«Εἰ υἱός εἶ τοῦ Θεοῦ,

κατάβηθι ἀπό τοῦ σταυροῦ»

(Ματ. 27,40)

Τρεις φορές είχε προκαλέσει τον Χριστό στην έρημο ο Σατανάς. Αφού δεν κατόρθωσε τίποτα, αλλά αντιθέτως εξευτελίσθηκε από μόνος του, απεμακρύνθη απ’ αυτού «ἄχρι καιροῦ» (Λουκ. 4,13). Τι σημαίνει «ἄχρι καιροῦ»; Μέχρις ότου, του δοθεί άλλη κατάλληλη ευκαιρία να τον πειράξει. Μέχρις ότου το αιμοβόρο θηρίο επιχειρήσει εκ νέου την τελική αφαίμαξη του θύματός του.

Στην έρημο προκάλεσε τον Χριστό ο Πειράζων, μέσω της ηδονής της γλυκύτητος. Αυτής που «κυβερνάει» όλη την κοινωνία με αφάνταστη ευκολία. Γιατί οι τρεις πειρασμοί αντιπροσώπευαν την γαστριμαργία, την κενοδοξία και την φιλαργυρία. Και τα τρία αυτά πάθη, αποτελούν μέγα δέλεαρ ηδονής στον επίδοξο κατακτητή τους. Αλλά ο Χριστός δεν είχε ανάγκη της γλυκύτητος του κόσμου, καθότι ο ίδιος ήταν ο εκφραστής μιας ξέχωρης γλυκύτητος.

Αν εξαιρέσουμε την λήψη φραγγελίου προς εκδίωξη των «Χριστοκαπήλων» εμπόρων από τον ναό και τον δριμύτατο έλεγχο του Ιησού κατά των γραμματέων και φαρισαίων, η υπόλοιπη επί γης ζωή του έπλευσε στο πέλαγος μιας μοναδικής ευγενείας και ξεχωριστού παραδείγματος. «Εἰ κακῶς ἐλάλησα, μαρτύρησον περί τοῦ κακοῦ· εἰ δέ καλῶς τί με δέρεις;» (Ιω. 18,23).

Όμως ο Διάβολος δεν εγκαταλείπει εύκολα τον δυσώδη «αγώνα» του. Ακόμη και αυτόν τον Θεό, θα τον πολεμάει μέχρις ότου οριστικά «εκτελεσθεί». Έτσι λοιπόν το «ἄχρι καιροῦ» σίμωσε τον καιρό της σταύρωσης του Κυρίου. Ο Σατανάς δριμύτερος και απόλυτα καυστικός, με το όπλο της γλώσσας, που κόκκαλα δεν έχει αλλά κόκκαλα τσακίζει, ορμάει άνανδρα στο κρισιμότερο σημείο της ζωής του Χριστού πάνω στον Σταυρό και τον ειρωνεύεται πικρόχολα. Τον ήδη πονεμένο και απόλυτα κατακρεουργημένο από τα πρωτοφανή πάθη του, όπως και το τελικό κάρφωμα του ολόγυμνου σώματός του προς απόλυτο εξευτελισμό, έρχεται να τον ερεθίσει εις το έπακρον. «Κατάβα ἀπό τοῦ σταυροῦ» (Μαρκ. 15,30). Παίζει το τελευταίο του χαρτί, καθότι δεν του απέμενε τίποτα άλλο. «Εσύ που αυτοαποκαλείσαι γιός του Θεού, αν μπορείς κατέβα κάτω από εκεί που σε έβαλα». Γνώριζε φυσικά ο Διάβολος, ότι ο Χριστός είναι υιός του Θεού, αλλά παρόλα αυτά δεν εγκατέλειπε το σχέδιό του που απέβλεπε στην ματαίωση της σωτηρίας του ανθρώπου. Έψαχνε απεγνωσμένα κάθε ανέλπιστη διέξοδο υπεροχής του. Γιατί αυτό θα γινόταν, αν κατέβαινε ο Χριστός, σαν Θεός που είναι, από το ικρίωμα. Θα χανόταν οριστικά ο άνθρωπος.

Αλλά τι έκανε ο Χριστός; Όπως τότε στην έρημο του απηύθυνε ένα υποτιμητικό «ὕπαγε ὀπίσω μου», το ίδιο του απευθύνει και τώρα με γλυκύτατο τρόπο, αλλά απόλυτα συμβολικά. «Τετέλεσται» (Ιω.19,30).

