Ο χριστιανικός κόσμος βρίσκεται σε παρακμή. Ίσως, είμαστε σε πορεία αποχριστιανισμού. Οι χριστιανικοί λαοί, μέσα σ’ αυτούς και ο λαός μας, αδιάφοροι και χωρίς συναίσθηση ευθύνης για το μέλλον τους, οδηγούνται εκούσια σε εξαφάνιση. Ένας αχαλίνωτος, συχνά διάστροφος, σεξουαλισμός κατατρώγει την οικογένεια, τη μήτρα της ζωής και του μεγαλείου των εθνών. Και όλα αυτά εν ονόματι της απελευθερώσεως του «έρωτα», που επί αιώνες ασφυκτιούσε, τάχα, σαν ταμπού μέσα στις συντηρητικές κοινωνίες.

  Ο έρωτας είναι ένα φυσικό δεδομένο του μεταπτωτικού ανθρώπου.Κάποτε εκτρέπεται σε μορφές παρά φύση. Μπορεί και να υπερβαθεί. Η υπέρβαση είναι επίτευγμα κάποιων λίγων, «οίς δέδοται». Εκείνων, που έχουν κληθεί από τον Θεό να αφιερωθούν σ’ Αυτόν και στο έργο Του. Υποκλίνομαι με δέος και σεβασμό μπροστά σ’ αυτή τη κλήση, δεν νομιμοποιούμαι να μιλήσω γι’ αυτήν, ούτε για τους αγώνες, που απαιτεί, ούτε για τις άρρητες μυστικές εμπειρίες, που τη συνοδεύουν, ως παντελώς άσχετος. Θα περιοριστώ στα δυο πρώτα.

  Υπάρχει αρκετή σύγχυση μεταξύ Χριστιανών, όσον αφορά τον έρωτα.Ακραίες θεωρήσεις φτάνουν συχνά σε αιρετικές εκτροπές. Κάποιοι θέλουν να τον βλέπουν ξένο και ασύμβατο προς την πνευματική ζωή. Κάτι, που μολύνει τη καθαρότητα των «υψηλών ιδεωδών». Ακάθαρτο και απορριπτέο. Ταυτόσημο προς την γυμνή ενστικτώδη ηδονική απόλαυση. Το δε γάμο, που στενά συνδέεται με αυτόν, και αυτόν ακάθαρτο, μόλις και μετά βίας ανεκτό λόγω της τεκνογονίας. Η αρχαία «αίρεση των καθαρών» δεν είναι μακριά.

  Μια άλλη θεώρηση, εξ αντιθέτου, ταυτίζει τον έρωτα προς την θεομίμητη αρετή της αγάπης.Του προσδίδει θείες ιδιότητες. Κάποιοι λένε· «Αγάπη δεν είναι ο Θεός (Α΄ Ιωαν. δ΄ 8); Άρα θεϊκό γνώρισμα και ο έρωτας». Παραχαράσσοντας δε τη ρήση του Ι. Αυγουστίνου «αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις», ανακηρύσσουν κάθε πράξη, φυσική ή αφύσικη, μέσα στη σεξουαλική σφαίρα, αγία και άμωμη, πράξη λατρείας του Θεού(!), επειδή, λένε, έχει αφετηρία κάποια «ερωτική» παρόρμηση. Η εκτροπή αυτή («Νικολαϊτισμός») κάνει θραύση στις μέρες μας, τόσο σε πρακτικό όσο και σε θεωρητικό πεδίο, μεταξύ κληρικών και λαϊκών.

