«Οὐκ οἶδας ὅτι ἐξουσίαν ἔχω

σταυρῶσαι σε καί ἐξουσίαν ἔχω

ἀπολῦσαι σε;» (Ιω.19,10)

Το λαϊκό δικαστήριο με την δέουσα σοβαρότητα, κατέληξε στην ετυμηγορία, χωρίς ουδεμία καθυστέρηση και περαιτέρω χρονοτριβή: «Σταυρωθήτω».

Τα ως άνω δικαστήρια «διαπρέπουν», ένεκα της ταχύτητος εκδίκασης των ενόχων και της εξ’ ίσου άμεσης έκδοσης απόφασης, που κατά κύριο λόγο είναι καταδικαστική. «Ἔνοχος θανάτου ἐστί». Ο λόγος και το αδιάσειστο επιχείρημα; Δεν έχει νόημα. Τα ουρλιαχτά του λυσσώδους όχλου το απαιτούν, οπότε και ο θηριοδαμαστής δικαστής, υποχαλινίδιος πλέον του προτέρου, δραπετεύει άνανδρα, νίπτοντας τας χείρας ανώδυνα. Μία ηττοπαθής διέξοδος φυγής, που εκφράζει την αντίθεση με το εγκληματικό αίτημα, προσφέροντας όμως κατά τα άλλα την πολύτιμη «λεία» στα αιμοδιψή αποφώλια τέρατα.

Ο Βαραββάς, η μόνη σανίδα σωτηρίας που είχε απομείνει στον τραγικό «δικαστή», τελικά έπεσε πάνω του και τον πλάκωσε δεινά. Έτσι το αντιστάθμισμα του κακούργου και τρομερού κακοποιού, έναντι στην αγιότητα και στην γλυκύτητα του διδασκάλου, ανετράπη οριστικώς.

Όμως, όταν ένας ηγέτης, προπάντων κριτής, ζητά να πάρει απάντηση στο «τί οὖν ποιήσω Ἰησοῦν τόν λεγόμενον Χριστόν» (Ματ. 27,22) από τους διεφθαρμένους ενόρκους, από τους εξαγορασμένους ψευδομάρτυρες, προπάντων από τον ξεπεσμένο άστατο όχλο, τον αγόμενο και φερόμενο «ὑπό τινων», το μόνο που καταφέρνει είναι, να καταφεύγει μέσα στο πραιτώριο ηττημένος. Να λιποτακτεί ακόμη πιο βαθειά μέσα στα κρησφύγετα της σκοτεινής σκέψης του, καταδιωκόμενος από την πιεστική τύψη του «οὐδέν ἄξιον θανάτου ἐστί πεπραγμένον αὐτῷ» (Λουκ. 23,15). Επιπλέον μαστιγωμένος ηθικά από τα θεόσταλτα λόγια «μηδέν σοι καί τῷ δικαίῳ ἐκείνῳ…» (Ματ. 27,19) κάμπτεται ολοκληρωτικά, σωριασμένος εν τέλει μπρος στο μεγαλείο του δικαίου, που απολογήθηκε εύγλωττα μέσω της κατανυκτικής σιωπής του. «Ὁ δε Ἰησοῦς ἐσιώπα» (Ματ. 26,63).

Αυτή η σιωπή του αποτελεί ένα απαράμιλλο όπλο κατά των μανιακών αντιπάλων του, με το οποίο πάλεψε αιωνίως και συνεχίζει να παλεύει στην ακατάπαυστη δίκη του, μέσα στις πρωτοφανείς συκοφαντίες, αλλά και στον θρίαμβό του, μέσα στην μοναδική ασύγκριτη δόξα του.

Πάλεψε τότε, αλλά και τώρα. Χθες, αλλά και σήμερα. Καθότι συνεχίζει και δικάζεται από το σύγχρονο λαϊκό δικαστήριο μιας απόλυτα αγνώμονος, εξωφρενικά ανέντιμης και άκρως δολοφονικής κοινωνίας.

Όμως ας πλησιάσουμε με ιερό δέος, τον άκρως μυσταγωγικό κόσμο της σιωπής. Της σιωπής του Ναζωραίου. Η θορυβώδης πολύπλευρα κοινωνία μας το έχει ανάγκη. Αποτελεί ένα ιερό βάλσαμο που θα την γιάνει. Ο σιωπηλός ξυλουργός της Ναζαρέτ επί 30 χρόνια δεν προσδιορίζει ούτε την προέλευσή του, ούτε την ξέχωρη αποστολή του. Το ίδιο σιωπηλός συνεχίζει σταθερά και στον δημόσιο βίο του και, όταν θαυματουργεί, παραγγέλλει· «μηδενί εἴπητε τό γεγονός». Σιωπηλός στο ανέβασμά του στον μαρτυρικό λόφο του Γολγοθά, αλλά και στο ένδοξο Θαβώρ. Σιωπηλός διασχίζει τα Ιεροσόλυμα εν μέσω βαΐων και κλάδων, ιερά απαθής, έναντι των επευφημιών του «ὠσαννά», με την κορύφωση της σιωπής του να ορθώνεται σε μεγαλείο επιβλητικό, μπροστά στη θορυβώδη συκοφαντία των εχθρών του.

