Τα χτυπήματα που επέφερε ο Διάβολος κατά του Ιώβ ήταν ταχύτατα και αλλεπάλληλα. Δεν πρόλαβε να πάρει ανάσα ούτε και να συνέλθει. Το ένα ακολουθούσε το άλλο κι όλα αυτά σε μία μέρα. Ποτέ δεν συνέβη τέτοια μεγάλη τραγωδία μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Άλλα από τα χτυπήματα φάνηκε ότι ήταν έργα κακών ανθρώπων και ο Θεός δεν τον προστάτευσε, άλλα δε ότι τα επέφερε ο ίδιος ο Θεός.
Την πρώτη ημέρα της εβδομάδας άρχισε το σιχαμερό και καταστροφικό του έργο ο Διάβολος, ενώ άρχιζε ο κύκλος της εβδομαδιαίας διασκέδασης των παιδιών του στο σπίτι του πρεσβυτέρου αδελφού. Ενώ τα βόδια όργωναν, τα θηλυκά γαϊδούρια βοσκούσαν και οι υπηρέτες τα επέβλεπαν και τα καθοδηγούσαν, ήλθαν ληστές και τα έκλεψαν σκοτώνοντας τους υπηρέτες εκτός από έναν. Η διάσωση του ενός οφείλεται στην πρόνοια του Σατανά, για να δηλητηριάσει ηθικά και ψυχικά τον Ιώβ. Εδώ η Γραφή παρουσιάζει τον κόσμο της εργασίας και του καθήκοντος, που δρα και κινείται χωρίς να ενοχλεί κανένα, και τον υπόκοσμο, ο οποίος ζει παρασιτικά και παράνομα, καταπληγώνοντας την κοινωνία. Δεν είναι μόνο οι κόποι των εργαζομένων που πάνε χαμένοι, αλλά και η καταστροφή του κοινωφελούς και δημιουργικού έργου, που αυτοί παράγουν. Θλίβεται κανείς και πονά χωρίς να βρίσκει εξήγηση και λύτρωση από τα τραγικά αυτά συμβάντα. Μόνο η εις Χριστόν πίστη και η βεβαιότητα της αναστάσεως και της αιώνιας και αληθινής ζωής δίδουν ανακούφιση και παρηγοριά από τα απογοητευτικά και επώδυνα αυτά γεγονότα.
Το δεύτερο χτύπημα του Σατανά ήταν το κάψιμο των προβάτων και των ποιμένων, πλην ενός, από φωτιά που έπεσε από τον ουρανό. Άνθρωποι του αλλά και δυσμενή και καταστροφικά φαινόμενα που υποκινεί ο ίδιος, στο βαθμό που το επιτρέπει ο Θεός, πλήττουν σε συνεχή ρυθμό και αυξανόμενη ένταση τον άγιο, ήσυχο και ειρηνικό Ιώβ. Το κακό εδώ έρχεται από τον ουρανό, για να νομιστεί ότι ο Θεός επιφέρει την καταστροφή. «Εσύ λατρεύεις τον Θεό κι αυτός σου πετά κεραυνούς και σε κατακαίει. Όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για σένα, αλλά είναι σαδιστής απέναντί σου» ψιθυρίζει στον Ιώβ δια του γεγονότος ο Διάβολος. «Με φωτιά έκαψε τα Σόδομα και την Γομμόρα με φωτιά καίει και τους ευσεβείς. Πολύ δίκαιος και αμερόληπτος είναι! Να τον χαίρεσαι».
Το τρίτο χτύπημα του Σατανά ήταν η αιχμαλωσία των καμηλών του και η δολοφονία των καμηλιέρηδων πλην ενός. Οι ιππείς, που το επεχείρησαν αυτό, ήταν εμπειροπόλεμοι και γνώστες στρατηγικών σχεδίων επιθέσεως, αφού χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες, για να επιφέρουν ακαριαίο πλήγμα και να μη δώσουν καιρό στους καμηλιέρηδες να διαφύγουν καλπάζοντας με τις καμήλες. Ασφαλώς θα σκέφθηκε ο Ιώβ· «Δεν μπορούσε ο Θεός να κάψει τους ληστές, αντί να κάψει τα πρόβατά μου;». Παρόμοιες σκέψεις βασανίζουν όλους τους ανά τους αιώνες πιστούς. Αλλά «τις έγνω νουν Κυρίου; (Ρωμ. 11,34), «τα κρίματα του Θεού άβυσσος πολλή» (Ψαλμ. 35,7). Τα σχέδια και οι σοφές κρίσεις του Θεού, με τις οποίες κυβερνάται η ζωή των ανθρώπων και των λαών, είναι ανεξερεύνητα, όπως και η βαθειά άβυσσος των ωκεανών. Μόνο αυτοί που έχουν «νουν Χριστού» μπορούν να τα δέχονται και να δοξάζουν τον Θεό.
