Ήταν φυσικό και αναμενόμενο, μόλις ο Θεός αποκάλυψε το όνειρο του βασιλιά, να τρέξει ο Δανιήλ αμέσως και να του αποκαλύψει το όνειρο που είδε όπως και την ερμηνεία. Μάλιστα αυτό επέβαλε και η άμεση σωτηρία των σοφών της Βαβυλώνας, όπως και η σωτηρία του Δανιήλ και των τριών παίδων, Ανανία, Αζαρία και Μισαήλ. Όμως οι άγιοι διαφορετικά σκέπτονται και ενεργούν. Πρώτα προστρέχουν στον Θεό και μετά στους ισχυρούς της γης. Γνωρίζουν ότι αυτός πρέπει να είναι η αρχή και το τέλος όλων των ενεργειών τους. Γνωρίζουν ότι η ευχαριστία καθιστά μόνιμη την παρουσία και την βοήθεια του Θεού στη ζωή μας, αυξάνει την πίστη μας, ενεργοποιεί και ανακαινίζει τα χαρίσματά μας. Αντίθετα η λησμονιά της θείας ευεργεσίας συντελεί στο να μας λησμονεί και ο Θεός και να παύει η αρωγή και η προστασία του, με όλα τα θλιβερά επακόλουθα.
Ο Δανιήλ αμέσως δοξολόγησε τον Θεό και μάλιστα όχι περιληπτικά και λακωνικά, αλλά με πλήθος εκφράσεων και νοημάτων. «Ας είναι το όνομα του Κυρίου», είπε, «ευλογημένο από τώρα και για πάντα, διότι η σοφία και η εξυπνάδα στον τέλειο και απερίγραπτο βαθμό ανήκουν σε αυτόν. Αυτός μεταβάλλει εποχές και χρόνους, αυτός ενθρονίζει και εκθρονίζει βασιλείς, δίδει σοφία στους σοφούς και φρόνηση στους μυαλωμένους και συνετούς. Αυτός αποκαλύπτει τα ακατανόητα και εντελώς απόκρυφα γεγονότα. Αυτός γνωρίζει τα όσα συμβαίνουν μέσα στο σκοτάδι, διότι αυτός έχει το φως, αλλά και είναι φως. Εσἐνα Θεέ των πατέρων μου σε δοξολογώ και σε ανυμνώ, διότι μου έδωσες σοφία και δύναμη εδώ και καιρό και τώρα μου αποκάλυψες αυτό που σε ζητήσαμε στην προσευχή μας. Ποιο ήταν και πως ερμηνεύεται το όνειρο, που είδε ο βασιλεύς». Ο Δανιήλ πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη προς τον Θεό και η ψυχή του υμνεί το μεγαλείο και τη δόξα του. Αν και ο Θεός απεκάλυψε σε αυτόν το όνειρο, ο Δανιήλ θεωρεί ότι η αποκάλυψη ήταν έργο της προσευχής όλων. «Αυτό που σε ζητήσαμε στην προσευχή μας» αναφέρει. Τους πήρε συνεργούς στην προσευχή του, αλλά τους μνημονεύει και στην ευχαριστία. Υπήρξε άδολος και ταπεινός. Τόνιζε το «εμείς» και όχι το «εγώ».
Ο Δανιήλ, μετά την δοξολογία προς τον Θεό, φρόντισε αμέσως διά την αναστολή της βασιλικής διαταγής κατά των ιδίων αλλά και κατά των σοφών της Βαβυλώνας. Μάλιστα στην αναφορά του αναφέρεται πρώτα στους σοφούς. Είπε στον Αριώχ· «Τους σοφούς της Βαβυλώνας μη φονεύσεις. Πήγαινε με στον βασιλιά και εγώ θα του αποκαλύψω το περιεχόμενο και την ερμηνεία του ονείρου». Οι άγιοι φροντίζουν όχι μόνο για τους δικούς τους αλλά για όλους. Ο Αβραάμ φροντίζει όχι μόνο για τον Λωτ αλλά και για τους Σοδομίτες οι οποίοι βασάνιζαν τον Λωτ (Γεν. 18,24-32), ο δε Παύλος φροντίζει για τη σωτηρία του δεσμοφύλακα, που τον βασάνισε (Πραξ. 16,23). Έτσι και ο Δανιήλ φροντίζει για τη σωτηρία των υπηρετών του Διαβόλου, γιατί δεν θέλει να χαθούν άδικα και διότι πιστεύει ότι μπορεί να σωθούν και πνευματικά, όταν δουν τα θαυμάσια του Θεού.