Αλλά μη λησμονούμε, όλα τα μεγάλα κυοφορούνται μέσα στο μεγαλείο της σιωπής και «'εν τῷ κρυπτῷ» (Ματ. 6,6). Ο «σαματάς», είναι χαρακτηριστικό των άδειων τενεκέδων και ειδικά των ξεγάνωτων. Είναι στοιχείο της διεθνούς πολιτικής και θρησκευτικής χάβρας των ημερών μας, αποκαλύπτοντας για μία ακόμη φορά την αφόρητη κενότητά της. Είναι πεζοδρομιακή μέθοδος προβολής και επιβολής, αυτών που προσπαθούν να το «παίξουν» κάποιοι, ενώ δεν είναι τίποτα. Εν προκειμένω αυτών που θέλουν να εμφανισθούν ως μεγάλοι ηγέτες, ενώ δεν διαθέτουν το αυτονόητο. Το στοιχειώδες ίχνος μεγαλοσύνης. Τελικά όμως «μᾶλλον θόρυβος γίνεται» και από τον κόρακα ακούει κανείς μόνο κρα, αλλά κάποια στιγμή αυτό καθίσταται κουραστικό, μονότονο και ανυπόφορο. Ειδικά την ώρα της ιερής σιωπής. Την ώρα που υποκλίνεται άπασα η δημιουργία στον Ιησού, που σιωπά.

Η συμμορία όμως επί τω σκοτεινώ έργω. Πρώτος και καλύτερος, ο κύριος υποκινητής της δολοφονικής απόπειρας, ο Καϊάφας. Ο εκπρόσωπος της «Εκκλησίας» προκαλεί: «Οὐδέν ἀποκρίνη; Τί οὗτοι σου καταμαρτυροῦσιν; ὁ δέ Ἰησοῦς ἐσιώπα». (Ματ.26,62). Ειδικά έμπροσθεν του ιερού κλήρου ο Χριστός σιωπά· τον αναγνωρίζει και τον σέβεται. Είναι οι έμπιστοί του στη γη. Οι απόστολοί του. Οι επί κεφαλής αξιωματικοί της στρατευομένης εκκλησίας του. Όμως πάντοτε κάποιοι λακίζουν, αυτομολούν, προδίδοντας τον Στρατηγό Χριστό. Έτσι οι Καϊάφες πολλοί. Ειδικά στις μέρες μας οι διεκδικητές του ρόλου, αμέτρητοι. Ως εκ τούτου το ποίμνιο εγκαταλελειμμένο και έτοιμη βορά στα ποικίλα «όρνεα».

Να και ο εκπρόσωπος της πολιτείας. Ο Πιλάτος στο πραιτώριο ερωτά· «οὐκ ἀκούεις πόσα σοῦ καταμαρτυροῦσιν; Καί οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῷ πρός οὐδέ ἕν ρῆμα, ὥστε θαυμάζειν τόν ἡγεμόνα λίαν» (Ματ. 27,14). Να ένας ηγέτης με τα στοιχεία και γνωρίσματα της χάβρας που προαναφέραμε. Ένας δειλός κατά βάση κυβερνήτης, «ταμπουρωμένος» στον εξώστη του πραιτωρίου και αγναντεύοντας τον όχλο εκ του ασφαλούς και προπάντων μακρόθεν. Αφ’ υψηλού. Σε απόσταση αναπνοής έχει το ακίνδυνο θύμα. Ο κριτής αντικρίζει την αλήθεια, θαυμάζει το δίκαιο, έχει την εξουσία που μέσω αυτής μπορεί να δώσει ένα σκληρό μάθημα δικαιοσύνης, στους εκπρόσωπους της θείας δικαιοσύνης. Αλλά αποδεικνύεται μικρός υποκριτής και αυτός, όπως οι φαρισαίοι. Προπάντων εραστής του θρόνου του. Του μισθού και της δόξας. Όπως και οι πλείστοι των συγχρόνων του είδους αυτού. Οι ομοϊδεάτες. Καμμία παραίτηση λόγω υποτυπώδους ευθιξίας, όπως και καμμία απαίτηση –ίσως πρόταση– λόγω δειλίας. Ανανδρίας. Όμως παρουσιάζονται ως αθώοι μέσα στην συνωμοσία της σιωπής τους. «Ἀθῶος εἰμι ἀπό τοῦ αἵματος τοῦ δικαίου τούτου» (Ματ. 27,24). Τα λόγια των χειλέων, αντίθετα με την φωνή της συνειδήσεως.