Σα να του έλεγε: «Εταίρε, τα πάντα έχουν τελειώσει για σένα. Η σωτηρία του ανθρώπου διασφαλίσθηκε με το αίμα μου πάνω στον Σταυρό. Έχασες… Παραδέξου το. Σαν ταλαίπωρος παραβάτης που είσαι, βρες το κουράγιο τουλάχιστον να προφέρεις ένα· «Νενίκηκάς με Ναζωραῖε».

Αυτός είναι ο Σταυρωμένος Θεός μας! Προσέλαβε στην επί γης ζωή του, κάθε τι το υποτιμητικό και απεχθές και το ανεβίβασε ψηλά στο βάθρο της τιμής και της προσφοράς. Εξέλαβε από τα βάθη της, την αμαρτία και την οδήγησε στην αρετή και την αγιότητα. Πλησίασε με πατρική αγάπη και γλυκύτητα πόρνες, τελώνες, ληστές, λεπρούς και τυφλούς, όλους δηλαδή τους ασθενείς και τους έδειξε τον δρόμο της θεραπείας, μέσω της παλιννόστησης. Προέταξε την «ΙΘΑΚΗ» σαν τελικό προορισμό του ανθρώπου, κατόπιν των πολλαπλών περιπλανήσεων στο άγνωστο. Κάποιοι λοιπόν τον ακολούθησαν. Άλλοι ενταγμένοι μέσα στον βρώμικο όχλο τον κατεδίωξαν και τελικά τον σταύρωσαν για να τον… ευχαριστήσουν.

Αυτός είναι λοιπόν ο Σταυρός του Κυρίου μας. Είναι ο πρωτότυπος θρόνος του Θεού μας, που πάντα επιθυμεί να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους «Θεούς», όχι από υπεροψία, αλλά από ταπείνωση και παράδειγμα.

Το όργανο καταδίκης, «ο επίχρυσος» θρόνος του. Το σύμβολο της αισχύνης και της κακίας, τώρα σύμβολο δόξης μοναδικής. Τώρα πράγμα τιμιώτατο και ποθητό για τους ακολουθούντας σταυροφόρους. Χάρη σε αυτό το ξύλο, εμείς ατιμωμένοι και έκπτωτοι, γίναμε υιοί Θεού. Απαλλαχτήκαμε από την πλάνη και γνωρίσαμε την αλήθεια. Από δούλοι γινήκαμε ελεύθεροι. Συρθήκαμε από τον βυθό της αμαρτίας ψηλά στον ουρανό, πατώντας τις υπέροχες κορφές της αγιότητος, σιμώνοντας τους αγγέλους, όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο Χρυσόστομος.

Αυτός είναι ο Σταυρός του Κυρίου μας σύμφωνα με τον έτερο σταυροφόρο Παύλο. Για τους Ιουδαίους σκάνδαλο, αφού ο Νόμος ορίζει «ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπί ξύλου» (Γαλ. 3,13). Για τους λογοκράτες Έλληνες, μωρία, οπότε λένε: «Πώς είναι δυνατόν εκείνος, που δεν μπόρεσε να περιφρουρήσει τον εαυτό του και να τον προφυλάξει από τέτοιο θάνατο, να είναι σωτήρας άλλων;»

Αλλά για εμάς τους σωζομένους, είναι Θεού δύναμις και Θεού σοφία. (Α΄Κορ. 1,24).

ΟΜΩΣ, ο Γολγοθάς δεν σημαίνει απλά πόνο· αλλά πόνο τέτοιο που να οδηγεί στην ανάσταση και να καταρτίζει ψυχικά τους ανθρώπους. Ο Γολγοθάς αποτελεί μήνυμα ελπίδος και προαγγελία της ανάστασης. Μπορεί η διάρκειά του να είναι άγνωστη και αόριστη, το τέλος του όμως απόλυτα σίγουρο. Μας το υπογράφει ο πρώτος μέτοχος του Γολγοθά και απόλυτα γευσάμενος. Και με την πράξη του και με τα λόγια του. «Τετέλεσται»!

