Τα συγκλονιστικά γεγονότα που διαδραματίζονται στις πολύπαθες χώρες Ιράκ και Συρία έφεραν για μία ακόμη φορά στο προσκήνιο τη σύγκρουση των πολιτισμών. Καθώς η θρησκευτική πίστη αποτελεί τον θεμέλιο λίθο όλων των πολιτισμών μηδέ του μηδενιστικού της εποχής μας εξαιρουμένου, παρά τις διακηρύξεις αθεΐας «επωνύμων» και «ανωνύμων», θα ήταν ευνόητο στη Δύση να κινηθεί το ενδιαφέρον για τη θρησκευτική πίστη των πρωταγωνιστών των θηριωδιών. Είναι όμως άκρως εντυπωσιακή η αποφυγή από τα κατεστημένα ΜΜΕ αναφοράς στην πίστη αυτή. Τα ΜΜΕ είναι ταγμένα στην υπηρεσία της νέας τάξης πραμάτων, η οποία προβάλλει την πανθρησκεία της νέας εποχής, σύμφωνα με την οποία όλες οι θρησκευτικές δοξασίες είναι ισόκυρες και οδηγούν στη γνώση του θεού, ενός θεού όμως κομμένου και ραμμένου στα μέτρα του καθενός από μας!

Δεν είναι η πρώτη φορά που δαιμονοποιούνται οι μουσουλμάνοι χωρίς παράλληλα να ασκείται και κάποια κριτική στο θρησκευτικό τους πιστεύω. Είχαν δαιμονοποιηθεί και στο παρελθόν, όταν οι Άραβες και οι εξαραβισμένοι απειλούσαν τη δυτική Ευρώπη και όταν, αργότερα, οι Τούρκοι απειλούσαν τη Βιέννη. Την ένταση της κριτικής του ισλάμ περιόριζε το ότι αυτό απειλούσε διαχρονικά πρωτίστως τους «κακόδοξους σχισματικούς της Ανατολής», γι’ αυτό και η αμέριστη σύμπραξη της Δύσης στον εξολοθρεμό τους στην Αρμενία και Μικρά Ασία κατά τον 20^ο αιώνα. Η Δύση δαιμονοποίησε και πρόσφατα τους μουσουλμάνους μετά την κατάρριψη των διδύμων πύργων στη Νέα Υόρκη, συμβάν αρκούντως σκοτεινό, που εγείρει πλείστες όσες αμφιβολίες για το αν ήταν σε θέση οι προβαλλόμενοι ως οργανώσαντες την επιχείρηση να την πραγματοποιήσουν μόνοι τους. Πάντως το συμβάν έδωσε πρώτης τάξεως αφορμή στους δυτικούς να αναπτύξουν τη θεωρία περί τρομοκρατίας προβάλλοντας τον κάθε μουσουλμάνο ως εν δυνάμει τρομοκράτη. Διατηρώντας καλές σχέσεις με τους δουλόφρονες σεΐχηδες και λοιπούς μουσουλμάνους ηγέτες, που απολαμβάνουν τα αγαθά του «πολιτισμού των απίστων», ετοίμασαν την επιχείρηση διάλυσης των χωρών της εγγύς Ανατολής. Ήδη το Ιράκ έχει σωριαστεί σε ερείπια και η Συρία δοκιμάζεται σε βάθος.

Ας εξετάσουμε το Ισλάμ πρωτίστως και όχι τους πιστούς αυτού. Κατ΄ αρχήν δεν είναι συνεκτικό και συμπαγές. Η παρακμή των Αράβων περί το τέλος της πρώτης χιλιετίας μετά Χριστόν και η υποκατάστασή τους από άλλους λαούς εξισλαμισμένους οφείλεται στη διάσπαση των πιστών του. Στο Ισλάμ δεν είναι το δόγμα, που ταλάνισε, καθώς η θεολογία του είναι σχεδόν ανύπαρκτη, πολύ κατώτερη και από άλλες πολυθεϊστικών θρησκειών. Η διάσπαση προήλθε από διεκδικήσεις εξουσίας, καθώς το ισλάμ είναι θεοκρατικό και δεν υφίσταται στους χώρους επιρροής του διάκριση θρησκευτικής και κοσμικής εξουσίας. Οι «διαφωτισμένοι» της Δύσης, που απαξίωσαν να μελετήσουν το Ευαγγέλιο του Χριστού ως σκοταδιστικό, καταγγέλλουν ευκαίρως ακαίρως τον χριστιανισμό ως θεοκρατικό παρά την εντολή του Χριστού «απόδοτε τα του καίσαρος καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Βέβαια έχουν κάποια δικαιολογία, καθώς η παραχάραξη του Ευαγγελίου στη Δύση υπήρξε τρομακτική και η ανελευθερία της φεουδαρχίας ανετράπη με συνέπειες έκδηλες για την πίστη ώς τις ημέρες μας. Γι’ αυτό και έχουν μεγάλη ευθύνη οι δυτικόφρονες της καθ’ ημάς Ανατολής, που αναμασούν τα λεχθέντα και γραφέντα από «φωτεινά» άτομα (όχι πρόσωπα) της Δύσης και επιχειρούν να επιβάλλουν και εδώ τις απόψεις τους.

