ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ... ΘΑΥΜΑΤΑ! - του κ. Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη

πάντησις ες τος ρνητς

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ... ΘΑΥΜΑΤΑ!

Το κ. Μιχαλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

 

  Ο θεϊστές καί ρνητές χουν πανέλθει δριμύτεροι. Μς χουν φέρει δυό-τρες αἰῶνες πίσω,˙τήν ποχή τς ποθέωσης το λισμο καί το θρησκευτικο, μλλον, το ντιθρησκευτικο λισμο.

  Καί τότε, λα ατά τά... «φιλελεύθερα» πνεύματα πού εχαν πιστρατεύσει λα τους τά πιχειρήματα γιά τήν ρνηση το Θεοκαί βέβαια, καί το Χριστοπειδή τά θαύματα γιά πάντα, τούς φοπλίζουν, στρεψαν τά βέλη τους νάντια στήν παρξη τν θαυμάτων.

  πορρίπτουν τά θαύματα, γιατί, ν τά δεχτον, τότε θά πρέπει νά δεχτον, χι μόνο τήν παρξη το Θεο, λλά καί τή θεότητα το ησο Χριστο, πού σημαίνει καί ρνηση το Χριστιανισμο.

  ρθή πάντηση το Παν. Κανελλόπουλου: «φο παντοδυναμία ταν ναγκαία γιά τή γένεση το κόσμου, δέ μπορε νά παψε νά νεργε στερα πό τή γένεση το κόσμου. μεση δημιουργία, δέ σημειώθηκε ποτέ, ν σημειώθηκε μιά φορά, πρέπει νά παραδεχτομε τι σημειώνεται κι λλες μέτρητες φορές. Διότι, μιά παντοδυναμία πού παψε νά πάρχει, δέ μπορε νά πρξε ποτέ».

  Τό θαμα δέν καταργε τούς φυσικούς νόμους, τούς ναστέλλει προσωρινά. άν νθρωπος μέ τήν πιστήμη παρεμβαίνει καί ναστέλλει τούς φυσικούς νόμους, γιατί δέ μπορε νά τό κάνει Δημιουργός το σύμπαντος; Victor Hess μέ βραβεο Νόμπελ γιά τήν νακάλυψη τν κοσμικν κτίνων, ρωτ: «Μπορε νας πιστήμονας ν’ μφιβάλλει γιά τήν πραγματικότητα τν θαυμάτων»; Καί παντ: «ς πιστήμονας παντ μέ μφαση: χι, δέ βλέπω κανένα λόγο, γιατί παντοδύναμος Θεός πού δημιούργησε τά πάντα, δέ θά τανε σέ θέση ν’ νακόψει ν’ λλάξει τή φυσική κατά μέσον ρο πορεία τν γεγονότων».

  Γκατε παραδέχεται τι, «τό θαμα εναι τς πίστης τ’ κριβό παιδίο. Δέν εναι πίστη πού πηγάζει πό τό θαμα, λλά τό θαμα πηγάζει πό τήν πίστη. πίστη εναι περφυσικό δρο το Θεο».

  «Τά θαύματα το ησο Χριστο, παρατηρε Παν. Τρεμπέλας, εναι γεγονότα στορικά. Εναι νώτερα πάσης μφισβητήσεως. άν ο προφται θαυματούργησαν ς δολοι το Θεο, ησος Χριστός θαυματουργε ς Κύριος καί Δεσπότης». λλωστε, ατός ποτελε τό μεγαλύτερο θαμα τς στορίας. Εναι καί θαμα καί θαυματουργός.

  Τά θαύματα εναι... «θαύματα»! Δηλαδή, θαυμαστές καί καταπληκτικές νέργειες το Θεο. Νοονται, λλά δέν κατανοονται. Εναι ρατά καί πραγματικά γεγονότα, λλά φείλονται σέ θέατες καί περφυσικές δυνάμεις. ατία βρίσκεται μόνο στόν Θεό. Κάθε λλη ξήγηση καί ρμηνεία εναι καί πικίνδυνη καί παράδεκτη. Μονάχα Σατανάς γωνίζεται νά μιμηθε τόν θαυματοποιό, λλ’ ο νέργειές του εναι λες ποκρισία καί ψεδος. Γίνονται εκολα ντιληπτές.

