«Ήδη βάπτεται κάλαμος αποφάσεως παρά κριτών αδίκων και Ιησούς δικάζεται σταυρώ…»

Με αυτά το λόγια, αγαπητοί μου, ο ιερός Υμνογράφος επισφραγίζει την ακολουθία του όρθρου της Μ. Παρασκευής, που ψάλλεται το εσπέρας της Μ. Πέμπτης. Είναι η περίφημη  και συγκινητική ακολουθία των παθών του Κυρίου μας, κατά την οποία η Αγία μας Εκκλησία με τις δώδεκα ευαγγελικές περικοπές και τους καταπληκτικούς ύμνους, που συγκινούν και ραγίζουν τις καρδιές των πιστών, αναπαριστά το δράμα του Γολγοθά, που αυτό το Βράδυ φτάνει στο αποκορύφωμά του. Οργανώθηκε και πραγματοποιήθηκε η προδοσία και η σύλληψη του Χριστού. Έγινε η άρνηση του Πέτρου. Σύρθηκε και διασύρθηκε ο Χριστός στις αυλές του Άννα και του Καϊάφα. Αισχροί ψευδομάρτυρες και μαινόμενος όχλος δείχνουν την αχαριστία τους. Και ο Ιησούς, φέρων τον ακάνθινο στέφανο, τον κάλαμο και την χλαμύδα, οδηγείται στην αυλή του Πιλάτου. Του Ρωμαίου, δηλαδή, διοικητού, για να επικυρώσει την θανατική καταδίκη του Θεανθρώπου.

Τί παράξενη προσωπικότητα αυτός ο Πιλάτος; Από τη μια πείθεται και ομολογεί την αθωότητα του Χριστού, κι’ από την άλλη δειλός υπολογιστής και υστερόβουλος, όπως είναι, φοβάται να την επιβάλει. Από τη μια αγαπά και θαυμάζει το Χριστό κι από την άλλα τρέμει τον αυτοκράτορα και τον όχλο. Φοβάται μήπως χάσει τη θέση του. Έχει ο Πιλάτος το αίσθημα της δικαιοσύνης, αλλά τούτο θέλει να το θελήσει και ο όχλος, ο οποίος καθοδηγημένος, όπως ήταν, κραύγαζε «σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν». Ευφυής, όπως ήταν ο Πιλάτος, καταφεύγει σε ένα τέχνασμα: Υπήρχε συνήθεια επ’ ευκαιρία του Πάσχα να ελευθερώνουν ένα φυλακισμένο. Και ερωτά ο Πιλάτος τον όχλο: Ποιον θέλετε να απολύσω τον Ιησού ή τον Βαραββά; Και ο λαός απαντά; Βαραββά. Προτιμά ο όχλος τον ληστή να τους ληστεύει, παρά τον Ιησού να τους ευεργετεί.

 Βλάσφημη αντιπαράθεση. Αντιπαρατίθεται η ληστεία με την ευεργεσία, η κακία με την αρετή η αδικία με τη δικαιοσύνη και προτιμάται η ληστεία, η κακία και η αδικία! Ο Ιησούς παραδίδεται “εις το σταυρωθήναι”!

Αγαπητοί μου, είμαι βέβαιος ότι όλοι μας καταδικάζουμε τη στάση του Πιλάτου,  αλλά και του όχλου. Διότι η άνανδρη και δειλή και καιροσκοπική στάση του Πιλάτου δικαίωσε τον Βαραββά  και καταδίκασε τον Θεάνθρωπο.

Είμαι βέβαιος πως όλοι προσυπογράφουμε τα λόγια του π. Αυγουστίνου Καντιώτη· “Πιλάτε! Μετά φοβεράν εν τη ψυχή σου πάλη η δειλία εκυριάρχησεν. Υπέγραψες, παρά συνείδησιν την καταδίκην του αθώου, δια να σώσης τον θρόνον σου. Ταλαίπωρε! Απείρως προτιμότερο θα ήτο να χάσης όχι ένα θρόνον, αλλά όλους του θρόνους , όλων των αιώνων και να ζήσης αφανής εις τας κλιτύας των Απενίνων ορέων της πατρίδος σου, παρά να σφάξεις Δίκαιον και να πνίξεις τη φωνή της συνειδήσεώς σου”! (“Προς τον Γολγοθάν”, σελ. 200)

