Είναι φορές που την επίγεια ζωή μου την παρομοιάζω με μια παρτίδα σκάκι. Παίζουν ο Θεός και ο Διάβολος και ο Θεός έχει τα λευκά, φυσικά. Ο λευκός βασιλιάς είμαι εγώ -από επιλογή- και τα υπόλοιπα λευκά πιόνια είναι αυτά που μου έχει χαρίσει ο Θεός προκειμένου να κερδίσω την παρτίδα, δηλαδή την αιώνια ζωή. Τα στρατιωτάκια είναι οι αισθήσεις μου, οι ικανότητές μου, τα ταλέντα μου, η κατάσταση της υγείας μου, κλπ.. Οι αξιωματικοί είναι η κινητή και ακίνητη περιουσία μου. Οι πύργοι είναι οι άνθρωποι που με στηρίζουν (γονείς, αδέλφια, σύζυγος, φίλοι, κλπ.). Τα άλογα είναι οι μετακινήσεις μου (ταξίδια για δουλειά ή διακοπές, προσκυνήματα, κλπ.). Και, τέλος, η βασίλισσα, που είναι το πολυτιμότερο κομμάτι, είναι η βιολογική ζωή μου.

Είναι γνωστό ότι όταν παίζουν δύο καλοί σκακιστές -και ο διάβολος είναι κι αυτός καλός σκακιστής (αν και εμπειρικός)- σχεδόν τίποτα δεν επιτυγχάνεται χωρίς τη θυσία ενός κομματιού.Στην αρχή της παρτίδας -της ζωής μου θέλω να πω- αυτές οι θυσίες με ξάφνιαζαν και με γέμιζαν με πολλά ερωτηματικά: γιατί να με βρει αυτή η αρρώστια; γιατί να χάσω κάποιον απ'τους φίλους μου; γιατί να μην πάει καλά κάποια σχέση μου; γιατί να μην πετύχω στη σχολή που είχα σαν πρώτη επιλογή; γιατί να μην είμαι πιο όμορφος; γιατί; γιατί; γιατί;...

Και πάντα τα έβαζα με το Θεό (βλέπεις, είχα διαλέξει να είμαι ο λευκός βασιλιάς). Σιγά σιγά όμως, η ίδια η ζωή -η παρτίδα- μου φανέρωνε ότι η οποιαδήποτε θυσία είχε πολύ μεγαλύτερο κέρδος απ’ αυτό που είχε θυσιαστεί: πετύχαινα μια καλύτερη διάταξη των κομματιών μου, ένας πύργος μου καταλάμβανε κάποια ευθεία ή κάποιος αξιωματικός μου μια μεγάλη διαγώνιο, ένα άλογό μου έπαιρνε κεντρική θέση που του έδινε τη δυνατότητα να ελέγχει και τα οκτώ τετράγωνα που μπορεί να ελέγχει, κλπ. Έτσι σταδιακά οικοδομείτο μέσα μου όλο και πιο πολύ η εμπιστοσύνη και η εκτίμηση που είχα στο σκακιστή μου, δηλαδή το Θεό. Παρόλο που δεν μπορούσα να καταλάβω σ’ όλο το βάθος τους τις κινήσεις που έκανε -πώς άλλωστε θα μπορούσε ο πεπερασμένος μου νους να χωρέσει τον άπειρο νου του Θεού!-, ήξερα ότι, εκτός από τις καθαρά "θετικές" κινήσεις που έκανε -"πυρρώνειο", "σούβλες", "καρφώματα", κλπ.- και οι "αρνητικές", όπου κάποιο κομμάτι φαινόταν ότι χάνεται "άδικα", είχαν κάποια πολύ καλή προοπτική τελικά.

Ενώ όμως όλα τ' άλλα κομμάτια μπορεί να θυσιαστούν για στρατηγικά ή υλικά οφέλη, είναι και πάλι γνωστό ότι, ένας πολύ καλός σκακιστής θα θυσιάσει τη βασίλισσα μόνο για να κερδίσει το παιχνίδι! Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που ο αντίπαλος δύσκολα δέχεται αυτή τη θυσία, ειδικά όταν γνωρίζει ότι παίζει με κάποιον πολύ καλό παίκτη από τον οποίο έχει χάσει αμέτρητες φορές.