Κάπως έτσι λοιπόν, με την ίδια γαλήνια σιωπή στραγγίζει το ποτήρι της δοκιμασίας του Κυρίου και σιωπά, όταν οι σταυρωτές χλευάζουν: «Οὐά ὁ καταλύων τόν ναόν», αλλά και όταν προκαλούν: «σῶσον σεαυτόν εἰ Υἱός τοῦ Θεοῦ» (Ματ. 27,40).

Λαός! Όχλος! Το συνώνυμο του συμφέροντος και του βολέματος. Του ρουσφετιού και του ωχαδελφισμού. Ένα ασκέρι, παρέα με τους διορισμένους από πλευράς του πασάδες. Την ίδια ώρα ο Χριστός «σπάζει» την σιωπή του. «Λαός μου τι εποίησά σε…».

Καϊάφας! Πιλάτος! Όχλος! Μία επικίνδυνη σπείρα επί τω έργω. Τότε, αλλά και τώρα. Χθες, αλλά και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει κάτι. Και εκείνος συνεχίζει μόνος του, μέσα στην σιωπή του. Σιώπησε και σιωπά, ενώ με την ρομφαία του λόγου του μπορούσε και μπορεί να συντρίψει, τα πάντα. Σιώπησε χωρίς περιφρόνηση, χωρίς οργή, χωρίς πάθος. Γιατί; Γιατί και πάλι διδάσκει σιωπών. Είναι ο αιώνιος και τέλειος διδάσκαλος. Ο ένας και μοναδικός, που χάρισε ένα υψηλό δίδαγμα: εκεί που τελειώνουν τα όρια του λόγου, αρχίζει το κράτος της σιωπής. Δίδαξε πολύ νωρίτερα του Καρλάυλ αυτό που ο τελευταίος διετύπωσε: «Η ομιλία ανήκει στον χρόνο, η σιωπή στην αιωνιότητα». Αυτό κάνουν στις μέρες μας οι γνήσιοι οπαδοί του. Βαστάνε το ακανθερό στεφάνι της ηρωικής σιωπής, για να στεφανωθούν αύριο με τον αμαράντινο στέφανο της δόξης.

Οι έτεροι, οι πολύφθογγοι ρήτορες, φλυαρούν ακατάσχετα, φάσκοντες και αντιφάσκοντες, επιβεβαιώνοντας την κενοδοξία της χοϊκής προέλευσής τους. Ο ψαλμωδός (5,10) πιο παραστατικός αναφέρει: «τάφος ἀνεωγμένος ὁ λάρυγξ αὐτῶν, ταῖς γλώσσαις αὐτῶν ἐδολιοῦσαν».

Έτσι Εκείνος συνεχίζει… Πάσχει και σήμερα, πολύπλευρα, υποφέροντας τις αμαρτίες μας. Ανεχόμενος τις βλασφημίες μας. Διψώντας παράφορα. «οὗτος τάς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καί περί ἡμῶν ὀδυνᾶται» (Ησ. 53,4). Γιατί οδυνάται; Γιατί οι μέρες των Χριστουγέννων, οι δικές του μέρες, κάποιοι απαιτούν να τις οικειοποιηθούν και να τις συλήσουν ανεπανόρθωτα. Πέρυσι απεκλήθησαν από τους περιώνυμους θεοφιλείς άρχοντές μας, «δήθεν γιορτές». Φέτος, προχωρώντας βαθύτερα, έτεροι, απαιτούν να εξαλειφθούν τα άγια ονόματα που συνθέτουν το ιερό σκηνικό. Χριστούγεννα λοιπόν, χωρίς Χριστό. Η παραφροσύνη και η εν γένει σχιζοφρένεια, όταν προέρχονται από παθολογική αιτία, αντιμετωπίζονται αναλόγως μόνο στα φρενοκομεία. Στα τρελλάδικα όπως τα αποκαλεί ο λαός. Οπότε οι εν λόγω, τελούντες ασύλληπτοι ακόμη, καθίστανται ιδιαιτέρως επικίνδυνοι για την κοινωνία, καθότι ξεφωνίζουν αλλοφρονούντες, λόγω της χυδαίας υλοφροσύνης που τους διακατέχει πατόκορφα. Είναι ακριβώς οι ίδιοι που διεμαρτυρήθησαν στο παρελθόν: «Διατί τοῦτο τό μῦρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καί ἐδόθη φτωχοῖς;» (Ιω. 12,2). Οι εν λόγω γνωρίζουν καλώς μόνο αργύρια να μετρούν, προασπιζόμενοι την ύλη, την θεότητά τους, κατηγορούντες εμμανώς το υπερέχον πνεύμα. Όμως ο προπάππος τους, κατέληξε στην αγχόνη. Μάλλον εκεί θα καταλήξουν και οι ίδιοι. «Ὅμοιος ὁμοίῳ ἀεί πελάζει».

