«Πάντες οἱ λαβόντες μάχαιραν

ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται»

(Ματ. 26,52)

«…Όταν η άκρη του αναρροφητήρα κτυπά τον αμνιακό σάκκο, το παιδί αναπηδά. Αντιλαμβάνεται ότι κάτι επιθετικό γίνεται και αναπηδά μακριά. Την στιγμή που το άκρο του αναρροφητήρα αρχίζει να κινείται, το έμβρυο το καταλαβαίνει και αρχίζει να αναρριχάται στην κορυφή της μήτρας. Μπορείς να δεις το στόμα του να ανοίγει σε μια σιωπηλή κραυγή, την καρδιά να επιταχύνει τον ρυθμό της, τα άκρα να κινούνται γρηγορότερα, το παιδί να γυρίζει ταχύτατα, ακόμη και η αναπνοή του να αυξάνεται. Το δράμα τελειώνει με τον διαμελισμό του παιδιού μπροστά στα μάτια σου». (Dr Bernard Nathanson, άθεος Αμερικανός γυναικολόγος).

Η ανωτέρω περιγραφική αναφορά δεν αποτελεί θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Είναι η επίδειξη ταυτότητος, με φωτογραφία την θλιβερή όψη της κοινωνίας. Την ωμή σύγχρονη πραγματικότητα ενός ειδεχθούς εγκλήματος, μιας εξολοκλήρου διεφθαρμένης και άκρως φαρισαϊκής κοινωνίας, που πνίγεται αποτρόπαια στο τέλμα της αμαρτίας, θυσιάζοντας τα πάντα τριγύρω στον βωμό της διάσωσης αποκλειστικά και μόνο του τομαριού της. Ενός τομαριού άψυχου και παντελώς άχρηστου. Ένα κυριολεκτικό κουφάρι, που όμως έχει το θράσος να ξεριζώνει την εικόνα του Θεού από παντού, ειδικά όμως μέσα από τα μύχια της ανθρώπινης υπόστασης.

Ναι! Η έκτρωση αποτελεί το πιο προκλητικό και βλάσφημο ξερίζωμα θεϊκής εικόνος. Αυτός που συντελεί και πραγματοποιεί την έκτρωση είναι ο κατ' εξοχήν εικονομάχος. Κι όμως· «τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καί σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μου» (Γεν. 2,22). Την ίδια στιγμή όμως η ίδια η «μάνα», έρχεται και το προσβάλλει, δίνοντας εντολή στον χασάπη–γιατρό να διαμελίσει το είναι της· να ακρωτηριάσει την ψυχή της, πετάζοντας στους υπονόμους το απόβλητο έμβρυο… τον εαυτό της.

Στην πραγματικότητα όμως δεν πετιέται τίποτα. Το έμβρυο εκ Θεού είναι πλούτος θείος, πνευματικό θησαυροφυλάκιο από πάσης πλευράς. Αλλά συγχρόνως είναι και υλικό θησαυροφυλάκιο, που περιέχει πλήθος ωφελίμων στοιχείων για το ανθρώπινο ον που δημιουργείται. Ο δαιμονισμένος με το κυνήγι του χρήματος απάνθρωπος άνθρωπος, γνωρίζοντάς το, προσπαθεί να οικειοποιηθεί αυτόν τον πλούτο εκπειράζοντας τον Κύριο και παράγει από την εικόνα του Θεού –το φονευθέν έμβρυο– πανάκριβα καλλυντικά για να ευπρεπίζονται, καμουφλάροντας την αμαρτωλή γηρασμένη γύμνια τους, όλα τα χαμαιτυπικά όντα της υφηλίου και ειδικά της υψηλής κοινωνίας· προπάντων όμως στις μέρες μας παράγονται εμβόλια που θα… χαρίζουν ζωή και υγεία στους «ευδαίμονες» εγκληματίες και παντοειδείς απατεώνες. Ο θάνατος του εμβρύου, η ζωή μας. Ο αριβισμός εν καθολική προελάσει στις ένδοξες ημέρες μιας εμετικής άθεης κοινωνίας. Μιας απόβλητης συμμορίας.

