“ἥδιστον τοῖς ἀνθρώποις

τά παρελθόντα τοῦ βίου ποθεῖν”.

Θεόδωρος ὁ Μετοχίτης (13αι. μ. Χ.)

Συχνότατα όλοι μας εκδηλώνουμε ένα πόθο αναφοράς μας στο παρελθόν. Είτε το προσωπικό μας, είτε της ανθρώπινης ζωής γενικώτερα. Ειδικά η έκφραση “κάθε πέρυσι και καλύτερα” στις μέρες μας είναι συνήθης, έλκουσα όμως την καταγωγή της από την παρελθοντική συνώνυμη, “ἀεί τά πέρυσι βελτίω”. Άρα πάντοτε το παρελθόν, από αρχαιοτάτων χρόνων, ασκούσε μία μυστηριώδη έλξη στον μεταχρονολογημένο άνθρωπο.

Το παρελθόν όμως, με άλλα λόγια, είναι η ίδια η ιστορία. Γιατί, όταν μιλάμε για ιστορία, κατά κύριο λόγο αναφερόμαστε στο παρελθόν. Στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο “χθές”, είτε σε κάποιο λαό, σε ομάδα ανθρώπινη, αλλά και σε ένα έκαστο άνθρωπο, που όλοι αυτοί... γράφουν ιστορία.

Η ιστορία φυσικά έχει άμεση σχέση με την αλήθεια, καθότι προκύπτει από συστηματική έρευνα ποικίλων πηγών, οπότε έρχεται σε αντίθεση με την μυθολογία, που βασίζεται σε μη επαληθευμένες παραδόσεις ή διηγήσεις.

Το παρελθόν λοιπόν αποτελεί ένα γεγονός και, για να δώσουμε πιο παραστατική ερμηνεία, ένα τετελεσμένο γεγονός. Γιατί όπως λέγει ο Αριστοτέλης, “τό γεγονός οὐκ ἐνδέχεται μή γενέσθαι”. Δηλαδή, για κάτι που είναι γεγονός, δεν υπάρχει το ενδεχόμενο να μην έχει γίνει. Είναι αυτό που συχνά λέμε “ὅ γέγονε, γέγονε”, οπότε “τά γεγονότα οὐκ ἀπογίγνονται”. Σύμφωνα λοιπόν με τα πρότερα, το παρελθόν αποτελεί συνοδευτικό “έγγραφο” της ζωής μας. Με άλλα λόγια είναι το φύλλο πορείας μας. Γιατί μπορεί κάτι να ανήκει στο παρελθόν, αλλά επηρεάζει και το παρόν. Από το παρελθόν εξορμήσαμε όλοι μας “εξοπλισμένοι” με τα βιώματά μας, εισβάλλοντας στην κοινωνία του παρόντος. Ένα παρόν που το καλλιεργούμε ποικιλοτρόπως εμείς οι ίδιοι και κάποιοι, τολμηροί ή και φιλόδοξοι, προχωρούν ακάθεκτοι στην σκιαγράφηση ή και στην “δόμηση” και του αύριο... φυσικά αν επιτρέψει ο Θεός!

Αύριο! Τι προσδιορίζει η λέξη αυτή; Μα φυσικά το μέλλον. Και η έκφραση “ες αύριον τα σπουδαία” το μέλλον κατεδείκνυε, αλλά ποτέ όμως δεν έφθασε αυτό το μέλλον, γιατί προηγήθηκε ο θάνατος.

