Το «ξαπόσταμα» ενός λαού

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει

δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά

μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει

και ξανά προς την δόξα τραβά.

Ας προσπαθήσουμε να διεισδύσουμε στα άδυτα του ιερού βήματος των εθνικών μας παιάνων και ας μυσταγωγηθούμε με σεμνότητα στο άκουσμα ενός νέου ευαγγελισμού που μεταφέρουν. Πέρα δε από την ακοή τους, μαζί με την δακρυχαρή απαγγελία τους και την εθνική νοητική ενατένισή τους, «στῶμεν καλῶς», διαφυλάσσοντες μετά εθνικού πείσματος την αμιγή ταυτότητά μας. Αυτήν, της ελληνοχριστιανικής μας παραδόσεως.

Με μία ιερή ανατριχίλα που θα διαπερνάει το κορμί μας, προπάντων όμως τα μύχια της ένθεης ψυχής μας, ας ολοκληρώσουμε το ιερό μυστήριο, ανακόπτοντες ένα αργόσυρτο, νωχελικό και απόλυτα άνευρο ξαπόσταμα, που μας έχει εγκλωβίσει στην δίνη ενός ιδεολογικού αποπροσανατολισμού και μας έχει εκτρέψει σε μία άνευ προηγουμένου εθνική αλλοτρίωση. Μη μας αποσυντονίσει το γεγονός, ότι θα προστρέξουν φιλότιμα τα μίσθαρνα όργανα αλλοτρίων αφεντάδων, τα αργυραμοιβόμενα πλουσίως, τα μονίμως εγκαταβιούντα και ενεδρεύοντα γραικύλα στοιχεία στα ενδότερα του δουρείου ίππου της προδοσίας, να μας κατηγορήσουν για σωβινισμό και φασιστική οπισθοδρόμηση. Η εν λόγω αντίδρασή τους, αποτελεί την ερμηνεία, από τους νέους διαχειριστές και μεταφραστές της ελληνικής γλώσσας, της μεγαλόπνοης εννοίας του συνειδητού πατριωτισμού.

Όμως εμείς την δουλειά μας και αυτοί στην δουλεία τους.

Ας συνεχίσουν να κάνουν συνειδητά αυτό που έμαθαν καλά από τα ιερόδουλα γεννοφάσκια τους, μέσα στα χαρέμια μιας ιδεολογίας στείρας, όμως απόλυτα λοιμώδους. Μιας ιδεολογίας που τους επιτάσσει, ό,τι χύνουν οι αμερικάνικοι υπόνομοι και ό,τι ξεβράζουν οι υπερπληρωμένοι βόθροι της Ευρώπης, να το θέτουν στο τραπέζι τους ως επιτραπέζιο νέκταρ. Ως θεϊκή αμβροσία. Να το απολαμβάνουν δε, με μία χαμετυπική ηδυπάθεια, βυθισμένοι στην μαστούρα του μηδενιστικού ναργιλέ και της παρασιτικής ανυπαρξίας τους. Αυτό ειδικά το έχουμε αντικρύσει στα περήφανα βλέμματα κάποιων διακινητών αυτής της ιδεολογίας, την ώρα που ιστάμενοι έμπροσθεν του λαβάρου αυτού, δέχονται τις ένθερμες επικροτήσεις και επιβραβεύσεις από τους «φίλους» τους, για την συγκινητική προσφορά προς τα έθνη τους, από μέρους των πρώτων.

