“Ἐγώ εἰμί ὁ Ὤν!”

Εξ. 3,14

“Τῶ καιρῶ ἐκείνω”, εντοπίσθηκε ο Διογένης ο Κυνικός να περιέρχεται την πόλη όλη την ημέρα με αναμμένο λύχνο, ερευνών. Στην ερώτηση όσων τον είδαν εκείνη τη στιγμή, τι ζητεί, απήντησε‧ “ἄνθρωπον ζητῶ”.

Με λίγα λόγια, επεδίωκε απεγνωσμένα να πραγματοποιήσει γνωριμία με κάποιον, που είχε παραμείνει άνθρωπος. Προφανώς από τότε είχε αρχίσει η έλλειψη της ανθρωπιάς. Η κοινωνική ορφάνια!

Σε άλλη χρονική περίοδο στην Κόρινθο, ο ίδιος, ξαπλωμένος κάπου και απολαμβάνων ηδυπαθώς τον ήλιο, άκουσε την φωνή του Μ. Αλεξάνδρου δίπλα του, να του προτάσσει να ζητήσει, ό,τι επιθυμεί. Τότε ο Διογένης κατά την γνώμη κάποιων, του είπε‧ “μετακινήσου λιγάκι από τον ήλιο”. Κατά άλλους απήντησε‧ “ἀποσκότησόν μου”. Δηλαδή μη μου σκοτίζεις τον ήλιο.

Εν προκειμένω ο Διογένης, ευαρεστούμενος στη δόκιμη γνωριμία που είχε με τον ήλιο και την εμβριθή “συζήτηση” που διεξήγαγε μαζί του εκείνη την ώρα, απαξίωσε να συναλλαγεί με τον Μ. Αλέξανδρο. Και ας ήταν και μέγας... ο εν λόγω.

Καθώς φαίνεται, είχε αναγάγει την έννοια της γνωριμίας και το βαθύ περιεχόμενό της σε μία ανώτερη πνευματική σφαίρα, οπότε αποστρεφόταν δηκτικά, τα ευτελή των ανθρωπίνων συνηθειών και σχέσεων, αλλά και κοινών δοσοληψιών. Των περιωνύμων ρουσφετιών και ετέρων αλισβερισιών της μισθοφορικής σύγχρονης κοινωνίας. Αυτών που ρυθμίζουν τα πάντα, κατ' επινόηση των ευφυών γελαδάρηδων, μέσα στην ολότελα ξεχαρβαλωμένη πνευματικά κοινωνία, με στόχο να πετυχαίνουν οι τελευταίοι αύξηση του κοπαδιού τους και περισσή γαλακτοπαραγωγή, διογκώνοντας παράλληλα τις ήδη γεμάτες τσέπες τους.

Ως πότε όμως; Οι αγελάδες άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο ισχνές. Να απευθυνθούμε στον Πάγκαλο Ιωσήφ να μας το ερμηνεύσει; Όμως δεν είναι όνειρο, αλλά σκληρή πραγματικότης.

Αλλά ας σταθούμε στην έννοια της γνωριμίας, ανιχνεύοντάς την από μία εξεζητημένη πτυχή της. Μελετώντας την ως ζητούμενο της γνώσης και έχοντας ως κανόνα, ότι το καθαρόαιμο και αμιγές πνεύμα, μονίμως πεινά για γνώση ουσιαστική. Ποθεί λαίμαργα να συνάψει σχέση με το άγνωστο, ελκόμενο μυστηριωδώς. Το άγνωστο εν προκειμένω, δεν τελεί αόριστο και ορφανό, αλλά απευθύνεται στον “ἄγνωστο Θεό” (Πραξ. 17,23). Αυτός ο άγνωστος, αποτελεί την υψηλότερη γνώση. Γι' αυτό οι αρχαίοι πρόγονοί μας, διακρινόμενοι από την σοφία του πνεύματός τους, είχαν αφιερώσει χειροποίητο ναό σ' αυτόν, ώσπου να κατορθώσουν να τον συναντήσουν κατά την έξοδό του από τον πρότερο και να τον γνωρίσουν βαθύτερα.

