Την Κυριακή των Απόκρεω ακούμε στην Εκκλησία το Ευαγγέλιο της «Κρίσεως». Ο Χριστός μας περιγράφει, πως θα γίνει η Μέλλουσα Κρίση. Και μας τονίζει, ότι θα κριθούμε με βάση την προσφορά αγάπης στον πεινασμένο, στον γυμνό, στον άρρωστο, στον ξένο, στον φυλακισμένο.

Πολλές φορές όμως ξεχνάμε ότι αυτή η άσκηση αγάπης πρέπει να αρχίζει, όχι… από τα παιδάκια της Αφρικής, αλλά από τους ανθρώπους που έχουμε πολύ κοντά μας, από τους ανθρώπους του σπιτιού μας: τον/την ιδιότροπο σύζυγο, τα κουραστικά παιδιά, τα απαιτητικά αδέλφια, τα παράξενα πεθερικά, τους ενοχλητικούς γείτονες κ.ο.κ.

Ο Ντοστογιέφσκι στο θαυμάσιο μυθιστόρημα του «Αδελφοί Καραμαζώφ» ασχολείται και με αυτό το συνηθισμένο σύμπτωμα γενικής «αγαπολογίας», η οποία, ενώ είναι εύκολη σε διακηρύξεις και οράματα, όμως χωλαίνει πολύ στην καθημερινή πράξη! Αναφέρεται λοιπόν ο συγγραφέας σε κάποιον γιατρό, ο οποίος «μίλαγε ειλικρινά αλλά και αστειευόταν πικρά».

«Εγώ», έλεγε ο γιατρός, «απορώ κι ο ίδιος με τον εαυτό μου. Όσο περισσότερο αγαπάω την ανθρωπότητα γενικά, τόσο λιγότερο αγαπάω τον κάθε άνθρωπο χωριστά! Στις ονειροπολήσεις μου, φτάνω συχνά να λαχταράω μέχρι πάθους να εξυπηρετήσω την ανθρωπότητα. Και ίσως στ’ αλήθεια να δεχόμουνα ακόμη και να… σταυρωθώ για τους ανθρώπους, αν παρουσιαζόταν ξαφνικά μια τέτοια ανάγκη!

«Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ ούτε δυο ημέρες να ζήσω στο ίδιο δωμάτιο με άλλον άνθρωπο. Αυτό το ξέρω από πείρα. Μόλις βρεθεί κάποιος κοντά μου, νιώθω πως μου πληγώνει την ατομικότητά μου! Μου περιορίζει την ελευθερία μου! Μπορώ μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο να μισήσω και τον πιο καλό άνθρωπο. Άλλον γιατί… τρώει αργά, άλλον γιατί… έχει συνάχι και σκουπίζει συνεχώς τη μύτη του με το μαντήλι. Γίνομαι –δεν ξέρω πως– εχθρός των ανθρώπων, μόλις οι σχέσεις μας γίνουν κάπως στενότερες. Μα γι’ αυτό, όσο περισσότερο μισώ ορισμένους ανθρώπους προσωπικά, τόσο πιο φλογερά αγαπώ την ανθρωπότητα στο σύνολό της!...»

***

Τρομάζει κανείς με την σχιζοφρένεια του ταλαίπωρου γιατρού. Είναι για γέλια και για κλάματα. Μα πως είναι δυνατόν την ίδια στιγμή να… καίγεται από αγάπη για όλη την ανθρωπότητα, και συγχρόνως να μισεί τον διπλανό του, επειδή του έγινε λιγάκι ενοχλητικός; Προφανώς μια παρόμοια «σχιζοφρένεια» ταλαιπωρούσε και πολλούς από εκείνους, που κάποτε έτρεχαν σε πορείες για «ειρήνη και αφοπλισμό στα Βαλκάνια», ενώ την ίδια στιγμή στα σπίτια τους γινόταν «Τρωϊκός πόλεμος» για ασήμαντες ενδοοικογενειακές διαφωνίες!

Πριν λοιπόν ξεκινήσουμε να πάμε να βοηθήσουμε άλλους σαν «Γιατροί χωρίς Σύνορα» στα πέρατα του κόσμου, ας προπονηθούμε ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ του σπιτιού ή της γειτονιάς μας να υπομένουμε τις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές των πολύ δικών μας ανθρώπων! Πρώτα αυτοί πεινάνε και διψάνε για κατανόηση, για στοργή, για τρυφερότητα.

Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο Του απαιτεί να ασχοληθούμε με εκείνους, που χρειάζονται λίγο νερό, λίγο ψωμί, ένα χαμόγελο, μια ευχή, λίγη παρηγοριά, ένα χάδι. Όλοι αυτοί είναι «ενοχλητικοί», και γι΄ αυτό δυσάρεστοι, ανεπιθύμητοι και «ελάχιστοι»!

Αλλά ο Χριστός, όλους αυτούς, τους ονομάζει ΑΔΕΛΦΟΥΣ του. Και μας ζητάει επιτακτικά να τους έχουμε και εμείς ΑΔΕΛΦΟΥΣ μας.

Αρχιμ.Β.Λ.

Πηγή: «Λυχνία Νικοπόλεως»