Πρόσφατα θυσιάστηκε ένας "πύργος" μου -η μητέρα μου- και ίσως να θυσιαστεί κι άλλος σύντομα. Δεν μπορώ ακόμη να γνωρίζω πλήρως τι κέρδισα απ' αυτή τη θυσία, αν και σε κάποιο βαθμό νιώθω ήδη τα ευεργετικά -"στρατηγικά"- αποτελέσματά της, κυρίως όσον αφορά τη στάση μου απέναντι στη ζωή και το θάνατο. Ξέρω, όμως, ότι όταν είναι να χάσω τη "βασίλισσά" μου -την επίγεια ζωή μου δηλαδή- θα είναι μόνο και μόνο για να κάνω ματ, να κερδίσω δηλαδή την αιώνια ζωή! Είναι αυτό που λέει ο ευσεβής λαός μας: Ο Θεός παίρνει τον καθένα μας στην καλύτερη στιγμή του.

Και είναι τόσα πολλά που παίζουν ρόλο στο πότε είναι αυτή η στιγμή που, στην κυριολεξία, μόνο ο Θεός μπορεί να το γνωρίζει! Ας μη γινόμαστε λοιπόν "θεϊκότεροι" του Θεού και ρωτάμε γιατί τώρα, που είναι μωρό, ή έφηβος, ή νέος ή και μεσήλικας ακόμη (για τους ηλικιωμένους συνήθως δε ρωτάμε, αλλά λέμε ότι επιτέλους ησύχασαν -και αυτοί και όσοι τους φρόντιζαν!). Η μόνη σίγουρη απάντηση είναι: γιατί τώρα είναι η πιο κατάλληλη στιγμή.

Κι εδώ χρειάζεται λίγη προσοχή: κάθε στιγμή -ακόμη και αυτή την τελευταία- μπορώ ν'αλλάξω στρατόπεδο και από βασιλιάς των λευκών μπορώ να γίνω βασιλιάς των μαύρων, καθώς και το αντίστροφο. Γι αυτό και την τελευταία στιγμή μπορεί οι πρώτοι να γίνουν έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι. Μην ξεχνάμε ότι ο πρώτος που έκανε "ποδαρικό" στον παράδεισο ήταν ένας ληστής, που τελευταία στιγμή εμπιστεύτηκε έναν "παίκτη" -το Χριστό- στην φαινομενικά πιο αδύνατη φάση του: το σταυρό! Η απόφαση γι’ αυτή την αλλαγή λέγεται μετάνοια και αρκεί μια απλή προφορική δήλωση προς το σκακιστή που έχει τα λευκά, για να πραγματοποιηθεί η αλλαγή. Η δήλωση αυτή λέγεται εξομολόγηση.

Κι ενώ τα πράγματα είναι τόσο απλά, η επιρροή του μαύρου σκακιστή -του διαβόλου- τα κάνει δύσκολα: "Τόσα χρόνια μαύρος, με τι μούτρα θα ζητήσεις να γίνεις άσπρος;" λέει σ'αυτόν που τον υπηρετούσε χρόνια. "Ο λευκός σκακιστής είναι παλαβός! Δεν βλέπεις πόσα κομμάτια σου έχει θυσιάσει τόσα χρόνια και τώρα θυσιάζει ακόμη και τη βασίλισσά σου! Τι άλλο περιμένεις για να τον παρατήσεις;" λέει σ'αυτόν που παραμένει λευκός βασιλιάς.

Ο Θεός να μας αξιώσει ώστε στην τελευταία κίνηση πριν το ματ και τη λήξη του παιχνιδιού να κάνουμε τη πιο σωστή επιλογή, την επιλογή του έξυπνου ληστή, που όπως μπορούσε να καταλάβει ότι ένας θησαυρός μπορεί να κρυβόταν μέσα σε κουρέλια -για να μην κινήσει υποψίες-, έτσι μπόρεσε να διακρίνει και ότι κάτω απ’ την άκρα ταπείνωση του Χριστού μας κρυβόταν ο ανεκτίμητος θησαυρός της αιώνιας μακαριότητας (κλασικό παράδειγμα γι’ αυτό που και άλλη φορά έχω γράψει ότι τα πάθη είναι διεστραμμένες αρετές της ψυχής -στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για την αρετή της διάκρισης).

Αυτή τη διάκριση εύχομαι σε όλους!