Αυτός ο Θεός όμως, δυστυχώς, παρέμεινε και παραμένει άγνωστος μέχρι των ημερών μας. “Ὁ κόσμος αὐτόν οὐκ ἔγνω” (Ιω. 1,10). Ο κόσμος, παραμένων απόκοσμος, δεν προχώρησε σε μία ουσιαστική γνωριμία. Γιατί συμβιβάζεται με έτερες, αυτές των ειδώλων του. Αρέσκεται με ηδυπάθεια στον συγχρωτισμό με ψευδοθεούς και τα υποκατάστατά τους, τα δημιουργήματά του δηλαδή που δεν απαιτούν κούραση και ιδρώτα, στερήσεις και απαγορεύσεις, προσευχές και ψυχική καθαρότητα, ώστε να επιτευχθεί η γνωριμία. Ο σύγχρονος άνθρωπος “προτιμᾶται ἀφρόνως τῆς τοῦ Δεσπότου ἀγάπης, τριάκοντα ἀργύρια, ὁδηγός γενόμενος συνεδρίου παρανόμου”. Ο σύγχρονος άνθρωπος καταχρώμενος τα δωρηθέντα εκ Θεού τάλαντα, δεν τα επενδύει, αλλά τα κάνει χρήση ως αδέκαστος κριτής. Οπότε βασίζεται στην όρασή του και στην προσωπική ψαύση. Στην τοποθέτηση του δαχτύλου στον τύπο των ήλων και ειδικά σε αυτή την πλευρά αυτού του αγνώστου Θεού. Διαφορετικά δεν συγκινείται, ούτε “πιστεύει”. Φυσικά όλα αυτά προς στιγμήν, γιατί κατόπιν οι φιέστες της ύλης με την περιφορά γελοίων ξοάνων, κλέβουν την παράσταση, ναρκώνοντας το πνεύμα. Σκεπάζουν το πνεύμα, όπως σκεπασμένες στέκουν οι αγίες Γραφές στα σπίτια που εναπέμειναν, από την σκόνη της ανθρώπινης αδιαφορίας.

Επανερχόμενοι όμως στο επίκεντρο του θέματός μας ας ανοίξουμε την θύρα που λέγεται Θεός, προσεγγίζοντας το μακρινό παρελθόν και αναζητώντας στιγμές εμφανίσεως του Θεού στον άνθρωπο. Στιγμές γνωριμίας μοναδικής. Προπάντων ας “αναζητήσουμε τον άνθρωπο”, τον ζηλωτή ερευνητή του Θεού, στο πρόσωπο του Μωυσέως. Αυτού, που αφού είχε την πρώτη συνάντηση με τον Θεό στο όρος Σινά “συμπτωματικά”, μετέπειτα μανιασμένος από την θεϊκή στέρηση, ανέβαινε ολοένα και ψηλότερα, ώσπου να τον γνωρίσει καλύτερα, ώσπου να τον συλλάβει, “βλέποντάς” τον. Για να μιλήσουμε θεολογικά, ώσπου να συστηθούν επισήμως με την ανακοίνωση του θεϊκού ονόματος. “ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΩΝ !” (Εξ. 3,14).

Μετά την ανακοίνωση αυτή, ο Μωυσής αντελήφθη άμεσα ότι είχε γνωρισθεί με τον Δημιουργό του Σύμπαντος. Μη λησμονούμε ότι ο Μωυσής κατείχε την μεγαλύτερη κατά το δυνατόν μόρφωση της Αιγύπτου, που τον βοηθούσε και στην βαθύτερη αντίληψη των πραγμάτων. Έτσι η λέξη “ὁ Ὤν”, χαράχτηκε βαθειά μέσα στην ψυχή του, λαξεύοντας το πνεύμα του αναλόγως, ώστε να καταστεί μοναδικός ηγέτης, ενός λαού δυσκυβέρνητου.

