Στις 8 Ιουνίου 2022 εκτελέστηκε στις φυλακές της Αριζόνας ο θανατοποινίτης Φράνκ 'Ατγουντ ή μοναχός Εφραίμ (εκάρη πριν από το θάνατό του). Είχε καταδικαστεί για απαγωγή και δολοφονία 8χρονου κοριτσιού το 1984, αδίκημα όμως που δεν είχε διαπράξει, αλλά λόγω της προηγούμενης παραβατικής συμπεριφοράς του, ήταν ο εύκολος ύποπτος. Παρά τα αξιόπιστα αποδεικτικά στοιχεία που είχε προσκομίσει στην αναθεώρηση της δίκης, η τελική απόφαση ήταν να του επιβληθεί θανατική ποινή για την οποία δεν του δόθηκε χάρη από τον Κυβερνήτη της Πολιτείας.

Στη διάρκεια των χρόνων που μεσολάβησαν από τη φυλάκιση μέχρι την εκτέλεσή του, οι γονείς και συγγενείς του θύματος επιδίωκαν με ζήλο την οριστική καταδίκη του και δήλωναν στους δημοσιογράφους ότι επιθυμία τους ήταν διά της τιμωρίας του ενόχου να δικαιωθεί η ψυχή του αδικοχαμένου κοριτσιού τους.

Παρά τη δικαστική πλάνη που υπήρξε στην περίπτωση του Φρανκ, ο Θεός άνοιξε άλλους δρόμους στο κάποτε παραστρατημένο, άδικα καταδικασμένο και βαθειά μετανοημένο παιδί του που, με τη βοήθεια και συμπαράσταση των Μητροπολιτών Λεμεσού και Ναυπάκτου και του Ηγουμένου της Ι. Μονής Αγίου Αντωνίου Αριζόνας, ασπάστηκε την ορθοδοξία και κατόρθωσε μέσα από την απερίγραπτη δοκιμασία του, κάνοντας υπεράνθρωπο πνευματικό αγώνα, την ουσιαστική μεταστροφή του και τη βίωση της πραγματικά χριστιανικής ζωής σε βαθμό αγιότητας.

Η νοοτροπία των συγγενών του κοριτσιού εκφράζεται πολλές φορές και σε αντίστοιχες περιπτώσεις εγκλημάτων στη χώρα μας και οι συγγενείς των φονευθέντων επιμένουν στην πλέον αυστηρή τιμωρία των ενόχων, θεωρώντας τη ως δικαίωση και ανακούφιση της ψυχής των θανόντων.

Παρόλο που η ανθρώπινη δικαιοσύνη διαφέρει κατά πολύ από τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν υπάρχει καμιά αντίρρηση ότι οι δράστες εγκλημάτων θα πρέπει να υφίστανται τις συνέπειες των πράξεών τους και να εκτίουν τις ποινές που προβλέπονται από το νόμο. Το ερώτημα όμως είναι αν πράγματι ισχύει ότι η τιμωρία του ενόχου θα συντελέσει στην ανακούφιση της ψυχής του φονευθέντος.

Εξετάζοντάς το θέμα υπό το πρίσμα της πίστης μας, δεν φαίνεται να προσφέρει κάποια ωφέλεια η καταδίκη του ενόχου στην κατάσταση της ψυχής του θύματος. Το πρώτο αποτελεί αντικείμενο της ανθρώπινης δικαιοσύνης, ενώ το δεύτερο ανήκει αποκλειστικά στο Θεό που μας έχει διδάξει να συγχωρούμε τους εχθρούς μας.

Παρά την όποια συναισθηματική φόρτιση από το γεγονός του άδικου θανάτου και το πένθος που προκαλεί, η καθαρά χριστιανική στάση θα ήταν η προσπάθεια κατανόησης και συγχώρησης. Αυτό μάλλον θ' αποτελούσε βοήθεια για την ψυχή των θυμάτων ως πραγματική ελεημοσύνη στη μνήμη τους και αναμφίβολα ωφέλεια για τους ίδιους τους συγγενείς που θα εφάρμοζαν στο ακέραιο τη Θεία εντολή. Συγχρόνως θα έδιναν στο φταίχτη την ευκαιρία να συναισθανθεί την ενοχή του και, μέσω της ευγνωμοσύνης για την αντιμετώπιση αυτή, να οδηγηθεί σε μετάνοια.

Εκτός από το ύψιστο παράδειγμα συγχώρησης των σταυρωτών του Κυρίου μας από τον ίδιο, υπάρχουν και άλλα παραδείγματα από την Αγία Γραφή και από την Εκκλησιαστική μας ιστορία.

Στην Παλαιά Διαθήκη ο Ιωσήφ συγχώρησε τους αδελφούς του και, αντί να τους εκδικηθεί για την απάνθρωπη συμπεριφορά τους απέναντί του, τους ευεργέτησε όταν ζήτησαν τη βοήθειά του στην Αίγυπτο.

Αργότερα ο 'Αγιος Πρωτομάρτυς Στέφανος την ώρα του λιθοβολισμού του από τους φανατικούς Ιουδαίους. ζήτησε από το Θεό να μην καταλογίσει σε βάρος τους αυτή τους την πράξη.

Ο 'Αγιος Διονύσιος Ζακύνθου, όχι μόνο δεν κατέδωσε το φονέα του αδελφού του, αλλά του έδωσε άφεση αμαρτιών και έσωσε τη ζωή του.

Ο ήρωας Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δέχθηκε στο τραπέζι του τον άνθρωπο που είχε σκοτώσει τον αδελφό του και σε σχετική παρατήρηση της μητέρας του, απάντησε ότι αυτό ήταν το καλύτερο μνημόσυνο γιά την ψυχή του αδελφού του.

Επίσης η Αγία Μεγάλη Δούκισσα Ελισάβετ της Ρωσίας, νεομάρτυς του κομμουνισμού, όταν μπολσεβίκος σκότωσε το σύζυγό της Σέργιο, τον επισκέφθηκε στη φυλακή, του είπε ότι τον συγχωρεί και αγωνίστηκε να τον οδηγήσει στο δρόμο της σωτηρίας, άσχετο αν αυτός στο τέλος παρασύρθηκε από την ιδεολογία του και αμετανόητος οδηγήθηκε στο θάνατο.

Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο Κύριος μας είπε ότι με όποιο μέτρο κρίνουμε τους άλλους, με το ίδιο θα μας κρίνει. Κανείς μας δεν είναι αναμάρτητος. Μπορεί να μην έχουμε διαπράξει φόνο, όμως καθημερινά είμαστε ένοχοι γιά τόσα άλλα αμαρτήματα που ίσως έχουν την ίδια βαρύτητα. Θεωρητικά βέβαια όλα είναι εύκολα. Στην πράξη όμως είναι μεγάλος αγώνας και πολύ δύσκολη η παροχή συγνώμης στην περίπτωση που ο πόνος μαζί με το αίσθημα της αδικίας σκοτίζει τη διάνοια. Αν όμως τελικά επιτευχθεί, αποτελεί μεγάλη νίκη και τριπλή ωφέλεια: Λύτρωση για τον ίδιο που συγχωρεί, ανακούφιση για το δράστη του εγκλήματος και πραγματική δικαίωση για την ψυχή του θύματος.

Κ.Ρ.