Είναι γεγονός αναμφισβήτητο, ότι κάθε μεγάλη ανθρώπινη μορφή που περνάει από την επίγεια πορεία της, και μετά τον θάνατόν της, παραμένει αθάνατη, αλησμόνητη και απασχολεί την κοινή γνώμη, διδάσκοντας, προβληματίζοντας ακόμη και «προκαλώντας». Πολύ παραπάνω συμβαίνει αυτό, όταν η μορφή αυτή δεν είναι απλά ανθρώπινη, αλλά θεϊκή. Είναι ΘΕΟΣ!

Τότε ο Θεός δεν ξεχνιέται ούτε απ’ εκείνους που τον πιστεύουν-λατρεύουν, γιατί η ζωή τους ολόκληρη είναι ζυμωμένη με το Θεό, αλλά ούτε και από τους εχθρούς του οι οποίοι και αυτοί τον θυμούνται συνεχώς -ίσως και περισσότερο- γιατί η ζωή τους, θέλουν δεν θέλουν, ελέγχεται από το νόμο του Θεού.

Ο G.S.Lewis (1898-1963) καθηγητής της αγγλικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ ήταν άθεος. Γράφει λοιπόν. «Υπάρχουν πολλές θρησκείες. Ποια απ’ αυτές πρέπει να είναι η αληθινή; Αφού ένας Θεός υπάρχει, μία θρησκεία πρέπει να είναι αληθινή. Οι άλλες πρέπει να είναι επινοήσεις ανθρώπων. Μελέτησα όλες τις θρησκείες και διαπίστωσα ότι όλες λένε πράγματα, που εύκολα μπορεί να επινοήσει άνθρωπος. Μία θρησκεία διδάσκει πράγματα που είναι αδύνατο να επινοήσει διάνοια ανθρώπινη. Ο Χριστιανισμός! Αυτή είναι αληθινή θρησκεία.

Λοιπόν έχεις αν θέλεις το δικαίωμα να θεωρήσεις τον Χριστό τρελλό και να λες ότι η θέση του έπρεπε να είναι στο ψυχιατρείο! Μπορείς αν θέλεις να τον θεωρήσεις απατεώνα πρώτου μεγέθους! Και μπορείς, αν θέλεις, να τον θεωρήσεις Θεό και να πέσεις στα πόδια του να τον προσκυνήσεις.

Κάνε ό,τι θέλεις. Μην αφήνεις τον εαυτό σου όμως να πιπιλίζει βλακείες:

· Ότι είναι μεγάλος διδάσκαλος

· Ότι είναι μεγάλος κοινωνικός επαναστάτης

· Ότι είναι ο πρώτος και καλύτερος σοσιαλιστής.

Δεν μας δίνει αυτό το δικαίωμα. Δεν επεθύμησε ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο. Γιατί είναι ΘΕΟΣ! Ο Χριστός είναι πράγματι Θεός, γιατί η ηθική διδασκαλία του παρουσιάζει ένα ασύλληπτο μεγαλείο και προκαλεί ένα ασυγκράτητο πόθο ηθικής τελειότητος. Αυτά τα κάνει μόνο ένας πραγματικός Θεός. Και αυτός είναι ο Χριστός!».

Όλα τα προηγούμενα τα έθιξε ένας… άθεος!

Τώρα ...

Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο στην πιο τραγικά δύσκολη και ακατάλληλη εποχή για το έργο που έκανε. Τον υποδέχτηκαν σαν ένα χιλιοπόθητο κοσμικό βασιλιά και σωτήρα. Επειδή όμως σε λίγο απογοητεύτηκαν από την συμπεριφορά του, τον σταύρωσαν πεθαίνοντας σαν κακούργος. Τους έπεσε λίγος… Αυτός λοιπόν που δεν μπόρεσε να βοηθήσει τον εαυτό του, τώρα πεθαμένος πλέον είναι δυνατόν να βοηθήσει τους ζωντανούς; Σταυρούμενος ο Χριστός έδωσε την εντύπωση σ’ όλους ότι τελείωσε. Το πρόβλημα Χριστός λύθηκε με την «παραδειγματική» θανάτωσή του. Οι άνθρωποι πανηγύριζαν λέγοντας. «Νενικήκαμεν τόν Ναζωραῖο».

