Στη ζωή του καθενός μας μπορεί να συμβούν κάποτε συναντήσεις με ανθρώπους που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, η εικόνα τους μένει στη μνήμη μας ως φωτεινός σηματοδότης που μας θυμίζει ποιά πρέπει να είναι και η δική μας πορεία.
Μια τέτοια περίπτωση υπήρξε η Λεμονιά. Αυτό είναι το πραγματικό της όνομα. Από τις πρώτες που συμμετείχαν στην Εθελοντική Διακονία Ασθενών της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, στο νοσοκομείο Παίδων. Λόγω της εμπειρίας της, υποδεχόταν νέα μέλη της ομάδας και αποτελούσε κατά κάποιο τρόπο την εκπαιδεύτριά τους στα πρακτικά θέματα, για τις τρεις πρώτες φορές που θ' αναλάμβαναν να διακονήσουν άρρωστα ασυνόδευτα παιδάκια, ώστε να “πάρουν τον αέρα”.
Η όποια ανησυχία και αβεβαιότητα για τα καινούργια καθήκοντα εξαφανίζονταν μόλις τη γνώριζε κανείς. Διαπίστωνε την καλοσύνη που διέθετε, την αγάπη της προς τα παιδιά που υπέφεραν από διάφορες ασθένειες ή αναπηρίες και την πλήρη κατανόησης συμπεριφορά της προς τη νέα συνάδελφο που θα συνεργαζόταν μαζί της. 'Ενα εγκάρδιο χαμόγελο που φώτιζε το γλυκό πρόσωπό της, συνόδευε την κάθε της κίνηση και ομιλία. 'Ηταν αληθινή απόλαυση να παρακολουθείς τη στοργή που έδειχνε στα μικρά αγγελούδια που είτε ήταν ορφανά ή οι γονείς τους είχαν κριθεί ακατάλληλοι να τα φροντίζουν προσωρινά ή οριστικά, λόγω ειδικών προβλημάτων τους (χρήστες ναρκωτικών, φυλακισμένοι, ψυχοπαθείς κ.α.). Επίσης με ανεξάντλητη υπομονή ενημέρωνε για τις ιδιαιτερότητες που παρουσίαζε το κάθε παιδί και έδινε τις απαραίτητες οδηγίες για την περιποίησή του.
Αυτά ήταν τα πρώτα δείγματα της προσωπικότητας της Λεμονιάς. Και προϊδέαζαν για τον πλούτο της ψυχής της. 'Οταν το άρρωστο παιδάκι, καθαρό και χορτάτο, κοιμόταν στο κρεββατάκι του και υπήρχε λίγος χρόνος για συζήτηση, αναφερόταν και στην προσωπική της ζωή. Δεν είχε μόνο χαρές. Από τα τρία της παιδιά, η εικοσάχρονη κόρη της είχε “φύγει” για την αιώνια ζωή χτυπημένη από καρκίνο. Στην ερώτηση πώς αντιμετώπισε το γεγονός και πόσο δύσκολο υπήρξε το διάστημα που προηγήθηκε, η απάντηση ήταν ότι σ' αυτό το διάστημα έπρεπε να προετοιμάσει τη νέα κοπέλα γιά τη συνάντησή της με το Χριστό, να καλύψει τόσο τις ανάγκες της για ενθάρρυνση στα διάφορα στάδια της νόσου, καθώς και να στηρίξει με κάθε τρόπο την πίστη της ότι οδεύει προς την πραγματική ζωή.
Παράλληλα με τη διαχείριση του δικού της πόνου για τον επικείμενο αποχωρισμό, το κύριο μέλημά της ήταν να βοηθήσει το παιδί της να μη λυγίσει μπροστά στα διάφορα προβλήματα της διαρκώς επιδεινούμενης υγείας της και να της εμπνεύσει την αισιόδοξη πεποίθηση ότι αφήνει τα μάταια και πρόσκαιρα για ν' απολαύσει τα ασυγκρίτως καλύτερα και μόνιμα.
Και απ' ότι φαίνεται, ο διπλός της αγώνας δεν έγινε εις μάτην. Η κοπέλα πέρασε γαλήνια τις πύλες της αιωνιότητας, αφήνοντας μ' εμπιστοσύνη τον εαυτό της στα χέρια του δημιουργού της. Χαμογελώντας γλυκά η Λεμονιά, κατέληξε λέγοντας: “'Ηταν σαν να λέμε ότι κάναμε μαζί όλες τις προετοιμασίες για να παντρευτεί. Αντί να προσπαθούμε να καλύψουμε τις ανάγκες που θα αφορούσαν τον επίγειο γάμο της, φροντίσαμε με κάθε λεπτομέρεια το γάμο της με το Χριστό. 'Ηθελα να την παραδώσω στον ουράνιο νυμφίο όσο το δυνατό πιό έτοιμη. Και ελπίζω να τα καταφέραμε”.
Αυτά τα λόγια που βγήκαν μέσα από την ψυχή της, επιβεβαίωσαν και ολοκλήρωσαν την αρχική εντύπωση που προκαλούσε η παρουσία της. Παράδειγμα πραγματικής χριστιανικής αντίληψης και συμπεριφοράς μιας κατά τ' άλλα απλής αλλά αξιαγάπητης γυναίκας που είχε τη δύναμη να ξεπεράσει τη δοκιμασία της και να συνεχίσει να προσφέρει τη βοήθειά της σε κάθε κατεύθυνση.
Τέτοιοι άνθρωποι αποδεικνύουν ότι σε οποιαδήποτε εποχή και ανεξάρτητα από τις συνθήκες, μπορεί κανείς να βιώνει έμπρακτα τη γνήσια πίστη προς τον Θεό και την αγάπη προς τους συνανθρώπους του.
Κ. Ρ.