Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν

«Ό,τι ποτέ και πουθενά δεν έγινε,

ποτέ του δεν παληώνει!»

Φρειδερίκος Σίλλερ

Όσο ο άνθρωπος είναι νέος, αντιμετωπίζει επιφανειακά την ακαταμάχητη υπεροχή του χρόνου. Πολλές φορές παίζει μαζί του. Όπως λέει ένα τραγούδι· «Σαν ήμουνα μικρό παιδί τον χρόνο κυνηγούσα. Τώρα με κυνηγάει αυτός…». Όταν έλθει όμως η στιγμή του «τώρα» και δρασκελίσουμε το κατώφλι της μεσημβρίας της ζωής μας, τότε ατενίζουμε εναγωνίως και με ψυχικό τρέμουλο, τον κατήφορο της ύπαρξής μας, που οδηγεί στην δύση της ζωής μας. Τότε αρχίζουμε και αντιδράμε παράξενα, διεκδικώντας με πάθος την αιωνιότητα της νεότητός μας. Ως εκ τούτου καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια ακινητοποίησης του χρόνου ή επιβράδυνσης της πορείας της ζωής, με τεχνητά μέσα. Τα διάφορα ινστιτούτα αισθητικής, αναλαμβάνουν αυτό το επιχριστικό έργο της συντήρησης, μιας τεχνητής νεότητος και αισθητικής βελτίωσης, της εξωτερικής εικόνας του ανθρώπου. Όμως· «Κάλλος μέν γάρ, ἤ χρόνος ἀνήλωσεν, ἤ νόσος ἐμάρανε».

Ο χρόνος παρ’ όλα αυτά ρέει. Κατά την ροή του δε, αφήνει καταλυτικά σημάδια στον καθένα μας, αποβαίνοντας ένας αδυσώπητος εχθρός. Ένας αήττητος αντίπαλος. Οπότε ο πιο βαθύνους άνθρωπος ανοίγει διάλογο μαζί του, προβάλλοντας αντιρρήσεις στις καταλυτικές απαιτήσεις της δυνάμεώς του. Ανοίγει διάλογο με σκοπό να καθυστερήσει την δεινή πολιορκία, αλλά και να διαπραγματευθεί επιτυχέστερα την παράδοση του εαυτού του, με ευνοϊκούς όρους. Γιατί η παράδοση όλων μας είναι δεδομένη, απλά η διαπραγμάτευση, ίσως την εξομαλύνει συναισθηματικά. Αυτή την στιγμή, μόνο ο θείος προσανατολισμός μας προς την αγέραστη αιωνιότητα, προσδίδει μία άλλη διάσταση στην εν λόγω ήττα μας. Οπότε με αυτόν τον χαρακτήρα, η πρόσκαιρη και θνητή εγκοσμιότητά μας, αποτελεί έναν πρόλογο με προέκταση, όμως, στον ατέρμονα χώρο του θείου μεγαλείου. Της μοναδικής και γνησίας νεότητος. «Σύ δέ ὁ αὐτός εἶ καί τά ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι» (Ψαλ. 101,28).

