«Μετά την εποχή των άντρων,

η εποχή των στρατώνων»

Μπέρναρ Σω

Αν επιδοθούμε σε μία αναδίφηση του βιβλίου της ανθρώπινης ζωής, από την ώρα που άρχισε να καταγράφεται κατ’ εντολή του Θεού μέχρι των ημερών μας, πολλές φορές η εν λόγω διαδικασία θα ανακοπεί, λόγω καινοφανών στοιχείων.

Κάποιες σελίδες είναι αιματοβαμμένες, λόγω ενός αγώνα αδυσώπητου, προς ανεύρεση και μετέπειτα διαφύλαξη του αγαθού της ελευθερίας. Ένα αγαθό όμως που επιδαψιλεύθηκε στον άνθρωπο από τον μέγα δωρητή Θεό, αλλά εκείνος ευρισκόμενος εν καταστάσει απληστίας και γενικής αχαριστίας, το παρεχώρησε απερίσκεπτα στον Διάβολο αντί πινακίου φακής. Έκτοτε ο μεγαλύτερος δουλέμπορος της ιστορίας και ο στυγερότερος δολοφόνος της καθαρόαιμης ελευθερίας, διαφεντεύει δουλικά τον «κυρίαρχο» άνθρωπο. Γνώριζε ο πολυμήχανος δολιοφθορέας και αισχρός διαφθορέας, ότι για να κουμαντάρει τον άνθρωπο θα έπρεπε να τον κάνει άβουλο όν, σκλάβο και το πέτυχε από την πρώτη ώρα ρίχνοντας μομφή στον Θεό, για θέσπιση νόμων που στραγγαλίζουν την ελευθερία του ανθρώπου, υπονοώντας την ρητή απαγόρευση βρώσης των καρπών ενός και μοναδικού δέντρου.

Πάντοτε η μία και μοναδική εντολή απαγόρευσης, ενώ έχει χαρακτήρα παιδευτικό, ερμηνεύεται ως επιβολή, κατοχή, εκμετάλλευση και γενική καταδυνάστευση. Ως ζυγός αφόρητης δουλείας. Ο άνθρωπος λαιμαργεί για ασυδοσία, έλλειψη φραγμών και ποθεί την απουσία κάθε περιοριστικού μέτρου. Επιθυμεί την διάλυση. Όλα τα πρότερα όμως τα παρέχει πλουσιοπαρόχως και χωρίς καμμία προσπάθεια, ο Διάβολος. Οπότε μαζί του… όλο το ασκέρι. Αυτό το επιβεβαιώνει και η θεώρηση του αριβίστα ανθρώπου που επιβάλλει συμπόρευση με τον Διάβολο, αρκεί να επιτευχθεί ο σκοπός του. Για την ακρίβεια προτρέπει τον μελλοθάνατο να προσκυνήσει τον ελεεινό εξουσιαστή, προκειμένου να λάβει τα αργύρια της προδοσίας. Αυτά που πρόδωσαν και θανάτωσαν τον Χριστό. Αλλά ο άνθρωπος μόλις έχασε την ελευθερία του, υπετάγη στον ίδιο τον εμπαθή εαυτό του και επεδόθη μανιωδώς στην αναζήτηση μιας κάλπικης ελευθερίας, όπως την θωρούσε ο ίδιος, αλλά και πάλι μέσω λανθασμένης οδού. Μέσω προκλητικού ανταγωνισμού έναντι στον Θεό και κατ’ ουσίαν δουλεύοντας για λογαριασμό του εργοδότη Διαβόλου.

Άρχισε λοιπόν να κυνηγάει τον ίδιο τον Θεό, να διώκει τους νόμους του καταπατώντας τους αναιδώς. Έχοντας δε απόλυτα ενοχοποιήσει για την κατάντια του τον ίδιο τον Θεό, έφτασε στο σημείο να τον σκοτώσει, σταυρώνοντάς τον, και μετά πανηγύρισε περιπαθώς την απεξάρτησή του. Την απαλλαγή από τον «τύραννο».