Ο Θεός όμως τι βούλεται; Διά μέσου του υιού του υπέδειξε δρόμο σταυρού. Ιδία άρσης σταυρού. Όμως ο σύγχρονος άνθρωπος καθότι οκνηρός και φυγόπονος, αθετεί αυτήν την εντολή. Και ποια εντολή τήρησε; Ειδικά αρνείται και αποφεύγει επιμελώς τον σταυρό της τεκνογονίας. Κι όμως η άρση σταυρού επιβάλλεται. Είναι ιαματική. Αφού λοιπόν δεν θέλουμε σταυρό τεκνογονίας, ο Θεός πλέον μας «χαρίζει» σταυρό ατεκνίας. Οπότε εμείς λόγω στερητικού συνδρόμου, λαμβάνουμε ως υποκατάστατα των ενοχλητικών και πολυεξόδων παιδιών όλο το ζωικό βασίλειο της υδρογείου. Σήμερα δυστυχώς δεν βλέπουμε παιδιά αλλά σκυλιά να περιφέρονται παντού και να περιθάλπονται υπό πάντων. 65 σκυλιά και γατιά έχει στο σπίτι της επώνυμη κυρία και κάνει έκκληση να την ενισχύσει το υπουργείο πολιτισμού, λόγω του καλλιτέχνη πατρός της, να μπορεί να τα ταΐζει! Γι’ αυτό μερίμνησε εγκαίρως το ξευτιλισμένο νομικό καθεστώς να χορηγήσει άδειες, εν μέσω κορωνοϊκών απαγορεύσεων, εξόδου τετραπόδων υπό των «γονέων» τους, προς αφόδευση και περίπατο αναψυχής. Την ίδια στιγμή συνθλίβονται οικτρά στην καταπίεση του περιορισμού «οίκοι» και παίρνουνε εντολές από το διεφθαρμένο διαδίκτυο τα διαφυγόντα της εκτρωτικής λαίλαπος παιδιά. Τυχαίο; ΟΧΙ! Τιμωρητικό; Μάλλον. Απόλυτα ενδεικτικό όμως μιας στυγνής κατοχής από έναν τύραννο δυνάστη.

Την ίδια ώρα οι εκμαυλισμένες Ελληνίδες φλυαρούν δαιμονικά: «Δεν έκανα παιδί, γιατί το ανέβαλα συνεχώς λόγω της δουλειάς. Με τις αμβλώσεις που έκανα, σκότωσα έξι παιδιά…» Πρωτεύει λοιπόν η περιπόθητη «δουλειά» και κατά τα άλλα ομολογούμε ανερυθρίαστα το έγκλημά μας… Κάποια άλλη χαρακτήρισε το κυοφορούμενο της «ως δώρο του Θεού». Όμως· «το επέστρεψα πίσω, μέσω της έκτρωσης, γιατί δεν ήμουν έτοιμη να γίνω μάνα». Γνωστή αοιδός του λαϊκού πενταγράμμου αποκάλυψε ότι έκανε 15 εκτρώσεις! Ενώ βρέθηκε γυναίκα με 45 εκτρώσεις!

Η χώρα μας στο θέμα αυτό κατέχει την πρωτιά σ’ όλη την Ευρώπη και τρίτη σ’ όλο τον κόσμο. Πάντοτε στον ξεπεσμό η Ελλάδα διεκδικεί εκ του ασφαλούς τα πρωτεία. Μόνο στα δημόσια νοσοκομεία της πατρίδος μας κατ’ έτος διενεργούνται πλέον των 70.000 αμβλώσεων. Δεν αναφερόμαστε καθόλου σ’ αυτές που γίνονται σε ιδιωτικά θεραπευτήρια που αποτελούν και τον μεγαλύτερο όγκο. Όμως ο Μ. Βασίλειος χαρακτηρίζει την άμβλωση εκούσιο φόνο. Το έμβρυο είναι ανθρώπινο ον· έχει προσωπικότητα· έχει δικαιώματα. Όλοι μας κάποια στιγμή μέσω της συλλήψεώς μας αποτελέσαμε έμβρυα και κάναμε τα πρώτα βήματα της ζωής μας. Παρ’ όλα αυτά στις μέρες μας βρισκόμαστε στο ναδίρ της ηθικής σκέψεως. Εμείς οι γεννημένοι, παίρνουμε αποφάσεις για τους αγέννητους, οπότε χαρακτηρίζουμε την έκτρωση ως σύνηθες φαινόμενο, χωρίς καμιά τύψη και ενοχή. Έτσι απλά!

