«Εἶπεν δέ Μαριάμ·

ἰδού ἡ δούλη Κυρίου»

(Λουκ. 1,38)

Αντικρίζουμε σήμερα τον ανάστατο κόσμο, μέσα στην σύγχυσή του, να παλεύει να ανακαλύψει ένα αληθινό πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που θα αναπαύσει την ψυχή μας και θα δώσει ελπίδα στις απογοητευμένες και τρομαγμένες καρδιές μας.

Εμείς σαν χριστιανοί, πρέπει να αναλάβουμε, καταθέτοντας αδιάκοπα την μαρτυρία της πίστεώς μας, να αποκαλύψουμε το μοναδικό πρόσωπο που αξίζει και είναι το πρόσωπο της Θεοτόκου. Αυτή η οποία «γεννᾶ» και όλα τα υπόλοιπα γνήσια πρόσωπα στην κοινωνία μας.

Ειδικά προσεγγίζοντας την ημέρα του ευαγγελισμού της, ας μεταφέρουμε και έναν ακόμη ευαγγελισμό από πλευράς μας στην αιμορροούσα και βαριά λαβωμένη κοινωνία, που παλεύει ανάμεσα στην Σκύλα και στην Χάρυβδη των κατά τόπους ανόμων αρχόντων των λαών του αιώνος τούτου. Την κοινωνία που θαλασσοδέρνεται δεινά μέσα στην απελπισία της, στο τρίγωνο του Διαβόλου του ωκεανού της πνευματικής θαλασσοταραχής. Καιρός λοιπόν να μεταφέρουμε τον ευαγγελισμό της μετανοίας, ενός στοιχείου που καταργεί τον φόβο και φιμώνει τα δαιμονικά στοιχεία. «πεφίμωσο, καί ἐγένετο γαλήνη μεγάλη» (Μαρκ. 4,39).

Έτσι λοιπόν μαζί με την φυσική άνοιξη που σιγά–σιγά απλώνεται μπροστά μας, ας απολαύσουμε και το γλυκύ έαρ της Θεοτόκου. Έαρ όμως που δεν σημαίνει μόνο άνοιξη αλλά και αίμα. Στην ψυχική μας διάθεση επαφίεται, να διατηρήσουμε την γλυκιά αίσθηση του έαρος, καθιστάμενοι οι ίδιοι εαροτρεφείς και εαρίδρεπτοι, αλλά και τον σεβασμό στο δεύτερο. Στο αίμα του Χριστού μας. Ένα αίμα ζωηφόρο για όλη την κοινωνία. Μη όμως λόγω της «κλιματικής» αλλαγής των καιρών μας, λόγω της σχιζοφρενούς αθεΐας, ασελγήσουμε περιφρονούντες το πρώτο, το γλυκύ έαρ, και λαφυραγωγήσουμε επιλεκτικά το δεύτερο, το αίμα, σαν αιμοδιψή αποφώλια τέρατα, προς κτηνώδη τέρψη. Πολύ περαιτέρω μην επαναλάβουμε εκ νέου το εγκληματικό λάθος να απαιτήσουμε «τό αἷμα αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐπί τά τέκνα ἡμῶν».

Έτσι ας σταθούμε επί του παρόντος στην γλυκιά αιθρία, μυστική άνοιξη του ευαγγελισμού της Θεοτόκου και ας αφήσουμε ελεύθερο το πνεύμα μας να ανθίσει τρυφερά και όση χαρά, όση ελπίδα, όση λαχτάρα αφιέρωσης κρύβεται μέσα μας ας την στρέψουμε ψηλά στον πανάγιο και πολύφωτο ουρανό της Εκκλησίας μας. Όσο και αν κάποια χαμαιτυπικά ανθρώπινα αποβράσματα, καταφέρονται και βλασφημούν αναιδώς την Θεοτόκο, κομπάζοντα σχιζοφρενώς και αλλοφρόνως, αυτή σαν ανεξίκακη μάνα στέκει ψηλά στην συνείδηση των πλείστων της γης, αλώβητη και θεία σκέπη. Έτσι λοιπόν εν όψει του ευαγγελισμού, η καθαρόαιμη χριστιανοσύνη σκιρτά, όπως σκιρτά και η τρισευλογημένη από την χάρη της πατρίδα μας, ως λυτρωθείσα των δεινών ανά τους αιώνες.