Ειδικά αυτή η ικανοποίηση και η αίσθηση της ελευθερίας, είναι έκδηλη στα χρόνια μας. Λίγα χρόνια πριν, στο κοντινό παρελθόν, αλλά προπάντων στο προκλητικό παρόν. Ένα παρόν χωρίς δημιουργό πια, χωρίς κανένα κατηγορηματικό πρόσταγμα εξ’ ουρανού, αγκυροβολημένο στο επίπεδο της γης. Της σάρκας. Στο επίπεδο των οργανικών μηχανισμών και των πολλαπλών παθών του ανθρώπου.

Επιτέλους μόνος ο άνθρωπος, αδέσμευτος και προπάντων με την υπεροχή να είναι ο ίδιος Θεός, του εαυτού του. Να η αξία του «ενός». Ειδικά οι βαπτισμένοι χριστιανοί στο όνομα του Χριστού, οι πλείστοι, ζουν χωρίς Χριστό. Σα να μην ήλθε ποτέ εκείνος στη γη. Σα να μην αντήχησε η φωνή του στους λόφους της Γαλιλαίας. Σα να μη διεκήρυξε μηνύματα αγάπης και δικαιοσύνης, σα να μην πέθανε πάνω στο σταυρό. Και όμως αυτό προδίδει μία ριζική εκκένωση της πνευματικότητος. Μία σιωπηρή άρνηση του Θεού με πρόσχημα να αφεθούν ελεύθερες οι συνειδήσεις. Οι από καιρό ξεπουλημένες στο Διάολο…

Έτσι στα χρόνια μας για πρώτη φορά στην ιστορία των αιώνων οι κοινωνίες, και δη οι χριστιανικές, διακηρύττουν επίσημα, ότι απέχουν από τον Θεό. Μπορεί στο παρελθόν να σημειώθηκαν καθεστώτα αντικληρικά, που σηκώθηκαν ενάντια στην εξουσία των λειτουργών του Θεού, αλλά όχι ενάντια στην εξουσία του Θεού, τον οποίο αντιλαμβανόταν βέβαια κατά το δικό τους τρόπο. Έτσι ενώ πολλοί κατεγράφησαν ως αντικληρικοί και αντιχριστιανοί, παρ’ όλα αυτά ήταν θεϊστές. Ο ίδιος ο Ροβεσπιέρος γιόρταζε την γιορτή του Ανωτάτου Όντος.

Ενώ στα χρόνια μας βρισκόμαστε εμείς οι αντιστασιακοί, οι δηλωμένοι αποστάτες, έμπροσθεν μιας πασιδήλου αρνήσεως του ιδίου του Θεού. Ενός Θεού που δεν έχει πλέον καμία δουλειά στη ζωή των ανθρώπων. Ενός Θεού που τον αφήνουμε στο περιθώριο, δίνοντας την άδεια στους εαυτούς μας να ζούμε έξω από την θεϊκή απασχόληση. Κάπως έτσι καταπατώντας αισχρά τις βασικές αρχές σύμφωνα με τις οποίες κτίσθηκε η ανθρώπινη κοινωνία, επιχειρούμε τώρα και θέτουμε τα θεμέλια μιας νέας πρωτοφανούς διαβολικής κοσμοκρατορίας.

Κανείς όμως δεν αντελήφθη ότι η άρνηση του Θεού, αποτελεί άρνηση του ιδίου του εαυτού του ανθρώπου, απειλώντας τον έτσι με αυτοκαταστροφή. Οδηγώντας τον αποφασιστικά στον εκμηδενισμό.

Και όμως πριν αιώνες αυτήν την απειλή την προείδε ο ίδιος ο Πλάτων, μέσω της μυθικής ιστορίας της Ατλαντίδος. Της γης που κατάπιαν τα κύματα. Να θυμηθούμε επιγραμματικά την ιστορία.

