«Παλιά πήγαινα κάθε Παρασκευή στην εκκλησία για τούς Χαιρετισμούς. Δεν το έκανα από θρησκευτικό καθήκον. Αλλά για λόγους αισθητικής, πρωτίστως. Μου άρεσαν οι Χαιρετισμοί. Τα υπέροχα ποιήματα, οι εξαίσιες μελωδίες, οι ωραίες φωνές των ψαλτάδων. Μου άρεσε και ό κόσμος. Που άναβε με ευλάβεια το κερί του, προσευχόταν ταπεινά και παρακολουθούσε την ακολουθία με κατάνυξη...

Προχθές όμως, πάλι ξαφνικά (...) αποφάσισα να ξαναπάω στην εκκλησία. Διάλεξα την Αγία Αικατερίνη, στην ΙΙλάκα...

Με το πού μπήκα έμεινα έκπληκτος: δεν έπεφτε καρφίτσα! Κι όλο ερχόντουσαν κι άλλοι άνθρωποι, όσο περνούσε η ώρα! Μεσόκοποι, γέροντες, αλλά και νέοι και αλλοδαποί! Δεκάδες αλλοδαποί! Θέλω να μιλήσω για τους νέους? ήταν πολλοί. Χωρίς κοστούμια. Με μακριά μαλλιά, με σκουλαρίκια, με στρατιωτικά αμπέχονα,μέ δερμάτινα μπουφάν, με μπότες. Πολλές ήταν και οι νέες. Κι αυτές ντυμένες, όπως τα περισσότερα κορίτσια του καιρού μας...

Κατά τις 9, βγήκα στο προαύλιο για να πάρω λίγο αέρα. Έκανε ψόφο! Παρ’ όλα αυτά, άκουγαν την ακολουθία, κουκουλωμένοι στα πανωφόρια τους, τουλάχιστον 50 άνθρωποι! Κανείς δεν κάπνιζε. Κανείς δεν έπιανε κουβέντα με το διπλανό του. Όλοι ήταν απορροφημένοι από τις ουράνιες μελωδίες, πού ‘ρχονταν από μέσα!

Κάποια στιγμή, οι ψυχές όλων μας, γέμισαν άπό το “Τή ύπερμάχω”. Ένας άνδρας με μούσι, γύρω στά 28-30 ήρθε πρoς τo μέρος μου. Μιλούσε τσάτρα - πάτρα τά ελληνικά. Με ρώτησε: “Ποιο είναι αυτό το τραγούδι;” Του είπα. Σήκωσε τα χέρια του ψηλά, όπως κάνουν οί φίλαθλοι, όταν η ομάδα τους βάζει γκόλ. “Καταπληκτικό!” ψιθύρισε. Καί τα μάτια του έλαμπαν από ευδαιμονία».

  Λευτέρη Παπαδόπουλου,

  στην εφημερίδα «Νέα», 22.3.1999

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΚΙΝΗΣΙΣ»  Πάτρα Φεβρουάριος 2010