Ο Ελισαίος καθώς έβλεπε τον Ηλία να ανεβαίνει πάνω στο πύρινο άρμα ξέσπασε σε ύμνο για τον μεγάλο πνευματικό ηγέτη του Ισραήλ. «Πατέρα μου, πατέρα μου· εσύ ήσουν τα άρματα και το ιππικό του Ισραήλ». Δηλαδή εσύ ήσουν ο πραγματικός στρατός και η πραγματική αμυντική δύναμη του Ισραήλ. Δεν φαινόσουν ότι ήσουν ο στρατιωτικός ηγέτης της χώρας και ο ουσιαστικός βασιλιάς της, ούτε είχες παρου­σιαστικό και μεγαλείο εξωτερικό. Αλλά εσύ ήσουν ο αθόρυβος και μυστικός φορεύς του Θεού πάνω στη γη της Παλαιστίνης και γι' αυτό ο μόνος δυνατός να την διοική­σει και να την προστατεύσει!

Πολλοί ηγέτες και στρατιωτικοί επιτελείς, φροντίζοντας για την αμυντική θωράκιση του έθνους τους, συγκροτούν στρατιωτικά σώματα και τα εξοπλίζουν κατά το πιο εφικτό τέλειο τρόπο. Εδώ όμως ο Ελισαίος διατυπώνει την αλήθεια ότι οι άγιοι είναι ο πραγματικός στρατός και ο εξοπλισμός του έθνους τους. Και πρωτεύον καθήκον των ηγετών θα πρέπει να είναι η δημιουργία συνθηκών για να μπορούν να δημιουργούνται αλλά και να εισακούονται οι άγιοι. Μέσα στη Γραφή φαίνεται με πολλά γεγονότα η μεγάλη αυτή αλήθεια. Μέσα στη Γραφή φαίνεται με πολλά γε­γονότα η μεγάλη αυτή αλήθεια. Ο Αβραάμ και ο Γεδεών, με 318 άνδρες ο πρώτος και με 300 ο δεύτερος, νίκησαν πολυάριθμα, γυμνασμένα και τέλεια συγκροτημένα στρατεύματα. Ο Μωυσής με την προσευχή του χάριζε τη νίκη στους Ισραηλίτες, όταν πολεμούσαν. Ο δε Δαυΐδ θα πει ότι «εάν ο Κύριος δεν φυ­λάξει μια πόλη, μάταια αγρυπνούν οι φρουροί και οι υπερασπιστές της» (Ψαλ. 126,1). Στην εποχή της Καινής Διαθήκης, από το Βυζάντιο και μετά, η Παναγία είναι στη συνείδηση του έθνους μας η υπέρμαχος στρατηγός των Ρωμιών και το «Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια» είναι ο ουσιαστικός εθνικός μας ύμνος, που ηλεκτρίζει τις ψυχές των στρατιωτών μας όσο τίποτα άλλο.

Αυτές οι αλήθειες θα πρέπει να προσεχθούν πολύ στις μέρες μας, που η μόνη μέρι­μνα των ηγετών μας είναι να κα­ταργηθεί το μάθημα των θρησκευτικών, να ψηφιστεί το «Σύμφωνο συμβίωσης», να μην είμαστε ομοφοβικοί και να δοθεί η δυνατότητα στα ζεύγη των ομοφυλοφίλων να υιοθετούν παιδιά. Γιατί σύμφωνο συμβίωσης, αφού υπάρχει ο πολιτικός γάμος; Γιατί είναι πιο εύκολο και άνετο απαντούν οι νομομαθείς. Ο γάμος, έστω και ο πολιτικός, έχει κάποιες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις και είναι πιο δύσκολο να διαλυθεί. Ενώ το σύμφωνο συμβίωσης είναι μια συμφωνία να συμ­βιώνουμε, όσο θα θελήσουμε, και δεν υπάρχουν πολλές δεσμεύσεις. Εξασφαλίζουμε νομικά τη χρήση του άλλου και καταργούμε την προσπάθεια να φθάσουμε σε μία ενότητα ψυχών και σωμάτων δια βίου· να φθάσουμε στην δημιουργία τέλειου χαρα­κτήρα μέσα από την αλληλοανοχή και αλληλουποχώρηση. Η χρήση όμως του άλλου, χωρίς καμμία δέσμευση και ψυχική επαφή, είναι γνώρισμα του οίκου ανοχής. Μήπως θέλουμε να καταστήσουμε την κοινωνία μας ένα τεράστιο οίκο ανοχής!