Ταλαίπωροι κυβερνήτες και δικαστές, όσοι είστε πνευματικοί απόγονοι  και συνεχιστές του έργου του Πιλάτου και υπολογίζετε περισσότερο το πολιτικό κόστος ή τη θέση του κρινόμενου ή το τηλέφωνο του Υπουργού  και το τρίξιμο της καρέκλας σας. Υπεράνω όλων είναι το δίκαιο. Ακούσατε την φωνή του Χριστού υπό την σκιάν του οποίου δικάζετε και κυβερνάτε. Γιατί και σήμερα βλέπουμε συχνά τους Βαραββάδες να ληστεύουν ιδέες και ιδανικά, χρήματα και υπολήψεις, τα ιερά και τα όσια και δημιουργούν αθέμιτες και ασύμβατες με τις οικονομικές τους δυνατότητες περιουσίες, όχι μόνο να ελευθερώνονται, αλλά ούτε καν να ενοχλούνται.

Και αυτοί, που διαμαρτύρονται και αγωνίζονται για την κοινωνική δικαιοσύνη και την προστασία των αδυνάτων και αθώων, να διώκονται, να χλευάζονται και να παραδίδονται “εις το σταυρωθήναι”..

Γιατί και σήμερα υπάρχουν Βαραββάδες στην τέχνη και το εμπόριο, που ληστεύουν την αγνότητα αλλά και τη ζωή των νέων μας, Και η εξουσία “νίπτει τας χείρας” της. Αίματα και δάκρυα ρέουν στους δρόμους. Γιατί οι διάφοροι Βαραββάδες, ως έμποροι σαρκός και ως προμηθευτές και χρήστες ναρκωτικών, κρύπτονται και συγκαλύπτονται και σπάνια ανακαλύπτονται και σπανιότατα τιμωρούνται. Γιατί και σήμερα εκεί, που θα περίμενε κανείς να κυριαρχεί και να βασιλεύει το θέλημα και το πνεύμα του Εσταυρωμένου, υπάρχουν Βαραββάδες, που καταληστεύουν το Ευαγγέλιο, την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη. Τυμβωρυχούν και αφήνουν αμνημόνευτα δεκαοκτάχρονα παλικαράκια, που έπεσαν στο βωμό της Πατρίδας και θάφτηκαν σημαιοαγκαλιασμένα. Κι αυτοί, που τολμούν να διαμαρτύρονται σταυρώνονται.

Αθάνατε Μακρυγιάννη, έγραψες πολύ σοφά ότι ανάμεσα στους Βαραββάδες της εξουσίας και τους ληστές υπάρχει κάποτε αγαστή συνεργασία και αλληλοκάλυψη. Και στο όνομα αυτής της συνεργασίας και ο Μακρυγιάννης κινδύνεψε, αλλά και πολλοί άλλοι Μακρυγιάννηδες κατέληξαν στη χάψη (= φυλακή) ή κι άλλοι στη ιζελατίνα (= καρμανιόλα).

Αγαπητοί, αν είστε δεδιωγμένοι, αδικημένοι, σταυρωμένοι θαρσείτε. Γιατί ο εσταυρωμένος δεν έμεινε στο σταυρό, ούτε καν στον τάφο. Αναστήθηκε, δοξάστηκε, θριάμβευσε. Αν είστε Πιλάτοι, μετανοήστε. Γιατί ο Πιλάτος δεν παρέμεινε στο θρόνο του, αλλ’ αδόξως περιέπεσε εις άφατον μελαγχολίαν και από αποκρήμνου βράχου ρίπτεται εις τα παφλάζοντα νερά κάποιας ελβετικής λίμνης. Αν είστε Βαραββάδες, μιμηθείτε τον εσταυρωμένο συνάδελφό σας, τώρα, που ζείτε και κραυγάσατε το “μνήσθητί μου Κύριε”. Γιατί, άμα αφήσετε να σας το γράψουν άλλοι στην επιτάφια πλάκα, δεν το ακούει ο Χριστός…

π. Γεώργιος Καλακανίδας

Θεολόγος, π. Εκπ/κός

ΕΦΗΜ. «ΑΓΩΝΑΣ» ΜΑΡΤΙΟΣ 2010