«Πίστις, Ελπίδα, Αγάπη! Τρεις

αδελφές θυσιάζουν την ζωή τους,

γιατί ανεκάλυψαν κάτι πολυτιμότερο.

Τον Χριστό!»

Γράφει ο Κωστής Μπαστιάς: «Αν ο άνθρωπος που ερευνά τον ουρανό ή πλανιέται στις απίθανες σφαίρες των μικροκόσμων, το πράττει με την πεποίθηση πως το πόρισμα της έρευνάς του θα ’ναι ένας πρόσθετος ύμνος στον δημιουργό του παντός, τότε το έργο του δεν είναι καταδικασμένο. Αν όμως, υπερτιμώντας τις ανθρώπινες δυνατότητες, βάζει το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων για ν’ ανακηρύξει τον εαυτό του αρμόδιο ν’ αποφανθεί αν υπάρχει, ή αν δεν υπάρχει Δημιουργός… τότε το έργο του είναι καταδικασμένο και ο ίδιος φορέας σκανδάλου».

Αλήθεια τι είναι αυτό που προτρέπει τον άνθρωπο να βάλει το δάχτυλο «ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων»; Η απάντηση είναι απλή και ξεκάθαρη. Η απουσία μεταφυσικής πίστης. Η απιστία που χαρακτηρίζει και το ηθικό κλίμα της εποχής μας. Πιο παλιά άκουγες από κάποιους υπερόπτες την φράση· «Εγώ πιστεύω σε μία ανωτέρα δύναμη». Έστω, μέσω αυτής της αόριστης εννοίας, της υποτιθέμενης αυθεντίας, προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν την ζωή, τον θάνατο και να νοιώσουν και «θεοί» οι ίδιοι. Ο σημερινός άνθρωπος όμως, ούτε και σ’ αυτό αναφέρεται, γιατί δεν ενδιαφέρεται παντελώς για καθετί πνευματικό και υπερκόσμιο. Για καθετί μεταθανάτιο. Το ενδιαφέρον του περιορίζεται σε αυτήν την χοϊκή και απόλυτα κτηνώδη ζωή, οπότε και σβήνει μόλις ακουσθεί το φτυάρισμα του νεκροθάφτη. Επομένως, ούτε καν ασχολείται με ήλους και ούτε γνωρίζει τι ακριβώς είναι αυτοί οι περιώνυμοι ήλοι, αν και είναι ο ίδιος δεινά καρφωμένος από τα γυφτόκαρφα της απιστίας του.

Αυτή λοιπόν η εξωφρενική απάθεια, η πλήρης αδιαφορία για καθετί υψηλό, όχι κατ’ ανάγκη θεϊκό, αλλά έστω και άλλης φύσεως πνευματικό, καλλιεργούν το έδαφος για την επίσκεψη και μόνιμη εγκατάσταση πολλαπλών και παντοειδών κρίσεων. Έτσι βλέπουμε σε εξέχουσα θέση στις μέρες μας κρίσεις: οικονομικές, πολιτικές, πολεμικές, κυρίως όμως πνευματικές. Σε επίπεδο επιστήμης, τέχνης και προπάντων ηθικής, που έφερε μια βαθειά και τολμηρή μεταξίωση όλων των αξιών. Πανικόβλητος ο άνθρωπος του καιρού μας έχει φτάσει σε ένα φοβερό αδιέξοδο, ενώ «κέρδισε» τον κόσμο όλο. Αν και κομπάζει για τις πολλαπλές νίκες και επιτυχίες του, στέκει παρ’ όλα αυτά δυστυχής. Και ο Ωνάσης είχε κερδίσει όλο τον κόσμο, αλλά είχε χάσει τα πάντα. Τον Αλέξανδρο. Τον γιο του. Τον διάδοχό του. Το μέλλον των επιχειρήσεών του. Οπότε ονόμασε τον εαυτό του, τον πιο δύστυχο άνθρωπο της γης.

Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί ο άνθρωπος λησμόνησε ότι στο παρελθόν, κατά την βρεφική ηλικία του, μπουσούλαγε με τα τέσσερα και κοίταγε προς τα κάτω. Γνωρίζει μόνο τώρα την στάση του, που βρίσκεται «όρθιος» και βαδίζει με τα δύο. Και πάλι όμως, αν και όρθιος, απαξιοί να κοιτάξει ψηλά στον ουρανό. Περιορίζεται στα τριγύρω του, στο ύψος του και φυσικά και πάλι στα κάτω. Τα γήινα. Να όμως που πλησιάζουν οι στιγμές λόγω ηλικίας ή λόγω πνευματικής κατάπτωσης, που θα περπατάει με τα τρία κοιτάζοντας φυσικά προς τα κάτω αναγκαστικά και λόγω κύρτωσης. Δύο τα πόδια του και ένα το «μπαστούνι» του. Μπαστούνι όπως το εννοεί ο καθένας. Αλλά ο καιρός ο πρότερος έφτασε για την σύγχρονη κοινωνία. Νέοι και γέροι, λόγω αθεΐας, έχουν ανάγκη κάποιας βακτηρίας. Ενός τρίτου ποδιού, για υποστήριξη του πρόωρα γηρασμένου σώματός τους. Προπάντων όμως της μεσόκοπης γριάς ψυχής τους, καθότι η συνείδηση του κάθε ανθρώπου περνάει μία οδυνηρή περιπέτεια και ας το υποκρύπτει λόγω εγωπαθείας. Μακριά από τον αιώνιο Πατέρα, ο άνθρωπος στέκει ορφανός και μέσα σε αυτή την δεινή ορφάνια του προστρέχουν οι ποικίλοι «πάτρωνες» να τον υιοθετήσουν. Τελικά στις μέρες μας παραδόξως υπάρχει υψηλή ζήτηση υιοθεσίας από τους αίφνης και υπόπτως εμφανισθέντες «κηδεμόνες» Πόσα ακόμη έχουμε να δούμε, αν δεν φτάσουμε στο σημείο να αναφωνήσουμε· «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου».

Το ερώτημα όμως που γεννάται στις καλοπροαίρετες ψυχές που επιθυμούν την εξύψωση της πνευματικής στάθμης είναι. Πώς θα γίνει η επανασύνδεση με τον Θεό Πατέρα;

Μας το διδάσκει η νεάνις μάρτυς, που ακούει στο όνομα Πίστις. Μας το διδάσκει με την βαθειά έννοια του ιδίου του ονόματός της. Γιατί τότε οι χριστιανοί μετέτρεπαν συχνότατα το ειδωλολατρικό όνομά τους σε χριστιανικό, για να περάσουν ένα νέο μήνυμα. Σήμερα εμείς μέσα στην παραφροσύνη της αθεΐας μας, χαλάσαμε τα ωραία χριστιανικά ονόματα με ανούσια δισύλλαβα κατά κύριο λόγο ψευδοϋποκοριστικά, χωρίς να γνωρίζουμε την ουσία. Την χριστιανική ταυτότητα. Παρ’ όλα αυτά όμως, και μέσα στην ακατάσχετη πορεία της ζωής μας, η θεία χάρη τεχνουργεί διά μέσου της Εκκλησίας σύμβολα και ιερές υπομνήσεις, που φέγγουν και φωτίζουν τις εμπνεύσεις της ζωής του καθενός μας. Αρκεί να το επιζητούμε και εμείς. Αρκεί να είμαστε θεϊκοί ονειροπόλοι και όχι «φευγάτοι» κουλτουριάρηδες.

Εν προκειμένου λοιπόν η Πίστις μας μεταφέρει ένα σωτήριο μήνυμα· «Πιστέψτε και θα σωθείτε. Πιστέψτε και θα λυθούν αυτομάτως όλα τα προβλήματα που σας ταλανίζουν». Γιατί η σωστή ζωή στηρίζεται πάνω στην πίστη και με αυτή ξεκινάμε. Μαζί με την πίστη δε, καταφθάνει και η ελπίδα. Γιατί σε αυτούς τους καιρούς που ο κόσμος είναι πεσμένος στην παγίδα της απελπισίας, οπότε γίνεται θηριώδης και επικίνδυνος, σε αυτούς τους καιρούς που η ζωή των ανθρώπων και των λαών βρίσκεται σε κίνδυνο, γιατί έχουν χαθεί τα ιερά και αιώνια πνευματικά ιδεώδη από τον ουρανό της καθημερινότητος, απαιτείται ελπίδα. Ελπίδα όχι ψεύτικη, αυτήν που υπόσχονται οι παντοειδείς αγύρτες, αλλά ακαταδάμαστη χριστιανική ελπίδα. Ελπίδα σωτηρίας και δικαίωσης κοντά στον Χριστό.

Γι’ αυτό γράφει ο άγιος Μάρκος ο ασκητής· «Αν θέλεις να σωθείς και να φθάσεις στην γνωριμία με την αλήθεια, να προσπαθείς πάντοτε να ανεβαίνεις πάνω από τα πράγματα που τα νιώθουμε με τις αισθήσεις και να προσκολλάσαι στον Θεό με μονάχη την ελπίδα».

Αυτή η πίστη και η ελπίδα βοηθάει την ψυχή να κατακτήσει και την πανύψηλη κορυφή της χριστιανικής ζωής που είναι η αγάπη. Με την σειρά της η αγάπη δίνει ένα ρυθμό μοναδικής αξίας στα διανοήματα, στα όνειρα και στα έργα μας. Αυτή μας οδηγεί στην πραγματική σοφία με την βοήθεια της οποίας αντικρίζουμε τα μυστήρια του κόσμου και φωτισμένοι από το άγιο πνεύμα γινόμαστε πάνσοφοι, όπως οι αλιείς.

