Ἐπισκέφθηκα διὰ ποιμαντικοὺς λόγους μία οἰκογένεια μὲ τρία παιδιά. Βλέποντας τὸ μωρὸ-τὸ ὁποῖο γεννήθηκε πρὶν λίγους μῆνες- νὰ μπουσουλάει στὸ πάτωμα, παρατήρησα ὅτι τὰ μικρὰ κόκκινα παπουτσάκια τοῦ ἦταν γδαρμένα μπροστὰ καὶεἶχε φύγει τὸ χρῶμα. Μὲ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι τὸ μωρὸ ἂν καὶ ἀγόρι φοροῦσε κόκκινα παπουτσάκια καὶ ὅτι αὐτὰ ἦταν γδαρμένα.

  Εἶπα στὰ δυὸ μεγαλύτερα ἀδελφάκια τοῦ·«πολὺ σέρνεται τὸ μωρό σας καὶ ἔγδαρε τὰ παπούτσια του».

   «Πάτερ», ἀπάντησε τὸ μεγαλύτερο ποὺ ἦταν κοριτσάκι, «τὰ παπούτσια ποὺ τὰ φορὰ τώρα ὁ … τὰ φόρεσε καὶ ὁ ἀδελφός μου ὅταν ἦταν μωρό, τὰ φόρεσα καὶ ἐγὼ ὅταν ἤμουν μωρό. Κι ἄκου νὰ σοῦ πῶ, τὰ παπούτσια αὐτὰ δὲν εἶναι δικά μας. Εἶναι τῆς μαμᾶς μας, ποὺ τὰ φοροῦσε ὅταν ἦταν μωρό. Ὅταν μεγάλωσε καὶ δὲν τὴν χωροῦσαν, τὰ πῆρε ἡ γιαγιά μου μαζὶ μὲ τὰ ρουχαλάκια τῆς μαμᾶς, τὰ καθάρισε, τὰ τύλιξε σ’ ἕνα δέμα, καὶ τὰ φύλαξε νὰ τὰ φορέσουν καὶ τὰ μωρὰ ποὺ θὰ ἔκανε ἡ μαμά μου. Κι ἔτσι ἔγινε καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι γδαρμένα.

  Ἄκουγα ἔκπληκτος καὶ συγκινημένος.

  Ἡ μητέρα τῶν παιδιῶν γεννήθηκε τὸ1970. Τὰ παπούτσια λοιπὸνἦταν τριάντα ἑπτὰ ἐτῶν! Ἡ γιαγιὰ ποὺ τὰ φύλαξε ἦταν μὲ τὸν ἄνδρα τῆς εὐκατάστατοι καὶ εἶχαν οἰκονομικὴ ἄνεση καὶ εὐμάρεια οὐ τὴν τυχοῦσα.

  Ἀλλὰ ἦταν συνήθεια τῶν ἀρχοντικῶν καὶ νοικοκυρεμένων παλαιῶνοἰκογενειῶν νὰ τὰ κρατᾶνε ἐνθύμιο καὶ νὰ πηγαίνουν ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά. Καὶ γιὰ λόγους συναισθηματικοὺς καὶ γιὰ νὰ μὴ πάει τίποτα χαμένο.

  Εἶπα στὸ μεγαλύτερο κοριτσάκι ποὺ μὲ ἐξήγησε τί συνέβαινε καὶ ἦταν γδαρμένα·«νὰ τὰ κρατήσεις καὶ σύ, ἀφοῦ εἶσαι πρωτότοκη, γιὰ τὰ μωρά σου καὶ αὐτὸ νὰ συνεχίσει ‘εἰς αἰῶνα αἰῶνος’».

  Συγχρόνως προσευχήθηκα μέσα μου καὶ εἶπα· «Θεέ μου, δῶσε μας πολλὲς παρόμοιες οἰκογένειες, τὶς ἔχει ἀνάγκη ἡ πατρίδα μας, καὶ ὁ κόσμος ὁλόκληρος ποὺ στροβιλίζεται μέσα στὴν σπατάλη καὶ στὴν ἀσύδοτη καὶ ἄνευ μέτρου ἱκανοποίηση τῶν περιττῶν καὶ ἀνωφελῶν ἀναγκῶν του, ποὺ τὶς δημιουργεῖ καὶ τὶς λανσάρει τεχνηέντως ἡ καταναλωτική μαςκοινωνία».