“Όπου Εκκλησιά κι όπου Ναός,

κι όπου λατρεύεται Θεός,

φωτιά, τσεκούρι και μαχαίρι!

Τώρα δική μας η σειρά!

Κάτω οι βωμοί και τα ιερά,

φωτιά στης Πίστης τα φτερά,

ζήτω της Απιστίας τ' αστέρι!”

“Ο ερχομός των μαύρων” Γ. Βερίτης

Αν θα προσπαθούσαμε να σκιαγραφήσουμε την φυσιογνωμία του Έλληνος με δύο “κινήσεις”, οι λέξεις φιλότιμο και λόγος τιμής, θα αρκούσαν για την ολοκλήρωση του εγχειρήματός μας. Δύο λέξεις κατ' ουσίαν συνώνυμες, καθότι απορρέουν από την ίδια πηγή, αυτή της τιμής.

Το φιλότιμο, που εκφράζει την φιλία και βαθειά αγάπη προς την τιμή, την αξιοπρέπεια και ο λόγος, που εμπερικλείει ιερά την υπόσχεση, την λογοδοσία. Τον λόγο τιμής!

Γιατί το φιλότιμο, ερμηνεύεται με την προθυμία εκτέλεσης εντολής, καθήκοντος, ο δε λόγος, είναι αυτό που αποκαλεί ο λαός μας μπέσα. Ο λόγος “σπαθί”. Η δέσμευση. Το άγραφο συμβόλαιο...

Αν τώρα αναζητήσουμε τον ενσαρκωτή των δύο προτέρων αρετών, χωρίς πολλή δυσκολία, θα συναντηθούμε με τον λεβέντη. Μία έννοια αμιγώς ελληνική, που χαρακτηρίζει τον ευσταλή, τον ευκίνητο, τον ωραίο, τον συμπαθή στην όψη, τον αντρείο, τον γενναιόψυχο, τον ελευθέριο. Τον άνδρα με την ωραία κορμοστασιά, το υπερήφανο παράστημα, το παλικάρι, τον ευθύ, τον τίμιο, τον φιλότιμο.

Ας πλησιάσουμε όμως να γνωρίσουμε από κοντά

την ιδιότητα του λεβέντη‧ την λεβεντιά!

Η λεβεντιά αποτελεί το κύριο στοιχείο της φυλετικής μας ταυτότητος. Εξωτερικεύει το βάθος της Νεοελληνικής υπόστασης του Γένους μας, κατά τρόπο αυθεντικό. Αυτή η λέξη γεννήθηκε, για να καλύψει την ανάγκη. Αυτή η λέξη, επιστρατεύθηκε ιερά, για να υπηρετήσει την ντομπροσύνη, την ψυχική και πνευματική ευρωστία‧ την καθαρή καρδιά.

Αυτή η λέξη χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, που ζει στο φως και μισεί το σκότος. Αυτόν που δεν έχει να κρύψει τίποτα από κανέναν. Αυτόν που προτιμάει να “σουβλιστεί”, χωρίς να προδώσει την λεβεντιά του. Αυτόν που αντικρίζει τον εκτελεστή του κατάματα και του υποδεικνύει επιτακτικά να γυρίσει την σούβλα, για να ψηθεί όλο του το σώμα ομοιόμορφα. Γιατί πιστεύει ο λεβέντης ακράδαντα, ότι μόνο αν διέλθει διά μέσου πυρός και σιδήρου, θα ανεύρει την περιπόθητη ψυχική τελείωση.

Κάπως έτσι ο λεβέντης, ο “ψημένος”, ο ευθύς και εύθικτος, ο φιλότιμος, δεν καταντά ποτέ μασκαράς. Καραγκιόζης! Τα “Καραγκιοζιλίκια”, όπως αποκαλεί ο λαός μας τους θεατρινισμούς και τις ακριβοπληρωμένες φιέστες, αποτελούν συστατικά γνωρίσματα των φτηνών παλιάτσων. Αυτών που παίζουν θέατρο σκιών στις κακόφημες συνοικίες των τηλεοπτικών άστεων, κατά διαταγή ετέρων υποβολέων, γιατί δεν έχουν την τόλμη, την καθαρότητα, την λεβεντιά, να εμφανισθούν αυτοπροσώπως στην σκηνή της κοινωνίας. Κάτω όμως από τα έδρανα. Στο επίπεδο του λαού, ίσος προς ίσο. Στο πεζοδρόμιο, χωρίς φυσικά να γίνονται πεζοδρομιακοί. Άσχετα, αν το κατοχύρωσαν νομοθετικά...