«Και τώρα απομένουνε αυτά τα τρία· πίστις, ελπίς, αγάπη και το πιο μεγάλο απ’ αυτά είναι η αγάπη» σύμφωνα με τον μέγα υμνητή της αγάπης Παύλο.

Αυτά τα τρία χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος για να οδηγηθεί στην σοφία του Θεού. Αυτήν που διάλεξε τα άσοφα, τα μωρά, τα ταπεινά και εξουθενωμένα για να κατεντροπιάσει και να καταρρίψει τον μύθο των σοφών του κόσμου.

Τους σοφούς αυτούς που κάνουν χρήση μόνο της λογικής για να ερμηνεύσουν το μεγαλειώδες φαινόμενο του ανθρώπου.

Αλλά είναι φανερό πλέον στις μέρες μας, ότι χρειάζεται υπερούσιος φωτισμός, μία σοφία οπωσδήποτε έξω από την ψευτοσοφία του κόσμου για να συμβούν τα πρότερα. Τελικά αυτό μπορεί να γίνει μέσα στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη και ειδικά όταν τα προαναφερθέντα είναι παιδιά της σοφίας. Μία μάνα πρότυπο με τρεις μοναδικές κόρες.

Το πρόβλημα δυστυχώς στην εποχή μας είναι ότι η αγάπη που προσφέρεται από κάποιους, δεν γίνεται δεκτή. Γιατί; Γιατί οι καρδιές των ανθρώπων κατήντησαν παγετώνες. Οι άνθρωποι πλέον δεν έχουν ανθρωπιά. Κρυοπλάσματα, χωρίς αίσθημα. Χωρίς φιλότιμο. Άψυχα όντα. Μήπως είμαστε τελικά νεκροί; Αυτό συμβαίνει σίγουρα.

Αντικρίσαμε εν μέσω κορωνοϊκής εισβολής μία άνευ προηγουμένου νεκρική σιγή, από πλευράς Εκκλησίας. Μία εκκλησία που αποτελείται από νεκρούς λαϊκούς και κληρικούς, που το μόνο μέλημά τους είναι να περιφέρουν και μεταδίδουν θάνατο. Επομένως τι να πούμε για τον υπόλοιπο κόσμο; Είμαστε νεκροί και απλά νομίζουμε ότι ζούμε… Οι ψευδαισθήσεις κουμαντάρουν την άνοστη ζωή μας, αλλά τελικά μας βολεύουν. Το βόλεμα όμως ισοδυναμεί με ήττα πνευματική. Αλλά αυτή η ηττοπάθεια είναι το όπλο του διαβόλου. Κατ’ ουσίαν δεν έχει χαθεί τίποτα. Μόνο η μάζα χάνεται μέσα στην χειραγώγησή της. Η αξία όμως δεν βρίσκεται μέσα σε αυτήν, αλλά κάπου αλλού.

Μέσα σε ένα μικρό παιδί που ψελλίζει προσευχή, μέσα στην άφωνη κοινωνία…

Μέσα σε ένα παιδί που παρακολουθεί το κατηχητικό του σχολείο, μέσα στην ακατήχητη κοινωνία…

Μέσα στον πλούσιο κόσμο της ευλαβούς μητέρας, που προσεύχεται για την σωτηρία των παιδιών της, μέσα στην άσωτη κοινωνία…

Μέσα στον εύελπι νέο που πάνω στο άνθος της ηλικίας του απευθύνεται διαρκώς στον Θεό για να του επιλύει τα προβλήματα, μέσα στην διαλυμένη κοινωνία…

Μέσα στον ένα άνθρωπο που κλαίει για τις αμαρτίες του και παρακαλεί για λύτρωση, μέσα στην αλύτρωτη κοινωνία.

Μέσα… Μέσα…

Αλλά τελικά μέσα σε αυτό το «μέσα», κρύβεται σπινθήρας θαυματουργός. Εκεί υπάρχει άνθραξ πεπυρωμένος. Εκεί εστία πνευματική. Εκεί ζει ο Χριστός και βασιλεύει στον αιώνα των αιώνων.

Ο λακωνικός επίλογος του παρόντος πονήματος είναι: ΠΙΣΤΙΣ, ΕΛΠΙΣ, ΑΓΑΠΗ, αλλά πάντοτε με την γνήσια μητρότητα της μάνας ΣΟΦΙΑΣ!

Ας ανατρέξουμε επιτέλους στους βίους των Αγίων για να εμπνευσθούμε και ας εγκαταλείψουμε τα δυσώδη υιικά ειδωλόθυτα απούλητα, στα μάκελλα των αρχιτσελιγγάδων της εκπορνευμένης εκτροφής. Των ποικιλωνύμων εμπόρων των εθνών.

Αρίσταρχος