Πέρασε «πολύς» καιρός, αλλά ακόμη κροταλίζουν στο αισθητήριο της ακοής μας οι εύφημες μνείες των αγωνιστών. «Bravo Alexis» και «Bravo Kyriakos», παραληρούσε μέσα στην ανέλπιστη νίκη της, η Ζαεφική όχθη, την ώρα του ύπουλου μαχαιρώματος της Μακεδονίας από τους βραβευμένους. Αλλά μη λησμονούμε και εκείνο το γλοιώδες και απόλυτα δουλικό «ευχαριστούμε τους φίλους μας Αμερικάνους» από τον μεγάλο Γιώργο Σημίτη «ΤΟΤΕ». Τότε που θυσιάστηκε μέρος πολύτιμο του στρατιωτικού δυναμικού μας, οι βατραχάνθρωποί μας, στα Ίμια, προασπίζοντας το εθνικό μας λάβαρο, για να συνεχίσουν μετέπειτα άλλοι εγχώριοι μεν, να το αποκαλούν κουρελόπανο και να το καίνε εμπαθώς και άλλοι ξενόφερτοι δε, να προχωρούν ατιμωτικά στο γενικό ξεθεμελίωμα της φτωχής, αλλά έντιμης πατρίδος μας. Αυτοί οι πατριοί και όλο το νεοφανές συνονθύλευμα που ξάφνου ενδιαφέρεται για περίεργες υιοθεσίες.

«Δε θα την πάρετε ποτέ τη γη των Μακεδόνων,

την χώρα την Ελληνική το θαύμα των αιώνων».

Αυτά τα τραγούδια μας υπεδείκνυαν «τότε» να τραγουδούμε στους στρατώνες μας και στις περήφανες εθνικές μας παρελάσεις· πολύ δε παλιότερα «έχω μια αδελφή κουκλίτσα αληθινή την λένε Β. Ήπειρο την αγαπώ πολύ…». Την ίδια ώρα όμως πήγαιναν και έκτιζαν τα εργοστάσιά τους «οι πατριώτες» στο σίγουρο χώμα της Αττικής και όχι της Μακεδονίας ή της Θράκης. Όπως και τώρα, την ώρα που μιλάμε, δεν έχουν στείλει ακόμη εκπαιδευτικούς στην Β. Ήπειρο, διαμαρτύρεται ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος. Μία μορφή που τραβάει κουπί «μόνος» του, τόσες δεκαετίες με πληθώρα εμποδίων έσωθεν και έξωθεν, αναστηλώνοντας όμως Ορθοδοξία και Ελληνισμό στα βασανισμένα αυτά χώματα. Έτσι όμως ερήμωσε η Μακεδονία, αποσκελετώθηκε η Θράκη που την διασώζει μόνο η παρουσία του στρατού, η αδελφή μας δε η κουκλίτσα, αναζητείται μέσω ερυθρού σταυρού, καθότι αγνοούμενη στον σύγχρονο πόλεμο της ειρήνης, με μελανό στίγμα την παράφορη αδικία–ατιμία.

Κάπως ανάλογα απαγορεύτηκαν αυστηρά οι πρότεροι ιμπεριαλιστικοί παιάνες, καθότι υποθάλπουν μίσος και δημιουργούν έριδες καταστρέφοντας την καλή γειτονία, την ώρα που εμείς επιθυμούμε ειρήνη. «Ειρήνη ημίν». Αποτέλεσμα· οι ελληνικοί πληθυσμοί εξανδραποδίστηκαν, σταλμένοι στα σκλαβοπάζαρα της Ευρώπης και όσοι ξέμειναν, φορτώθηκαν στα εμπορικά καμιόνια για Αθήνα, προς ολοκλήρωση της τερατοποίησης, της πιο άθλιας τσιμεντούπολης ανά τον κόσμο. Αλλά εδώ παρεμβαίνει ο Θουκυδίδης τονίζοντας· «οὐ τοῖς ἄρχειν βουλομένοις μέμφομαι, ἀλλά τοῖς ὑπακούειν ἑτοιμοτέροις οὖσιν». Δεν κατηγορώ αυτούς που ασκούν εξουσία, λέει, αλλά το δουλικό υπηρετικό προσωπικό που τελεί πρόθυμο και υπακούει στα κελεύσματά τους. Και δυστυχώς στις άπνοες μέρες μας, μία μαζική δουλοφροσύνη «κοσμεί» περιέργως την πάλαι ποτέ λεβεντογέννα Ελλάδα. Από τη μια το δουλεμπόριο της μετανάστευσης και η εξαγωγή σπουδαστικού και επιστημονικού συναλλάγματος, από την άλλη η μαστροπεία του κέντρου της Ελλάδος. Της Αθήνας.

