Τα έξι πρώτα κεφάλαια του βιβλίου του Δανιήλ είναι ιστορικά και διηγούνται γεγονότα της εποχής εκείνης, όπως και το πως ερμήνευσε ο Δανιήλ διάφορα όνειρα ή οράματα βασιλέων της περιόδου εκείνης. Τα επόμενα έξι κεφάλαια του βιβλίου είναι προφητικά και περιγράφουν όνειρα και οράματα, που είδε ο ίδιος ο Δανιήλ και αναφέρονται εις μελλοντικά γεγονότα. Ας μελετήσουμε τα κεφάλαια αυτά.
Κατά το πρώτο έτος της βασιλείας του Βαλτάσαρ, το τέλος του οποίου είδαμε και πριν συμβεί το γεγονός που ο Δανιήλ ρίχτηκε στο λάκκο των λιονταριών, ο Δανιήλ είδε ένα όνειρο καθώς κοιμόταν. Τέσσερις άνεμοι του ουρανού προσέβαλαν και ανατάραξαν την μεγάλη θάλασσα. Η θάλασσα αυτή προφανώς είναι η Μεσόγειος και όπως ερμηνεύουν οι πατέρες συμβολίζει τον βίο των ανθρώπων. Οι άνεμοι είναι τα διάφορα γεγονότα που προκαλούν βίαιες και αθέλητες μεταβολές στη ζωή μας. Πόλεμοι, επαναστάσεις, αιχμαλωσίες, καταστροφές, σεισμοί, πλημμύρες, τυφώνες, επιδημίες, μεταναστεύσεις, πολιτικές ανωμαλίες, οικονομικές κρίσεις και πολλά άλλα. Όλα αυτά εμποδίζουν ή και ανατρέπουν εντελώς τα όνειρά μας και τις επιδιώξεις μας και καταστρέφουν την ευτυχία μας. Γι' αυτό ο άνθρωπος πρέπει να είναι έτοιμος για οποιαδήποτε μεταβολή στη ζωή του και συγχρόνως ικανός να την αντιμετωπίζει με υπομονή, αισιόδοξη διάθεση και με πίστη ότι κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας βλάψει, αν εμείς αποφεύγουμε την αμαρτία και αγωνιζόμαστε να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.
Από την θάλασσα αναδύθηκαν τέσσερα μεγάλα θηρία, που διέφεραν μεταξύ τους. Τα θηρία αυτά, όπως εξήγησε άγγελος στον Δανιήλ, συμβολίζουν ισάριθμες μοναρχίες που παρουσιάστηκαν στην ιστορία και οι οποίες προκάλεσαν αναταράξεις και ανακατατάξεις στη ζωή των λαών σε διάφορες εποχές. Οι μοναρχίες αυτές συμβολίζονται με θηρία, διότι οι μονάρχες ανέρχονται συνήθως και διατηρούνται στην εξουσία με κτηνώδη βία και τυραννία, διαφθείρουν δε εις το έπακρον την ανθρωπότητα τόσο υλικά όσο και πνευματικά.
Το πρώτο θηρίο έμοιαζε με λέαινα, είχε δε στο σώμα του πτερά που έμοιαζαν με τα πτερά του αετού. Κάποια στιγμή όμως τα πτερά μάδησαν και έπεσαν. Τότε η λέαινα σηκώθηκε όρθια στο έδαφος και στάθηκε στα πόδια της, σαν να ήταν άνθρωπος, και δόθηκε σ' αυτήν καρδιά ανθρώπου. Το θηρίο αυτό κατά τους ερμηνευτές πατέρες συμβολίζει την βαβυλωνιακή μοναρχία, η οποία ήταν βίαια, ισχυρή με απόλυτο άρχοντα τότε τον Ναβουχοδονόσορα. Ο προφήτης Ιερεμίας ονομάζει τον Ναβουχοδονόσορα λέοντα (Ιερ. 4,7). Ο λέων είναι ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς των ζώων, που τον τρέμουν όλοι. Το ίδιο και ο αετός στο βασίλειο των πτηνών. Η λέαινα αυτή είχε στο σώμα της πτερά, που έμοιαζαν με τα πτερά του αετού. Ο συμβολισμός αυτός δείχνει ότι είχε το μεγαλοπρεπές και συγχρόνως το ταχύ και κεραυνοβόλο στις ενέργειές της. Γι' αυτό ο Ναβουχοδονόσορ, όπως είδαμε, είχε καταληφθεί από υπερηφάνεια και είχε θεωρήσει τον εαυτό του ως θεό, που τίποτα δεν μπορεί να τον βλάψει και να θέσει τέρμα στην βασιλεία του. Το ότι τα πτερά του θηρίου άρχισαν να μαδούν και να πέφτουν δείχνει ότι κάποτε θα υπάρξει τέλος στο μεγαλείο και τη δύναμη των Βαβυλωνίων. Η λέαινα θα παύσει να στηρίζεται στα τέσσερα πόδια της και θα σταθεί στα δύο, θα χάσει την καρδιά της και θα αποκτήσει καρδιά ανθρώπου. Δηλαδή θα καταντήσει άνθρωπος αδύναμος, άτολμος και δειλός. Θα μάθει από την πραγματικότητα ότι είναι άνθρωπος πεπερασμένος και όχι αιώνιος μονάρχης, με ατελεύτητη δύναμη και εξουσία. Όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν στο πρόσωπο του αλαζονικού Ναβουχοδονόσορα, όπως είδαμε στο τέταρτο κεφάλαιο του βιβλίου του Δανιήλ.