Κάπως ανάλογα οριοθετείται και ο Θαλής ο Μιλήσιος λέγοντας, ότι η πρόβλεψη του μέλλοντος είναι δύσκολο πράγμα, “δεινόν τό συνιδεῖν τό μέλλον‧ ἀσφαλές τό γενόμενον, ἀσαφές τό μέλλον”. Γι' αυτό και ο Σόλων είπε στον βασιλέα των Λυδών Κροίσο, που του επεδείκνυε τον πλούτο και την μεγαλοπρεπή ζωή του, “ἑκάστου ποικίλον ἐξ' ἀδήλου τό μέλλον”. Δηλαδή το μέλλον του καθενός μας, αφού είναι άγνωστο, έχει πολλές διακυμάνσεις και ότι δεν πρέπει να μακαρίζομε τους ζώντες, προ του τέλους των, γιατί αυτό θα έμοιαζε με την βράβευση του αγωνιζομένου, πριν από τον αγώνα του. Με άλλα λόγια· πως έχουμε προεξοφλήσει την νίκη;

Στο σημείο αυτό λοιπόν έρχεται επιτακτικά η ανάγκη άμεσης σύνδεσης και εξάρτησης του μέλλοντος από το “έμπειρο” παρελθόν. Πρέπει με άλλα λόγια να συμπεραίνουμε τα μέλλοντα να συμβούν, από εκείνα τα οποία έγιναν μέχρι τούδε, καθότι τα μέλλοντα να συμβούν κατά το πλείστον θα είναι όμοια προς τα συμβάντα. Ας μη λησμονούμε ότι “η ιστορία επαναλαμβάνεται” και “οι αιώνες αντιγράφουν αλλήλους” οπότε, “ουδέν καινόν υπό τον ήλιον” εκτός από εμάς τους κενούς ανθρώπους της νέας εποχής.

Σύμφωνα λοιπόν με τα πρότερα για να έχουμε κάποια βαρύνουσα γνώμη επί γενικών ζητημάτων, πρέπει πρώτα απ' όλα να μελετάμε “ιστορία” και δεύτερον μη λησμονούμε ότι ουδείς γνωρίζει “τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα”.

Διαφορετικά σύμφωνα με τον Ουγκώ‧ “αυτοί που κυνηγούν μέλλον τριγυρίζουν ένα λαμπρό παρόν”.

Πόσο λαμπρό όμως μπορεί να είναι το σύγχρονο παρόν; Ας καταβάλουμε μία προσπάθεια κατ' αρχάς να εντοπίσουμε την παρουσία του “παρελθόντος” στην ζωή των συγχρόνων ανθρώπων. Ας επιδιώξουμε να ανεύρομε την “ιστορία”, ως διδάσκαλο στα έδρανα της νόησης και παράλληλης θύμησης των νεωτέρων, ιστορώντας τα παθήματα του παρελθόντος. Με μεγάλη μας λύπη οι απεγνωσμένες έρευνες αναζήτησης της “ιστορίας”, στο προσωπικό αλλά και γενικευμένο ενδιαφέρον της σύγχρονης κοινωνίας, αποβαίνουν άκαρπες. Το μείζον μέρος της δεν γνωρίζει την ανωτέρω έννοια ούτε καν σαν “μάθημα”, οπότε συντόμως θα το εμπεδώσει κατ' ευθείαν ως πάθημα.

Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Γιατί απλούστατα, αυτοί που ρυθμίζουν τις “τύχες” του λαού μας κατά βούληση, σκοπίμως απαγορεύουν την ανασκαφή στα εύφορα χώματα του παρελθόντος και της ιστορίας, καθότι κινδυνεύουν οι ίδιοι να χάσουν την “αξία” τους, αφού είναι τελείως άκαρποι. Ανάξιοι. Γιατί μέσα σε αυτό το παρελθόν καταγράφονται και οι ίδιοι με την ιδιότητα του ζιζανίου. Του παρασίτου. Του κηφήνα. Με την μοναδική ανθρώπινη ορολογία, του δωσίλογου, του μαυραγορίτη, του Εφιάλτη, του Ιούδα. Όμως κάποια στιγμή όλοι οι πρότεροι τελείωσαν άδοξα έως και εφιαλτικά. Τους πετάχτηκαν τα σπλάχνα έξω σκορπώντας στο χώμα ή τους “καθάρισαν”οι εργοδότες τους, αφού πρώτα φυσικά τους χρησιμοποίησαν για τα σχέδιά τους, τα άνομα. “ Ὅμοιος ὁμοίω ἀεί πελάζει καί ἐξ' ὁμοίου τελειοῦται”. Οπότε, καλό είναι, τα ανωτέρω συμβάντα για να μην επαναληφθούν ως συμβαίνοντα, να μη τα μαθαίνει ο λαός, παραμένοντας σε ένα εθνικό και ιδεολογικό αναλφαβητισμό, αμόρφωτος και ανιστόρητος, οπότε και οι ίδιοι να ξεφεύγουν πρόσκαιρα από τον εφιάλτη του τέλους των, ζώντας με ψευδαισθήσεις.