Κι όμως η όλη κατάσταση που αναφέρθηκε όσον αφορά την γήρανση του ανθρώπου, προδίδει έναν χαρακτήρα φυγής. Γιατί η προσπάθεια της ωραιοποίησης του γηρασμένου, αποκαλύπτει ένα εσωτερικό πανικό, μπρος στη θέα της φθοράς και του τέλους. Το εκφράζει παραστατικά η κατωτέρω ποιητική στροφή· «Θολή ματιά, όταν κοιτάς το είδωλό σου στον καθρέφτη. Γερνάς! μια μαχαιριά μες την καρδιά και ο χρόνος κλέφτης, το παρελθόν γυρίζει στο μηδέν». Αλλά ο πρότερος πανικός, είναι το πιο ισχυρό πειστήριο της ανθρώπινης ολιγοπιστίας, αλλά και άκρας χοϊκότητος και αποτελώντας ένα σοβαρό εσωτερικό πρόβλημα της εν λόγω προσωπικότητος, την οδηγεί σε μία ψυχοπνευματική κρίση με δραματικά αποτελέσματα. Όμως στο τέλος ο χρόνος θα νικήσει. Τα πάντα παλιώνουν και υποκύπτουν στον πιο αδηφάγο εχθρό. Τον χρόνο· τον καταστροφέα όλων των πραγμάτων. Ο ψαλμωδός σαν ταπεινός στοχαστής της φυσικής πορείας, αυτής που έθεσε ο Θεός, λέγει· «Αι ημέραι της ζωής μου χάνονται, όπως αι σκιαί, όταν δύη ο ήλιος. Και εγώ εμαράνθην ως ο χόρτος προς θερισμόν. Συ όμως Κύριε, μένεις εις τους αιώνας των αιώνων και το όνομα σου μνημονεύεται από της μιας γενεάς εις την άλλη» (ψαλ. 101,12). Να ποιος είναι ο πραγματικά Νέος! Ο αγέραστος! Ο άΧρονος!

Πιο κάτω πάλι (ψαλ. 143,4) αναφέρει: «Ο άνθρωπος είναι όμοιος με τον άνεμον, αι ημέραι του περνούν όπως η σκιά». Πρόσκαιρος λοιπόν και βραχύς ο ανθρώπινος βίος.

Το θέμα όμως που ανακύπτει είναι,

γιατί παρ’ όλα αυτά προσπαθεί ο άνθρωπος να φαίνεται νεώτερος;

Ποιος ο σκοπός του;

Όλοι αυτοί που επιδιώκουν να επιβραδύνουν αισθητικά την ροή του χρόνου της ζωής τους, προτάσσουν ενδόμυχα έναν σκοπό.

Αν αυτός υποθάλπεται μέσα στην ματαιοδοξία, τότε αποκαλύπτεται ένα εσωτερικό δράμα που έχει κορυφωθεί απειλητικά. Οπότε η φθορά που αποτελεί την πιο αδιάψευστη μαρτυρία της υπεροχής του χρόνου, έρχεται και εξαφανίζει διασκορπίζοντάς την, την πρότερη μάταιη δόξα.

Όταν όμως κάποιος επιδιώκει να «σταματήσει» τον χρόνο, υπηρετώντας ένα υψηλό ιδεώδες, τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά, γιατί τότε ξεπροβάλλει μία αγέραστη νεότητα, που τρέφεται και αναζωογονείται από τα σπλάχνα ενός αγίου σκοπού. Έτσι ο άνθρωπος τελικά γερνάει όχι από τα χρόνια, αλλά από την έλλειψη αυθεντικού ιδανικού. Από την ανυπαρξία υψηλής ιδεολογίας. Από την απροθυμία και παράλληλη ραθυμία ανάληψης θείας αποστολής. Αυτό το καταλαβαίνουμε καλύτερα, εντρυφώντας πνευματικά μία μοναδική εξιστόρηση μέσα στην αγέραστη Π. Διαθήκη. Εδώ, άναυδοι, αντικρίζουμε, αλλά και χρονομετρούμε το σταμάτημα του χρόνου, από τον Ιησού του Ναυή.

