Ενώ ετοιμαζόμαστε για τα Χριστούγεννα έχουμε αρχίσει τον διωγμό του Χριστού.

  Μεθοδεύουμε με επιστημοσύνη και υποκριτική μαεστρία την απέλαση του Χτιστού από την πατρίδα μας. Φροντίζουμε, όμως, να γίνει η απέλαση αυτή νόμιμα, χωρίς τάχα την δική μας ευθύνη, σύμφωνα με τις προδιαγραφές που υπαγορεύει το «Συμβούλιο της Ευρώπης», ένα συμβούλιο χωρίς νομοθετική και εκτελεστική αρμοδιότητα, δηλαδή χωρίς αξία και εξουσία, όπως η ντόπια «Ανεξάρτητη Αρχή», που εφευρέθηκε από τους πολιτικούς μας για να πολεμούν την Εκκλησία και το ήθος του λαού μας

  χωρίς να επωμίζονται αυτοί την πολιτική ευθύνη

  αλλά να την “φορτώνουν” στους αμοραλιστές που επέλεξαν για να απαρτίσουν την υποτιθέμενη «Ανεξάρτητη Αρχή» και, τελικά, να υλοποιούν με τις νομοθετικές τους ρυθμίσεις όλα εκείνα που η ανερμάτιστη «Αρχή» εισηγείται.

  Το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν έχει καμιά σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε εξουσία στα Κράτη Μέλη της.

  Η Ευρωπαϊκή Ένωση εκφράζεται νομικά και εκτελεστικά με το Δικαστήριο της Χάγης.

  Και όμως! Οι Έλληνες πολιτικοί, οι κοπτόμενοι για την χριστιανοσύνη τους, έσπευσαν να γεμίσουν με ψέματα τον Ελληνικό λαό, πως είναι τάχα απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως να κατεβούν πάραυτα τα χριστιανικά σύμβολα από όλα τα δημόσια κτήρια και τις Δημόσιες Υπηρεσίες –συμπεριλαμβανομένων και των σχολείων- γιατί…προσβάλλονται με τα ιερά και τα όσιά μας (!) οι φιλοξενούμενοι στην πατρίδα μας αλλοδαποί!

  Ψέματα στηριγμένα στο «Συμβούλιο των παρανόμων» που συνήλθε «κατά του Ιησού» χωρίς ντροπή, μόνο και μόνο για να εξασφαλισθεί το περιβάλλον για την απρόσκοπτη επίδοση της ανομίας.

  Ο Χριστός είναι «δύσχρηστος και βλεπόμενος». Μας ταράζει και μόνη η εικόνα Του, που είναι τόσο αλλιώτικη από τις αλλοιωμένες προσωπικότητές μας. Δεν αντέχουμε τη μορφή Του γιατί γινόμαστε κάθε μέρα που περνάει, περισσότερο αγνώριστοι. Έτσι, σοφισθήκαμε το τέχνασμα. Αδράξαμε την ευκαιρία που μας προσφέρει η παρουσία στον τόπο μας βαρβάρων εθνών και των βαρβάρων ηθών τους και μεθοδεύουμε την δική μας σύγχρονη εικονομαχία, συνεπείς μαθητές των απ’ αιώνων ύπουλων χριστιανόμορφων διωκτών του Χριστού και με, πρόφαση την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εκδιώκουμε από όλες τις πτυχές της δημόσιας ζωής της πατρίδος μας, εμείς, οι πλέον απάνθρωποι τον «μόνον Φιλάνθρωπον»!

  Αλήθεια, χάσαμε, λοιπόν, όλοι μας, το νου και την καρδιά μας; Αλλιώς, πως εξηγείται το ότι μένουμε απαθείς, μπροστά σ’ αυτόν τον “πολιτισμένα” απηνή διωγμό του Χριστού από την σύγχρονη Ελλάδα και δεν βγαίνουμε στους δρόμους να διακηρύξουμε τη βαριά δουλεία που αδυσώπητα και με λύσσα, μέρα με τη μέρα κατεργάζονται εις βάρος μας οι πολιτικοί μας; Πέρασαν τα χρόνια και παραφρονήσαμε; Ξεχάσαμε τον αγωνιστικό παιάνα του αγίου Αποστόλου Παύλου, «τη ελευθερία ή Χριστός υμάς ηλευθέρωσε, στήκετε· και μη πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε»;

  Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι, όποιος Κυβερνήτης διώχνει το Χριστό, επιζητεί την υποδούλωσή μας στα θελήματά του και στα θελήματα των κυρίων του;

  Γίναμε, τελικά, τόσο «σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι τη καρδία», όπως οι Ιουδαίοι, και συνευδοκούμε στα “να χαθεί ο Χριστός από τα μάτια μας”, αναγνωρίζοντας τον νεοειδωλολάτρη Καίσαρα ως την υπερτάτη αρχή της πατρίδος μας, παρ’ ότι ως χριστιανοί έχουμε χρέος να πειθαρχούμε «Θεώ μάλλον ή ανθρώποις»;

  Ξεχάσαμε ότι ο Χριστός είναι Θεός και δεν μπορεί να τον καταργήσει η απιστία του κόσμου και των αρχόντων του; Ξεχάσαμε ότι είμαστε έθνος άγιο, γιατί ευεργετηθήκαμε με μοναδικό τρόπο από τον Τριαδικό Θεό μας και ότι οι Πατέρες μας ανταποκρίθηκαν με ευγνωμοσύνη και λατρεία στην Θεία Αγάπη Του, μεταλαμβάνοντες της αγιότητος Αυτού, γενόμενοι και αυτοί άγιοι;

  Ξεχάσαμε πως, όταν θα φύγουμε απ’ αυτό τον κόσμο, θα δώσουμε λόγο στον Θεό και όχι σε ανθρώπους, σε βασιλείς, σε άρχοντες, σε κυβερνήτες, σε φιλόσοφους, σε λαοπλάνους ή σε δημοσιογράφους;

  Ξεχάσαμε πως, όποιος ντραπεί για τον Χριστό και μάλιστα σε μια γενεά «μοιχαλίδα και αμαρτωλόν», όπως κατ’ εξοχήν είναι η δική μας, τότε και ο Χριστός θα ντραπεί γι’ αυτόν μπροστά στον Ουράνιο Πατέρα μας;

  Μας φαίνεται πολύ φυσικό να ντρεπόμαστε σήμερα για τον Χριστό γιατί πλήθηναν στον κόσμο μας οι ψευτοαλήθειες.