Η Ατλαντίς βρισκόταν πέρα από τις στήλες του Ηρακλή (Γιβραλτάρ), στην πιο επίζηλη περιοχή του πλανήτη. Η φυλή που την κατοικούσε, όφειλε την εξαιρετική της αξία στην θεϊκή της καταγωγή: είχε υποδουλώσει τις δυνάμεις της φύσεως, εκμεταλλευόταν όλα τα πλούτη της και η μοίρα της ήταν η τελεία αρμονία. Μα σιγά–σιγά, αναφέρει ο Πλάτων, «οι Άτλαντες άφησαν να θαμπώσει μέσα τους το θεϊκό μόριο και το ανθρώπινο στοιχείο υπερίσχυσε». Τότε, καθετί μέσα τους και γύρω τους κατέρρευσε: η κοινωνία τους εξαρθρώθηκε· η ηθική τους κρημνίσθηκε, έγιναν άπληστοι, άδικοι, κυριαρχημένοι από την μανία της ισχύος. Τότε ο Θεός, ο Ανώτατος Κύριος, που βασιλεύει σύμφωνα με τους δικαίους νόμους και στον οποίο τίποτα δεν είναι κρυφό, διαπιστώνοντας το σημείο διαστροφής που είχε φθάσει αυτή η άλλοτε θαυμασία φυλή, αποφάσισε να τους επιβάλλει μια τιμωρία…

Ένα τεράστιο σύννεφο υψώθηκε πάνω από τον πλανητικό ωκεανό καί η Ατλαντίς βυθίστηκε κάτω από τα κύματα.

Όπως ακριβώς συνέβη στα χρόνια μας, όταν ένα άλλο σύννεφο με σχήμα μυστηριώδους μανιταριού, υψώθηκε μια «ωραία» Αυγουστιάτικη μέρα στον ουρανό της Χιροσίμα. Κάτι ανάλογο αναμένεται και μαίνεται για την δική μας Ατλαντίδα. Μία φοβερή ισοπέδωση. Μια τυποποίηση από την οποία δύσκολο να γλυτώσει κάποιος. Η επιβολή του αναρχικού κράτους στον άνθρωπο αυξάνει. Μία ομαδική ζωή τείνει να εγκατασταθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη, με τις δικτατορίες και τους ολοκληρωτισμούς, να κρύβονται επιμελώς μέσα στον δούρειο ίππο της μιαρής δημοκρατίας. Το διαπιστώσαμε προσφάτως, εν μέσω κορωνοϊκής απολυταρχίας, με πόση ευκολία οι ανθρώπινες αγέλες μετεκινήθησαν στο εσωτερικό της στρούγκας, της πάχυνσης και μετέπειτα σφαγής. Για άρμεγμα δεν συζητούμε, γιατί ούτως ή άλλως προυπήρχε, ποικίλοις τρόποις.

Οι αρρωστημένοι εγκέφαλοι, έριξαν το δόλωμα του ιού και συνέλαβαν όλη την υφήλιο αμαχητί. Ούτε οι ίδιοι τους δεν το περίμεναν. Δεν περίμεναν ότι ο ανθρώπινος συρφετός, τόσο γρήγορα θα ενταχθεί στην αυλή του φρενοκομείου τους. Δυστυχώς όμως αυτό συμβαίνει και κάτι χειρότερο. Ο κόσμος είναι έτοιμος να γίνει μια τεράστια φωλιά μυρμηγκιών, μία κοινωνία εντόμων. Το άκρον άωτον της απανθρωπιάς. Έτσι όμως «βάσει νόμου», ακολουθεί το μαρκάρισμα των ζώων, προς διαφύλαξη και προστασία τους από τυχοδιώκτες ζωοκλέφτες. Ήδη στις μέρες μας η οσμή από το πυρωμένο σίδερο, άρχισε να αναδίδεται ποικιλοτρόπως.