Έτσι λοιπόν οι πρότεροι, βολεμένοι και ταμπουρωμένοι στη σιγουριά του παρόντος. Οι απόγονοι εθνικών ληστάρχων, τα τέκνα της προδοσίας και της απωλείας, στρατολογημένα στο λαμπρό παρόν με την ιδιότητα του παιδεραστού, του προαγωγού, του δολοφόνου, του εκβιαστού, του αργυρώνητου κακοποιού. Όλοι δε αυτοί προστατευόμενοι από τον “νόμο”. Από τους προαγωγούς της νύχτας, καθότι και οι ίδιοι νύχτα εκφράζουν.

Είναι αυτοί που διέλυσαν την κοινωνική συνοχή, διασπώντας και τον “πυρήνα” της οικογενείας. Έτσι προκάλεσαν μία “πυρηνική” έκρηξη καταστρέφοντας και τα εναπομείναντα υγιή “άτομα”, γεμίζοντας με “ραδιενεργά” συντρίμμια την πατρίδα μας. Αυτοί λοιπόν οι αυτουργοί, τα ηθικά απόβλητα, εμφανέστατα στις τηλεοπτικές βοθροεκβολές, εμπλουτισμένα με στερεές ουσίες, τις μάνες που εκδίδουν τα παιδιά τους, αποτελούν ένα μέρος του συγχρόνου ανθρωπίνου οχετού.

Αυτά τα δύστυχα παιδιά νωρίτερα τα είχε εκδώσει ολόκληρη η κοινωνία από κοινού, στον αρχινταβατζή της πορνοτηλεόρασης και τα είχε εντάξει στα πολυτελή δώματα του οίκου ανοχής του πολυσχιδούς διαδικτύου.

Φυσικά όλοι οι πρότεροι είχαν διαφυλάξει και καλά προστατεύσει τα εν λόγω παιδιά τους από τον ύπουλο κίνδυνο της θρησκείας του Ναζωραίου και των πλάνων, γιατί όχι και ομοφυλοφίλων ρασοφόρων.

Επομένως, για να ολοκληρώσουμε την σκέψη μας, η βία που κυβερνάει την χώρα μας από πλευράς εννόμου κράτους αλλά και ανόμου, ο κυνισμός, η διαφθορά και ο κάθε συβαριτισμός δεν έχουν κανένα λόγο “τα παρελθόντα του βίου ποθείν”, αλλά και την ιστορία, γιατί απλούστατα από τα έδρανά τους απαγγέλλεται η τιμωρία των ενόχων σαν και του λόγου τους. Των αρχισφαγέων της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης του ακυβέρνητου λαού.

Αλλά, πώς είναι δυνατόν να θυμηθούν το μακρινό παρελθόν, οι σύγχρονοι πεπτωκότες, όταν μέσα σε εκείνο η παρακοή και η πτώση τιμωρείται με έξοδο από τον Παράδεισο;

Πώς είναι δυνατόν οι σύγχρονοι ελεεινοί σαρκολάτρες να κομπάζουν για το είναι τους, όταν η σαρκολατρία στο παρελθόν πνίγηκε μέσα στον κατακλυσμό του Νώε;