Παρ’ όλα αυτά οι Χριστοκτόνοι και καμουφλαρισμένοι Χριστοκάπηλοι, στέκουν ψηλά στο υπερώο της απάτης και της αναίδειας, ξεσαλώνοντας περαιτέρω. Έτσι η δίκη Εκείνου συνεχίζεται με πρόσθετες ανήκουστες απαιτήσεις και κατηγορίες. Ενοχλεί ακόμη και το μυστήριο της θείας ευχαριστίας. Καθημερινώς αναφέρεται και σχολιάζεται στα τηλεοπτικά παράθυρα, τα ιδιόρρυθμα αυτά πολυβολεία των συγχρόνων ξεπεσμένων κατσαπλιάδων, η επικινδυνότητα της θείας μεταλήψεως. Κατάληξη των ειδημόνων του ρεπορτάζ «καλό είναι να αποφεύγεται αυτές τις δύσκολες μέρες».

Ως εκ τούτου, αναιρείται η αγιότης του σώματος και του αίματος του Χριστού. Μολύνει. Μεταδίδει μικρόβια. Οι κατ’ εξοχήν μολύναντες τον αμπελώνα του Κυρίου, οι μικροβιογόνοι, οι ιογόνοι, προπάντων οι ιογενείς, επιρρίπτουν ξανά ευθύνες στον Κύριο.

Χιλιάδες οι έννομοι πρόσφυγες στις πλατείες του κλεινού άστεος, συνωστίζονται, πανηγυρίζοντες για τους λόγους τους και προκαλούντες τον ίδιο τον καίσαρα. Εκείνος όμως ως άλλος Πιλάτος, επειδή δεν έχει το σθένος το ηγετικό να αναμετρηθεί μαζί τους και να απολογηθεί για τους πρότερους, στον λαό του τον ελληνικό, προτιμάει την πανηγυρική διέξοδο του κομπασμού της εκκένωσης των εκκλησιών αυτό το διάστημα, από την αφεντιά του. Για το καλό μας.

Αλλά ό,τι και αν κάνουν, το ομολογούν μόνοι τους: «Είσαι το αγκωνάρι της ανθρωπότητος και μυριάδες χρόνια ο κόσμος θα ανορθώνεται από σένα» (ΡΕΝΑΝ). Ό,τι και αν κάνουν, ο Χριστός παραμένει ο αναντικατάστατος στυλοβάτης της κοινωνίας, γκρεμίζοντας όλα τα σάπια υποστυλώματα της αθεΐας και αποδεικνύοντας την ελαφρότητα, την ανικανότητα, την αχρηστία, την πνευματική στειρότητα, όλων αυτών που τολμούν να κομπάζουν και να ναρκισσεύονται. Γιατί; Γιατί είναι ο μοναδικός, γνήσιος, καθαρόαιμος βασιλιάς, που σέρνει πίσω του αιώνες τώρα, στρατιές ψυχών οιστρηλατημένες και τις οδηγεί στη δόξα των ουρανών. Βασιλιάς που περιφρόνησε τους γήινους θρόνους και θρονιάστηκε στις ανθρώπινες καρδιές. Βασιλιάς που όπως έλεγε ο εξόριστος στρατηλάτης της Αγίας Ελένης, «στα διάτρητα χέρια του, κρατάει τα νήματα της ιστορίας».

Να ποιος είναι ο καθ’ εαυτού «παγκόσμιος κυβερνήτης»! Αυτός έχει την πραγματική δύναμη και επιτρέπει να εισέλθουν ιοί –σωματικοί και ψυχικοί– και αυτός αποφασίζει και διατάζει την αναχώρησή τους. Μόνο αυτός παρέχει ίαση σωματική, προπάντων όμως πνευματική. Κανείς άλλος! Ας το καταλάβουν όλοι. Γι’ αυτό και δικάζεται ακόμη. Γι’ αυτό και σήμερα καταβάλλεται προσπάθεια να καταδικαστεί εκ νέου. Για να μπορούν τα κύμβαλα να αλαλάζουν ανεμπόδιστα και τα ανθρωποειδή να χοροπηδούν εν μέσω κανιβαλικών ήχων, ενθυμούμενα την υψηλή καταγωγή τους.

