ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΙΓΝΑΣΙΟ ΡΑΜΟΝΕ
«ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΡΑΧ»
Ο Ιγνάσιο Ραμονέ είναι γνωστός, εξέχων δημοσιογράφος-συγγραφέας, με οικουμενική απήχηση, πρώην Διευθυντής της «Monde Diplomatique». Με το τελευταίο έργο του «Το απόλυτο Κραχ» έρχεται να επιβεβαιώσει το βάθος και την εντελώς ξεχωριστή οξύτητα και ευθυβολία των κριτικών παρατηρήσεών του, στο κατ’ εξοχήν θέμα της πάλλουσας επικαιρότητας, που έχει να κάνει βέβαια με τη διεθνή οικονομική κρίση, η οποία προοιωνίζεται ιλιγγιώδης, συνταρακτικές αλλαγές εις βάρος πάντα (!) των μεσαίων και αδύνατων οικονομικά στρωμάτων.
Ο Ιγνάτιο Ραμονέ, υποστηρίζει ότι θα επιταχύνουν το τέλος αυτής της εποχής του άκρατου Καπιταλισμού, της βάρβαρης –όπως τη χαρακτηρίζει– φιλελευθεροποίησης που επικράτησε σαρωτικά τις τελευταίες δεκαετίες με τη φανερή ενορχήστρωση της πολιτικοοικονομικής ελίτ των Η.Π.Α. και της Μ. Βρετανίας. Καθώς καινούργιες οικονομικές δυνάμεις αναδύονται από τους γίγαντες (δημογραφικά) Κίνα και Ινδία, «Οι Ηνωμένες Πολιτείες», γράφει ο Ραμονέ, «πρέπει να αποποιηθούν το ρόλο του αυτόκλητου κηδεμόνα και να διαπιστώσουν τα όρια της ηγεμονίας τους». «Το Κραχ αυτό», σημειώνει, «ίσως να μη σημαίνει το τέλος του Καπιταλισμού, ο οποίος γνώρισε και άλλα Κραχ και κατάφερε να ανακάμψει, ωστόσο σηματοδοτεί το τέλος της απελευθερωμένης οικονομίας, το τέλος μιας εποχής της εποχής του Υπερφιλελευθερισμού, του μαφιόζικου Καπιταλισμού και της χρηματοοικονομικής Παγκοσμιοποίησης, των οποίων τα μεγαλύτερα θύματα στις ανεπτυγμένες χώρες έμελλε να είναι οι μεσαίες τάξεις και οι μισθωτοί»». Είναι εκείνες που τώρα θα κληθούν, επιπλέον, να πληρώσουν με τους φόρους τους και τις αποταμιεύσεις τους τα σχέδια ενίσχυσης ενός τραπεζικού συστήματος που «ντοπαρίστηκε» με κερδοσκοπία και «τρελάθηκε», όπως χαρακτηριστικά, θα επιβεβαιωθεί σε αυτή την πρόβλεψή του ο Ραμονέ· Ίδωμεν.
Σήμερα πολλοί Γερμανοί, κυρίως. Κατηγορούν τους Έλληνες –με τρόπο ανοίκειο και ισοπεδωτικό, αφού, γενικεύοντας αναφέρονται σε όλους τους πολίτες– ότι είναι αντιπαραγωγικοί, δουλεύουν λίγο, είναι τεμπέληδες γι’ αυτό και βρίσκονται στο κέντρο του κυκλώνα της οικονομικής κρίσης. Γι’ αυτό και μοιραία, λένε, ήρθε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο «να βάλει τάξη». Κάτι θυμίζει αυτό από Εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ, αλλά και από όλα λίγο πολύ τα αυταρχικά καθεστώτα που έρχονται να «βάλουν τάξη» στους άτακτους. Αυτός ο ισχυρισμός τους είναι ανήθικος και αναληθής. Η μισή αλήθεια σε ό,τι αφορά το σκέλος της αντιπαραγωγικότητας. Και οι μισές αλήθειες είναι το πιο φρικτό πολλές φορές ψέμα.