Αλλά η λεβεντιά, είναι στοιχείο του Ρωμιού και ο Ρωμιός έχει ειδικό βάρος. Έχει πνευματικό ιξώδες, που εκτοπίζει κυριαρχικά το ξενέρωμα της “υψηλής διανόησης”, των γραβατωμένων γραικύλων. Αυτών που καλύπτονται πίσω από τις χάρτινες ασπίδες των επονείδιστων νόμων, που ψηφίζουν μόνοι τους, μέσα στα άνομα λημέρια τους. Αυτών που “θωρακίζονται” μέσα στα άσυλα, που τους παρέχουν οι ομοϊδεάτες κουμανταδόροι τους, για να παρανομούν ανεμπόδιστοι, προπάντων ατιμώρητοι. Να εκτελούν καθορισμένες διαταγές χωρίς όμως να μπορούν να αποδράσουν. Ως εκ τούτου επιλέγουν εξ' ανάγκης τα νυχτοπερπατήματα, καθότι ολόκληρη η ζωή τους είναι μία ατέλειωτη νύχτα.

Αλλά η λεβεντιά, είναι το ξεχείλισμα της ψυχικής ευρωστίας. Είναι η περήφανη αετίσια πτήση ψηλά στους αμόλυντους αιθέρες, ξέμακρα από την καμπίσια αποσύνθεση των ποικίλων αποβλήτων, που απέβαλαν μέσα στην άθλια χώνεψή τους, οι κοπρομηχανές των εξουσιαστών.

Αλλά καιρός, να πλευρίσουμε μία έτερη λεβεντιά. Την εκκλησιαστική!

Γιατί, τι άλλο είναι η Ορθόδοξη πίστη μας; Είναι μια ιδιότυπη λεβεντιά, που πασχίζει να ενώσει τη γη με τον ουρανό. Την ύλη με το άυλο. Παλεύει να ενώσει δύο αήττητες δυνάμεις: Την στρατευομένη εκκλησία επί της γης, με την θριαμβεύουσα των ουρανών.

Αυτή η λεβεντιά όμως, στον γλωσσικό θησαυρό της Ορθοδοξίας μας, λαμβάνει το ιδιάζον και μοναδικό προσωνύμιο, της ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ! Τοιουτοτρόπως, ο καλός χριστιανός, ο ομολογητής, είναι ο λεβέντης της πίστεώς μας. Της Ορθοδοξίας μας. Της πολύτεκνης μάνας.

Αυτήν που πολεμούν λυσσαλέα αιώνες τώρα, όλοι οι θεοί και δαίμονες του πολιτικού στερεώματος, αλλά και της αλλοτριωμένης θρησκευτικής θεώρησης. Αυτήν, για την οποία ειδικά στις μέρες μας, ξερνά αποτρόπαια όλο το δυσώδες είναι του, ο υπόκοσμος του πραιτωρίου και το κακό συναπάντημα της ιδιορρύθμου ανηθικότητος και του ανεξέλεγκτου ξεπεσμού. Τελικά η αμαξοστοιχία στα Τέμπη εξετροχιάσθη, γιατί ενωρίτερον είχε εκτροχιασθεί η άρχουσα τάξη της χώρας. Πολιτική και θρησκευτική.

Όμως ας επιστρέψουμε στο αντικείμενό μας. Την λεβεντιά. Τα παλικάρια λοιπόν της τουρκοκρατίας και του ΄21, ήταν βαθύτατα χριστιανοί Ορθόδοξοι, γιατί ήταν λεβέντες. Αυτούς προσπαθούν με τα σύγχρονα “σύμφωνα φιλίας”, οι ευτελείς Νενέκηδες, να αποκόψουν από την ιστορική συνέχεια των απογόνων τους, θάβοντας έτσι την λεβεντιά. Την ομολογία.

Αλλά ας γυρίσουμε λίγο πίσω, στο κοντινό ιστορικό παρελθόν μας, αυτό του Μακεδονικού αγώνος, για να παραλάβουμε την εξαγιασμένη σκυτάλη της ομολογίας. Γνωρίζουν οι σύγχρονοι νέοι, τις αγριότητες των ληστοσυμμοριτών Βουλγάρων κομιτατζήδων, κατά του άμαχου πληθυσμού της Μακεδονίας; Πώς όμως να συμβεί αυτό, όταν οι πρότεροι κατέσφαζαν ειδικά τα παιδιά, που ήταν η αδυναμία τους, για να ανακόψουν την δυνατότητα φυλετικής ανανέωσης; Πώς όμως να γνωρίζουν οι νέοι μας τον ωραίο Μακεδονικό αγώνα μας, από την στιγμή που αφαίρεσαν εδώ και δεκαετίες τις ένδοξες σελίδες του, από το μάθημα της Ιστορίας, οι ντόπιοι ινστρούχτορες; Αυτοί που τελικά ξεπούλησαν την Μακεδονία στους προαναφερόμενους εχθρούς; Οι αποτρόπαιοι Εφιάλτες! Όμως, για να δούμε, πως αντιπάλαισαν τις πολλαπλές ωμότητες, εκείνων των φρικτών χρόνων, οι λεβέντες Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι.