* * *

  Τι είναι, λοιπόν, ο έρωτας; Δεν θα πω δικά λόγια. Θα πω αυτά, που έχω ακούσει από σοφούς δασκάλους. Προ πολλών ετών, ο φλογερός ιεροκήρυκας και πνευματικός της Λάρισας, ο μακαριστός ιερομόναχος π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, λαϊκός τότε, είχε πει σε ομάδα νέων· «Ο έρωτας είναι το Α και το Ω στο γάμο».Και είχε εξηγήσει ότι ένας γάμος δεν μπορεί να δρομολογηθεί με μόνη μια υπόδειξη κάποιου προσώπου, όσο κύρος και αν διαθέτει. Δεν μπορεί να ξεκινήσει από ένα υπολογισμό, ούτε από μια στιγμιαία παρόρμηση, ή οτιδήποτε άλλο παρόμοιο. Πρέπει να υπάρξει κάποια αρχική αμοιβαία συμπάθεια και προσέγγιση των δυο ετερόφυλων προσώπων. Δεν είναι βέβαιο ότι θα φθάσει οπωσδήποτε στο τέρμα, στο Ω.Υπάρχουν άλλα 22 γράμματα ενδιάμεσα· δεύτερες σκέψεις, έλεγχοι εαυτών και αλλήλων κτλ.. Και βέβαια προσευχή και μάλιστα η μυστηριακή στο τέλος.

  Αλλά, και όταν όλα ευοδωθούν, και φτάσει στο Ω, και πάλι ο έρωτας δεν πρέπει να πεθάνει. Πρέπει να παραμείνει μόνιμος συνοδός του γάμου για να κρατηθεί το ζευγάρι δεμένο. Αυτό το τελευταίο το είχε διατυπώσει ο Γέροντας και πολλά χρόνια μετά, με ένα παράδειγμα αρνητικό. Ώριμος πια λειτουργός της Εκκλησίας στη Λάρισα είχε διηγηθεί σε επισκέπτες του μια τρέχουσα τότε εμπειρία του. Μια κυρία του είχε αναφέρει, ότι είχε προβλήματα στο γάμο της. Τη ρώτησε· «Αν ο άντρας σας λείψει για κάποιο χρονικό διάστημα από το σπίτι, όταν επιστρέψει τι θα νιώθετε;». «Τίποτα», ήταν η απάντηση. «Ενδόμυχα αναρωτήθηκα», είχε πει ο μακαριστός, «πως μπορεί να περισωθεί αυτός ο γάμος! Είναι ήδη νεκρός, αν υπήρξε ποτέ γνήσιος».

* * *

  Μια άλλη διάσταση του ίδιου θέματος εμφανίστηκε πρόσφατα σε κάποιο κείμενο στο διαδίκτυο. Συγγραφέας του ένα ξένος, έμπειρος ορθόδοξος πνευματικός, έγγαμος και με εγγόνια. Το όνομά του π. Πέτρος Gillquist, που ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Αντιοχείας στην Αμερική. Θέμα του το πώς τα χριστιανικά ζευγάρια θα αναθρέψουν τα παιδιά τους, έτσι ώστε να κρατηθούν κοντά τους, πιστά στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Παρέχει 5 παραινέσεις. Μια από αυτές είναι ότι το ζευγάρι πρέπει να είναι στενά δεμένο με αγάπη/έρωτα. (Στα αγγλικά η λέξη love χρησιμοποιείται και για την αγάπη και για τον έρωτα).Μεταφέρω μεταφρασμένο το σχετικό απόσπασμα. «Δεν έχω όση δύναμη χρειάζεται, για μα τονίσω το πόσο ευεργετούμε τα παιδιά μας, όταν εμείς οι γονείς αγαπάμε ο ένας τον άλλο. Οι ψυχολόγοι μας λένε ότι τα παιδιά νιώθουν πιο σημαντικό από την αγάπη των γονιών τους γι’ αυτά, το να ξέρουν ότι η μαμά και ο μπαμπάς αγαπάει ο ένας τον άλλο. Τα παιδιά έχουν ενστικτωδώς την αίσθηση ότι, όταν η αγάπη μέσα στο γάμο σπάει, δεν απομένει πια αρκετή ούτε γι’ αυτά».Δεν μπορώ να αποφανθώ αν η άποψη αυτή είναι τεκμηριωμένη. Είναι κοινή, όμως, διαπίστωση ότι τα παιδιά των διαλυμένων, κατ’ ουσίαν ή νομικά, οικογενειών νιώθουν εγκαταλειμμένα, όσο και αν φροντίζουν οι γονείς τους γι’ αυτά.