Ο αρχηγός αυτός του ισραηλιτικού λαού έδινε κάποια φορά μια σκληρή και καθοριστική μάχη. Πολεμούσε εναντίον πέντε αλλοεθνών βασιλέων, που του έφραζαν τον δρόμο προς την υπεσχημένη γη. Οι Ισραηλίτες πολεμούσαν με σθένος και περισσή ανδρεία υπό τας διαταγάς ενός πραγματικού ηγέτη, πολύ παραπάνω υπό την θεία προστασία. Αυτήν που λοιδορούμε στις μέρες μας εμείς οι βαθυστόχαστοι αθεϊστές και πλανόμαστε στην έρημο της καταφρόνησης ιερών και οσίων και στην απόλαυση των ακολάστων επιθυμιών μας. Αλλά και στην ανεπιθύμητη εγκαταβίωση μιας νόσου που κατά βάση υποδεικνύει την ψυχική μας νόσηση και κατάπτωση. Όμως καθώς πλησίαζε η μέρα στο τέλος – γιατί κάποια στιγμή όλα τελειώνουν, ας το προσέξουν αυτό οι σύγχρονοι Αμορραίοι – και ο ήλιος έγερνε στην δύση, ο Ιησούς με το στρατό του κορύφωνε το θρίαμβό του. Λίγο ακόμη ήθελε. Αυτό το λίγο όμως, το απειλούσε η επερχόμενη νύχτα. Το σκοτάδι. Πολλές φορές στη ζωή μας το παν διακυβεύεται στο λίγο και για λίγο. Κάπως έτσι τελευταία στιγμή, ο ένας από τους 40 μάρτυρες εν Σεβαστεία ολιγοψύχησε και έχασε την νίκη. Έτσι λοιπόν στην παρούσα κατάσταση, ο λαός αυτός χρειαζόταν λίγο φως ακόμη, για να φωτισθεί απόλυτα η μεγαλειώδης νίκη του. Αυτή την κρίσιμη στιγμή χρειαζόταν ΗΓΕΤΗΣ! Ηγέτης εμπνεόμενος από τον Θεό, αυτός που πίστευε στον Θεό, ώστε «όρη μεθιστάνειν». Αλλά αυτή την ώρα, υπήρχε το ανάλογο ανάστημα και ήταν ο Ιησούς του Ναυή. Αυτή την ώρα, την κρίσιμη στιγμή, πάνω στην μαχητική του ορμητικότητα, στρέφεται στον ουρανό και διατάζει. «Στήτω ὁ ἥλιος κατά Γαβαών καί ἡ σελήνη κατά φάραγγα Αἰλών» (Ιησ. Ναυή 10,12). Το θαύμα άμεσο. Ο χρόνος σταμάτησε την ροή του. Ο ήλιος και η σελήνη έμειναν ακίνητοι στις θέσεις τους. Αν δεν είχε πέσει ο Αδάμ τότε, έτσι θα διέταζε και θα υποτάσσονταν η φύση όλη και οι αστερισμοί, μπροστά στα πόδια του. Αλλά ήταν ματαιόδοξος, ποθούσε να γίνει αθάνατος, ενώ ήταν αθάνατος! Του έλειπε όμως η αρετή της θείας υποταγής και στερούνταν το υψηλό ιδανικό της ανάληψης της θεϊκής αποστολής, όπως την ανέθεσε ο Δημιουργός.

Έτσι λοιπόν· «Καί ἔστη ὁ ἥλιος καί ἡ σελήνη ἐν στάσει» (10,13). Οπότε κέρδισαν οι Ισραηλίτες συντρίβοντας δεινά τους αντιπάλους. Σταμάτησε ο χρόνος για να επιτευχθεί μία νίκη. Να ενσαρκωθεί ένα ιδανικό. Η είσοδος στη γη της Επαγγελίας.

Δυστυχώς στα χρόνια μας οι ηγέτες ανύπαρκτοι. Και στο πολιτικό σκηνικό, πολύ δε παραπάνω στο θρησκευτικό στερέωμα. Οι μεγάλες ηγετικές φυσιογνωμίες τύποις, Λεωνίδα, Κων/νου Παλαιολόγου του έσχατου αυτοκράτορος του Ελληνισμού, των ηρώων του ’21, του μοναδικού κυβερνήτου της νεώτερης Ελλάδος του Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά και όλων των μετέπειτα που προέβαλλαν μία μεγαλειώδη, ιστορική άρνηση που ανέκοψε τον ρου της ιστορίας και πολλές φορές τον εξέστρεψε· αυτών που ανέτρεψαν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια του πνεύματος της θεϊκής ελευθερίας, κατά των ματαιόδοξων και ακόρεστων τυράννων όλοι αυτοί εξέλειψαν.