Στο σημείο αυτό πρέπει να κάνουμε και μία άλλη σχετική παρέμβαση. Μία από τις «αξίες» της αστικής κοινωνίας είναι και η ανεκτικότητα ή ανοχή του άλλου, ασχέτως αν δεν εκφράζει τις ιδέες μας, τα πιστεύω μας ή την βιοθεωρία μας. Κι αυτό μέχρις ενός σημείου είναι σωστό. Θα πρέπει όμως και ο άλλος να σέβεται τους συναν­θρώπους του και γενικά το κοινωνικό σύνολο και να μη καταντά η ανεκτικότητα σε μία άνευ προηγουμένου άναρχη ελευθερία κάποιων συνανθρώπων μας, οι οποίοι δυ­ναμικά απαιτούν οι άλλοι να τους ανέχονται ακόμη και σε εγκληματικές ή ανήθικες ή προβληματικές συμπεριφορές. Η άνευ όρων ανεκτικότητα καταλήγει σε κοινωνική ανωμαλία και σε κοινωνικό εκτροχιασμό. Η κοινωνία μετατρέπεται σε ζούγκλα, όπου κυριαρχεί το δίκαιο του ασύδοτου, του αναρχικού, του αμοραλιστή, του ανώμα­λου. Έτσι ο καθένας μπορεί να λέγει ό,τι θέλει, να κάνει ό,τι επιθυμεί, να ντύνεται όπως του αρέσει. Η ανεκτικότητα του προβληματικού ανθρώπου δεν σημαίνει ότι θα δεχθούμε ότι είναι φυσιολογική κάθε εκδήλωσή του και ότι θα πρέπει να παραιτη­θούμε από την προσπάθεια να τον διορθώσουμε. Θα ανεχθούμε τον άλλο προσπα­θώντας όμως σε βάθος χρόνου να αλλάξει ή αν δεν αλλάξει, η συμπεριφορά του να μη γίνει και μεταδοτικό νόσημα στις υγιείς τάξεις της κοινωνίας. Η μη ύπαρξη ανα­γνωρισμένων πανανθρώπινων και διαχρονικών αξιών και η σχετικοποίηση των πάντων θα μετατρέψει την κοινωνία μας σε ένα απέραντο τρελλοκομείο, στο οποίο οι λίγοι ψυχικά υγιείς θα θεωρούνται αφύσικοι και θα εγκλείονται αυτοί στα ψυχια­τρεία.

Λοιπόν μεγάλη σημασία δια την μακροημέρευση και την ευημερία ενός έθνους έχουν οι άγιοι που υπάρχουν σε αυτό, αλλά και η δημιουργία συνθηκών που να μπο­ρούν να αναφανούν αλλά και να ζήσουν οι άγιοι μέσα σ' αυτό το έθνος. Ας μη ξε­χνούμε την ιστορία των Σοδόμων και της Γομόρρας. Οι Σοδομίτες θέλησαν να επι­βάλλουν τη ζωή τους και στον δίκαιο Λωτ και να κακοποιήσουν σεξουαλικά τους φι­λοξενουμένους του. Και, όταν εκείνος αρνήθηκε, τότε προσπάθησαν να τον κακοποιή­σουν αυτόν. «Ήρθες από άλλη χώρα να μείνεις μαζί μας και σε δεχθήκαμε, τώρα θέλεις να γίνεις και ο κριτής της ζωής μας;» του είπαν. Για τους προβληματι­κούς και παράνομους ανεκτικότητα δεν υπάρχει. Οι πάντες είναι υποχρεωμένοι να υποτάσσονται σε αυτούς. Ο Θεός τον έσωσε τυφλώνοντας τους Σοδομίτες και καθι­στώντας τους ως εκ τούτου άπραγους. Είπε τότε τον Λωτ ο Θεός· «σήκω και φύγε, γιατί θα κα­ταστρέψω ολόκληρη την πόλη» (πρβλ. Γεν. 19° κεφ.). Ο Αβραάμ που νωρίτερα είχε προσπαθήσει να σώσει την πόλη, τον άκουσε ο Θεός και υποσχέθηκε ότι αν είναι 50, ή 45, ή 40, ή 30, ή 20, ή 10 δίκαιοι ανάμεσά τους θα τους σώσει. Σταμάτησε ο Αβραάμ να ζητεί, γιατί πίστεψε ότι θα υπάρχουν τουλάχιστον δέκα δίκαιοι (Γεν. 18,20-33). Αλλά δυστυχώς ούτε δέκα βρέθηκαν και έτσι η πόλη καταστράφηκε από την ζωή της, την οποίαν θέλησε να επιβάλει και στους αγίους πολίτες της. «Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω».

ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