  Ακόμη και ποιμένες, επίσκοποι ψυχών, έχουν παραδώσει τα όπλα και κοιτάζουν πως θα εναρμονισθούν με τα πιστεύματα και τις επιδιώξεις του «παρόντος αιώνος, του απατεώνος» για να απαλλαγούν και να μη βαστάσουν τον «ονειδισμόν του Χριστού». Ντρέπονται για το Ευαγγέλιο και πασχίζουν να το μεταφέρουν στη σφαίρα της αλληγορίας για να έχουν εν συνεχεία την ευχέρεια να το ερμηνεύουν και να το εφαρμόζουν, όπως νομίζουν.

  Με αυτή την πρακτική εφθάσαμε από το ταπεινό Σπήλαιο της Βηθλεέμ στα χρυσοποίκιλτα ανάκτορα του Βατικανού και στη γενικευμένη εκκλησιαστική χλιδή και εξουσιαστική υπεροψία, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κραυγαλέα προσπάθεια να διορθωθεί ο «επαρχιωτισμός» του Ευαγγελίου και να αποκτήσει αίγλη και κύρος ο Χριστός(!) μέσα σε ένα κόσμο φανταχτερό και επιστημονικά φαντασμένον! Μια προσπάθεια να κραυγάσουμε δυνατά, εμείς οι υποτιθέμενοι χριστιανοί, για να συναγωνισθούμε τις κραυγές και τα ουρλιαχτά ενός έρημου από μελωδική αρμονία κόσμου, λησμονώντας ότι τα όντως Ουράνια Μυστήρια «εν ησυχία Θεού διεπράχθη» και συνεχίζουν να διαπράττοντα!

  Ο χρυσοποίκιλτος χριστιανισμός γέννησε στις μέρες μας τους “πολιτισμένους” διώκτες του Χριστού, που, με την αυξημένη πανουργία τους, διώκουν νόμιμα και ευσυνείδητα πια τον Χριστό, αφού έχουν θεσπίσει για δόγμα τους ότι «το νόμιμο είναι και ηθικό».

  Έτσι, σύμφωνα με το δόγμα αυτό, ηθικό θεωρείται στις μέρες μας να φυγαδευθεί ο Χριστός για να … σωθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Να πάψει ο Χριστός να φαίνεται γιατί θίγεται η …αξιοπρέπεια των ανθρώπων και προσβάλλεται η προσωπικότητά τους!

  Ένας κόσμος και ένας πολιτισμός ντροπή για τον άνθρωπο, όπως είναι ο δικός μας, αντί να ντρέπεται “κοιτάζοντας τα μούτρα του στον καθρέφτη”, αντί να κοκκινίζει που ξεπέρασε στην ηθική ακόμη και τους πιθήκους, απαιτεί, στο όνομα … της ανθρώπινης αξιοπρέπειας(!), τον αφανισμό του Χριστού!

  Κι’ εμείς, που λέμε ότι αγαπούμε τον Χριστό και έχουμε σχέση μαζί Του τί κάνουμε για να υπερασπισθούμε την φιλία Του και την αγάπη Του για μας; Αγανακτούμε με την αχαρακτήριστη αχαριστία και τη διαστροφή της αλήθειας ή έχουμε “λουφάξει” ο καθένας στη γωνιά του παρατηρώντας άπραγοι τα εις βάρος του Χριστού τεκταινόμενα, πιστεύοντας ότι η πίστη έχει εκ των πραγμάτων καταργηθεί;

  Ξεχάσαμε, φαίνεται, την παρέμβαση του αγίου Αποστόλου Παύλου, και γι’ αυτό έρχεται να ζωντανέψει και στις μέρες μας την Αλήθεια, ρωτώντας μας με έμφαση·

  «Τί δε και ηπίστησάν τινες, μή η απιστία αυτών την πίστιν του Χριστού καταργήση; Μή γένοιτο»!

  Όχι! Κανείς δεν μπορεί να καταργήσει τον Θεό, ό,τι και αν κάνει, ό,τι κι’ αν πιστεύει, ό,τι κι’ αν λέει, ό,τι κι’ αν γράφει, ό,τι και αν διδάσκει! Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη και τη σχέση μας με τον Χριστό, «θλίψις ή στενοχωρία ή λιμός ή γυμνότης ή ύψωμα ή βάθος ή κτίσις ετέρα».

  Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να μας χωρίσει από τον Χριστό ένας ανισόρροπος και διεστραμμένος κόσμος και οι άρχοντές του.

  Αρκεί να έχουμε αγάπη για τον Χριστό και σχέση μαζί Του. Ο Χριστός δεν φοβάται τους διώκτες του, ούτε έχει ανάγκη την προστασία μας. Εμείς, όμως, θα είμαστε ανάξιοι της αγάπης Του και θα δώσουμε λόγο, αν, αντί να διώκουμε, υποστηρίζουμε και ψηφίζουμε τους διώκτες Του!

π. Β. Ε. Β.

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2009

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