Τετέλεσται η γεύση του Γολγοθά και η ίδια η σκληρή βίωσή του. Τώρα άρχεται η χαρά και η ευτυχία που αναμένουν στο τέλος του στίβου, ως έπαθλα.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Dimitri Doudko: «Ο Γολγοθάς αποτελεί το σημείο από το οποίο θα ανατείλει το φως της ανάστασης».

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, ο Γολγοθάς σηματοδοτεί το Πάσχα. Γι’ αυτό ακόμη και οι άπιστοι πάνε στην εκκλησία εκείνη τη μέρα. Άσχετα αν κάποια στιγμή… διασκορπίζονται. Προφανώς δεν μπορούν να αντικρύσουν το μεγαλειώδες «πέρασμα» που ανοίγεται μπροστά τους και κάποια στιγμή καταφεύγουν σε μία δεινή οπισθοχώρηση. Αυτήν της επανόδου στην πρότερη δουλική ζωή.

Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κάποιοι, οι εκπρόσωποι της εξαμβλωμένης άρχουσας τάξης, οι οποίοι προτιμούν την πορεία της ζωής μέχρι την σταύρωση. Ειδικά της ζωής των άλλων. Των υπηκόων τους, για τους οποίους μηχανεύονται ένα διαφορετικό Γολγοθά, σύροντας τους αλυσοδεμένους στα καταναγκαστικά έργα της απιστίας και του μηδενισμού. Μέσα σε αυτά τα γκουλάγκ, κουμαντάρονται καλύτερα οι σκλάβοι, αποδίδοντας κέρδη πολλαπλά στους άρχοντες των λαών. Χειραγωγούνται απόλυτα, όπως στις κορονοϊκές μέρες που βιώνουμε.

Κάπως έτσι οι σύγχρονοι άνθρωποι απαρνούνται τον θεϊκό σταυρό, για να μην απαρνηθούν τον εαυτό τους. Κι όμως στις μέρες μας χωρίς να αντιληφθούν, τον απαρνήθηκαν και αυτόν τον εαυτό, υποτασσόμενοι σε διαβολικές διαταγές και άνομες διατάξεις. Όποιος όμως ειρωνεύεται το «ὅστις θέλει…» του Χριστού, συνθλίβεται φονικά κάτω από την μπότα της δικτατορίας. Η δε δικτατορία στις μέρες μας έχει όνομα αισθησιακό. Δημοκρατία. Εξ’ ονόματος αυτής πλέον ο δήμος δεν… κρατεί. Πέρα από τα πρότερα, η «καθοδήγηση» που κυριαρχεί στα χρόνια μας, επιτάσσει «κάτω σχῶμεν τάς καρδίας». Γιατί τα ύψη προκαλούν ίλιγγο, οπότε ανήκουν στους λίγους. Στους αναρριχητές του ΘΑΒΩΡ!

Σύμφωνα λοιπόν με τα προαναφερθέντα, και στις μέρες μας ο σταυρός θεωρείται σκάνδαλο, πολύ περαιτέρω μωρία, εν μέσω του κόσμου της «διανόησης». Ποιος μπορεί σήμερα να συλλάβει το υψηλό νόημα του σταυρού, που καλλιεργεί την υπομονή σε κάθε είδους πειρασμό, χάριν του Θεού; Μπορεί λοιπόν ο Σταυρός να υψώνεται και φέτος ψηλά, όμως ο άνθρωπος είναι εστραμμένος στα χαμηλά. Στα επίγεια. Ο καθένας επιδιώκει με επιδεικτική απληστία τα ευχάριστα και ανώδυνα και όχι τα δυσάρεστα. Τις θυσίες. Το λάβαρο της αντισταυρικής κοινωνίας είναι ψηλά σηκωμένο και μέσω ιδιορρύθμων παρελάσεων, απαξιώνεται η σταυρωμένη ζωή.

Κι όμως αν ο Χριστός υποσχόταν, όπως οι κομπιναδόροι πολιτικάντηδες, υγεία, ευεξία, πλούτη, ανέσεις, διασκεδάσεις, απολαύσεις και δόξα επί γης, άπαντες θα μιλούσαν γι’ αυτόν και οι εκκλησίες θα ήταν γεμάτες.