Αλλά όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί πλέον δεν υπάρχουν πουθενά δέκα μικρές εντολές σκαλισμένες πάνω σε δύο πέτρινες πλάκες, στις οποίες ο άνθρωπος να υποτάσσεται. Τις έσπασαν στο παρελθόν οι πρόγονοί μας, τώρα τις ξανασπάσαμε και εμείς και τα θρύψαλα τα κρύψαμε επιμελώς μαζί με το τάλαντό μας, για να εκδικηθούμε τον Θεό. Όμως αυτός δεν πρόκειται να μας χορηγήσει ξανά νέες, γιατί πλέον δεν έχει και προφήτη ανάλογο. Όλοι κατήντησαν ψευδοπροφήτες και κηρύττουν περιφανώς προσκύνηση σε νέους Θεούς. Στον θεό της τεχνολογίας δεδομένων· στον θεό της επιστήμης· στον θεό των εκμαυλισμένων κυβερνήσεων· στον θεό του χρήματος· της ισχύος και της δόξας. Στον Διάολο… Οπότε ανοίγεται καθοριστικά ο κατήφορος των ενστίκτων και των παθών του ανθρώπου. Την αφηνιασμένη κοινωνία πλέον, καλούνται να τιθασεύσουν οι ποικίλοι «καίσαρες» εξοπλισμένοι πότε με την Νερώνεια σχιζοφρένεια, πότε με την Καλιγούλεια παραφροσύνη.

Κι όμως η γη ολόκληρη βρίσκεται σε μία γενικώτερη ιδιόρρυθμη εμπόλεμη κατάσταση. Δύο στρατόπεδα καλούνται να διεξάγουν τις πολεμικές επιχειρήσεις. Δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις. Σίμωσε ούτως ή άλλως σύμφωνα με τον Μπέρναρ Σω (1856-1950) η εποχή των στρατώνων. Το μέγα πρόβλημα το έχουν οι μέχρι τούδε αστράτευτοι. Οι απείθαρχοι, οι ποικίλοι όχλοι, οι μισθοφόροι, τα ρεμάλια, τα κνώδαλα και οι παντοειδείς νυχτερίδες του σκότους. Είτε της νύχτας, είτε της ημέρας. Αυτοί καλούνται να καταταγούν στο μέγα στρατόπεδο των «φιλισταίων». Σε αυτό ηγήτορες είναι οι εμπνευστές της ανωμαλίας σώματος και ψυχής και οι προστάτες των φονικών εκτρώσεων. Στην οργανωμένη αυτή μονάδα εκτροφής βελτιωμένων κτηνών, η τροφή είναι ελεγχόμενη, με κύριο γεύμα το κουτόχορτο. Δέλεαρ των στρατευμένων, το χρήμα και η εξασφάλιση της περαιτέρω επιβίωσης. Η ζωούλα τους.

Στο δεύτερο στρατόπεδο εντάσσονται όλοι οι νομάδες της ελευθέρας βοσκής. Αυτοί που ακολουθούν το πνεύμα του Θεού. Αυτό που πνέει όπου θέλει και δεν γνωρίζει σύνορα. Προπάντων συρματοπλέγματα. Οι στρατευμένοι εδώ είναι άπαντες εθελοντές. Ξέμακρα από λιποταξίες, ανυπότακτες συμπεριφορές και τάσεις αυτομόλησης. Είναι κατά κύριο λόγο επίλεκτα τμήματα. Συνθέτουν την κλεφτουριά και το αρματολίκι το θεϊκό, που ζει σε «άντρα» πνευματικά.

Οι αναποφάσιστοι, ας επιλέξουν στρατόπεδο.

Το «παιχνίδι» του πολέμου φαίνεται ότι το χειρίζονται οι παντοδύναμοι «φιλισταίοι» έχοντας πρωτοπαλίκαρο τον Γολιάθ της νέας τάξης. Η νέα τάξη καλό είναι να βάλει σε τάξη τους μέχρι τούδε άτακτους.

Μη λησμονούν όμως οι αλλόφυλοι και τον Σαμψών. Οι τρίχες της κεφαλής του μεγαλώνουν…

Αρίσταρχος