Στο έκτο κεφάλαιο του βιβλίου του Ησαΐα ο προφήτης περιγράφει το όραμα με ο οποίο τον κάλεσε ο Θεός να αναλάβει την αποστολή του προφήτη. Κατά το έτος που πέθανε ο βασιλιάς Οζίας ο Ησαΐας βλέπει τον Θεό να κάθεται σε ένδοξο και μεγαλοπρεπή θρόνο και το μέρος που βρίσκεται να είναι γεμάτο από απερίγραπτη δόξα. Τα σεραφίμ, άγγελοι με έξι φτερούγες, τον περιτριγύριζαν· με τις δύο πετούσαν, με τις άλλες δύο σκέπαζαν τα πρόσωπά τους μη αντέχοντας την μεγαλοπρεπή και φοβερά έντονη λάμψη του Θεού και με τις άλλες δύο σκέπαζαν τα πόδια τους από σεβασμό και συστολή. Τα σεραφίμ λέγανε μεταξύ τους με δυνατή φωνή ότι «ο παντοκράτωρ Κύριος είναι άγιος, άγιος, άγιος και γεμάτη από την δόξα του είναι όλη η γη».
Ο Θεός όμως ενώ βρίσκεται σε όλο το μεγαλείο και τη δόξα του και οι άγγελοι τον υμνούν συνεχώς εν τούτοις έχει ένα πρόβλημα που τον απασχολεί και δεν τον αφήνει να ησυχάσει. Και το πρόβλημά του αυτό το εξωτερικεύει λέγοντας· «ποιον να αποστείλω προς τον λαό μου και ποιος θα έχει την θέληση και την επιθυμία να πορευθεί και να με εκπροσωπήσει»; Ο Ησαΐας στο ερώτημα του Θεού απάντησε πρόθυμα ότι είναι στην διάθεσή του και ανέλαβε την αποστολή του προφήτου.
Ποιά ήταν η ανταπόκριση του ιουδαϊκού λαού σ' αυτό το ενδιαφέρον του Θεού; Μας την παρουσιάζει ο προφήτης Ησαΐας στο πεντηκοστό κεφάλαιο της προφητείας του· «Ήρθα και δεν υπήρχε άνθρωπος να με υποδεχθεί. Σας κάλεσα και κανείς δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή μου». Η αδιαφορία των Ιουδαίων φαίνεται και στο εικοστό κεφάλαιο της προφητείας του, όπου ο Ησαΐας λαμβάνει εντολή από τον Θεό να μείνει για τρία χρόνια γυμνός και ανυπόδητος, για να τον ακούσουν επί τέλους, ότι δεν πρέπει να στηρίζουν την ελπίδα τους στις κοσμικές συμμαχίες με ισχυρά κράτη που θα καταρρεύσουν, αλλά στον παντοδύναμο και αιώνιο Θεό.
Παρ' όλη την αδιαφορία του ιουδαϊκού λαού ο Θεός έστειλε πλείστους προφήτες και στο τέλος έστειλε τον υιό του. Ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Μπορούμε να το μελετήσουμε στο στην απάντηση που έδωσε ο ιουδαϊκός λαός, όταν ο Πιλάτος επέστησε την προσοχή τους ότι ο Χριστός είναι ο βασιλιάς τους. «Άρον, άρον σταύρωσον αυτόν» (Ιω. 19,15) απάντησαν. «Δικός μας βασιλιάς είναι ο καίσαρας».
Αλλά και πριν οδηγηθεί στον Γολγοθά ο Χριστός μπορούμε από κάποια λόγια του να καταλάβουμε ποια ήταν η ανταπόκριση των Ιουδαίων στο σύνολό τους. «Ω γενεά άπιστη και διεστραμμένη έως πότε θα έχω το κουράγιο να είμαι μαζί σας; Έως πότε θα σας ανέχομαι» (Ματθ. 17,17); Παρατηρεί ο άγιος Χρυσόστομος ότι ο Χριστός δεν θεωρεί τον σταυρό που θα έρθει ως κάτι το πολύ φοβερό, αλλά τον κουράζει αφάνταστα η παραμονή με τους ανθρώπους, το ευμετάβολό τους και η αχαριστία τους.