Ο Ραμονέ, μελετητής ακούραστος και γνώστης σε βάθος όλης της ιστορίας των οικονομικών κρίσεων, από της πρώτης του 1929, γράφει τα εξής αποσβολωτικά, που τσακίζουν κυριολεκτικά τα έωλα ρατσιστικά, εν πολλοίς, φληναφήματα περί της τεμπελιάς των Ελλήνων –έτσι ισοπεδωτικά- και γενικά όλων των λαών της νοτίου Ευρώπης, όπως συνηθίζεται… «Παραμένει ακόμη ζωντανή η πιο πρόσφατη ανάμνηση του “αχαλίνωτου Κραχ” της Ιαπωνίας (με τον πιο φιλεργατικό μέχρι νοσηρότητας λαό της, προσθέτει ο γράφων…) τη δεκαετία του 1990, το οποίο επίσης οφείλεται στο σκάσιμο της φούσκας της κερδοσκοπίας στον τομέα των ακινήτων και στον χρηματοοικονομικό τομέα. Το φαινόμενο αυτό οδήγησε την Ιαπωνική οικονομία σε μια “λευκή δεκαετία”. Όπως και στην τρέχουσα χρηματοοικονομική κρίση, έτσι και στο Ιαπωνικό Κραχ του 1990, ξεκίνησε ένας φοβερός φαύλος κύκλος· Πιστωτική συστολή, την οποία ακολούθησαν χρεοκοπίες και πωλήσεις ενεργητικών του τομέα των ακινήτων, οι οποίες με τη σειρά τους συντέλεσαν στην πτώση των τιμών. Στη συνέχεια ακολούθησε σωρεία αλυσιδωτών αντιδράσεων· κατακόρυφη πτώση της βιομηχανικής παραγωγής, κατάρρευση της εσωτερικής ζήτησης, δεκαπλασιασμός των χρεοκοπιών και έκρηξη ανεργίας σε όλη την Ιαπωνία» (βλ. σσ.23-24).
Ο εφιάλτης αυτός της «λευκής δεκαετίας» της Ιαπωνίας, επαναλαμβάνεται κατά καιρούς σε λαούς αδιάκριτα «φιλεργατικούς» και μη, όπως κάποιοι ανιστόρητα και άδικα χωρίζουν, αντί να δώσουν έμφαση στην ύπαρξη προνομιούχων και μη κοινωνικών τάξεων, που η συντελούμενη έτσι εξουθενωτική αδικία –συνήθως– εις βάρος των αδύναμων οικονομικά στρωμάτων, πυροδοτεί τις κοινωνικές εκρήξεις…
Σε όσα ο Ραμονέ υποστηρίζει στο «Απόλυτο Κραχ», αξίζει να δούμε την οξυνούστατη ανάλυση της κοινωνικοοικονομικής εξέλιξης της τελευταίας μεγάλης κρίσης του 2008 (που ήρθε, καθώς λέει, ως η τελευταία στη σειρά των 127 οικονομικών κρίσεων που κλήθηκε κατά καιρούς να διαχειριστεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο).
Είναι εξόχως ενδεικτικά ορισμένα νούμερα· «Μερικές μόνο εβδομάδες» γράφει ο Ραμονέ, «μετά τις χρηματοοικονομικές θύελλες του Σεπτεμβρίου και του Οκτωβρίου του 2008, ο αντίκτυπος του μεγάλου κραχ της Γουόλ Στριτ χτύπησε τις πέντε ηπείρους· Το χρηματιστήριο αξιών του Ρέικιαβικ έχασε 94%!!! Της αξίας του (ο δύστυχος μέσος εργαζόμενος Ισλανδός πληροφορήθηκε ξαφνικά ότι έχασε τα πάντα!), της Μόσχας και του Βουκουρεστίου το 72%, της Σαγκάης το 69%, της Βομβάης το 50%, του Σάο Πάολο το 45% και του Γιοχάνεσμπουργκ το 40%. Τον Ιανουάριο του 2008 η συνολική αξία των οκτώ μεγάλων χρηματιστηρίων Νέας Υόρκης, Τόκιο, Λονδίνου, Φρανκφούρτης, Παρισιού, Άμστερνταμ Βρυξελλών και Λισαβόνας, άγγιζε το ποσό των 23.500 δισεκατομμυρίων ευρώ. Δέκα μήνες αργότερα, η αξία αυτή μειώθηκε κατά το ήμισυ»!!! Αναλύοντας όλα αυτά τα δεδομένα, γράφει ο Ραμονέ· «Αυτό συνέβη επειδή κατά τη διάρκεια της κρίσης και με τον κίνδυνο, διόγκωσής της, οι κερδοσκόποι χίμηξαν στα αδύνατα κράτη –όπως ακριβώς συνέβη με την πατρίδα μας υποστηρίζει οο υπογράφων στην εν εξελίξει κρίση της Ελληνικής Οικονομίας- εξαπολύοντας επίθεση στα νομίσματά τους και εξακολουθώντας να πλουτίζουν, σαν όρνεα σε βάρος της λείας τους…» (βλ. σ. 25).
Ιδού ο ιλιγγιώδης αμοραλισμός του τυχοδιωκτισμού και της βαρβαρότητας –απότοκα της αθεΐας και συνακόλουθα της ασύνορης απανθρωπιάς.
Κώστας Ε. Γάλλος
«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 2010.
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