«Απομακρύνθηκε ο Διάβολος από τον Κύριο και κτύπησε τον Ιώβ με έλκος κακόη­θες όλο το σώμα του, από τα πόδια μέχρι την κεφαλή του. Και ο Ιώβ πήρε στα χέρια του κάποιο κομμάτι από πήλινο τσακισμένο δοχείο, για να ξύνει με αυτό το ξεραμένο πύον, που του προκαλούσε φαγούρα. Και καθόταν πάνω στους σωρό της κοπριάς που υπήρχε έξω από την πόλη του».

Μόλις ο ανθρωποκτόνος και σαδιστής Διάβολος πήρε την άδεια από τον Θεό, όρ­μησε με λύσσα κατά του Ιώβ, ώστε να τον κάνει να βλασφημήσει τον Θεό. Ο εχθρός του ανθρώπου πότε χρησιμοποιεί τον καταιγιστικό αιφνιδιασμό επιθέσεων, πότε δί­δει ένα κακό σταθερό και μόνιμο. Και ο αιφνιδιασμός σε κλονίζει και σε παραλύει με την ένταση του κακού και του ξαφνικού, αλλά και ο σταθερός μόνιμος και ατέλειω­τος βασανισμός συνθλίβει, κονιορτοποιεί και διαλύει ψυχικά και σωματικά την αν­θρώπινη ύπαρξη. Ο Ιώβ αντέστη νικηφόρα και αποτελεσματικά σε όλα τα αιφνίδια δεινά που τον χτύπησαν. Τώρα καλείται να αντιμετωπίσει το νέο φοβερό και σταθερό κακό· «έλκος πονηρό από ποδών έως κεφαλής». Όλο το σώμα του γίνεται μια πληγή και όλα τα μέλη του υποφέρουν αλλά και στεφανώνονται. Όπως συνέβη με τον Χρι­στό κατά το πάθος του, το ίδιο συνέβη τότε με τον Ιώβ. Ας θυμηθούμε ένα σχετικό τροπάριο της ακολουθίας των παθών. «Έκαστον μέλος της αγίας σου σαρκός ατιμίαν δι' ημάς υπέμεινε· τας ακάνθας η κεφαλή· η όψις τα εμπτύσματα· αι σιαγόνες τα ρα­πίσματα· το στόμα την εν όξει κερασθείσαν χολήν τη γεύσει· τα ώτα τας δυσσεβείς βλασφημίας· ο νώτος την φραγγέλωσιν· και η χειρ τον κάλαμον· αι του όλου σώμα­τος εκστάσεις εν τω σταυρώ· τα άρθρα τους ήλους και η πλευράν την λόγχην· ο πα­θών υπέρ ημών, και παθών ελευθερώσας ημάς· ο συγκαταβάς ημίν φιλανθρωπία και ανυψώσας ημάς, παντοδύναμε Σωτήρ ελέησον ημάς». Ο Σατανάς είχε πειράσει τον Χριστό στην έρημο για να δει αν είναι «υιός Θεού» (Ματθ. 4,26). Ο Σατανάς ξεσή­κωνε σε όλη την πορεία του Χριστού τους διαφόρους εχθρούς του. Ο Σατανάς εισήλ­θε στον Ιούδα τον Ισκαριώτη (Λουκ. 22,3· Ιω. 13,27), ο οποίος τον πρόδωσε, και έτσι χτύπησε τον Χριστό πισώπλατα και εκ των ένδον. Ο Σατανάς τέλος τον ανέβασε στον σταυρό και υπέβαλε όλο του το σώμα και όλη του την προσωπικότητα σε αφάνταστο μαρτύριο. Την ίδια πορεία και μέθοδο εφαρμόζει και στον Ιώβ. Γι' αυτό ο Ιώβ είναι τύπος Χριστού.

Τι ακριβώς ήταν το έλκος δεν γνωρίζουμε. Διάφορες λεπτομέρειες που μας δίνει το ιερό κείμενο φαίνεται ότι ήταν ή ελεφαντίαση ή κάποιο είδος λέπρας ή και τα δύο αυτά συγρόνως. Τα συμπτώματα ήταν φρικτά και φοβερά. Οιδήματα στο δέρμα, εξανθήματα, φουσκάλες, κνίδωση. Σε σύντομο χρονικό διάστημα κάλυπταν όλη την επιφάνεια του σώματός του και το κατάτρωγαν. Τα πέλματα και οι κνήμες των πο­διών πρήζονταν και σκεπαζόταν από κηρές φουσκάλες και φαινόταν σαν μέλη ελέφαντος. Οι πόνοι ανυπόφοροι, η όψη του σώματος φρικτή και απαίσια, ώστε να σιχαίνεται κανείς τον εαυτό του, το ίδιο και οι άλλοι, που τον έβλεπαν τον αηδίαζαν. Ο Ιώβ για να απαλύνει τα συμπτώματα έξυνε το σώμα του, που είχε γεμίσει με ξηρα­μένο πύον με όστρακα. Τι ήταν τα όστρακα; Ήταν κομμάτια από απο σπασμένα πή­λινα δοχεία. Ένιωθε μεν έτσι προσωρινή και στιγμιαία ανακούφιση, αλλά σε λίγο το δέρμα του ερεθιζόταν περισσότερο και τον πονούσε περισσότερο. Έτσι ο Ιώβ καταντούσε δήμιος και βασανιστής του εαυτού του!