Ενθυμούμαι μία παλιά τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο «Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα». Όλοι φωνασκούσαν για αποκέντρωση –όπως και ο κεντρίζων τίτλος της εκπομπής– την στιγμή που οργάνωναν παντοειδώς το κέντρο. Την οικοδέσποινα του Παρθενώνα. Τα 9/10 της βιομηχανίας στην Αττική. Στη σιγουριά του «νότου». Η Β. Ελλάδα στην εγκατάλειψη. Μέχρι και την έκθεση της Θεσ/νίκης έχουν υποβαθμίσει συνειδητά, σκοπεύοντας να την «παύσουν».  Έτσι το κεφάλαιο στηριγμένο στην ασφάλεια των 4 εκ. Ελλήνων και ενός εκατ. αλλοδαπών, των σκλαβωμένων και συμπιεσμένων στην ελεύθερη φυλακή του κλεινού άστεως. Κατά τα άλλα συνεχίζουν και μιλούν για ευρεία οικονομική ανάπτυξη με τον λαό μαντρωμένο σε ιδεολογικές στρούγκες και κομματικά ποιμνιοστάσια –αυτά που είχε αναφέρει και ο Ευάγ. Αβέρωφ τότε, παλιά ιστορία– σε μασονικά λυκοστάσια και λοιπά συντεχνιακά κομιτάτα που λαλούν, όταν τους λαλούν οι από πάνω. Πουθενά όμως δεν ακούγεται η έννοια Πατρίδα! Πώς φτάσαμε εδώ; Το θέμα είναι απλό. Αλλού οι τρύπες του όζοντος ανοίγονται στον ουρανό και απειλούν το σώμα· μικρή η ζημιά. Εδώ στην Ελλάδα ανοίγονται στους ανθρώπινους εγκεφάλους και σαπίζουν τον νου και έτσι γεννιούνται οι απνευμάτιστες διάνοιες των οργανωμένων καιροσκόπων, οι οποίες συνευδοκούν στην ατελείωτη εθνική καχεξία και απολήγουσα ηθική αποχαύνωση.

Έτσι αν ανοίξουμε το χαζοκούτι, το διαολοκούτι κατά τον Πατροκοσμά, θα ξεράσουμε μπρος στη θέα της σαπίλας. Αν ξεφυλλίσουμε μία φυλλάδα, θα φρίξουμε από τα αναγραφόμενα και εικονιζόμενα. Γιατί; Διότι το διανοητικό απόσταγμα της νέας Ελλάδος το απαρτίζουν εκατό διάσπαρτοι καλοπληρωμένοι ντελάληδες σαλιάρηδες που παντού προβάλλονται οι ίδιοι. Ο λαός τους έχει μάθει τόσο καλά από την όψη τους, απλά δεν γνωρίζει την κόψη τους. Οπότε πλέον δεν αντικρίζεις τίποτε διαφορετικό. Δεν το αφήνει η Γκεμπελική προπαγάνδα, γιατί δεν την συμφέρει. Πλήττεται ανεπανόρθωτα. Έτσι όμως μπολιάστηκε και το μείζον μέρος του λαού με τον ορό μιας πολιτισμικής κτηνώδους γλίτσας.

