Υπάρχουν άνθρωποι, που στη δυσκολία και τον πόνο της ασθένειας, δείχνουν ηρωική συμπεριφορά. Υπάρχουν κι άλλοι που δειλιάζουν, φοβούνται, απογοητεύονται και γκρινιάζουν συνεχώς.

Ανήκω κάπου στη μέση. Είμαι αρκετά ανθεκτική στον πόνο, μέχρι κάποιου ορίου βέβαια. Όμως αποφεύγω όσο είναι δυνατό και εξαντλώ κάθε περιθώριο προκειμένου ν' αποφύγω κάποια ιατρική επέμβαση. Όταν παρουσιαστεί κάποιο πρόβλημα, κάνω διάφορα σενάρια με το μυαλό μου που αφορούν τη χειρότερη πιθανή εξέλιξη και προσπαθώ να συμβιβαστώ με αυτό το ενδεχόμενο. Και το χειρότερο και πλέον ενοχλητικό για τους δικούς μου, σε κάποιες περιπτώσεις, γκρινιάζω και τους προκαλώ ανησυχία και στενοχώρια. Νομίζω ότι αν τους ενημερώσω για το όποιο σύμπτωμα, ξεφορτώνομαι ένα μέρος του φόρτου και το μεταθέτω στους δικούς τους ώμους. Άκρως εγωιστικό βέβαια.

Όμως κάνω και υπομονή, προσπαθώντας να μην αμελώ τις δραστηριότητές μου, να μη βρεθώ κλινήρης και να μην υιοθετήσω επ ουδενί την ψυχολογία του άρρωστου.

Και το κυριώτερο: Παρά τις μεγάλες αδυναμίες μου, προσεύχομαι. Λέω: “Κύριε, εσύ γνωρίζεις τι είναι καλύτερο να γίνει για μένα. Μόνο δώσε μου θάρρος, δύναμη και υπομονή”.

Περισσότερο αισθάνομαι την ανάγκη προσευχής όταν σε κάποιο δικό μου πρόσωπο παρουσιασθεί κάποιο πρόβλημα υγείας. Εκεί πραγματικά λυγίζω και στην αρχή δεν έχω τη δύναμη να προσευχηθώ. Όταν όμως περάσει η πρώτη εντύπωση, κάθε φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο, στρέφομαι προς τον Θεό και νομίζω ότι η προσευχή μου τότε βγαίνει θερμή μέσα από την ψυχή μου. Σιγά–σιγά γεννιέται η ελπίδα ότι θα υπάρξει ανταπόκριση και άνωθεν βοήθεια.

Μετά από εμπειρία αρκετών ετών που ένιωθα πανικό και απελπισία κάθε φορά που αρρώσταιναν τ' αγαπημένα μου πρόσωπα, όσο αυξάνουν οι σχετικές εμπειρίες μου από ανέλπιστες εξελίξεις, έχω πεισθεί μέσα μου ότι κατ' αρχή τίποτε δεν είναι τυχαίο και ότι η ασθένεια δεν είναι απαραίτητα κάτι αρνητικό. Εξαρτάται από τον τρόπο που θα την αντιμετωπίσει κανείς και από τις ψυχικές διεργασίες που θα του προκαλέσει. Άλλωστε ο θάνατος δεν υπάρχει μετά την ανάσταση του Κυρίου μας και αν μας δοθεί η ευκαιρία να προετοιμαστούμε σωστά για τη συνάντησή μας μαζί του, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ευχάριστη προσμονή. Αυτό βέβαια για τους περισσότερους από εμάς είναι θεωρητική προσέγγιση, για πολλούς αγίους όμως ήταν πραγματικότητα. Ο άγιος Πορφύριος έλεγε ότι με τον καρκίνο γεμίζει ο Παράδεισος.

Ομολογώ βέβαια ότι, παρ' όλες τις πρότερες σκέψεις μου, είναι δύσκολο να αντιπαρέρχομαι πάντα το φόβο και την αβεβαιότητα που μου προκαλεί η ασθένεια. Σ' ένα βαθμό νομίζω ότι είναι φυσικό στον άνθρωπο στην αρχή να τα χάνει και να φοβάται. Έχουν συμβεί όμως στη ζωή μου κάποια γεγονότα που όταν τα θυμηθώ, γεμίζει η καρδιά μου ευγνωμοσύνη, ελπίδα και βεβαιότητα ότι η αγάπη του Θεού έχει τη δύναμη να φέρει την ίαση, όταν βέβαια αυτό θα είναι προς ψυχικό μας όφελος.

Θα αναφερθώ στην πρώτη εμπειρία μου από την ανταπόκριση του Θεού στην προσευχή μας σε ώρα μεγάλης ανάγκης και την ιαματική επέμβασή του στην οικογένειά μας, μέσω αγίου του.

Όταν ήμουν δεκαεπτά ετών και ο αδελφός μου δεκατριών, το καλοκαίρι βρισκόμαστε στο χωριό της μητέρας μου στην Κρήτη για την κηδεία του παππού μας και παραμείναμε μέχρι το σαρανταήμερο μνημόσυνό του. Ήταν η ημέρα της γιορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και μετά τον εκκλησιασμό μας ο αδελφός μου, ακολουθώντας ένα μεγαλύτερο εξάδελφο, ανέβηκε σ' ένα άγριο άλογο, και, όπως ήταν σχετικά αμάθητος στην ιππασία, δεν ήξερε πως ν' αντιδράσει για να το τιθασεύσει. Αυτό τρέχοντας σηκώθηκε στα πίσω του πόδια και τον πέταξε κάτω με ορμή, με αποτέλεσμα να χτυπήσει πολύ σοβαρά στο κεφάλι, να χάσει τελείως τις αισθήσεις του και για δύο εικοσιτετράωρα να μη δείχνει κανένα σημείο ζωής. Ο γιατρός στην κωμόπολη που μεταφέρθηκε δεν μας έδινε καμιά ελπίδα και επί λέξει είπε στη μητέρα μου: “Κοίταξε το άλλο σου παιδί. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι ενθαρρυντικό για την κατάστασή του. Λυπάμαι ειλικρινά”.