Το ισλάμ είναι θεοκρατικό και νόμος του είναι το Κοράνιο. Κατηγορούν την Εκκλησία οι εμπαθείς εχθροί της, για υποτίμηση της γυναίκας, κι ας τιμά αυτή τη γυναίκα στο πρόσωπο της Παναγία, όσο κανέναν άνδρα. Αγνοούν όμως ότι η γυναίκα στο ισλάμ είναι δούλη του άνδρα. Κάπου κάπου προβάλλεται η φωτογραφία ζεύγους, η διαφορά ηλικίας των μελών του οποίου δυνατόν να ξεπερνά τα πενήντα έτη! Οι δολοφόνοι τζιχαντιστές αρπάζουν κοριτσάκια, για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους. Το Κοράνιο προβλέπει αυστηρές ποινές για κάποια αδικήματα. Έτσι είναι συνήθης σε κάποιες χώρες ο ακρωτηριασμός άκρου των κλεφτών. Το πλέον σημαντικό όμως είναι καταδίκη σε θάνατο ενός αρνησιθρήσκου! Η πνευματική ελευθερία είναι άγνωστη στο ισλάμ. Κίνητρο αποτελεί επίσης η ένταση των απολαύσεων στη μετά θάνατον ζωή, καθώς δεν φαίνεται να επαρκούν οι πλείστες όσες επιτρέπονται σ’ αυτήν εδώ. Και πώς να μην ρέπουν προς την εξασφάλισή τους οι πλέον φανατικοί, όταν μεταξύ των προϋποθέσεων είναι και η μεταστροφή των απίστων ή η εξόντωσή τους σε περίπτωση άρνησής τους; Και όμως στη Δύση ωρύονται κατά του πνεύματος ανελευθερίας που διέπει τους πιστούς στον Χριστό!

Δεν είναι όλος ο ισλαμικός κόσμος όπως τον περιγράψαμε. Οι μουσουλμάνοι δεν είναι κατά κανόνα εν δυνάμει τρομοκράτες, αλλά φιλήσυχοι και ειρηνικοί. Σε κάθε εποχή υπήρξαν αρκετοί πιστοί του, που έζησαν με φόβο Θεού και απέφυγαν την αδικία. Πρέπει ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες να τιμούμε τον σειχουλισλάμη Χατζη Χαλήλ, που αρνήθηκε να κηρύξει το τζιχάντ (ιερό πόλεμο) μετά την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης στην Πελοπόννησο και δολοφονήθηκε από τον σουλτάνο. Αρκετοί Παλαιότουρκοι στάθηκαν αλληλέγγυοι προς τους δοκιμαζόμενους χριστιανούς της Μικράς Ασίας. Πρόσφατα η ιρακινή τηλεόραση έδειξε μουσουλμάνους, που έκλαιγαν για τα βάσανα των χριστιανών στη χώρα τους! Σε αρκετές ισλαμικές έπαψε να ισχύει ο νόμος της σαρία και είναι αρκετά ανεκτικοί οι κάτοικοί τους έναντι ετεροδόξων (γι’ αυτό και οι δυτικοί λύσσαξαν κατά των Σαντάμ και Καντάφι, που εξόντωσαν, και Άσαντ, που επιχειρούν να εξοντώσουν).

Οι μουσουλμάνοι γίνονται ολοένα και πιο φανατικοί, καθώς η Δύση εντείνει τις προκλήσεις της σε βάρος τους. Συνιστά αφροσύνη να σχηματιστεί η εντύπωση ότι οι εγκληματικές πολεμικές επιχειρήσεις στην Εγγύς Ανατολή και στην Αφρική περνούν απαρατήρητες από τους μουσουλμάνους, επειδή οι δυτικές αλεπούδες κατάφεραν να διεγείρουν τις θρησκευτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των ομάδων τους. Η επέκταση της βίας με θύματα ελάχιστους δυτικούς από μέρους εκείνων, που ως τώρα ήταν τυφλά όργανα στην υπηρεσία των δυτικών και σιωνιστικών συμφερόντων μαρτυρεί ότι οι δολοφόνοι μισούν τα αφεντικά τους! Στο μέτρο που θα ενταθούν οι εναντίον τους επιχειρήσεις, αυτοί θα μεταφέρουν, και είναι σε θέση να το επιτύχουν σε κάποιο βαθμό, την τυφλή βία στο ευρωπαϊκό έδαφος. Αναγκάστηκαν πλέον όλοι να ομολογήσουν ότι στο πλευρό των δολοφόνων μάχονται όχι μόνο Τούρκοι, αλλά και μουσουλμάνοι που διαμένουν σε όλες τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες! Στο μέτρο που η δυτική κοινή γνώμη θα εντείνει την επιφυλακτικότητά της και πέραν αυτής την αποστροφή της προς το ισλάμ, οι φανατικοί θα κερδίζουν και μέρος των φιλησύχων ομοθρήσκων τους, που σήμερα έχουν όλη την καλή διάθεση να ζήσουν ειρηνικά με τους αλλόθρησκους συμπατριώτες τους πλέον. Ας μη λησμονούμε ότι το ισλάμ κερδίζει διαρκώς έδαφος στην Ευρώπη όχι μόνο λόγω προσέλευσης μεταναστών από χώρες που ρημάζουν οι δυτικοί, αλλά λόγω των μεικτών γάμων, στους οποίους το ισλάμ θριαμβεύει, και λόγω προσηλυτισμού των απεγνωσμένων που βιώνουν το υπαρξιακό κενό στη μεταχριστιανική Δύση.

Η Δύση θα καταστεί αναπόφευκτα ισλαμική, καθώς οι κάτοικοί της δεν έχουν κίνητρο να καταστούν μάρτυρες! Στις μουσουλμανικές χώρες όμως αρχίζει να ανθίζει η πίστη στον Χριστό και ήδη έχουν δώσει αυτές τους πρώτους μάρτυρες. Θα ακολουθήσουν και άλλοι πολύ περισσότεροι. Αυτό θα το αναλύσουνε σε άλλο άρθρο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