Αλλά κάποιοι άλλοι, οι εχθροί, απειλούν. Κανείς όμως δεν έχει το ανάστημα να τους φρονηματίσει. Κανείς νεώτερος δεν κατέχει το σθένος να αντιταχθεί μαζί με ένα νέο ΟΧΙ! Γιατί οι πάλαι ποτέ φτερωτές ψυχές των απροσκύνητων, προσκύνησαν πλέον, ενέδωσαν με την υπόσταση των απογόνων και ενετάχθησαν στα τωρινά γενιτσαρικά αποσπάσματα, αλλά και στα διανοητικά χαρέμια των ποικίλων πασάδων, των ευρωπαϊκά πλέον ενδεδυμένων. Μερίμνησαν γι’ αυτό άριστα, χρόνια τώρα, όλοι οι άνθρωποι «της πνευματικής νύχτας» και ο υπόκοσμος της παραπληροφόρησης, που υπονομεύουν την πατρίδα μας με σύστημα και πάθος. Κάθε μέρα πέφτουμε από τα σύννεφα! «Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν…». Βλέπεις τον χθεσινό δηλωμένο ιδεολόγο και ηθικολόγο, μόλις φάει «το χαστούκι» των τριάκοντα αργυρίων στα μούτρα και καταλάβει μία θέση καθαρισμού βόθρων πνευματικών, αναθεωρεί το είναι του. Το παρελθόν του. Την καταγωγή του. Την παράδοσή του. Μέχρι και την οικογένειά του. «Οὐκ οἶδα τούς ἀνθρώπους» σε μία θλιβερή ενθύμηση και επανέκδοση. Κατά τα άλλα, όλοι αυτοί έχουν καταστεί οι μεγαλύτεροι κινδυνολόγοι των αιώνων, μάλλον τερατολόγοι και βαπτίζουν εθνικούς κινδύνους, εξώτερα πράγματα, την στιγμή που οι ουσιαστικοί κίνδυνοι βρίσκονται εντός των τειχών. Γιατί τα κλειδιά στις κερκόπορτες τα κρατούν δειλοί προδότες και προσκυνημένοι, οπότε τις ανοίγουν άμεσα στην πρώτη «καλοδεχούμενη» εχθρική επίθεση. Γιατί ένας λαός ιδεολογικών γιγάντων επιτηρούμενος από το σκοτάδι του φόβου, επιτηρείται πλέον και πολύ περαιτέρω κυβερνάται από νάνους. Από σπιθαμιαίους απνευμάτιστους δίποδους χιμπατζήδες οι οποίοι κάνουν τις κουλουτούμπες τους εύκολα στο πρώτο κέλευσμα του γύφτου, που τους έχει για να βιοπορίζεται ο ίδιος. Από χαζοχαρούμενους που γελάνε, όταν δεν πρέπει, και από τους άλλους τους βλοσυρούς, που εξωτερικεύουν με τον τρόπο τους το εσωτερικό ψυχικό κάτεργο στο οποίο εγκαταβιούν δέσμιοι από την λεγεώνα των σκοτεινών αφεντάδων του εξωτερικού.

Γιατί η πατρίδα μας, όλους τους επιδρομείς, τους αντιμετώπισε επιτυχώς, όλους τους κατακτητές τους έδιωξε, τους «κοτζαμπάσηδες» όμως… τους κράτησε αιώνιους καλλιεργητές, καθότι έχουν βαθιές ρίζες.

Αλλά πέρα των προαναφερθέντων, ο βαρβαρότερος επιδρομέας της Ελλάδος, είναι η άγνοια και η παντοειδής αμάθεια που την επιβάλλουν φυσικά οι πρότεροι· οι νυν προεστοί. Προπάντων όμως ο οργανισμός της παιδείας παλεύει καιόμενος, μέσα στην ηφαιστειακή λάβα της ολονέν αναμορφούμενης «εχπαίδευσης» που ο κάθε ανίδεος και αγράμματος, πιστός όμως νεοταξίτης υπουργός παιδείας, μαζί με το συμμοριακό επιτελείο του, επιβάλλει. Στόχος τους η απονεύρωση της παιδείας και η προώθηση του νεοταξικού γενιτσαρισμού. Τρόπος δε διασκέδασης μετά την σκληρή «εχπαίδευση», τα ποικίλα όργια σύμφωνα με τις νέες ομοφυλοφιλικές εμπνεύσεις και διατάξεις.