Όμως τώρα οι εκκλησίες συνεχώς αδειάζουν, ενώ τα κέντρα διασκέδασης και τα γήπεδα γεμίζουν. Στα δε γραφεία των ποικίλων πολιτευτών, οι ουρές της επαιτείας ατελείωτες, διαλυόμενες με ένα αισχρό αλισβερίσι. Και στις μέρες μας ως διαχρονικό σύνθημα κυριαρχεί «άρτος και θεάματα». Σύμφωνα με τον Ρωμαίο σατυρικό ποιητή Ιουβενάλη, οι έκλυτοι κυβερνώντες, προκειμένου να αποτρέψουν την προσοχή του εξαθλιωμένου λαού από την κακή των πραγμάτων της πολιτείας κατάσταση, προσφέρουν ευτελή και ασήμαντα μέσα. Δηλαδή εν μέσω καθολικού εγκλεισμού των πολιτών, προσφέρουν μουσικές συναυλίες εποχούμενες με θεατές την αφεντιά τους και τους ντελάληδές τους. Τους δημοσιογράφους. Έτσι αντιμετωπίζεται η «κρίση» και όχι με λιτανείες που σπέρνουν ιούς. Τελικά ποιοι είναι οι ιοί; Αλλά μάλλον όλα τα ανωτέρω τα αρέσει και ο ευνουχισμένος λαός, οπότε ποιος αφελής θα ακολουθήσει τον Χριστό, που μεταθέτει την ευδαιμονία πέρα του τάφου ζωή και την καθιστά αντικείμενο πίστεως και ελπίδος; Όλα αυτά όμως είναι μία κληρονομιά, που δεν έλκει τους κληρονόμους. Γιατί επί του παρόντος υπόσχεται πόνους, μόχθους, πτωχεία, στερήσεις, ταλαιπωρία, ασθένειες, παραγκωνισμούς, ονειδισμούς, διωγμούς, περιπέτειες, θάνατο. Οι ψευδοπροφήτες όμως εισάγοντας καινά δαιμόνια, επαγγέλλονται μία νέα εποχή και ας είναι κενή. Για τον λόγο αυτό, τα πρώτα χρόνια που παρουσιάσθηκαν οι πρώτοι Χριστιανοί, κυνηγήθηκαν ανηλεώς. «οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τήν πόλιν» (Πραξ. 16,20). Γιατί η κοινωνία ήταν απόλυτα διεφθαρμένη και οι προαγωγοί της δεν επιθυμούσαν το χάλασμα της «πιάτσας» από κανένα νομιμόφρονα, που κήρυσσε έξοδο από το αμαρτωλό κατεστημένο.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει στις μέρες μας. Μια κοινωνία ολοτελώς βυθισμένη στον βούρκο της ανωμαλίας. Η διαφορά έγκειται στο ότι οι υπάρχοντες χριστιανοί, τελούν κατ’ όνομα, κατά τα άλλα υπηρετούντες την κοσμική εξουσία. Τον άθεο καίσαρα. Οι σύγχρονοι χριστιανοί, προτάσσουν πρωτάκουστες δικαιολογίες και προφάσεις κοσμικές: άλλαξαν οι καιροί και ο κόσμος πάει μπροστά (;). Όμως οι καιροί δεν αλλάζουν. Οι άνθρωποι αλλάζουν διαφθειρόμενοι. Αυτοί εκφυλίζονται, ομοφυλοφιλούμενοι, απιστούντες και υλοφρονούντες. Οι δε χριστιανοί γίνονται α-Χριστοι και άχρηστοι, γιατί όχι και αντίχριστοι. Έτσι άπαντες στις μέρες μας αρέσκονται στην διασκέδαση της αθεΐας. Της ζωής ξέμακρα από τον Θεό. Όλοι κατήντησαν κουλτουριάρηδες μέσα στην ανυπόφορη βλακεία τους. Δεν αντιλαμβάνονται όμως κάτι· ότι καμία διασκέδαση δεν κρατάει για πάντα. Σύντομα επέρχεται η σκληρή πραγματικότητα μέσα σε ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Αυτό το κενό αποτελεί τον προθάλαμο της κόλασης. Οι τυφλοί του ευαγγελίου ζητούσαν επίμονα το φως τους. Όμως οι σύγχρονοι ανοιχτομάτηδες λαχταρούν το σκοτάδι, γιατί συνάδει με την μαυρίλα της κατασκότεινης ψυχής τους. Γιατί και τα έργα τους είναι «μαύρα». «ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς, ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα» (Ιω.3,20).

Αρίσταρχος