Ας ακούσουμε και πάλι, γιατί ξεσυνηθίσαμε εσχάτως, εύψυχοι, το αντιδόνησμα των καμπανοκρουσμάτων της 25ης Μαρτίου 2022. Πρόκειται για έναν συναγερμό ιερής συγκίνησης, χαράς, αλλά προπάντων εγρηγόρσεως έναντι των τωρινών παντοίων κινδύνων. Ας αφήσουμε όμως τον Φώτη Κόντογλου για λίγο να αγιογραφήσει σεμνά την μία και μοναδική μορφή της Θεοτόκου με την σπάνια γραφίδα του.

«Η Παναγία είναι η μητέρα της Ορθοδοξίας. Από το πνευματικό μύρο της ευωδιάζει, όχι μονάχα η Εκκλησία μας, αλλά και ολόκληρη η ζωή μας. Για μας τους Έλληνες είναι το γλυκύ καταφύγιον. Ο καθένας μας κοντά της γίνεται σαν παιδί, σε αυτή τη μητέρα βρίσκουμε παρηγοριά, αγάπη και προστασία, μικροί και μεγάλοι, νέοι και γέροντες, άνδρες και γυναίκες. Νιώθοντάς την για μητέρα μας, γινόμαστε αληθινά αδέλφια με τον Χριστό που είναι Υιός της κατά σάρκα και τέκνα του πατρός του. Πόσα ακατάληπτα μυστήρια έγιναν και γίνονται με την Παναγία που είναι στόλισμα του Γένους μας! Στην Ελλάδα η Παναγία προσκυνείται με τον πρεπούμενο τρόπο· ήγουν με δάκρυα, με πόνο, με ταπεινή αγάπη, με «χαροποιόν πένθος». Γιατί η Ελλάδα είναι τόπος πονεμένος, χαροκαμένος, βασανισμένος, και το έθνος μας βρίσκει στις σκληρές περιστάσεις παρηγοριά και στήριγμα στη λυπημένη μητέρα του Χριστού».

Μετά από όλα αυτά, τα χείλη μας τα αμαρτωλά ας απομείνουν άλαλα μπρος στο μεγαλείο της. «Άλαλα τα χείλη των ασεβών…». Αυτή όμως σαν μάνα όλου του κόσμου, αφού διά μέσου αυτής γεννήθηκε ο Χριστός, η σωτηρία μας, πάντοτε απλώνει χωρίς διακρίσεις πάνω σε όλους το χέρι της και μας δίδει τη χάρη να αντικρύσουμε μέσα στο πανάγιο πρόσωπό της ολόκληρο το μυστήριο της λύτρωσης. Να αλιεύσουμε έννοιες και αξίες άγνωστες στην εποχή μας.

Την αγιότητα, την ταπεινοφροσύνη, την υπακοή, την υπομονή, την αγάπη, την συμπαράσταση. Όσο και αν η εποχή μας έχει καταστεί σκληρή και εγωιστικά αδιάφορη, πρέπει κάποια στιγμή, έστω και εξ’ ανάγκης, εν μέσω κινδύνων, συμφορών και ποταμών αιμάτων, να αισθανθεί πως αυτές οι αρετές, οι περιφρονημένες μέσα στην καλπάζουσα ζωή, στην κοιλάδα του υλιστικού φρονήματος, εξακολουθούν να έχουν κεφαλαιώδη και απαραχάρακτη αξία για την αληθινά πνευματική ζωή. Πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί η κοινωνία μας, ότι η ίδια η Θεοτόκος αποτελεί έναν ξεχωριστό ευαγγελισμό προβάλλοντας στο στερέωμα ως Παρθένος, αλλά και ως πανάμωμη μητέρα του Χριστού, ως πλατυτέρα των ουρανών, ως υπόδειγμα και πιστοποίηση του χριστιανικού βίου.