Κατ' επέκτασιν όμως, ο Μωυσής γνώρισε τον Θεό στο ανθρώπινο γένος. Έφερε τον Θεό σιμά στον άνθρωπο, αλλά και το ανθρώπινο γένος κοντά στην αιώνια αλήθεια. Ειδικά με την έκδοση των δέκα εντολών, η σύσταση έγινε επισήμως μπροστά σε όλο το λαό, εξειδικεύοντας και τους κανόνες διατήρησης μιας ιεράς σχέσης. Μοναδικής! “Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου...”.

Στο όνομα του “Ἐγώ εἰμι ο ων”, ο Μωυσής εξήγαγε τους αρχάριους πνευματικά Ισραηλίτες, από την δουλεία της Αιγύπτου. Αλλά δυστυχώς έκτοτε, το πνεύμα της Αιγύπτου έμελλε να διαποτίσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, και να την οδηγήσει στην σύγχρονη κατάσταση, κατά την οποία όλοι οι αντιστασιακοί στο θεϊκό θέλημα, αφήνουν τα οστά τους στην “έρημο”, χωρίς να μπορέσουν ποτέ να αντικρύσουν την “ἀγαθήν γῆν” (Δευτ. 1,35). Τα πάμπολλα θαύματα, στα οποία υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες οι Ισραηλίτες, δεν μπόρεσαν να τους φέρουν κοντά στον Θεό. Γιατί η γνωριμία παρέμεινε σε επίπεδα τυπικά, εξωτερικά, χοϊκά και κατά βάση άκρως συμφεροντολογικά. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, που τον Θεό τον θυμούμαστε μόνο σε περίοδο πολέμου, ασθενειών (βλέπε κορωνοϊό), φτώχειας και λοιπών ανεχειών της σάρκας. Όμως στο παρελθόν ο Θεός, για το “εἶναι αὐτούς σάρκας”, κατέστρεψε τις σάρκες...

Είχε μία κρυφή ελπίδα ο Μωυσής, ότι η νέα γενιά θα στεκόταν πιο ικανή στην αντίληψη του αοράτου Θεού. Αυτήν την ελπίδα την έχουμε κρυφά φυλαγμένη μέσα μας και εμείς οι σύγχρονοι γηρασμένοι πνευματικά Ισραηλίτες για την νεότητά μας, μήπως και ανακάμψει πνευματικά και αιρόμενη στο ύψος των περιστάσεων, των εσχάτων ημερών, προσεγγίσει την γην της επαγγελίας. Αυτό όμως για να συμβεί, θα πρέπει πρώτα οι νέοι μας να υπερκεράσουν τα κουφάρια των υλοφρόνων γονέων τους μέσα στην έρημο που επέλεξαν οι πρότεροι και μετά αυτοί να πολεμήσουν αιματηρά για την κατάκτηση “της αγαθής γης”, αφού γνωρίσουν τον Θεό όπως πρέπει.

Γι' αυτό ακριβώς το πράγμα προσευχόταν στον Θεό ο Μωυσής ακατάπαυστα, “ἐμφάνισόν μοι σεαυτόν γνωστῶς, ἵνα ἴδω σε” (Εξ. 33,13). Οπότε και ο Θεός “αγανάκτησε” από την εμμονή του και απεκαλύφθη στον Μωυσή, δείχνοντας “τά ὀπίσω” του. (Εξ. 33,23) και ο τελευταίος φυσικά τον γνώρισε “καθώς ἠδύνατο”. Γιατί “οὐ γάρ μή ἴδη ἄνθρωπος τό πρόσωπον μου καί ζήσεται”. Κάπως ανάλογα γνώρισαν μέρος της δόξης του Χριστού οι τρεις μαθητές στο Θαβώρ. “Καθώς ηδύναντο”.