Γι’ αυτό η Ελλάδα φεύγει από τα χέρια μας. Γι’ αυτό η πατρίδα μας αργοπεθαίνει. Ένα τέλος άδοξο και τραγικό προσεγγίζει. Και οι φίλοι μας, πού είναι; Οι φιλέλληνες; Κατά την πρωινή αναφορά της πατρίδος: Ουδείς. Αφού δεν υπάρχει πλέον Έλληνας φίλος. Ωστόσο η Ελλάδα πολέμησε πολλές φορές στο πλευρό πολλών «φίλων» της. Τώρα όμως κατήντησε μία παραπεταμένη πόρνη, που αφού απομύζησαν τα κάλλη της, όλα τα ρεμάλια της υφηλίου, ειδικά οι νταβατζήδες της Ευρώπης, τώρα την πετάνε ολόγυμνη στη στράτα. Μία γυναίκα του δρόμου έκθετη σε δημόσια θέα· το μόνο που της απέμεινε είναι… ο λιθοβολισμός. Μόνο Ένας, ο Κύριος, μπορεί να σώσει την αμαρτωλή από τους… αναμάρτητους.

Έτσι λοιπόν όσοι εναπόμειναν ελληνόψυχοι, κυριεύονται από μία ηττοπαθή απαισιοδοξία. Ωρύονται βλέποντας να ψυχορραγεί ό,τι πολυτιμότερο γνώρισαν στην ζωή τους. Την ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ! Η οργή τους πνίγει, ο θυμός τους κυριεύει, ο πόνος μαστιγώνει την ψυχή τους, οι καλοσχεδιασμένες προδοσίες από τους μπράβους του «BRAVO» τούς ματώνουν.

Όσο εναπομένουν στοιχειώδη ζωντανά ίχνη εθνικής συνείδησης, ας ανοίξουμε τα πρησμένα μάτια από την υλιστική αναφυλαξία, γιατί σε λίγο δεν θα υπάρχει Ελλάδα πια. Η πατρίδα, το έθνος των Ελλήνων, θα καταντήσει καταυλισμός Ερυθροδέρμων, όπως στις ΗΠΑ, για τουριστική τέρψη.

Αλλά τον πιο ύπουλο πόλεμο, μας τον έχουν κηρύξει ενάντια στην γλώσσα μας. Όλοι οι υπουργοί παιδείας τις τελευταίες δεκαετίες εργάστηκαν πυρετωδώς και γι’ αυτό. Κτύπησαν την γλώσσα στην υγιή ρίζα της, αφυδατώνοντας ανεπανόρθωτα τους Ελληνόπαιδες. Αφαίρεσαν προκλητικά και βάναυσα όλα τα εθνικά, παραδοσιακά και ηθοπλαστικά μαθήματα, με στόχο να αφανιστεί όλος ο λαός. Γιατί πρώτα πεθαίνει η γλώσσα ενός λαού και μετά αφανίζεται ο ίδιος. Γιατί το γλωσσικό βούλιαγμα επισύρει και το βάλτωμα των ιδεών. Ένας αργός θάνατος η συνέχεια, λόγω υπερβολικής αιμοληψίας χωρίς αναπλήρωση. Λυσσασμένες οι προσπάθειες τα τελευταία χρόνια μαγαρίσματος και αλλοίωσης της γλώσσας. Έχουν πέσει σαν τα κοράκια όλοι «οι διανοητικοί» υλοτόμοι, οι κομπογιαννίτες, όλα τα τρωκτικά της παρανόησης και της σχιζοφρένειας, οι παντοειδείς χαφιέδες και πράκτορες, να αλώσουν το κάστρο της γλώσσας μας. Τον Ελληνισμό μας. Πλουσιότατο το σύγχρονο ελληνικό λεξιλόγιο που προσφέρεται για ευρύτατη καθημερινή χρήση. Προπάντων ευρύτατη και βαθύτατη η λεκτική ανάλογη πλύση εγκεφάλου.

«Γουίκ εντ, εξτρεμ χαφ, κλιπς, λίφτινγκ, λίβινγκ ρουμ, ντρινκς, ντίνερς, ντήλλερς, σούπερ μάρκετ, σποτς, σουφλέ, σπόνσορς, τάιμ άουτ, τοστ, τοπ, τσιπς, ριλάξ, φλας, εξ ου και φλασιά, χάμπουργκερ, ώσπου προχθές άκουσα στο ράδιο και αναρίγησα από εθνική υπερηφάνεια μία νεοφανή και άκρως καινοτόμα λέξη· εσεμεσιέρα (;!). Μη παραξενευόμαστε, στην Ελλάδα ζούμε. Απλά είμαστε χρόνια προτεκτοράτο των Αγγλοσαξόνων, αλλά τώρα πλέον επισημοποιείται η ιδιότητά μας.