Έτσι όμως η Μ. Εβδομάδα στην πατρίδα μας δεν υφίσταται άπαξ του έτους. Καθημερινά βιούμε «εβδομάδες παθών» μέσα στην υποκρισία της έντεχνης αγνοίας μας. Καθημερινά έχουμε ξεριζωμούς της εικόνος του Χριστού από τα «άσπλαχνα» γυναικεία σπλάχνα. Κι όμως την σκέψη μας ενίοτε την προσαρτούμε μόνο στους εθνικούς ξεριζωμούς. Μήπως όμως αυτοί είχαν σαν αίτιο κάποιο άλλο δεινότερο ξεριζωμό; Υπόλογο στην θεϊκή κρίση και τιμωρία; Όλοι μας χρόνια τώρα στηλιτεύουμε τον τουρκικό γενιτσαρισμό έναντι στο παιδομάζωμα του έθνους μας. Σκεφθήκαμε όμως ποτέ τον δικό μας γενιτσαρισμό έναντι των αδυνάμων εμβρύων, μέσω της λαίλαπος των εκτρώσεων; Πλημμυρισμένη λοιπόν η μικρή πατρίδα μας από τον χείμαρρο των απαύστων εκτρώσεων. Μικροί, άκακοι, σταυρωμένοι Χριστοί, πάσχοντες άνευ λόγου, μαστιγώνονται ανηλεώς από το φραγγέλιο των ιατρικών εγκληματικών εργαλείων και πνίγονται μέσα στο ίδιο τους το αίμα χωρίς να έχουν φταίξει σε κανένα. Ενδεδυμένοι οι ιδιόμορφοι μάρτυρες με χλαμύδα κόκκινη τον ίδιο τους τον πλακούντα, τραβούν τον δρόμο του μαρτυρίου, αντικρίζοντας έναν αόρατο θύτη. Το αίμα τους όμως είναι επιστρεπτέον. Θα ζητηθεί πίσω από τον μέγα αιμοδότη Χριστό. Προφανώς ήγγικεν η ώρα. Η τράπεζα αίματος του Θεού ευρισκομένη πλέον σε συνεχή λειτουργία, απαιτεί επιστροφή αίματος. Όπως λοιπόν αόρατος ο θύτης στις εκτρώσεις, έτσι και στην σύγχρονη–τωρινή πραγματικότητα, αόρατος ο εισβολέας. Ο Θεός σαν δίκαιος κριτής, χρήζει μέτρα ίσης μεταχείρισης. Σύμφωνα με την στρατιωτική ορολογία της λέξεως, έχουμε κήρυξη ανορθοδόξου πολέμου. Ο εισβολέας ένας αόρατος ιός, πανταχού παρών και… τα πάντα πληρών. Χτυπάει ανηλεώς και φεύγει άτρωτος και ανενόχλητος να συνεχίσει το καταστροφικό έργο του. Μάλλον το παιδαγωγικό και άκρως αφυπνιστικό. Οι πρότεροι λάτρεις της δόξης του χρήματος, τώρα παραδόξως ποθούν υγεία σώματος. Σεληνιακό τοπίο καλύπτει τις μέχρι τούδε πολύβουες αμαρτωλές Βαβυλώνες. Τρέμει η κοινωνία. Μήπως και τα έμβρυα δεν έτρεμαν και τρέμουν, όταν τα πλησιάζει η ιατρική λαβίδα; Τρέχουν οι φονιάδες άνθρωποι να βρουν καταφύγιο στα σπίτια τους. Κι όμως και εκεί κινδυνεύουν. Και το έμβρυο στο σπίτι του βρίσκεται· στην μήτρα μέσα· αλλά κι εκεί έρχεται ο ανίερος εισβολέας να το προσβάλλει. Λησμονήσαμε όμως ότι το αίμα του εμβρύου στάζει ή μάλλον πλημμυρίζει πάνω μας και επί τα τέκνα ημών. Τώρα τι απορούμε; Οι πιο νταήδες, οι «ζωοδότες» του παρελθόντος, όταν τύχαιναν μάρτυρες μιας απρόβλεπτης εγκυμοσύνης έδιναν λύση φωνάζοντας· «στον χασάπη». Αλήθεια πώς γνώριζαν ότι επιτελείται σφαγή; Κι όμως δεν γνώριζαν, ότι ο χασάπης διαχειρίζεται όλα τα σφαχτά, εν μέσω των οποίων ανήκαν και οι ίδιοι.