  αθεντικότητα τν εαγγελικν θαυμάτων το ησο εναι μοναδική καί ξεπέραστη. τανε δυνατό μιά μεγαλοφυΐα σάν τόν Παλο, πού δίωκε τόσο μείλικτα τή Χριστιανική κκλησία καί τούς χριστιανούς, νά πιστέψει στά θαύματα, ν δέν σαν στορικά γεγονότα;

  Τό χαρακτηριστικό το μύθου εναι τό βέβαιο καί οριστία. Τό καθετί στό μύθο, εναι κτός τόπου καί χρόνου. ντίθετα, δ, χουμε γεγονότα στορικά καί περιγραφές μέ κάθε λεπτομέρεια. Στούς μύθους δέ δίνει κανένας σημασία. δ τά χουν πόλυτα δεχτε τά μεγαλύτερα πνεύματα τς στορίας.

    John Fleming σέ διάλεξή του μέ θέμα «πιστήμη καί θαύματα», δέ διστάζει νά διακηρύξει τι, «άν μελέτη τν εαγγελίων γίνεται μέ καλή προαίρεση, τά θαύματα ατά γεννον τήν πεποίθηση, τι Χριστιανική κκλησία δέν δρύθη πάνω σ’ να μύθο, δέν τράφη π’ τήν πάτη, λλά στηρίζεται σέ στορικά καί κριβ γεγονότα, πού σο κι ν φαίνονται παράδοξα, εναι διαπιστωμένα τι γιναν πραγματικά, καί εναι τά μέγιστα γεγονότα στήν στορία το κόσμου».

  στορική ξιοπιστία τν εαγγελίων φαίνεται καί π’ τήν πόλυτη ελικρίνεια τν . συγγραφέων, ο ποοι δέν ποκρύπτουν ποτέ καί ατά τά λαττώματά τους. Οτε περβάλλουν, οτε ξιδανικεύουν πρόσωπα καί καταστάσεις. Δέ μποροσαν ποτέ νά διανοηθον κάτι τέτοιο. Δέν τούς φηνε βαθιά τους ταπείνωση. γιότητά τους εναι καί σφραγίδα τς γνησιότητάς τους. Παραποίηση τς λήθειας θά τανε πιό φρικτή καί νεξιλέωτη στορική πάτη.

  «Τατα τος πιστος ες βεβαίωσιν καί τος πίστοις ες διόρθωσιν», λέγει Μέγας θανάσιος. Μέ ατά τά πλά καί λογικά πιχειρήματα, ο μέν πιστοί βεβαιώνονται καί στηρίζονται στήν πίστη, ο δέ πιστοι λογικεύονται καί διορθώνουν τήν πορεία τς ζως τους.

  Γιά τούς ρθολογιστές καί τούς πραγματιστές, τά θαύματα πρξαν «σημεον ντιλεγόμενον». Στούς περήφανους καί λογικοκράτες γιναν «λίθος προσκόμματος καί πέτρα σκανδάλου», στούς ταπεινούς, μως, εναι νέργειες θείας δύναμης καί σοφίας.

  Μεθόδιος λύμπου σημειώνει μιά σπουδαία παρατήρηση, ταιριαστή καί γιά τίς δυό κατηγορίες τν νθρώπων πού στέκονται πέναντι στόν ησο: «Θηλάζοντες θεολογοσι, καί πρεσβύτεροι βλασφημοσιν». Μικρά παιδιά χουν τήν κανότητα νά θεολογον, ν μεγαλύτεροι στήν λικία καί τή σοφία —πού θά πρεπε νά θεολογον— ατοί βλασφημον μέ τήν πεισματική τους ρνηση.

  σοι ρνονται τά θαύματα, ρνονται τό Χριστό. Καί φυσικά, σοι ρνονται τό Χριστό, ρνονται καί τά θαύματα. Ο πιστοί δοξολογον: «Μέγας ε Κύριε, καί θαυμαστά τά ργα σου»!

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» 2 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

 

 

Κορυφή