Αγαπούσα πολύ τον αδελφό μου και εξακολουθώ να του έχω αδυναμία. Θυμάμαι δύο χρονών να γονατίζω και να παρακαλώ την Παναγία να μου στείλει αδελφάκι. Όταν είμαστε μικροί ήθελα να τον έχω υπό την προστασία μου.

Δεν μπόρεσα ν' αντέξω το θέαμα του αδελφού μου σ' αυτή την κατάσταση και λιποθύμησα. Όταν συμπληρώθηκε το δεύτερο εικοσιτετράωρο χωρίς καμιά ένδειξη που να εμπνέει αισιοδοξία, ο θείος και η θεία μου με πήραν πίσω στο χωριό για τη νύχτα, γιατί φοβήθηκαν ότι θα αρρώσταινα κι εγώ και ήθελαν να με προφυλάξουν από κάτι χειρότερο. Δεν ήθελα με τίποτε να κοιμηθώ. Όλη τη νύχτα καθόμαστε με τη θεία και την εξαδέλφη μου στο ταρατσάκι του σπιτιού και δεν σταματούσαμε την προσευχή. Δεν θυμάμαι ποτέ μέχρι τότε να είχα προσευχηθεί με τόση ένταση. Το βλέμμα μας στρεφόταν στο εξωκκλήσι του αγίου Παντελεήμονα, που βρισκόταν ψηλά κοντά στην κορυφή του λόφου απέναντι από το χωριό. Κλαιγοντας συνεχώς παρακαλούσαμε τον άγιο να βοηθήσει τον αδελφό μου. Του έλεγα ότι δεν θα μπορούσα να αντέξω τόσο μεγάλο πόνο. Λίγες ημέρες πριν είχαν βγει τα αποτελέσματα από τις εισαγωγικές εξετάσεις που έδιναν τότε για το Γυμνάσιο και ο αδελφός μου είχε περάσει με άριστα σε όλα τα μαθήματα και μάλιστα πρώτος από όλα τα παιδιά των βορείων προαστείων της Αθήνας. Όλοι μας είχαμε νιώσει μεγάλη χαρά, δεδομένου μάλιστα ότι οι γονείς μας ήταν φτωχοί βιοπαλαιστές.

Δεν καταλάβαμε πότε ξημέρωσε και με σφιγμένη την καρδιά πήραμε το λεωφορείο για την κωμόπολη που νοσηλευόταν ο τραυματίας. Φθάνοντας, μπήκαμε στον ιερό ναό του αγίου Τίτου και προσκυνήσαμε και την εικόνα του αγίου Παντελεήμονα. Κάναμε μάλιστα το τάμα να πάμε στο εκκλησάκι του οδοιπορώντας για ώρες στα κακοτράχαλα μονοπάτια, και μάλιστα οι θείες μου να πάνε ξυπόλητες.

Με φόβο στην καρδιά και τρεμάμενα πόδια πλησιάσαμε στο δωμάτιο του αδελφού μου. Αλλά –ώ του θαύματος– εκείνη τη στιγμή βγήκε η μητέρα μου και με δάκρυα χαράς μας ανήγγειλε ότι πριν από λίγα λεπτά ο αδελφός μου ανέκτησε τις αισθήσεις του και μπορούσε να συζητήσει κανονικά.

Τι ανέλπιστη χαρά! Ευγνωμοσύνη γέμισε από την ψυχή μας και μόνο λόγια ευχαριστίας είχαμε πλέον στο στόμα μας.

Η εξέλιξη ήταν πέρα από κάθε προσδοκία μας. Μέρα με την ημέρα βελτιωνόταν η κατάστασή του και σε είκοσι ημέρες ήταν πλέον σε θέση να ταξιδέψουμε για τον Πειραιά. Όταν σ' ένα μήνα έγινε εγκεφαλογράφημα, δεν φάνηκε κανένα πρόβλημα και στο μέλλον δεν υπήρξε κάποια ευαισθησία, ούτε καν παροδικοί πονοκέφαλοι. Ο αδελφός μου διέπρεψε στις σπουδές του και δημιούργησε όμορφη και αγαπημένη οικογένεια.

Από τότε και μέχρι σήμερα ο άγιος Παντελεήμονας κατέχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου και είναι ο αγαπημένος μου άγιος. Εννοείται ότι δεν ξεχάσαμε το τάμα που είχαμε κάνει. Μόλις γυρίσαμε στο χωριό με τον αδελφό μου, ανεβήκαμε με τη μητέρα, τις θείες και την εξαδέλφη μου στο ταπεινό εξωκκλήσι του Αγίου για να τον ευχαριστήσουμε. Θυμάμαι με πόση χαρά κι ευγνωμοσύνη ανεβαίναμε μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού, χωρίς να νιώθουμε κούραση. Ο άγιος είχε ακούσει τις προσευχές μας και είχε πρεσβεύσει στον Χριστό μας για να επέλθει η ίαση.

Μετά και από άλλα σχετικά γεγονότα που ακολούθησαν, δεν θα πάψω να τον ευλαβούμαι ιδιαίτερα και να τον θεωρώ προστάτη μας.

Κ. Ρ.