Τελικά έχουν δίκιο. Ο ιός ήλθε για να μείνει καθότι συνάντησε μία «φιλόξενη» κοινωνία. Μόλις περατώσει την ιδιότυπη επίσκεψή του, ίσως αναχωρήσει. Ως τότε έχουμε χρόνο να κλάψουμε πικρά για τα ανομήματά μας. Επί των ποταμών εμβρυικών αιμάτων, που χύσαμε σαν κοινωνία, εκεί ας καθίσουμε και ας κλάψουμε εν τω μνησθήναι ημάς των ουρανίων εντολών. Η ωραιοποίηση της αμαρτίας, αποκαλώντας την έκτρωση ως διακοπή κύησης, ας παύσει. Το μόνο που πετυχαίνει είναι η επιδείνωση της ήδη ένοχης κατάστασής μας, εκπειράζοντας περαιτέρω τον Κύριο.

Η έκτρωση είναι έγκλημα. Το έγκλημα ποτέ δεν ωραιοποιείται ή ελαχιστοποιείται αμβλυνόμενο. Παραμένει έγκλημα. Επίσης οι εκφράσεις, ότι τα σύγχρονα εμβόλια χρησιμοποιούν στοιχεία από παλαιά και ήδη θανόντα έμβρυα, είναι κατάπτυστες, προκλητικές και βλάσφημες. Το έγκλημα όσο παλαιό και αν είναι, παραμένει έγκλημα, όσα χρόνια και αν περάσουν. Τα πειστήρια του εγκλήματος παραμένουν εσαεί και καταδεικνύουν τον φονιά. Τον άνθρωπο. Η επιλογή μιας ασύδοτης ζωής εν μέσω κραιπάλης, ποτέ δεν συγχωρείται, εφ’ όσον δεν πάρει τον δρόμο της επιστροφής· της μετανοίας.

Εφ’ όσον δεν υποτασσόμαστε στην απάρνηση του εαυτού μας, της νεότητός μας, της καριέρας μας, της κοινωνικής ζωής μας έναντι του εμβρύου, της νέας ζωής, της ελπίδος· ας υποταχθούμε τώρα στον βαρύ και ασήκωτο ζυγό της δουλείας που επιβάλλει η σύγχρονη πραγματικότης. Μπορεί κάτι πνευματικό να καρποφορήσει. Ωστόσο η αποστασία μας, «ευαγγελίζεται» πονηρά την ανελευθερία μας. Αφού την επιθυμούμε, ας την απολαύσουμε κρατώντας τον Χριστό σταυρωμένο στον απόμακρο Γολγοθά της αφιλόξενης κοινωνίας, γιατί μας δυσκολεύει την ζωή. Απαιτεί συνεχώς στενές και τεθλιμμένες οδούς να βαδίσουμε και να σηκώσουμε σταυρούς. Μας ζητάει να απαρνηθούμε τον εαυτό μας. Αρκετά πια… Όμως, ίσως «θα ’ρθεί κάποιος καιρός και κάποια αυγή θα φέξει και θα φυσήξει μια πνοή μεγαλοδύναμη». Μέχρι τότε όμως το δράμα συνεχίζει, τελειώνοντας με τον διαμελισμό ενός παιδιού ακόμη, μπροστά στα μάτια μας. Μέχρι τότε όμως ο εν λόγω διαμελισμός, θα διαμελίζει την κοινωνία της λιποταξίας και ειδικά την γυναίκα φορτώνοντάς την με τους πικρούς καρπούς της κατάθλιψης, του πανικού, του αλκοολισμού, του αισθήματος ντροπής, του φόβου… μα πάνω απ’ όλα της ενοχής. Το πετραχήλι του πνευματικού είναι εγγύς. Ας το αρπάξουμε. Δεν είναι ιοβόλο. Τουναντίον είναι ιαματικό.

Αρίσταρχος