Αλήθεια τι περίεργη και ειρωνική νίκη; Νίκη κατά του Ευεργέτου;

Πρώτοι απ’ όλους οι φαρισαίοι τον κορόιδευαν λέγοντάς τον «Εσύ που θα ξανάχτιζες τον γκρεμισμένο ναό σε τρείς ημέρες κατέβα τώρα από τον σταυρό;».

Οι συσταυρούμενοι ληστές, ανάλογα σκεπτόμενοι, έλεγαν. «Εάν είσαι Υιός Θεού, σώσε τον εαυτό σου και εμάς;».

Κάπως όμως έτσι και οι μαθητές του οι ίδιοι εκφραζόταν. Οι δύο μαθητές προς Εμμαούς τι έλεγαν; Τον αγαπήσαμε! Τον ακολουθήσαμε! Πιστέψαμε τον λόγο του! Στηρίξαμε κάθε ελπίδα πάνω του ότι θα έσωζε τον Ισραήλ. Μα εννοείτε απατηθήκαμε. Τώρα σταυρώθηκε. Τελείωσε. Ήταν καλός άνθρωπος.

Άρα μ’ αυτά που προαναφέραμε, όλοι τους σκεπτόμενοι παρομοίως έλεγαν: «Ο Υιός του Θεού σώζει και τον εαυτόν του και τους άλλους».

Η σωτηρία είναι το πειστήριο γι’ αυτούς.

Αλήθεια είχαν δίκαιο; Με τον τρόπο σκέψεως τους είχαν.

Όμως ο Χριστός σκεπτόταν διαφορετικά και δεν ήθελε να σώσει τον εαυτό του κατεβαίνοντας από τον Σταυρό. Είχε το δικό του σχέδιο, που έκρυβε πρωτότυπο στρατηγικό ελιγμό. Την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους πάνω από τον σταυρό του κακούργου. Την σωτηρία όχι με τη δύναμη αλλά με την «αδυναμία». Ακατάληπτο πράγμα για την ταπεινή ανθρώπινη νοημοσύνη.

Η παρανόηση δημιουργήθηκε, γιατί όλοι περίμεναν κάτι δυναμικό, συναρπαστικό, συγκλονιστικό· και αντιμετώπισαν κάτι τελείως διαφορετικό· κάτι αδύναμο, άψυχο και απογοητευτικό. Όλοι, μη εξαιρουμένων και των μαθητών του, περίμεναν σωτήρα κοσμικό, βασιλιά με αίγλη και δύναμη, ισχυρό πολιτικό ηγέτη, ελευθερωτή, επαναστάτη. Επισημότητες, τυμπανοκρουσίες, αίγλη, ισχύ στρατιωτική…

Η πλήρης χοϊκή θεώρηση του θέματος.

Μη ξεχνούμε ότι ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης έβλεπαν τον Χριστό σαν πολιτικό ηγέτη και περίμεναν θέσεις και αξιώματα δεξιά και αριστερά του. Ο Χριστός όμως τους απάντησε: «Οὐκ οἴδατε, τί αἰτεῖσθε.» Όταν οι μαθητές, που τον έζησαν τρία χρόνια, σκέπτονται και ενεργούν έτσι, τότε τι να περιμένει κανείς από τον υπόλοιπο λαό;

Οι μαθητές όμως γρήγορα κατάλαβαν τα λάθη τους και τα διόρθωσαν. Μετενόησαν για την φτηνή συμπεριφορά τους, αγωνίσθηκαν κηρύττοντες, θαυματουργούντες, αλλά και διωκόμενοι. Και τελικώς επέλεξαν τον θάνατο. Τον σωματικό θάνατο που οδηγεί στην ΖΩΗ! Αυτά τα περίεργα συνθήματα και αυτές οι περίεργες επιλογές μπέρδευαν τους υλιστές.

ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ!

Ο Πέτρος σταυρώθηκε. Ο Ανδρέας σταυρώθηκε. Ο Ματθαίος κάηκε ζωντανός σ’ ένα καμίνι. Ο Ιάκωβος εσφάγη με μαχαίρι. Ο Σίμων ο ζηλωτής εσταυρώθη. Ο Φίλιππος εκρεμάσθη ανάποδα. Ο Ιάκωβος ο Ζεβεδαίου εσφάγη. Ο Βαρθολομαίος εσταυρώθη. Ο Ιούδας ο Θαδδαίος σκοτώθηκε με τόξα. Ο Θωμάς σκοτώθηκε στο σημάδι με τόξα. Ο Ματθίας απέθανε από βασανιστήριο. Μόνο ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος πέθανε «φυσικῷ θανάτῳ».

Όλοι αυτοί απέθαναν γαλήνια χωρίς να ζητούν εκδίκηση, χωρίς ν’ απειλούν τους βασανιστές τους, χωρίς να καταρώνται. Μεστοί συγγνώμης, προσευχής, αγάπης. Το έκαναν αυτό για να μη προδώσουν την αλήθεια. Τον Χριστό! Γενόμενοι μιμητές του.

Σε αντίθεση μ’ αυτούς. Η μεγάλη μερίδα των Εβραίων, δεν θέλησε να καταλάβει το λάθος παρ’ όλα «τα σημεία», ούτε να το διορθώσει. Έμεινε κολλημένη σ’ έναν στείρο εθνικιστικό μεσσιανισμό, χάριν του οποίου και πρόδωσε τον αληθινό Σωτήρα Ιησού Χριστό. Πρόδωσε και θανάτωσε την ίδια την υπόσταση της.

Κάπως έτσι κολλημένη είναι και η σύγχρονη κοινωνία σε στείρες ιδέες, υποκριτικές, ψευδείς, απατηλές, στη συνέχιση του φρικτού παρελθόντος. Στη συνεχιζόμενη σταύρωση του υγιούς. Του αληθούς. Δυστυχώς τελικά δεν κατόρθωσε ο σύγχρονος άνθρωπος να ξεφύγει από τα δίχτυα της ειδωλολατρίας. Μάλλον εφεύρε και νέες μορφές πιο «εξελιγμένες». Μορφές που τον έζεψαν στο άρμα της ολικής απιστίας και της προκλητικής βλασφημίας του Θεού. Έτσι ο Χριστός συνεχίζει να είναι ένας παρεξηγημένος. Η ηθελημένη όμως αυτή από ανθρωπίνης πλευράς παρεξήγηση, βλάπτει οριστικά την ψυχική ωφέλεια και ανάταση της σύγχρονης κοινωνίας.

Κι όμως πόσο χρειαζούμενη είναι αυτή η ψυχική γαλήνη στις μέρες μας; Ειδικά αυτές τις περίεργες και ύποπτες μέρες που έχουν ξημερώσει;

Το μόνο που χρειάζεται ο άνθρωπος είναι οχύρωση πνευματική. Δεν τον σώζει τίποτε άλλο.

Αλλά πρέπει να λύσει την παρεξήγηση που ο ίδιος δημιούργησε με τον Ναζωραίο και τότε όλα θα είναι εύκολα.

Εκείνος περιμένει όπως πάντα. Μόνος, έρημος, εγκαταλειμμένος, λαβωμένος…

Όμως περιμένει… Ελπίζει…

«Ἱερουσαλήμ, Ἱερουσαλήμ, ποσάκις ἠθέλησα συναγαγεῖν τά τέκνα σου, ὃν τρόπον ὄρνις ἐπισυνάγει τά νοσσία αὐτῆς ὑπό τάς πτέρυγας, ἀλλ’ οὐκ ἠθελήσατε».

Αρίσταρχος