Παρίστανται όμως γλοιωδώς και αναιδώς στις παντοειδείς τιμητικές υπερυψωμένες εξέδρες, υφιστάμενες, όλες οι δόξες, οι τιμές, οι τίτλοι, τα παράσημα, οι μεγαλόσταυροι κ.λπ. Πλάκα τα γαλόνια. Χωρίς όμως καμιά αξία· χωρίς ουσία· χωρίς συγκίνηση, γιατί όλα είναι αμπαρούτιαστα. Όλα μακριά από τα πεδία των μαχών. Μέσα στις παντοειδείς λιποταξίες και τις ιδεολογικές ανυποταξίες. Πλέον όμως παρασημοφορούνται όλοι οι δοσίλογοι. Την στιγμή που τα γνήσια παράσημα στους αληθινούς ήρωες τελούν τα εγκατεσπαρμένα θραύσματα βλημάτων σ’ ολόκληρο το σώμα, τα ακρωτηριασμένα μέλη, τα σουβλισμένα, βιασμένα, παραλυμένα, καμμένα και άκρως βανδαλισμένα κορμιά, οι καθαιρέσεις από τις θέσεις τους, οι αναστολές εργασίας, αλλά και οι μεγαλειώδεις εκούσιες παραιτήσεις…

Εκείνο το μεγαλειώδες «πέμψον με εις λατομείας». Δεν σε αναγνωρίζω βασιλιά μου, ούτε σε κάνω το χατίρι. Αυλοκόλακας ποτέ δεν ήμουν, πολύ δε περαιτέρω προσκυνημένος.

Ας ερευνήσουμε στο ελληνικό βασίλειο του «τώρα» μία παραίτηση ένεκα υποτυπώδους ευθιξίας. Πουθενά! Άκρα σιωπή του τάφου. Είναι γλυκά τα αξιώματα· πιο γευστική η κουτάλα· το περιεχόμενό της. Προπάντων όμως άκρως δελεαστικά τα τριάκοντα. Κανείς όμως «τώρα» δεν συλλογίζεται το μετέπειτα. Εκείνο το «απελθών απήγξατο». Αλλά ποτέ δεν μιλούν στο σπίτι του κρεμασμένου για κρεμάλα. Γιατί «όλοι τους» είναι ήδη κρεμασμένοι από τον ίδιο τον Θεό. Ούτε πάλι θυμάται κανείς ότι τα λεφτά που πήρε ως αμοιβή για το έγκλημα τον οδήγησαν ώστε «πρηνής γενόμενος ἐλάκησε μέσος καί ἐξεχύθη πάντα τά σπλάχνα αὐτοῦ» (Πραξ. 1,18). Πετάχτηκαν τα ’ντερα του έξω, όπως λέγει ο λαός.

Συν τοις άλλοις επεμβαίνουν οι τωρινοί αμύρωτοι σ’ όλα τα φάσματα της κοινωνικής ζωής, επεκτεινόμενοι και στα του Θεού προσβάλλοντας αναιδώς τα ίδια τα λόγια του Κυρίου· «Τά τοῦ καίσαρος καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» και επιβάλλουν τις ιδιόρρυθμες ορέξεις τους στους θεϊκούς λειμώνες. Ένα «στήτω» βλάσφημο συνεχώς σαλπίζεται μέσα από τα καλοφρούρητα δημοκρατικά ανάκτορα της σοδομικής συνευρέσεως, όποτε ορεχθεί ο Ρωμαίος αυτοκράτορας.