Ο Αριώχ ταχύτατα και επειγόντως οδήγησε τον Δανιήλ στον βασιλέα. Φροντίζοντας -κατά τη συνήθεια των αυλικών- να δείξει ότι είναι προϊόν της δικής του έρευνας και αναζητήσεως το χαρισματικό πρόσωπο του Δανιήλ και έτσι να ανεβάσει την αξία του και την προσφορά του λέγει στον βασιλιά· «βρήκα άνθρωπο από τους νέους αιχμαλώτους Ιουδαίους, ο οποίος θα σου αποκαλύψει το όνειρο και την ερμηνεία του. Ο βασιλιάς, αν και ζήτησε φορτικά να πάρει απάντηση και απείλησε με θάνατο, αν δεν μπορέσουν να του την δώσουν, εν τούτοις έχει χάσει και ο ίδιος την ελπίδα να βρει απάντηση. Γι' αυτό ρωτά τον Δανιήλ· «πράγματι μπορείς να με αποκαλύψεις το όνειρο και την ερμηνεία του»;
Ο Δανιήλ δεν του αποκαλύπτει αμέσως το όνειρο και την ερμηνεία του, αλλά απαντά με ταπείνωση και σύνεση. Δεν προέχει να δοξαστεί αυτός, αλλά να διδαχθεί ο βασιλιάς την πίστη στον αληθινό Θεό. «Η απάντηση που θέλει ο βασιλιάς δεν είναι δυνατό να του την δώσουν σοφοί και μάγοι. Μόνο ο αληθινός Θεός που υπάρχει στους ουρανούς αυτός μπορεί να σου αποκαλύψει τι είδες και τι σημαίνει αυτό». Ο Δανιήλ, λέγοντας αυτά, αφήνει να εννοήσει ο βασιλιάς ότι κακώς ζήτησε από αυτούς την λύση και κακώς οργίσθηκε μαζί τους. Απλώς οφείλει να τους παραμερίσει και να μη τους συμβουλευτεί ξανά. Έτσι και αυτούς τους σώζει από το θάνατο και τον βασιλιά ελευθερώνει από την δεισιδαιμονία του να πιστεύει σε μάγους. Επίσης πλαγίως τον απομακρύνει και από τους ψεύτικους θεούς που λάτρευε. «Μόνο ο αληθινός Θεός μπορεί να του αποκαλύψει αυτό που θέλει να μάθει» του τονίζει. Ο Δανιήλ με τα λόγια του γυμνώνει και τον εαυτό του από την δόξα. Ό,τι θα του πει είναι του Θεού και όχι δικό του. Μάλιστα τονίζει ότι «δεν οφείλεται στη σοφία του η αποκάλυψη του ούτε στην αρετή και την ευσέβειά του, αλλά ο Θεός θέλησε να πληροφορήσει τον βασιλιά στα ερωτήματα που τον βασάνιζαν». Συνεπώς δεν οφείλει χάρη στον Δανιήλ αλλά στον Θεό. Ο Θεός δίδει τα χαρίσματά του στους ανθρώπους του αλλά χάριν της Εκκλησίας και του κόσμου ολοκλήρου.
Και ο Δανιήλ συνεχίζει· «ο Θεός σου αποκάλυψε με το όνειρο που είδες αυτά που πρόκειται να συμβούν στα απώτερα χρόνια της ιστορίας. Εσύ βασιλιά, ενώ ήσουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου, σκεπτόσουν τι θα γίνει με την πορεία της αυτοκρατορίας σου, και ο Θεός θέλησε να σου αποκαλύψει το ερώτημά σου». Οι ερμηνευτές της Εκκλησίας μας στο σημείο αυτό τονίζουν ότι ο Ναβουχοδονόσορ μετά την πτώση της ασσυριακής αυτοκρατορίας και την ήττα του φαραώ Νεχαώ Β´εις την Χαρχαμείς, επειδή κυριάρχησε στην τότε γνωστή οικουμένη, πίστευε ότι θα είναι ο συνεχής εξουσιαστής της οικουμένης, ξεχνώντας τον θάνατο αλλά και το συνεχώς μεταβλητό του κόσμου και ότι στην ιστορία την ακμή την διαδέχεται η παρακμή, την δόξα η ταπείνωση, το μεγαλείο η εξαθλίωση, τον πλούτο η φτώχεια κ. ο. κ.
«Λοιπόν βασιλιά, ενώ ονειρευόσουν, είδες ένα τεράστιο άγαλμα. Το άγαλμα αυτό είχε το περίεργο ότι δεν αποτελείτο από ένα υλικό αλλά από διάφορα. Το κεφάλι ήταν χρυσό· τα χέρια, οι βραχίονες και το στήθος από ασήμι· η κοιλιά και οι μηροί από χαλκό· οι κνήμες από σίδερο και τα πόδια ήταν ένα μέρος σιδερένια και ένα μέρος πήλινα. Έβλεπες β…ασιλιά το άγαλμα αυτό και ξαφνικά ένας λίθος αποκόπηκε από ένα βουνό, χωρίς επέμβαση ανθρώπου, και χτύπησε το άγαλμα στα πόδια, που ήταν από σίδερο και πηλό, με αποτέλεσμα να τα συντρίψει και να πέσει όλο το άγαλμα και να καταστραφεί. Τα πλούσια υλικά του έγιναν σκόνη, όπως γίνεται το άχυρο που απομένει, αφού αλωνίσουν το σιτάρι. Ισχυρός άνεμος σκόρπισε τη σκόνη στα πέρατα του κόσμου και δεν έμεινε τίποτα από το κραταιό και μεγαλοπρεπές άγαλμα. Αντίθετα ο λίθος, που αποκόπηκε από το βουνό και κτύπησε το άγαλμα, έγινε με τη σειρά του ο ίδιος ένα τεράστιο βουνό που κατέλαβε ολόκληρη την γη».
ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