Το τέταρτο και πιο φοβερό χτύπημα του Διαβόλου, το οποίο επέφερε την ίδια ημέρα, αμέσως μετά τ' άλλα, χτύπησε τα σπλάχνα του Ιώβ· τα παιδιά του, που τόσο αγαπούσε, τόσο χαιρόταν, αλλά και τόσο γι' αυτά προσευχόταν. Μπορεί τ' άλλα τα χτυπήματα να τα δέχθηκε κάπως, αλλά αυτό, εναντίον αυτών που συνεχείς θυσίες και ραντισμούς και προσευχές προσέφερε, ήταν εντελώς απροσδόκητο και εντελώς αναιτιολόγητο.
Αυτό το χτύπημα ήταν το πιο σκληρό και διότι ήλθε μέσα σε καιρό ευτυχίας και οικογενειακής θαλπωρής. Όταν δυστυχούμε και δεινώς βασανιζόμαστε, τότε και ο ο ερχομός του ολέθρου και και της αναλύσεώς μας στα όσα έχουμε δημιουργηθεί, δεν είναι φρικτός και αποτρόπαιος αλλά λυτρωτικός και ευεργετικός. Όταν όμως η ζωή μας χαμογελά και όλα γύρω γύρω μας είναι ρόδινα και ωραία, τότε το πλήγμα του θανάτου και της διαλύσεως της εγκοσμίου ευτυχίας είναι βαρύ και ανυπόφορο για τους εναπομείναντες.
Αλλά και το είδος της καταστροφής, άνεμος μεγάλος και σφοδρός που τύλιξε το σπίτι, το σώριασε και καταπλάκωσε τα παιδιά, παραπέμπει κι αυτό στο Θεό, όπως και η φωτιά που έκαψε τα πρόβατα και τους τσοπάνηδες. Ο δε άνεμος δεν χτύπησε άλλα σπίτια, όπως και οι ληστές δεν λαφυραγώγησαν άλλα ποίμνια. Οι συμφορές ήταν μόνο για τον Ιώβ και τους δικούς του. Επελέγη αυτός να χτυπηθεί, διότι αλίμονο αυτός ήταν ο εκλεκτός του Θεού και ο εκλεκτότερος των ανθρώπων. Και όπως οι ελεύθεροι σκοπευτές στον πόλεμο ή σε κρίσιμες και επικίνδυνες καταστάσεις, επιλέγουν τους πιο πολύτιμους και βασικούς στόχους, έτσι και ο Διάβολος τους πιο πολύτιμους των ανθρώπων χτυπά ιδιαίτερα και σκληρά. Το ίδιο κάνουν στη φύση και οι κεραυνοί· χτυπούν τα ψηλά δένδρα. Γι' αυτό ο πατέρας του αγίου Νεκταρίου, χωρικός από τη Σηλυμβρία και απλοϊκός δουλευτής, συνήθιζε με την άδολη σκέψη του αλλά και την πείρα της ζωής να λέει· «Κάλλιο, γιε μου να είμαι στάρι παρά διαμάντι». Τι λες παπάκη αποκρινόταν τα παιδιά του. «Εμείς θέλουμε να είμαστε διαμάντι». Και κείνος τους συμβούλευε ξανά· «Όποιος κουτάβια μου, σκαρφαλώνει κι ανεβεί και φτιάχνει, θέλει δε θέλει, κάνει σαματά κι έτσι σέρνει καταπάνω του ευχές αλλά και κατάρες». Κατάρες και φθόνο και προσπάθεια να καταστραφούμε υλικά και ψυχικά φέρνει η κάθε άνοδός μας. Βέβαια δεν θα ζούμε με το άγχος μη κτυπηθούμε και μη κακοπεράσουμε επειδή ανεβαίνουμε. Αλλά θα είμαστε προσεκτικοί και θα περιμένουμε χτυπήματα και από εμπρός και από πίσω και από εχθρούς και από φίλους και κυρίως από τον μεγάλο μας εχθρό τον Διάβολο.
Ας συνοψίσουμε τα δεινά του. Α´. Πέθαναν όλα τα παιδιά του, δεν διασώθηκε κανένα. Ο δίκαιος και σοφός Δαυΐδ ένα έχασε και ταράχθηκε πολύ. Πόσο συγκλονίστηκε ο Ιώβ που έχασε δέκα. Β´. Καμμιά προειδοποίηση δεν υπήρξε. Όλα ρόδινα και ωραία μέχρι εκείνη τη στιγμή. Καμμιά μακρά και παρατεινόμενη ασθένεια δεν παρουσιάστηκε, για να προετοιμάσει το έδαφος. Γ´. Η ανατολή βρήκε τον Ιώβ πάμπλουτο, ευτυχισμένο και τιμημένο. Η δύση τον βρίσκει πάμπτωχο, δυστυχή και εγκαταλειμμένο. Όλα αυτά δεν τον άφησαν ψυχρό και ανάλγητο. Ήταν άνθρωπος, πατέρας, ελεήμων οικοδεσπότης, γεμάτος αγάπη προς όλους και όλα. Ξἐσπασε, αλλἀ και ἐμεινε ψύχραιμος, λογικός και ευσεβής.
ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