υπάρχουν και σύγχρονοί του, που ποθούν ποικίλες φωτοχυσίες με ανάλογο καρβούνιασμα ανθρωπίνων υπάρξεων. Είναι όλοι αυτοί που στεγάζονται σε ποικίλους οργανισμούς «σωτηρίας», παγκοσμίου εμβελείας. Χορτάσαμε χρόνια ολόκληρα πηχυαίους τίτλους και επιβλητικά ονόματα, χωρίς όμως ουσία. Χωρίς κάτι από αυτό που δηλώνουν να το εφαρμόζουν. Ο.Η.Ε., ΝΑΤΟ, UNICEF και κάθε τι άλλο που προκαλεί και εκπειράζει τον Θεό, αλλά και εκμεταλλεύεται αισχρά τον απλό εύπιστο πολίτη. Αυτόν που δεν έχει αντιληφθεί ακόμη την μπόχα που εκλύουν όλοι οι βόθροι των περιωνύμων συνεταιρισμών της απάτης και της διαβολικής συνεργείας.

Ο Κίσινγκερ παρεκάλεσε απροσδιόριστα να ζήσει για να αντικρύσει τον 3^ο παγκόσμιο. Ο Συμεών ο Θεοδόχος όμως παρεκάλεσε τον Θεό να του δώσει μακροζωία τόση, όση χρειαζόταν, για να αγκαλιάσει σφιχτά την σωτηρία της ανθρωπότητος. Τον Μεσσία Χριστό! Όσοι ακόμη έχουμε νου και ψυχή, ας αντιληφθούμε την διαφορά της αγίας απλότητος, σε αντίθεση με την πολύπλοκη εγκληματικότητα των σκοτεινών παραγόντων. Προπάντων την διεστραμμένη.

Κάπως έτσι λοιπόν ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, διαλέγει το νεκρό σώμα του Χριστού. Αγωνίζεται έστω και νεκρό, να το διαφυλάξει μακριά από τα χέρια των βαναύσων ιεροσύλων. Από το στόμα των κυνών, που είχε προαναφέρει ο ίδιος ο Κύριος. Αλλά και παλιότερα ένας άλλος Ιωσήφ αγωνίστηκε πολύπλευρα, πολεμώντας και τον δύσπιστο εαυτό του, αλλά και τα αιμοσταγή τέρατα εξουσίας και όχλου, προκειμένου να φέρει στην ζωή την σωτηρία του κόσμου. Το άγιο νήπιο…

Πάντοτε όμως θα υπάρχουν «οι μαθητές του Ιησού, οι κεκρυμμένοι διά τον φόβον των Ιουδαίων», που κάποια στιγμή θα βγαίνουν στην σκηνή της κοινωνίας και θα ομολογούν την πίστη τους την χριστιανική.

Άνθρωποι έντιμοι, με τρόπους καλούς, χρηστοί, κόσμιοι με εξαιρετική ανατροφή, που θα ξεχωρίζουν έστω και μέσα στην σιωπή τους. Θα ξεχωρίζουν όμως καθοριστικά την στιγμή της ομολογίας τους. Την στιγμή που θα θέτουν επί τραπέζης ξεχασμένα, λησμονημένα θέματα, τάματα εθνικά και υποχρεώσεις απέναντι του Θεού, για να μαστιγώνουν τις πωρωμένες συνειδήσεις των παντοειδών ηγεμόνων. Προπάντων αυτών που το παίζουν καίσαρες, χωρίς να εμπνέουν καμία απολύτως εμπιστοσύνη.

Μάλλον έχουν μία «αξία»! Αποφασίζουν και διατάζουν· εξορίες, δημεύσεις, θανατώσεις και ποικίλες άλλες διώξεις που δεν έχει σκεφθεί, ούτε ο ίδιος ο Σατανάς.

Σε πείσμα όμως αυτών των πωρωμένων Ιουλιανών των παραβατών, που τους περιμένει ένα τέλος μέσα στην άρνησή τους, πάντοτε θα υπάρχουν οι ευσχήμονες βουλευτές, που θα διαμαρτύρονται έντονα για τις άδικες αποφάσεις «θανάτωσης» των δικαίων. Δεν έχει καμία σημασία αν η φωνή των προτέρων πνίγεται μέσα στον θόρυβο και την ομόφωνη γνώμη κάποιων ή και του συνόλου των συναδέλφων τους.

Σημασία έχει η όρθωση του αναστήματος, η περιφρόνηση κινδύνων, που απειλεί μία στάση διαμαρτυρίας, έναντι στην επικύρωση καταδικαστικής απόφασης.

Πάντοτε θα υπάρχει ο ένας, ο κρυπτοχριστιανός, που κάποια στιγμή, «τολμήσας», θα εισέρχεται προς «Πιλάτον» ζητώντας το σώμα του Ιησού.

Ειδικά όταν ο εν λόγω διακινδυνεύει τον πλούτο του, την θέση του, το αξίωμά του, τότε το εγχείρημά του καταγράφεται στο θεϊκό βιβλίο.

Όσον αφορά τους μεγάλους «ηγέτες», κάποια στιγμή επίκειται η δύση τους. Είναι φυσικός κανόνας. Όταν ένας ήλιος έρχεται η ώρα και δύει, γιατί έτσι το κανόνισε ο μέγας Ήλιος της οικουμένης, ο Χριστός, αναπόφευκτα λοιπόν θα δύσουν και τα υποτιθέμενα «φωτεινά παραδείγματα» των προτέρων.

Ειδικά όταν η εποχή είναι περίοδος «σκότους», η δύση έρχεται αναπόφευκτα πολύ γρήγορα. Την επιτάσσει το νεκρό σώμα του Χριστού, για να ταιριάζει η ατμόσφαιρα με το πένθιμο περιβάλλον.

Γι’ αυτό και ο ήλιος εσκοτίζετο και απέκρυπτε τις ακτίνες του.

Γι’ αυτό και θα δύσουν όλοι οι ανθρώπινοι «ήλιοι» της ειδωλολατρίας του παρόντος αιώνος, κάνοντας τόπο στην οριστική ανατολή του μοναδικού και πραγματικού ηλίου. Του Χριστού.

Γιατί «Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου».

Καιρός πλέον να τον ακολουθήσουμε όλοι, για να παύσουμε να περπατάμε «ἐν τῆ σκοτία».

Είτε πλούσιοι είτε φτωχοί· είτε βουλευτές είτε ψηφοφόροι· είτε ευσχήμονες είτε ασχήμονες.

Αρίσταρχος