Γάμος και Παρθενία:
Στοχεύοντας στην Αγνότητα.

 Στις σύγχρονες κοινωνίες του λεγόμενου δυτικού κόσμου, μεταξύ των οποίων και η χώρα μας, η πάνδημη ηθική παρακμή έχει τραγικές συνέπειες στη νεότητα, ιδίως σ’ ότι αφορά την σεξουαλική σφαίρα. Στη χώρα μας, για την ενημέρωση των παιδιών πάνω στα θέματα αυτά, εξαγγέλθηκε πρόσφατα η εισαγωγή μαθημάτων σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία, αρχίζοντας από το δημοτικό, όπως γίνεται στα άλλα κράτη. Είναι το μέτρο αυτό σωστό; Η συνείδηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας εγείρει σοβαρές ενστάσεις. Αυτό δείχνει το άρθρο, που καταχωρείται στη συνέχεια σε μετάφραση. Ο συγγραφέας Αμερικανός ορθόδοξος ιερέας της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής, γνωστός στο περιοδικό μας, (βλ. τεύχη 244, 247, 251), ξεκινώντας από τα συμβαίνοντα στη χώρα του καταθέτει την δική του ποιμαντική προσέγγιση στο θέμα.

 «Ο αριθμός των κοριτσιών, που μένουν έγκυες σε ηλικία κάτω των 16 ετών παρουσιάζει ανυσηχιτική αύξηση στις μέρες μας. Κάτι πρέπει να γίνει. Τα σχολεία, για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, προωθούν προγράμματα σεξουαλικής αγωγής των εφήβων. Αντί να λύσουν εν τούτοις το πρόβλημα δημιουργούν ένα οξύτερο εκχυδαΐζουν όλη την υπόθεση των σχέσεων των φύλων. Εστιάζουν την ενημέρωση στο μηχανισμό συλλήψεως και στους τρόπους αποφυγής της και όχι σε μια πραγματική παιδεία γύρω από το νόημα της συζυγίας και του γάμου. Με την ενημέρωση γύρω από τις μεθόδους αντισυλλήψεως, όμως κανένα πρόβλημα δεν λύνεται.

 Αυτού του είδους οι «εκπαιδευτικές» ενέργειες δεν πρόκειται να τελεσφορήσουν· το πρόβλημα βρίσκεται βαθειά στα διαβρωμένα θεμέλια της κοινωνίας μας. Αντί να αντιμετωπίζουμε όπως-όπως και περιστασιακά την κατάσταση, ας επιστρέψουμε στις βασικές μας αρχές· ας αναθεωρήσουμε τη γραμμή μας· ας αρχίσουμε να χτίζουμε πάνω σε μια στερεή βάση, σαν τον άνθρωπο εκείνο, που οικοδομεί «οικίαν, ός έσκαψε και εβάθυνε και έθηκε θεμέλιον επί την πέτραν· πλημμύρας δε γενομένης προσέρρηξεν (έπεσε πάνω) ο ποταμός τη οικία εκείνη και ουκ ίσχυσε σαλεύσαι αυτήν· τεθεμελίωτο γάρ (είχε θεμέλια) επί την πέτραν» (Λουκ. στ΄48).

 Ο μόνος βράχος, πάνω στον οποίο μπορούμε να οικοδομούμε στέρεα, είναι η πέτρα της πίστεως· πίστεως όμως όχι επιδερμικής και θεωρητικής, αλλά, που διαπερνά όλο μας το είναι, σώμα και ψυχή· που όχι απλώς την ασπαζόμαστε, αλλά που τη ζούμε με άκρα συνέπεια σε καθημερινή βάση, όσες θυσίες και αν απαιτεί.

 Ο λόγος για τον οποίο έθεσα το θέμα της αγνότητας σε περίοδο 15Αύγουστου ( Αύγουστος 2008), είναι ότι στις 15 του μηνός γιορτάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου, της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας. Το τροπάριο της εορτής λέγει· «Εν τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας· εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλειπες Θεοτόκε. Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής· και ταις πρεσβείαις ταις σαίς λυτρουμένη εκ θανάτου τας ψυχάς ημών».

 Η μητέρα του Θεού είναι το απόλυτο πρότυπο αγνείας και καθαρότητας. Και γέννησε, και έμεινε παρθένος. Αυτό το θαύμα, που υπερβαίνει τα όρια του φυσικού κόσμου, του χρόνου και της ύλης, αφήνει έκθαμβο τον κόσμο όλο. Για μας όμως, προκαλεί όχι λιγότερο θαυμασμό, το ότι κατά την εορτή αυτή προβάλλεται η αγνότητα ως κάτι πολύτιμο, που αξίζει να διαφυλαχθεί ανέπαφο με οποιοδήποτε κόστος και να μη ξεπουληθεί από περιέργεια για μια εμπειρία, αντί πινακίου φακής, αργά μια νύχτα μέσα στο μεθύσι κάποιου σχολικού πάρτυ.

 Η παρθενία αναφέρεται στον όλο άνθρωπο, σώμα και νου. Η αγνότητα δεν περιορίζεται στα όρια μιάς μόνο πράξεως αυτής καθ’ αυτήν, καλύπτει την όλη μας στάση απέναντι στη ζωή τη δική μας και των άλλων. Η Υπεραγία Θεοτόκος, με το να είναι συγχρόνως και Παρθένος και Μητέρα του Θεού μας, μας προσφέρει το τέλειο υπόδειγμα για την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία πρέπει να επιτρέπουνε στο νου μας να κινείται. Το να συλλάβει και να γεννήσει παιδί και να είναι συγχρόνως παρθένος η Παναγία μας, είναι ένα θαύμα μέσα στη φύση. Καμιά γυναίκα δεν μπορεί να την μιμηθεί σ’ αυτό. Μπορεί, ωστόσο, να της μοιάσει βαδίζοντας πάνω στα αγιασμένα ίχνη της.