Μετά τον Μωυσή, πάμπολλοι προφήτες πάλεψαν αιματηρά προκειμένου να διαφυλάξουν την σύνδεση Θεού και ανθρώπων, μεταφέροντας στον λαό τα θελήματά του. Οι πλείστοι των προφητών όμως διερχόμενοι διά πυρός και σιδήρου εν τέλει “αποκεφαλίσθηκαν”, για να παύσουν την γνωριμία του Θεού στους ανθρώπους. Έτσι το ήθελαν οι άρχοντες. Θρησκευτικοί και πολιτικοί. Όπως ακριβώς ποθούν και σήμερα. Αυτό ήταν ένα στοιχείο που επέβαλε την διακοπή της γνωριμίας ανθρώπου προς τον Θεό. “Οὕτως ἔδοξε τοῖς ἄρχουσιν ἡμῶν”.

Έτσι κάποια στιγμή ο Θεός απεφάσισε, κατεβαίνοντας στη γη και περπατώντας πλάι στους ανθρώπους, “μορφήν δούλου λαβών”, να κάνει την σύστασή του προσωπικά ο ίδιος. Να παρουσιασθεί αυτοπροσώπως και να δικασθεί, απαντώντας “παρών” στο κάλεσμα του ευτελούς κατή. Αλλά και στη φάση αυτή λίγοι τον ανεγνώρισαν. Γιατί ποιός περίμενε ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν Θεός. Αυτός ο φτωχός, ο ταπεινός, ο πράος, ο άστεγος, ο κυνηγημένος, ο διωγμένος, ο σκληρά και αποτρόπαια βασανισθείς και εν τέλει θανατωθείς με μαρτυρικό θάνατο. Αυτός ο πρόσφυγας εκ βρεφικής κιόλας ηλικίας, αυτός ο ξένος ο οποίος όμως πάνω στη γη υπηρετούσε και περιποιούνταν τους ξένους. Αυτόν τον ξένο τόλμησε και ζήτησε ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας για να τον “ξενίσει” στο τελευταίο ταξίδι του σε τάφο φιλόξενο. Κι όμως αυτός που δεν “μπόρεσε” να σώσει τον εαυτό του, ήλθε στη γη για να σώσει τον κόσμο (Ιω. 16,33). Και αυτόν τον κόσμο τελικά τον νίκησε σαν άνθρωπος, χωρίς να επιστρατεύσει καμμία θεϊκή του ιδιότητα. Γι' αυτό και δεν τον ανεγνώρισε κανείς. Μόνο ο Ιωάννης ο Βαπτιστής προέβη στην αναγνώριση άμεσα, γράφοντας τον επίλογο των προφητών και κηρύσσοντας την έναρξη της ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ με τον Χριστό κυβερνήτη και με ανάλογο πρόγραμμα τιτλοφορούν “οὐκ ἔξεστι σοι”. Με τον καινό νόμο δηλαδή που επιτάσσει, ότι δεν έχει δικαίωμα κανείς άνθρωπος να πηγαίνει κόντρα στο θεϊκό θέλημα, καταπατώντας τον δεκάλογο.

Ας το ακούσουν οι σύγχρονοι κυβερνήτες της πατρίδος, που προσδοκούν στην αναθεώρηση του συντάγματος με κατάργηση του Θεού του ίδιου. Θα τους φάει το μαύρο το σκοτάδι. Αλλά όπως “οι μέν ἐχλεύαζον” τον Παύλον τότε στην Αθήνα και έτεροι έλεγαν “ἀκουσόμεθα σου πάλιν” (Πραξ. 17,32) έτσι χλευάζουν οι σημερινοί άσοφοι τον Χριστό. Κάπως έτσι φτάσαμε στις μέρες μας, αφού τον αρνηθήκαμε πλήρως και αλλάξαμε δρόμο, εμείς οι ίδιοι να σπαρταρούμε μέσα στον φαύλο κύκλο των ιδιόρρυθμων νοσογόνων και ιογενών καταστάσεων. Οπότε βρήκαν ευκαιρία οι σύγχρονοι γραμματείς και φαρισαίοι, συντρέχοντες στα πονηρά συνέδρια, να παραδώσουν καθοριστικά πλέον στον Πιλάτο, ό,τι εναπέμεινε από τους τελευταίους μαθητές του Ναζωραίου, φυλακίζοντας τους στα ιδιόρρυθμα “...αμπάρια” υπόπτων συνόδων και συμφωνιών. Αυτοί που “ευαγγελίζονται” κόντρα στο ευαγγέλιο του Χριστού. Γι' αυτούς ο Παύλος είπε “ανάθεμα έστω” (Γαλ. 1-8)