Να σταματήσει η Θ. Κοινωνία, μεταδίδει νοσήματα. Χωρίς να κατανοούν, λόγω θεϊκής μωρίας, ότι η μεγαλύτερη σύγχρονη πανδημία της κοινωνίας είναι η αφεντιά τους. Παύση στον εκκλησιασμό· αποτελεί έναν επικίνδυνο ζηλωτικό συνωστισμό που επισκιάζει κάποιες άλλες μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, υποσκελίζοντάς τες. Των ξοανικών παρασίτων και των γυμνιστών ομοφυλοφίλων.

Απαγορευτικό σήμα και στις λιτανείες λόγω ακραίων καιρικών φαινομένων στις λεωφόρους των δαιμονισμένων. Αναστολή στον αγιασμό των υδάτων κατά την ημέρα των Θεοφανίων λόγω κινδύνου πνιγμού των νεοταξιτών. Μακριά από την προσκύνηση του Τ. Σταυρού. Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο δαιμονισμού των αλλοτρίων και περιστατικών ανεπανάληπτου σεληνιασμού. Ακραία «τα καιρικά» φαινόμενα σύμφωνα με τις προγνώσεις της παντοειδούς μαφίας. Μία παρότρυνση και σωτήρια πρόταση είναι ανηρτημένη παντού σε περίοπτες θέσεις οπτικές και ακουστικές με τις ευλογίες της διεθνούς κοινότητος. Εμβολιαστείτε άμεσα και σώστε το ακριβό τομάρι σας. Επιπροσθέτως οδηγείστε ανεπιφύλακτα τα παιδιά σας στον σοδομισμό και μάλιστα το ταχύτερο. Το ταχύ και χάρη έχει.

Αφήστε τον Άγιο Παντελεήμονα να γιατρεύει τους κουτσούς και τους στραβούς. Εσείς δεν έχετε τέτοιο πρόβλημα καθότι τυγχάνετε θεόστραβοι, οπότε δεν μπορεί να σας αναλάβει. Γι’ αυτό εμβολιαστείτε…

Αλλά έπεται και η πρόταση–διαταγή του Θεού· «Στήτω ο ιός κατά των εμπνευστών του και των διακινητών του».

Όμως αφήσαμε το εκκλησιαστικό στερέωμα τελευταίο. Γιατί δυστυχώς οι εκπρόσωποι από ψηλά έως χαμηλά, συνακολουθούντος και του χριστεπωνύμου πληρώματος έχουν πέσει τόσο χαμηλά που μόνο η εντολή του Κυρίου «Ταλιθά, κούμι» μπορεί να αναστήσει την όζουσα εκκλησιαστική καθίζηση. Όλες οι πηγές του παρελθόντος που κατέπνιξαν τον Διάβολο, εκτρέποντάς τον στο σκοτεινό βασίλειό του, δυστυχώς στέρεψαν παντελώς. Δεν χρειάζεται ν’ αναφερθούν ονομαστικά. Είναι όλοι «οἵ διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας… παρεμβολάς ἀλλοτρίων ἔκλιναν» (Εβρ. 11,34). Όλοι αυτοί όμως σταμάτησαν τον χρόνο δικαιωματικά και απόλυτα κυριαρχικά για να ολοκληρώσουν ένα έργο, μία νίκη που ενσαρκώνει ένα υψηλό ιδανικό. Την ΘΥΣΙΑ για τον θυσιασθέντα ΧΡΙΣΤΟ!

Οι έτεροι παρέμειναν και παραμένουν στην κουκίδα της ματαιοδοξίας τους, αναγνωρίζοντάς την σαν αφετηρία της τεχνητής νεότητος και ανανεώσεώς τους. Ίσως να αποτελεί αυτό μία πρόχειρη λύση.

Το τέλος όμως είναι ένα «Νενίκηκάς με Αἰώνιε Χρόνε!».

Αρίσταρχος