Στο ελληνικότατο Μοναστήρι, τοποθετείται το 1903 ως Μητροπολίτης Πελαγονίας, ο Ιωακείμ Φορόπουλος. Αυτός βγαίνοντας στην Ωραία Πύλη, βροντοφωνεί: “Δεν σας συμβουλεύω οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος. Σας συμβουλεύω οφθαλμούς αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντος”. (Ιστορία Μακεδονικού Αγώνος, σελ. 19 Δ. Χατζή).

Άλλος Μητροπολίτης, ο Βοδενών Στέφανος, απευθυνόμενος στον Κρητικό Μανώλη Κατσίγαρη, που ήλθε από την Κρήτη για να σφάξει όσους μπορούσε κομιτατζήδες, λέγει: “Καλός είσαι Μανώλη, μα... δεν σφάζεις όσο πρέπει”. (Απομνημονεύματα Κ. Μαζαράκη–Αινιάνος, σελ.197).

Να αναφέρουμε και κάτι ακόμη. Ο παπα-Δημήτρης Παπανικολάου, ιερέας Μακεδονομάχος, αφηγείται τα εξής: “Δεν ξεχνώ την εποχή εκείνη, που ήμουν αναγκασμένος να κρατώ στο ένα μου χέρι το θυμιατό και στο άλλο το πιστόλι, Κάτω από την Αγία Τράπεζα, είχαμε κρύψει τα ντουφέκια μας, έτοιμα σε κάθε στιγμή. Ο Βούλγαρος παραφύλαγε και ήθελε να μας κάνει και μας Βουλγάρους και τον τόπο μας Βουλγαρία. Η Μακεδονία είναι Ελληνική, είναι η πατρίς του Μ. Αλεξάνδρου, με τα Ελληνικά γράμματα, τον Ελληνικόν πολιτισμόν και την Ελληνικήν γλώσσαν. Αν αρνηθούμε όλα αυτά, τότε θα πούμε πως η Μακεδονία είναι Βουλγαρική...” (Η προσφορά της Εκκλησίας είς τον Μακεδονικόν αγώνα, Δημ. Κοντοπανάγου).

Από τα ελαχιστότατα, αντιπροσωπευτικά όμως παραδείγματα, και έστω συγκεκριμένης χρονικά στιγμής, της λεβεντιάς της Εκκλησίας μας, εξάγεται ένα συμπέρασμα, που επεξηγεί απόλυτα τα γεγονότα των χρόνων μας.

Η Εκκλησία, στην πατρίδα μας, αποτελεί την ζωοποιό δύναμη του έθνους. Αυτό το γνωρίζουν καλά, όλοι οι σταυροφόροι του πάπα, οι Σιωνιστές, οι Ούννοι, τα εγκληματικά στοιχεία των “Ουστάσι”, όλα τα αγαρηνά σκυλιά και τα νεοταξικά κατακάθια. Οπότε γι' αυτό εκχύνουν τα γραικυλικά λύματα, προκειμένου να μολύνουν την εκκλησία, με στόχο να χάσει η εν λόγω την αίγλη της και την επιρροή της στον λαό, για να επιτύχουν οι έτεροι τους σκοπούς της.

Όποιος όμως θέλει το σκοπό, θέλει και τα μέσα. Τα μέσα τους στο παρελθόν ήταν: Τα τσεκούρια, με τα οποία απέκοπταν τα κεφάλια των Ορθοδόξων, τοποθετημένα πάνω σε κούτσουρα. Ήταν τα σουβλερά μαχαίρια, με τα οποία έβγαζαν τα μάτια μικρών και μεγάλων. Με τα κονσερβοκούτια έκοβαν τα αυτιά και τα γεννητικά όργανα. Στις δε γυναίκες, απέκοπταν τον αριστερό μαστό, συμβολικά και εκδικητικά, γιατί σε αυτόν πάνω, μέσα στην αγκαλιά της Παναγίας, έγερνε το θείο βρέφος, όπως απεικονίζεται στην βυζαντινή αγιογραφία.

