Οι Λακεδαιμόνιοι πράττουν

 
 Αγαπητή Χριστιανική

 Διαβάζοντας στη Χριστιανική της 25ης Ιουνίου 2009 την επιστολή του αγαπητού Κ. Πατμανίδη για το «ασήμαντο συμβάν» σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να δημιουργηθεί στην εφημερίδα μία μόνιμη στήλη με παρόμοιες εμπειρίες, αφού όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποια ιστορία να διηγηθούν από την ζωή τους. Να και ο τίτλος ή οι τίτλοι που θα μπορούσε να πάρει· Εμπειρία ζωής, μου συνέβη…κλπ. Αν τη σκέψη μου αυτή βρίσκετε ενδιαφέρουσα, δημοσιεύστε τη δική μου εμπειρία. Τ0 1962 βρισκόμουν στην τότε Δ. Γερμανία ως εργάτης κι ένα βράδυ, επέστρεφα μ’ έναν φίλο μου με το υπεραστικό της γραμμής από την πόλη του Essenστην πόλη της διαμονής μας Kettwing, είκοσι πέντε χιλιόμετρα μακρύτερα.

 Το λεωφορείο, από την αφετηρία του κιόλας, ήταν πλήρες, κι εμείς καθίσαμε στο δεύτερο κάθισμα. Στην πρώτη στάση επιβιβάστηκε ένα ηλικιωμένο αντρόγυνο. Θυμάμαι πως ο γέρος είχε πάρκινσον και με δυσκολία κρατιόταν στα πόδια του. Από το αριστερό χέρι τον κρατούσε μια η γριά γυναίκα του και μάταια διέσχισαν τον διάδρομο του λεωφορείου, μπας και φιλοτιμηθεί κάποιος νεότερος να τους παραχωρήσει κάποια θέση. Όταν επέστρεψαν στην αρχή, λέω στο φίλο μου τι λες, σηκωνόμαστε;

 Οι γέροι κάθισαν ευχαριστώντας και τρισευτυχισμένοι. Αυτό που έγινε όμως μετά ήταν απρόσμενο. Για την πράξη μας αυτή όλοι οι συνεπιβάτες χειροκρότησαν και μας κοιτούσαν με θαυμασμό. Ως και ο οδηγός χτυπούσε με το χέρι του το τιμόνι χαρούμενος.

 Εμείς κοιταχτήκαμε απορημένοι και μάλλον… ντραπήκαμε. Δεν θεωρήσαμε ότι κάναμε κάτι το σημαντικό· το αντίθετο μάλιστα. Το θεωρήσαμε αυτονόητο.

 Η δεκαετία του ’60 ήταν η ομορφότερη δεκαετία της ζωής μου στην Γερμανία.

 Οι ερινύες του πολέμου που καταδίωκαν τους Γερμανούς για όσα εγκλήματα και υπεροπτικά διέπραξαν σε βάρος του κόσμου. Πήραν (άθελά μας) από δυο φτωχούς βαλκάνιους ένα μάθημα ανθρωπιάς. Αγαπούσαν τους ξένους τότε. Όταν έφτασα στο σπίτι μου και ξαναέφερα στο νου μου το περιστατικό που έζησα, θυμήθηκα κάτι ανάλογο που συνέβη στο ολυμπιακό στάδιο, πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια, όταν ένας γέρος ( Έλληνας αυτός) μάταια έψαχνε κι αυτός να βρει κάποια θέση για να παρακολουθήσει τους αγώνες. Μόνο όταν έφτασε στην εξέδρα των Λακεδαιμονίων, όλοι αυθόρμητα σηκώθηκαν να του παραχωρήσουν την θέση τους. Ιστορική έμεινε η φράση του· Όλοι γνωρίζουν το σωστό, αλλά μόνο οι Λακεδαιμόνιοι το πράττουν,

Γιάννης Δάμτσιος

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ
ΠΕΜΠΤΗ 23 ΙΟΥΛΙΟΥ 2009