 Έχουμε ένα τέλειο υπόδειγμα μιμήσεως της Παναγίας στο βίο της Αγίας Μάρτυρος Θωμαΐδας, που πέθανε υπερασπιζόμενη την ιερότητα του γάμου της. Παντρεύτηκε, σύμφωνα με τα ήθη του καιρού της σε ηλικία 15 ετών με ένα ψαρά, επίσης Χριστιανό. Μια μέρα όμως ο πεθερός της, θαμπωμένος από την ομορφιά της, την επιθύμησε. Προσπάθησε να την παρασύρει στην αμαρτία. Η Αγία Θωμαΐδα αρνήθηκε να ενδώσει και να παραβεί τις εντολές του Κυρίου· δέχτηκε τον μαρτυρικό θάνατο από το ξίφος του πεθερού της για την σωφροσύνη και για την πίστη της στον Κύριο.

 Αυτό το ωραίο παράδειγμα ακλόνητης πίστεως -ακραίο θα το έλεγαν πολλοί σήμερα- μας προβάλλει κάτι για το οποίο κληθήκαμε: να ζήσουμε το γάμο κρατώντας συγχρόνως την καθαρότητά μας. Μια προσεκτική ματιά σ’ αυτό το παράδειγμα αναδεικνύει το γάμο ως κατάσταση, όχι τόσο σωματική, όσο, μάλλον, πνευματική. Στον κόσμο μας, όπου η μοιχεία θεωρείται σχεδόν ένα νορμάλ φαινόμενο, πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσουμε ότι σκοπός του γάμου δεν είναι η άνευ όρων σαρκική ηδονή, ούτε ακόμα το να αποκτήσει κανείς παιδιά αντί πάσης θυσίας. Είναι η σύναψη μιας εξαγνισμένης σχέσεως, που στοχεύει στη σωτηρία των ψυχών των συζύγων· και των δυο μαζί. Αν έχουμε ως πρώτη προτεραιότητα το στόχο αυτό, σίγουρα θα διατηρήσουμε την καθαρότητα και των ψυχών και των σωμάτων μας.

 Όλα τα άλλα, όσα συνοδεύουν το πακέτο, που λέγεται έγγαμος βίος, οι συζυγικές σχέσεις, τα παιδιά, κτλ. είναι επιπρόσθετες ευλογίες της αγαθότητας του Δημιουργού. Δεν πρέπει να θεωρηθούν ως σκοπός αποκλειστικός του γάμου. Η ένωση των συζύγων είναι πρώτα και κύρια ένωση εν Χριστώ· «αντί τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού, και έσονται οι δυο εις σάρκα μίαν. Το μυστήριο τούτο μέγα εστίν, εγώ δε λέγω εις Χριστόν και εις την εκκλησίαν (όπως είναι η σχέση του Χριστού με την Εκκλησία Του)» (Εφεσ. ε΄ 31-32).

 Η Παρθένος Μαρία είναι αειπάρθενος, γιατί έφερε στη μήτρα της το Χριστό μέχρι τη γέννησή Του· αλλά και μετά τη γέννηση συνέχισε να Τον φέρει μέσα της αιωνίως με τρόπο πνευματικό. Ο Θεός δεν έφυγε απ’ αυτήν, γιατί και αυτή δεν τον εγκατάλειψε. Η πίστη της ήταν ακλόνητη από την τρυφερή της ηλικία, στο ναό, μέχρι την κοίμησή της, όταν παρέδωσε το πάναγνο σώμα της και «μετέστη προς την ζωήν».

 Κατά τον ίδιο τρόπο μπορούμε να μείνουμε καθαροί είτε προ του γάμου είτε μετά τον γάμο, αν αφήσουμε στην ζωή μας το Χριστό ελεύθερο να ενεργεί κατά το θέλημά Του· αν κάνουμε ότι μπορούμε για να διαφυλάξουμε ανόθευτη τη συζυγία μας. Αυτή είναι η ένωση, που ο Χριστός και η Εκκλησία ευλογεί στο Μυστήριο της Στέψεως· μια ολοκληρωμένη σχέση ψυχών και σωμάτων, προσανατολισμένη κατά πρώτο και κύριο λόγο στη σωτηρία. Οτιδήποτε παρεκκλίνει απ’ αυτή την πορεία είναι αμαρτία ενώπιον του Κυρίου γιατί «το σώμα ου τη πορνεία (δεν έγινε για την πορνεία), αλλά τω Κυρίω και ο Κύριος τω σώματι (αλλά για τον Κύριο, που με την σάρκωσή Του κατοίκησε μέσα σ’ αυτό)» (Α΄ Κορ. στ΄13).

 Η διατήρηση της αγνότητας, επομένως δεν αφορά μόνο το σώμα, είναι εξ ίσου υπόθεση και της ψυχής· είναι μια κατάσταση απόλυτα αναγκαία, αν θέλουμε να εισέλθουμε στη βασιλεία των ουρανών. Έχουμε λάβει σαφή προειδοποίηση· «Εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία (σ.μ. τα αγνά, που κάποιοι θέλουν να τα πονηρέψουν με τη πρώιμη και χωρίς ευθύνη για το όποιο μέλλον τους, σεξουαλική διαπαιδαγώγηση!) ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματ. ιη΄3)

Π. Βασίλειος C. Tudora

«ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ» 1-16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2009