Φτάνουν πλέον οι παντοειδείς ύβρεις, που εξαπολύονται χρόνια τώρα, αλλά προπάντων στις μέρες μας κατά του σεμνού προσώπου της. Αυτοί που φτύνουν αναιδώς στο πρόσωπό της, εξωτερικεύουν τον ψυχικό τους βόθρο του οποίου το ξέβρασμα τελικά, ξεχειλίζει πάνω στα δυσώδη μούτρα τους. Ας προσφέρουμε εμείς, ως αντίποινα σε αυτά τα ταλαίπωρα όντα, με πόθο και αγαθή προαίρεση, ό,τι μπορεί ο καθένας μας όσο φτωχό και αν είναι. Ένας απλός λόγος, ένα μικρό εγκώμιο απέναντί της αρκεί για να μας σώσει και πάλι με την προϋπόθεση όμως της μετανοίας μας.

Αυτή η τιμή προς την Παναγία μας κάνει την πατρίδα μας να ευωδιάζει πνευματικά, ειδικά αυτές τις μέρες του ξεχωριστού διπλού εορτασμού και την προβάλλει ως υπόδειγμα σταθερό, βίου ευσεβούς. Ειδικά στις απνευμάτιστες μέρες μας, το στεφάνι των αρετών που κοσμούσε τον επίγειο βίο της, λάμπει πάνω από την σκοτεινή και υπόδουλη στην αμαρτία κοινωνία μας.

Σήμερα που η αγνότητα θεωρείται ντροπή και αντικείμενο χλεύης, έρχεται η αγνότητα της Παναγίας και κρίνει τον μολυσματικό κόσμο μας. Η σεμνότητά της ελέγχει την παντοειδή οίηση και τον κομπασμό ανθρωπομόρφων κτηνών, που στεγάζονται κάτω από το ασφαλές σκέπαστρο των ποικίλων κυβερνητικών σχημάτων της αισχύνης. Αυτών που συνθέτουν μία ιερόσυλη, άκρως προδοτική και καθόλα άνανδρη ηγεσία.

Ειδικά η υπακοή της στο θείο θέλημα «γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου», αποκαλύπτει ότι η ζωή η αληθινή του ανθρώπου συντίθεται, αναπτύσσεται και βραβεύεται μονάχα, όταν βρίσκεται σε αρμονική συνύπαρξη με τον Θεό. Ποτέ όταν κηρύσσει την ανυπακοή και την ανταρσία στο θέλημα Εκείνου, που αναπαύθηκε στην μοναδική γαστέρα της.

Ας παρακαλέσουμε, όσοι πιστοί και όσοι γνήσιοι Έλληνες πατριώτες, καθαρόαιμοι απόγονοι των ευκλεών προγόνων μας, την Αγία Σκέπη, να σκεπάζει την πτωχή πατρίδα μας, προστατεύοντάς την ειδικά από τους ασεβείς που είναι πολιτογραφημένοι Έλληνες πολίτες, ευτυχώς όμως ΟΧΙ Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Υπάρχουν και σήμερα ψυχές που αγαπούν το πρόσωπό της όχι από συμφέρον, αλλά επειδή αποτελεί το υπόδειγμα της βασανισμένης μάνας και η αγάπη της η άπειρη είναι πονεμένη.