Αλλά ο Θεός συνεχίζει και κρίνεται, καταδικαζόμενος από όλους μας. Τον κρίνουμε και τον καταδικάζουμε για πολλά θέματα και περιστατικά της ζωής μας. Εμείς ενεργούμε εγωιστικά και ο Θεός κρίνεται για τα αποτελέσματα των δικών μας ατοπημάτων, καλούμενος εις απολογία εκ νέου. Εμείς λαθεύουμε και αυτός χρεώνεται. Αυτός προκαλεί όλες τις αποτυχίες μας. Όλα τα προβλήματά μας τα δημιουργεί ο Θεός. Κατηγορούμενος λοιπόν και πάλι. Μην αργοπορούμε. Στην πυρά. Φωνάξτε τον δήμιο…

Λησμονήσαμε όμως όλοι μας, ένα παλιό μας αίτημα. «Τό αἷμα αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐπί τά τέκνα ἡμῶν». Ο Θεός και πάλι σιωπηλός. Θα έλθει όμως ώρα που θα απολογηθεί και αυτός, αντικρούοντας μόνος του τις κατηγορίες που του απηγγέλθησαν.

Όταν θα συγκληθεί εκείνο το παγκόσμιο δικαστήριο στα έσχατα της ιστορίας (Ματ. 25,31 – 46), τότε ο κάθε Χριστοκτόνος και Χριστοκάπηλος θα καθίσει στο εδώλιό του. Υπάρχει η αντίληψη, ότι στο δικαστήριο εκείνο θα κριθεί και θα απολογηθεί η ανθρωπότης. Λάθος! Θα «απολογηθεί» και ο ίδιος ο Θεός, γιατί το δικαιούται ένεκα των αιωνίων κατηγοριών του, από εμάς τους επικριτές του. Οι καταμαρτυρούντες, είμαστε και εμείς οι καλοί χριστιανοί, όχι μόνο οι κακοί Ιουδαίοι.

Τότε ο Θεός θα απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα και σε όλες τις αμφισβητήσεις και θα αντικρούσει όλες τις κατηγορίες, που του απαγγείλαμε εμείς οι άνθρωποι ανά τους αιώνες. Τότε ο κατηγορούμενος Θεός, ο δικαζόμενος και καταδικαζόμενος, θα ανακηρυχθεί πανηγυρικά νικητής. Προπάντων ΑΘΩΟΣ! Το τονίζει και ο ψαλμωδός (Ψαλ. 50,6) «Θα έρθει στιγμή που θα δικαιωθείς για όσα είπες και έκανες Θεέ μου και θα νικήσεις τους επικριτές σου». Τότε απολογούμενος ο Θεός –«καιρός του λαλείν»– θα συντρίψει όλες τις εναντίον του κατηγορίες και κάθε επικριτικό στόμα θα φραγεί και θα σωπάσει (Ρωμ. 3,19).

Ωστόσο, ώσπου να έλθει εκείνη η ώρα, πολλές φορές ο φυλακισμένος Χριστός, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον εκάστοτε μικρό ή μεγάλο ιεροεξεταστή, ακούγοντας μέσα στη σκοτεινή φυλακή τα λόγια του.

«- Εσύ είσαι; Εσύ; Μα μη παίρνοντας καμιά απάντηση προσθέτει γρήγορα:

-Μην απαντάς! σώπαινε… Μα ούτε και έχεις το δικαίωμα να προσθέσεις τίποτε σε εκείνα που 'χεις πει. Γιατί ήρθες, λοιπόν, να μας ενοχλήσεις; Αν είσαι Συ ή αν είσαι μονάχα το ομοίωμά Του, αύριο θα σε καταδικάσω και θα σε κάψω στην πυρά, σαν τον χειρότερο αιρετικό και κείνος ο ίδιος ο λαός που φιλούσε σήμερα τα πόδια σου, αύριο κιόλας, με ένα μου μονάχα νεύμα, θα τρέξει και θα συδαυλίσει την πυρά σου» (Απόσπασμα από τους αδελφούς ΚΑΡΑΜΑΖΩΦ).

Γιατί ήρθες λοιπόν να μας ενοχλήσεις;

Αρίσταρχος