Οι υπόλοιπες λέξεις που χρησιμοποιεί ο μέσος Έλληνας την ημέρα, δεν ξεπερνούν τον διψήφιο αριθμό, από τις οποίες, οι πιο πολλές είναι βρισιές και βλασφημίες. Σε δημόσιες δε τηλεοπτικές συζητήσεις και ραδιοφωνικές συνεντεύξεις το σύνολο των χρησιμοποιούμενων λέξεων δεν ξεπερνά τις 200. Οι αφρικάνικες διάλεκτοι είναι πλουσιότατες σε σχέση με το νυν γλωσσικό μόρφωμα. Όλες δε οι τηλεοπτικές χάβρες κλείνουν για εφησυχασμό των πνευμάτων, με ένα θεσπέσιο «καλή συνέχεια». Αυτή η φράση «παίζει» να είναι η λήξη στα σύγχρονα συμπόσια και γενικούς σκυλοκαβγάδες. Όποιος δεν κατάλαβε τι είπα, ας αναρωτηθεί με εκείνο το στωικό· «έλα;».

Η νέα Ελλάδα γέρασε τελικά πρόωρα, γιατί απόμεινε χωρίς γλώσσα. Μας την «έκλεψαν» οι ξένοι και την διδάσκουν στα σχολεία τους, γιατί αντελήφθησαν την αξία της. Τον πλούτο της. Εμείς δε στην Ελλάδα παλεύουμε σ’ ένα ιδιόρρυθμο καθεστώς βαβυλωνίας να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας. Το βλέπουμε στην καθημερινή εργασία μας. Το βλέπαμε και τότε στην βουλή, όταν πετούσε ο Ζουράρης κάποια αρχαιοπρεπή ρήση, οι βουλευτάδες το μόνο που γνώριζαν ήταν να υπομειδιούν κάτω από την προβοσκίδα της αμάθειάς τους. Αλλά και ο πρότερος μόνο για Θουκυδίδη μιλούσε…

Όμως η γλωσσική αφυδάτωση καταμαρτυρεί την πολύπλευρη παρακμή μας. Αυτός είναι ο ξεπεσμός μας και η γενική καταβαράθρωσή μας. Αυτός είναι ο ελληνικός συβαριτισμός μας, που ανοίγει τις διεκδικητικές ορέξεις σ’ όλους τους επίδοξους περίοικους. Εμείς όμως το μόνο που μας απασχολεί σοβαρά, είναι το σαράκι του διχασμού. Οπότε πιστοί στην παράδοση, τώρα παλεύουν οι εμβολιασμένοι με τους ανεμβολίαστους. Όπως παλιότερα αριστεροί με δεξιούς, πράσινοι με βένετους, εικονολάτρες με εικονοκλάστες, μέσα σε ποικίλες «στάσεις» και οι εχθροί συνεχίζουν και τρίβουν τα χέρια τους. ΟΧΙ όμως για να ζεσταθούν· τους ζεσταίνουμε εμείς οι ίδιοι.

Οπότε λίγοι παραμένουν αυτοί που έχουν αγκυροβολημένες τις αντιλήψεις τους και τις σκέψεις τους στο γνήσιο εθνικό μουράγιο. Λίγοι, μέσα στην μοναξιά τους, γιατί η μοναξιά είναι προνόμιο των λίγων. Είναι εθνική αρετή. Οι έτεροι ας συνεχίσουν το ατελείωτο ξαπόσταμά τους, μέχρι να συνευρεθούν με τους υπόλοιπους πιστούς του Αλλάχ συντρώγοντες εκείνο το απίστευτο πιλάφι…

Αρίσταρχος