Τις εκκλησίες και τα ερημοκλήσια, που σήκωσαν οι ευλαβείς πρόγονοί μας στα βουνά, στους κάμπους, στις ακρογιαλιές, στις πολιτείες, τα έκτισαν για να εγκλείσουν μέσα τον θησαυρό τον ατίμητο του αγίου εικονίσματός της. Αυτό που γκρεμίζουν και τσαλαπατούν μανιωδώς οι σύγχρονοι γραικύλοι της κουλτούρας και της κραιπάλης, γιατί απλούστατα ελέγχονται. Γιατί είναι δαιμονισμένοι. Γιατί η εικόνα της δεν είναι μία απλή ζωγραφιά, αλλά είναι εικόνισμα ένθεον και απόλυτα θαυματουργόν. Οπότε φρίττουν τα δαιμόνια. Γιατί η χάρη της είναι τόσο μεγάλη που γεμίζει χαρά τις φτωχές ψυχές και τις μεταμορφώνει σε μοναδικά ασκηταριά. Πρόκειται γι’ αυτές τις μονές που υπάρχουν πολλές στον οίκο του πατρός μας. Μας το βεβαίωσε ο ίδιος ο Χριστός. «Ἐν τῶ οἴκω τοῦ πατρός μου πολλαί μοναί εἰσίν». Έτσι γίνονται οι πτωχοί, πλούσιοι. Οι δυστυχισμένοι, χαρούμενοι. Ακόμη και τα άπιστα σκυλιά ημερεύουν κάποιες φορές, μαλακώνουν και γίνονται μάρτυρες. Το πιστοποιούν αυτό οι αιμορροούσες σελίδες του αγιολογίου.

Αν θέλουμε λοιπόν να τιμήσουμε δεόντως αυτήν την πρότερη αρχόντισσα, πρέπει να εκπληρώσουμε κάποια χρέη απέναντί της. Χρέος βίου εντίμου και εναρέτου, χρέος πολιτείας σεμνής και βαθειά χριστιανοπρεπούς, προπάντων χρέος υπακοής στο θέλημα του Θεού που πρέπει να γίνει και θέλημα δικό μας. «Γένοιτο ἡμῖν κατά τό ρῆμα τῆς Θεοτόκου. Ἰδού οἱ δοῦλοι σου πανάμωμε μῆτερ». Μόνο έτσι αυτή η γλυκειά μάνα μας, θα μας περιλούσει με ποταμούς γαλήνης, θα μαλάξει τις σκληρόπετσες καρδιές μας, οδηγώντας τες στην μετάνοια και θα φωτίσει τα σκοτεινά πρόσωπά μας.

Σε αυτούς τους εξαιρετικά δύσκολους καιρούς κρεμόμαστε κυριολεκτικά στα χέρια της. Αυτά τα χέρια που κρατούσαν τον Χριστό ως βρέφος.

Ο Ευαγγελισμός, ο φετινός ειδικά, αποτελεί «τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό κεφάλαιον». Αποτελεί την αρχή της σωτηρίας μας ως άτομα και ως έθνος. Πρέπει να τον αξιοποιήσουμε ευλαβικά προς όφελος δικό μας. Εξ’ αιτίας της Παναγίας μας έλαβε σάρκα ο Υιός του Θεού. Αν δεν υπήρχε αυτή δεν θα γινόταν τίποτα. Γι’ αυτό ίσως και άργησε το σχέδιο του Θεού. Έπρεπε να βρεθεί το ιερόν σκεύος, η παρθένος, που θα ενέκλειε τον Χριστό μέσα της με κίνδυνο λιθοβολισμού της ένεκα απουσίας ανδρός. Ένεκα νενομισμένης πορνείας.

Αυτή, λοιπόν, η αγνή κοπέλα πειθάρχησε στο μη φοβού του αγγέλου και παρεδόθη στο θέλημα του Θεού με εκείνο το άδολο «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου». Είναι η νέα Εύα, η πνευματική, η παρθένος, που ήλθε να ανασύρει την λύπη που έσπειρε η προμήτωρ Εύα λόγω ανυπακοής και ανταρσίας προς τον Θεό.

Επίσης αυτό που δεν πέτυχε ο Αδάμ με επανάσταση δηλαδή να γίνει Θεός, το πετυχαίνει τώρα ο ίδιος ο Χριστός. «Ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα Θεόν Ἀδάμ ἀπεργάσηται». Αυτό είναι περιληπτικά το μυστήριο και ο σκοπός της θείας σαρκώσεως.

Η Παναγία στις μέρες μας με την σειρά της βροντοφωνάζει· «Μη φοβού Ελλάς! Όμως υπόταξε το φρόνημά σου κάτω από το θέλημα του Θεού, για να μην υποταχθείς οριστικά στον σατανά».

Αρίσταρχος