Πώς είναι δυνατόν οι σύγχρονοι ομοφυλόφιλοι και παντοειδείς ανώμαλοι ψυχή τε και σώματι, με τους προστάτες αυτών, να αναβλέψουν στο παρελθόν, όταν οι όμοιοί τους προπάτορες έλιωσαν σαν το κερί μέσα στην φωτιά και στο θειάφι που έριξε ο Θεός στα Σόδομα και στην Γομόρρα, αφήνοντας την όζουσα τέφρα τους μέχρι των ημερών μας;

Αλλά τέλος, ποια γλώσσα γνωρίζουν οι σύγχρονοι “γλωσσομαθείς” για να ερευνήσουν το παρελθόν και να διδαχθούν, όταν πάλι στο παρελθόν αυτό, ο ίδιος ο Θεός τους τιμώρησε και τους κατεδίκασε στην πολυγλωσσία; Τους βλέπουμε στις μέρες μας, το ίδιο επιτελείο, η ίδια ομάδα, η ίδια οικογένεια, άλλα λένε, άλλα καταλαβαίνουν και άλλα κάνουν, οπότε ο πύργος της Βαβέλ ποτέ δεν τελειώνει. Να λοιπόν γιατί οι πρότεροι απαξιούν την μελέτη της ιστορίας και του παρελθόντος. Γιατί αυτά ήδη τους έχουν καταδικάσει για τις ιδέες τους και τις ενέργειές τους.

Παρ' όλα αυτά “οι λαμπροί παρόντες” και οι σοφοί μελλοντολόγοι, σκαλίζουν το παρελθόν επιλεκτικά, μάλλον προκλητικά, για να... δικαιωθούν οι ίδιοι. Μας παραπέμπουν στο παρελθόν για να μας θυμίσουν ότι ο Χριστός δεν υπήρχε ποτέ και αποτελούσε ένα ψέμα. Το μοναδικό πρόσωπο με προϊστορία, γι' αυτούς ανύπαρκτο. Το θυμήθηκαν δε αυτό τώρα. Κι όμως γιατί ενοχλούνται από ένα ψέμα; Επειδή είναι τελικά αλήθεια και τους καταδιώκει. Γιατί ο Χριστός είτε αρέσει είτε όχι σε αυτούς, είναι ο καπετάνιος της ζωής. Αυτός θα αράξει το εν λόγω πλοίο στο λιμάνι του. Οι πρότεροι όμως απατεώνες, επειδή στερούνται το φύλλο πορείας, όπως προαναφέραμε, του παρελθόντος και της ιστορίας, χαρακτηρίζονται ως λαθρεπιβάτες και οι τοιούτοι βάσει “νόμου” πετιούνται στη θάλασσα. Τους πετάει ο ίδιος ο Θεός πατέρας με τα λόγια του.

“Πού ήσουν ταλαίπωρε άνθρωπε, όταν εγώ έθετα τα θεμέλια της γης; Ποιός άλλος εκτός από εμένα μέτρησε τη γη; Ποιός έθεσε το θεμέλιο λίθο για την οικοδομή της; Ποιός πήρε λάσπη και σε έπλασε άνθρωπε δίνοντάς σου σώμα αλλά και ψυχή, όπως και λόγο, για να με αμφισβητείς τώρα; Γνωρίζεις τους νόμους και τα φαινόμενα της φύσης; Μπορείς να καλέσεις τα νέφη με την φωνή σου και έντρομα να σε υπακούσουν μεταβαλλόμενα σε βροχή...” Ιώβ, 36 κεφ.

Με άλλα λόγια ο Θεός απευθυνόμενος σε όλους μας, τονίζοντας την μικρότητά μας, μας παραπέμπει να ζήσουμε στην “ξηρασία” που προσευχήθηκε ο προφήτης Ηλίας για όσο χρειασθεί, ωσότου ειλικρινά μετανοούντες πάρουμε την απόφαση να επιστρέψουμε στο σπίτι του Θεού πατέρα. Στο έμπειρο παρελθόν, στο ασφαλές παρόν και στο εξασφαλισμένο μέλλον, όπως το σχεδίασε ο ΘΕΟΣ!

Αρίσταρχος