Κι όμως ενώ ο Χριστός είναι τόσο πικραμένος από την ανθρώπινη συμπεριφορά ανά τους αιώνες εν τούτοις μετά την ανάστασή του, σε μία από τις εμφανίσεις του ρωτά τρεις φορές τον Πέτρο· «Σίμων Ιωνά, αγαπάς με πλείον τούτων; Και στην τριπλή καταφατική του απάντηση, του απαντά· «Βόσκε τα αρνία μου... ποίμαινε τα πρόβατά μου... βόσκε τα πρόβατά μου» (Ιω. 21,15 και εξ.). Ρωτά ο Χριστός τον Πέτρο, παρατηρεί ο άγιος Χρυσόστομος, όχι για να μάθει, αφού γνωρίζει τα πάντα, ακόμη και τα κρυφά της καρδιάς μας, αλλά για να διδάξει πόσο ενδιαφέρεται για τα πρόβατα της Εκκλησίας, ασχέτως της πικρής πείρας που είχε στην προσπάθεια του να μας σώσει, ώστε και εμείς να δείξουμε την ανάλογη φροντίδα. Πόσο μεγάλο το ενδιαφέρον και η αγάπη του Χριστού για μας! Ζαλίζεται κανείς όταν το σκέφτεται.
Επίσης ο Χριστός όταν ρωτά «ποιός είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, που θα διορίσει επιστάτη στην οικία του» (Ματθ. 24,45 · Λκ. 12,42), δεν ρωτά διότι αγνοεί τον πιστό και φρόνιμο υπηρέτη, αλλά διότι θέλει να παραστήσει πόσο σπάνιοι είναι αυτοί οι δούλοι και πόσο δυσεύρετοι οι άνθρωποι που θα τον μιμηθούν στο ιεραποστολικό μαρτυρικό και πικρό έργο του.
Ο Χριστός θα μπορούσε να πει στον Πέτρο· «αν μ' αγαπάς, να νηστεύεις, να κοιμάσαι κατά γης, να κάνεις συχνές αγρυπνίες, να προστατεύεις τους αδικημένους, να γίνεις πατέρας των ορφανών» και άλλα πολλά παρόμοια. Δεν το λέγει όμως, αλλά λέγει «ποίμαινε τα πρόβατά μου, βόσκε τα αρνία μου». Διότι τίποτα δεν δείχνει την αγάπη μας προς τον Χριστό και τίποτα δεν μας αναδεικνύει τόσο μιμητές του, όσο το να ενδιαφερόμαστε ποικιλοτρόπως και μάλιστα ιεραποστολικά για τους συνανθρώπους μας.
Αυτό που είπε ο Χριστός στους αποστόλους του έχει ισχύ και για τον κάθε χριστιανό. Ο καθένας από μας καλείται να «ποιμάνει» το ποίμνιό του. Ο πατέρας την οικογένεια, ο δάσκαλος τους μαθητές, ο αξιωματικός τους στρατιώτες, ο δήμαρχος τους πολίτες του δήμου, ο προϊστάμενος τους υφιστάμενους, ο εργοδότης τους εργαζόμενους.
Αυτή η ποιμαντική μπορεί να γίνει και κατ' αντίστροφη φορά. Η γυναίκα τον άνδρα, τα παιδιά τους γονείς, οι υπηρέτες τους κυρίους τους, οι κατώτεροι τους ανώτερους. Ανάλογα ποιος είναι περισσότερο προηγμένος πνευματικά, θα πρέπει να ενδιαφερθεί γι' αυτούς που βρίσκονται πνευματικά σε ποιο μειονεκτική θέση. Ο θερισμός πολύς και οι εργάτες ολίγοι. Ας επωφεληθούμε της ευκαιρίας. Ας δείξουμε και εμείς με τη σειρά μας πόσο αγαπάμε τον Κύριό μας.
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