Μέσω αυτών των σφαγών του πρώτου ημίσεος του εικοστού αιώνος, έχτισαν το παρόν της Ευρώπης. Ποιοί; Οι ειρηνοποιοί “Ευρωπαίοι”: Λατίνοι, Ούννοι, Τούρκοι, μισθοφόροι εγκληματίες Ουστάσι, οι ημέτεροι Κατσαπλιάδες και όπισθεν όλων των προτέρων, οι Σιωνιστές.

Μη λησμονούμε τα λόγια του πάπα Λέοντος ΙΓ΄, στον Χέρτσλ τον ιδρυτή του νεοσιωνισμού το 1902 περίπου.

“Αν δεν εξαφανισθούν οι Έλληνες από την Κων/πολη και δεν αφανισθούν σαν έθνος, την Ορθοδοξία δε θα τη νικήσουμε ποτέ, θα μας δημιουργήσει και άλλα πολυπλοκότερα προβλήματα στο μέλλον”.

Τότε λοιπόν, έσχιζαν τα σώματα των Ορθοδόξων, καταξέσχιζαν τις σάρκες τους και έπιναν λαίμαργα το αίμα τους, κατακρεουργούντες τους εμμένοντες στην πίστη Χριστιανούς. Σοβαρότατο το έγκλημα, να γεννηθεί κάποιος Ορθόδοξος και να παραμείνει Ορθόδοξος.

Τώρα έφτασε μια άλλη στιγμή. Αυτήν για την οποία μίλησε ο ΠατροΚοσμάς.

Η ώρα της ψυχικής εξαγοράς.

Οδυνηρό το φαινόμενο. Το ρεύμα παρασέρνει τα πάντα. Πρώτοι απ' όλους παρεσύρθησαν οι διαφωτιστές του λαού. Πολιτικοί και θρησκευτικοί. Εξέλειψε η λεβεντιά από πάνω τους, αν την είχαν ποτέ. Ζούνε μέσα στην υποκρισία στα παλατιακά όργια και στις μισθοφορικές ενασχολήσεις και λοιπές απολαβές. Σήμερον, η λεβεντιά μεταλλάχθηκε και εισήλθε στην επιστασία της κλεψιάς, της απάτης, της ανηθικότητος, του εγκλήματος, της τυραννίας, της δίωξης, καταδίωξης και θανάτωσης της ηθικής. Σήμερον δεν υπάρχει φιλότιμο, καθότι δεν υπάρχει τιμή και αξιοπρέπεια.

Ο λαός λησμονώντας τον “λεβέντικο” χορό της Σαμαρίνας–Γρεβενών και της Βλάστης–Κοζάνης, με τα υπέροχα λόγια της πνευματικής σκυταλοδρομίας από τους γεροντότερους στους νεώτερους, στήθηκε στην ουρά της επαιτείας της ύλης, που επέβαλαν οι κυνηγοί των εμψύχων κεφαλών, μέσα στην ζούγκλα της άψυχης κοινωνίας. Έτσι ντρεπόμαστε σαν λαός, γι' αυτό που πρέπει να είμαστε περήφανοι. Για την Ορθοδοξία μας. Ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε την πίστη μας. Να κάνουμε το σημείο του Σταυρού. Γι' αυτό αναρριχώνται πάνω σε αυτόν, όλα τα αποβράσματα της ανωμαλίας και της θείας προσβολής. Οι δωσίλογοι και οι εγκάθετοι, φροντίζουν και δημιουργούν την ανάλογη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία εντάσσουν απειλητικά να ζήσουν όλα τα πρόβατα. Μέσα στο κοπάδι. Χωρίς προσωπικότητα. Με ξένη “Δυτική” ταυτότητα. Άλλοι να αποφασίζουν και τα “φυτά” να στρέφουν τα φύλα τους στο “φως” των νεοφανέντων διαφωτιστών.

Ειδικά, ΣΗΜΕΡΑ η πατρίδα μας, χρειάζεται την λεβεντιά για να ανακόψει την επέλαση των ανθρωποκυνηγών της ψυχής. Χρειάζεται ήρωες! Στο ένα χέρι να κρατούν το θυμιατό και στο άλλο το πιστόλι. Όμως, “Αλίμονο στη χώρα που δεν έχει ήρωες” αλλά προπάντων “αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες” (Μπέρτολτ Μπρέχτ).

Αρίσταρχος