  Ο έρωτας λοιπόν, δεν είναι μόνο το «δόλωμα» για να κάνουν οι άνθρωποι παιδιά, όπως λένε κάποιοι. Είναι και το κονίαμα, που δένει τα λιθάρια του οικοδομήματος της οικογένειας.Που κάνει την οικογενειακή ζωή ελκυστική, ακόμα και σε καιρούς δύσκολους. Που καθιστά την οικογένεια ποθητό τόπο σιγουριάς, όταν ξεσπούν οι θύελλες της ζωής. Γι’ αυτό, οι δυνάμεις, που θέλουν να δώσουν την χαριστική βολή στις απονευρωμένες ήδη χριστιανικές κοινωνίες, αποσαρθρώνουν τις οικογένειες. Δια της γνωστής μεθόδου των ολοκληρωτικών καθεστώτων, της πλύσεως εγκεφάλου προς τις ανώριμες γενιές πλασάρουν έναν αλλοιωμένο «έρωτα». Προϊόν με ημερομηνία λήξεως, χωρίς παρελθόν χωρίς μέλλον, χωρίς διάρκεια. Φευγαλέο και εφήμερο. Και λένε ότι έτσι το αναδεικνύουν!

  Στον προχριστιανικό κόσμο οι ανθρωποθυσίες θεωρούνταν έργα άγια, πράξεις λατρείας των θεών, οι οποίοι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά είδωλα, επινοήσεις ανθρώπων και κατασκευάσματα, ιδεατά ή υλικά. Σ’ αυτά οι άνθρωποι πρόβαλλαν οραματισμούς και επιθυμίες, αλλά και τα βίτσια τους. Σήμερα, «Χριστιανοί» του 21ου αιώνα έχουν οικοδομήσει ένα τεράστιο είδωλο, ένα ιδεατό ξόανο, στα πόδια του οποίου θυσιάζουν θεσμούς αιώνων, που γέννησαν μεγαλουργήματα.Θυσιάζουν τις γενιές, που έρχονται, πριν καν προλάβουν να γεννηθούν. Και για να δώσουν ένα όνομα περιωπής σ’ αυτή την καρικατούρα, σφετερίζονται ένα όνομα καταξιωμένο από καταβολής κόσμου. Το ονομάζουν «έρωτα».Αυτό το είδωλο καταφέρει θανάσιμα πλήγματα στις οικογένειες, και φθείρει κοινωνίες και έθνη. Η οικογένεια χλευάζεται ως «ερωτοκτόνος» θεσμός, μούμια από εποχές σκότους. Προκαλεί αίσθηση το πάθος και η σπουδή, με τα οποία προωθείται η κοινωνική αναγνώριση και νομική κατοχύρωση, ως ισότιμων και ισόκυρων προς την παραδοσιακή οικογένεια,εναλλακτικών ευκαιριακών ελεύθερων συμβιώσεων ατόμων «ερωτευμένων», του αυτού ή διάφορου φύλου. Συμβιώσεων, a priori στείρων και ανεύθυνων, αδύναμων να φέρουν καρπούς και να στηρίξουν κοινωνίες παρακμάζουσες ηθικά και βιολογικά. Κοινωνίες που σβήνουν.

  Παρ’ όλη, εν τούτοις, την καταλυτική δράση του ενάντια στην οικογένεια, αυτό το είδωλο προβάλλεται από μια τάχα φωτισμένη νομενκλατούρα, που φωνασκώντας κυβερνά τους λαούς, και λατρεύεται, ως ακριβοπληρωμένη κατάκτηση, ως έπαθλο κοινωνικής προόδου και δικαιοσύνης. Το κενό, βέβαια, που μένει στον χριστιανικό χώρο, όταν χάσει την δυναμική της οικογένειας και μαραζώσει, είναι νομοτελειακή ανάγκη να πληρωθεί. Θα το γεμίσουν άλλοι λαοί, άλλες κουλτούρες άλλοι πολιτισμοί. Το κενό δεν είναι ποτέ ανεκτό ούτε στη φυσική ζωή, ούτε στην πνευματική καλλιέργεια, ούτε στον πολιτισμό.

Ε.Χ.Οικονομάκος

«ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ» 1η Απριλίου 2009.