Το δεύτερο θηρίο έμοιαζε με αρκούδα. Αυτό συμβολίζει κατά τους ερμηνευτές την περσική μοναρχία, η οποία ήταν λιγώτερο δυνατή και λιγώτερο πλούσια εν συγκρίσει με την βαβυλωνιακή, όχι όμως λιγώτερο σκληρή, αρπακτική και άπληστη. Η αρκούδα αυτή σηκώθηκε όρθια και μέσα στο στόμα της είχε τρεις πλευρές με κρέας (παΐδια), που τα καταβρόχθιζε. Εκείνη την ώρα ακούστηκε μια φωνή που της έλεγε· «σήκω και φάγε σάρκες πολλές». Τα παΐδια που είχε στο στόμα της συμβολίζουν τα υπόλοιπα των εθνών που είχε καταβροχθίσει. Είχε φάει πολλά και δεν μπόρεσε να τα αποτελειώσει όλα. Η φωνή που ακούστηκε να την προτρέπει να φάει σάρκες πολλές είναι η φωνή της απληστίας και της ακόρεστης διαθέσεως να αυξάνουμε τα υλικά μας αγαθά και τις κτήσεις. Όσα και να αποκτήσουμε πάλι θα προσπαθούμε να αποκτήσουμε και άλλα. Ο Αχαάβ είχε του κόσμου τα κτήματα και έβαλε στο μάτι του το αμπέλι του Ναβουθαί. Και επειδή εκείνος δεν δέχθηκε να του το πωλήσει, η γυναίκα του η Ιεζάβελ δημιούργησε ολόκληρη μηχανορραφία και τον σκότωσε ως ασεβή και ανίερο! Έτσι και οι Πέρσες. Κυριάρχησαν στην Ασία, αλλά δεν χόρτασαν ούτε ικανοποιήθηκαν με τις κατακτήσεις τους. Θέλησαν να κυριεύσουν και την Ευρώπη. Αλλά οι Έλληνες δεν τους άφησαν.
Το τρίτο θηρίο έμοιαζε με λεοπάρδαλη. Συμβολίζει δε κατά τους ειδικούς ερευνητές της Γραφής το κράτος του Μ. Αλεξάνδρου, ο οποίος ήταν ορμητικός, ταχύς και κεραυνοβόλος όπως η λεοπάρδαλη. Η λέαινα που είδε νωρίτερα ο Δανιήλ είχε δύο πτερά, ενώ την λεοπάρδαλη την βλέπει να έχει τέσσερα. Αυτό τονίζει επιπλέον την ταχύτητα και τις αστραπιαίες ενέργειες του Μ. Αλεξάνδρου. Αν ο Ναβουχοδονόσορ ενεργούσε γρήγορα, ο Μ. Αλέξανδρος τον υπερέβαλε κατά πολύ εις ορμή και ταχύτητα στις κατακτήσεις του. Βασιλιάς ενός μικρού βασιλείου, του μακεδονικού, επιτέθηκε εναντίον της ισχυρής περσικής αυτοκρατορίας και σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε κυρίαρχος όλων των λαών από τη θάλασσα του Αιγαίου μέχρι την Ινδία.
Η λεοπάρδαλη είχε επίσης τέσσερα κεφάλια. Τα κεφάλια αυτά συμβολίζουν τους τέσσερις διαδόχους βασιλείς του Μ. Αλεξάνδρου, στους οποίους μοιράσθηκε το κράτος του μετά τον θάνατό του, το 323 π. Χ. Ο Σέλευκος ο Νικάτωρ έλαβε την Μεγάλη Ασία, ο Περδίκκας, και έπειτα από αυτόν ο Αντίγονος, έλαβε την Μεγάλη Φρυγία, την Παμφυλία και την Λυκία, ο Κάσσανδρος την Μακεδονία και την Αχαΐα (δηλαδή περίπου όλη την Ελλάδα) και ο Πτολεμαίος την Αίγυπτο.
Ο προφήτης Δανιήλ σημειώνει ότι στην λεοπάρδαλη «εξουσία εδόθη». Της δόθηκε εξουσία από τον Θεό. Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος αναφέρει ότι ο Μ. Αλέξανδρος, προσκύνησε τον Ιουδαίο αρχιερέα εις τα Ιεροσόλυμα, διότι αυτός ήταν αρχιερεύς του Θεού, που είδε ο Μ. Αλέξανδρος στον ύπνο του, ενώ βρισκόταν στο Δίον της Μακεδονίας. Ο Αλέξανδρος σκεφτόταν πως θα γινόταν κύριος της Ασίας και ο Θεός, με το παρουσιαστικό του αρχιερέως που συνάντησε, τον παρακίνησε τότε να μη διστάσει, αλλά να προχωρήσει με θάρρος. Αυτός θα ηγείτο του στρατού του Μ. Αλεξάνδρου και θα παρέδιδε σε αυτόν την περσική αυτοκρατορία (Ιωσήπου Αρχαιολογία, βιβλίο ΧΙ, κεφ. 8, § 5).
ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