Όσο για τους ετέρους, τους άρχοντες των λαών, ούτοι συνεχίζουν σταθερά το γνωστό έργο τους. “Ἄρχοντες λαῶν συνήχθησαν κατά τοῦ Κυρίου καί κατά τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ”, καταθέτοντες λόγους παρανόμους. Γνωστοί οι πρόσφατοι χαρακτηρισμοί του Χριστού υπ' αυτών. Χίπης Χριστός, σέξυ μαραγκός, ανύπαρκτος, μυθικό πρόσωπο, ερωτύλος κ.ο.κ.

Κάτι όμως λείπει από την πρότερη πομπή του Διαόλου. Ο όχλος!

Αυτός συνωστίζεται μέσα στα ποικίλα στάδια, τις κοινές αρένες, επιδεικνύοντας το φιλάθλιο πνεύμα του, καθώς καθυβρίζει όσια και ιερά και καταστρέφει τα πάντα μπροστά του, όπως ο ταύρος. Άλλες στιγμές μετά την πρότερη έξαρση, κινείται ρυθμικά, αλαλάζων κάτω από βάθρα αοιδών, κοινών ντελάληδων της έκλυτης ζωής, ικανοποιώντας τις μουσικές αναζητήσεις του. Για περαιτέρω χαλάρωση κείτεται ολόγυμνος στις παραλίες, “δουλεύων ταῖς ἡδοναῖς τῆς Αἰγυπτίας” και εσχάτως, τις έσχατες μέρες δηλαδή, τελεί παθητικός θεατής των ιδιορρύθμων pride parties, ολοκληρώνοντας τις βαθειές γνωριμίες του μέσα στα νεοταξικά meeting της διαφθοράς και της κραιπάλης.

Αρεσκόμενοι οι σύγχρονοι στην ξενομανία και στον πιθηκισμό, χρησιμοποιούμε ξένους όρους για να δηλώσουμε περίτρανα την νέα γνωριμία μας με αυτό που λέγεται νεοταξισμός. Γιατί όχι νεοφασισμός, κατ' ουσίαν καλώς κρυπτόμενος νεοναζισμός.

Έπεται όμως μία μοναδική συνάντηση από την οποία δεν πρόκειται να απουσιάζει κανείς. Άπαντες από τους προπάτορες του ανθρωπίνου γένους Αδάμ και Εύα έως και τον “τελευταίο των Μοϊκανών”, παρόντες. Εκεί φυσικά θα προΐσταται ο Ων με την θριαμβεύουσα συνοδεία του και στην άλλη πλευρά, όλοι οι ανυπότακτοι λοιποί λιποτάκτες και ευφυείς αυτομολήσαντες στην εχθρική πτέρυγα. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, τρέμων και οδυρόμενος. Το επιτάσσει η θεία δικαιοσύνη.

Τα αστεία τελείωσαν. Απολογισμός της επιγείου ζωής και έκθεση των πεπραγμένων.

Το ουράνιο τόξο της σύγχρονης περηφάνειας των ομοφυλοφιλικών αιθέρων, δεν πρόκειται να ανακόψει τον επερχόμενο “κατακλυσμό”.

Θα γνωρισθούμε όλοι με τον Θεό, θέλουμε δεν θέλουμε και θα τον δούμε άπαντες, καθώς δυνάμεθα.

Μία ασυνήθιστη γνωριμία έπεται.

Αρίσταρχος