ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΣΙΩΠΟΥΝΤΕΣ
Ήταν πρωί και είχε κόσμο στη ουρά.
Εισιτήρια για το τρένο από Αθήνα-Θεσσαλονίκη.
Η ουρά όχι και πολύ μεγάλη, αρκετή όμως για να σε καθηλώσει εκεί αρκετή ώρα, από αυτή που δείχνουν οι Αθηναίοι ότι δεν έχουν. Συμπληρώθηκαν 40 λεπτά αναμονής μου.
Επιτέλους άλλοι δυο μπροστά μου και μετά εγώ για το ταμείο. Ανακούφιση.
Σε κάποια στιγμή μπαίνει μέσα στα εκδοτήρια μια ηλικιωμένη κυρία με επίδεσμο στο χέρι. Με ρωτάει αν μπορεί να εξυπηρετηθεί αυτή πρώτη, αφού είναι χτυπημένη. Εγώ χωρίς να το πολυσκεφθώ και χωρίς καμιά ουσιαστική αντίρρηση, της λέω να μπει μπροστά μου, έτσι ώστε να εξυπηρετηθεί αυτή πρώτη.
Ξαφνικά πετάγονται δυο κυρίες μεσήλικες και καθωσπρέπει, από ότι μπορούσα να διακρίνω από το παρουσιαστικό τους, και αρχίζουν τις φωνές·
«Η κυρία να πάει πίσω! Στη σειρά της! Εμείς περιμένουμε τόση ώρα!»
Τους εξηγώ ότι με παρακάλεσε η κυρία εφόσον είναι χτυπημένη να εξυπηρετηθεί πρώτη.
Και η απάντησή τους· «τότε να πάρει τη δικιά σου τη σειρά, και εσύ να πας στο τέλος, αφού θέλεις να της προσφέρεις τη θέση σου, εμείς δεν είμαστε αναγκασμένοι να υποστούμε τον καθένα που έρχεται και παρακαλά κάποιον!».
Εγώ μη θέλοντας να δημιουργήσω επεισόδιο, αποχωρώ και παραχωρώ τη θέση μου στην ηλικιωμένη κυρία. Και πηγαίνω στο τέλος της ουράς, που σήμαινε τουλάχιστον άλλα 40 λεπτά αναμονής.
Εκείνη τη στιγμή μέσα μου δέχτηκα την απόλυτη απογοήτευση -μη σας ξαφνιάσει- όχι για τις καθωσπρέπει κυρίες που ούρλιασαν και με έβγαλαν από τη σειρά μου, για να μην καθυστερήσουν και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κάποιον που τις ζήταγε. Τέτοιες κυρίες πάντα υπάρχουν σε κάποιες σειρές, σε κάποια λεωφορεία, δεν με παραξένεψε αυτό.
Αυτό όμως που με μούδιασε είναι ότι οι υπόλοιποι 15-20 άνθρωποι στη σειρά δεν είπαν τίποτα, δεν αντέδρασαν στάλα. Και ήταν κάθε ηλικίας, από νέους και νέες μέχρι και κυρίους και κυρίες μέσης ηλικίας. Όλοι του έμειναν μουγγοί χωρίς να παρατάξουν τη δικιά τους γνώμη, άραγε επειδή συμφωνούσαν με τις καθωσπρέπει κυρίες, ή γιατί δεν είχαν το θάρρος να μιλήσουν;
Για μένα, είτε το ένα είτε το άλλο, είναι εξ ίσου απογοητευτικό.
Η ανοχή και η σιωπή των υπολοίπων είναι ίσως και πιο απάνθρωπο, από την σκληρότητα των ολίγων. Τον παραλογισμό τον δέχομαι σαν τάση ανθρώπινη, την μη διαφοροποίηση και την ανοχή μπροστά στον παραλογισμό όμως όχι. Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος είχε γράψει κάπως έτσι· «δεν ανησυχώ για τους κακά πολιτευμένους, αλλά για αυτούς που αφήνουν κάποιους να πολιτεύονται κακά».
Την επόμενη φορά που θα μου συμβεί κάτι τέτοιο έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα μιλήσω δυνατά.
Και στις καθωσπρέπει κυρίες και στους καθωσπρέπει σιωπούντες.
ΜΑΡΘΑ ΡΩΜΑΝΟΥ
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