Έφυγε από το σπίτι του και καθόταν σε σωρό κοπριάς, για να μη ενοχλεί κανένα ούτε και να προκαλεί αηδία και αποστροφή. Και ο τόπος παραμονής του επέτεινε το δράμα του. Στα σκουπίδια και στα περιττώματα των ζώων βρήκε καταφύγιο, αποτε­λώντας και ο ίδιος ένα σκουπίδι της κοινωνίας των ανθρώπων.

Επιπλέον κανένας δεν ήταν κοντά του για να τον συμπαρασταθεί. Πολλούς είχε ευεργετήσει στη ζωή του, αλλά τώρα κανείς δεν ερχόταν είτε από αχαριστία, είτε για­τί τον σιχαινόταν, είτε γιατί φοβόταν μήπως η ασθένεια του ήταν μολυσματική και μεταδοτική. Ζούσε λοιπόν σε απόλυτη ερημιά, απομόνωση και κοινωνικό αποκλει­σμό. Γιατρούς και νοσοκόμους δεν μπορούσε να καλέσει, γιατί ήταν πάμπτωχος χω­ρίς καμμιά περιουσία. Ο φτωχός Λάζαρος της γνωστής περικοπής του ευαγγελίου είχε τουλάχιστον τα σκυλιά τα οποία έγλυφαν τις πληγές του και εκτελούσαν χρέη νοσοκόμου (Λουκ. 16,21). Αυτός δεν είχε κανένα κοντά του. Ζώα, υπηρέτες, παιδιά είχαν φονευθεί και καταστραφεί. Του έμεινε η γυναίκα του και τα παιδιά των υπηρε­τών του. Αλλά ενώ τους παρακαλούσε κάπως να τον βοηθήσουν και αυτοί δεν του έδιναν σημασία (Ιώβ 19,17). Όχι δε μόνο δεν του έδιναν σημασία ούτε προσέφεραν παράκληση, αλλά επιπλέον η γυναίκα του χρησιμοποιήθηκε από τον Σατανά, δια να κάνει νέα επίθεση στον Ιώβ. Την άφησε να ζήσει και δεν την κατάστρεψε, δια να την χρησιμοποιήσει ως έσχατο όπλο του. Τι φοβερό η γυναίκα από βοηθός του άνδρα, που την δημιούργησε ο Θεός, να γίνεται βοηθός του Διαβόλου!

«Αφού πέρασε πολύς χρόνος, είπε η γυναίκα του στον Ιώβ· «Έως πότε θα δείχνεις καρτερία και υπομονή λέγοντας· 'να περιμένω λίγο χρόνο ακόμη διά να δεχθώ την πραγματοποίηση της ελπίδας που έχω, ότι θα σωθώ από την ασθένειά μου'. Μάταια περιμένεις. Διότι έχει εξαφανισθεί κάθε τι που θα διατηρούσε την ανάμνησή σου επί της γης και θα συντελούσε να σε θυμούνται μετά τον θάνατό σου. Οι υιοί και οι θυγα­τέρες μας, που υπήρξαν ωδίνες και πόνοι της κοιλιάς μου και διά τα οποία μάταια κόπιασα με μόχθους να τα μεγαλώσω, δεν υπάρχουν πλέον. Και σύ ο ίδιος κάθεσαι μέσα στην σαπίλα που τρέφει τα σκουλήκια και περνάς τις νύκτες σου έξω στην ύπαι­θρο, σαν τα ζώα, και όχι μέσα στο σπίτι σου. Κι εγώ κατάντησα να περιπλανώμαι από τόπο σε τόπο και από σπίτι σε σπίτι και να κάνω θελήματα στους ανθρώπους για να επιζήσω. Περιμένω πότε θα δύσει ο ήλιος, διά ν' αναπαυθώ από του μόχθους και τις ωδίνες, που με κατέχουν και με βασανίζουν. Πες λοιπόν μια βλασφημία εναντίον του Θεού και δώσε τέλος στο μαρτύριό σου».

Πολλές φορές όταν βρισκόμαστε σε μεγάλους πειρασμούς και δοκιμασίες συνεχώς ελπίζουμε ότι θα έλθει κάποιο τέλος και θα ησυχάσουμε. Το μόνο που δεν σκεπτόμα­στε είναι ότι μπορεί οι πειρασμοί και οι δοκιμασίες ν῾αυξηθούν σε χρόνο και σε έντα­ση και ότι θα αντιμετωπίζουμε συνεχώς μια κλιμάκωση προς το χειρότερο. Κι όμως πρέπει να περιμένουμε και χειρότερες ώρες και μέρες. Αυτό διδάσκει η βιβλική αλλά και η κοσμική ιστορία αλλά και η ανθρώπινη πείρα ανά τους αιώνες.

ΑΡΧΙΜ.ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