Κατά το τρίτο έτος της βασιλείας του Ιωακείμ, βασιλιά του βασιλείου του Ιούδα, ο Ναβουχοδονόσορ, ο βασιλιάς της Βαβυλώνος, επέδραμε κατά της Ιερουσαλήμ και την πολιορκούσε. Και ο Κύριος παρέδωσε στα χέρια του Ναβουχοδονόσορα τον Ιωα­κείμ, βασιλιά του βασιλείου του Ιούδα, όπως επίσης και ένα μέρος από τα ιερά σκεύη του ναού του Θεού, τα οποία ο Ναβουχοδονόσορ μετέφερε στη χώρα Σεννα­άρ, δηλαδή την Βαβυλώνα, διά τον ναό του Θεού τους, του Μαρδούχ, πολιούχου της Βαβυλώνος και προστάτη του Ναβουχοδονόσορα. Τα ιερά σκεύη τοποθετήθηκαν στο θησαυροφυλάκιο του ναού του Μαρδούχ (Δαν. 1,1-2).

Έτσι αρχίζει το βιβλίο του προφήτου Δανιήλ. Μερικές διευκρινήσεις για τον Να­βουχοδονόσορα. Τον καιρό αυτό ήταν συμβασιλεύς με τον πατέρα του τον Ναβοπο­λασάρ. Ο συγγραφεύς τον ονομάζει βασιλέα από τώρα, διότι έτσι έμεινε γνωστός στην ιστορία. Ο πατέρας του πέθανε, ενώ ο Ναβουχοδονόσορ καταδίωκε τον Φαραώ Νεχαώ Β´, μετά την ήττα του τελευταίου εις Χαρχαμείς της Συρίας. Μόλις έμαθε για τον θάνατο του πατέρα του επιστρέφει εις Βαβυλώνα. Είτε πηγαίνοντας προς Αίγυ­πτο είτε επιστρέφοντας από αυτήν περνά από την Ιερουσαλήμ, λεηλατεί τον ναό, παίρνει μαζί του νέους Ιουδαίους και καθιστά τον Ιωακείμ, βασιλέα των Ιουδαίων, φόρου υποτελή.

Το ιερό κείμενο που παραθέσαμε αναφέρει ότι ο Κύριος παρέδωσε στα χέρια του τον Ιωακείμ τον βασιλιά της. Δηλαδή ήταν παρα­χώρηση Θεού η πτώση της Ιερουσα­λήμ και δεν έγινε με τη δύναμη και την προ­σπάθεια του Ναβουχοδονόσορα. Δεν πρέπει να επαίρεται γι' αυτήν ούτε και να το θεω­ρεί κατόρθωμά του. Οι αμαρτίες αρ­χόντων και λαού αδρανοποίησαν την κραταιά προστασία του Θεού και επήλθε η πτώση της Ιερουσα­λήμ. Όταν δεν θέλουμε τον Θεό βασιλιά μας, τότε γινόμαστε δού­λοι ανθρώπων και μάλιστα με τις χειρότερες συνθήκες. Θέλουμε ανεξαρτησία από το θέλημα του Θεού και να πορευόμαστε ανε­νόχλητοι κατά τις επιθυμίες μας και εν τέλει γινόμαστε σκλάβοι με τις χειρότερες προϋποθέσεις.

Ο Ναβουχοδονόσορ δεν πήρε αμέσως όλα τα σκεύη του ναού του Σολομώντος. Τα αφαιρούσε τμηματικά και πάλι τα μετέφερε τμηματικά, διότι πολιόρκησε ξανά την Ιερουσαλήμ, όταν αργότερα οι Εβραίοι επαναστάτησαν. Αυτό το επέτρεψε ο Θεός για να τους δώσει χρόνο να μετανοήσουν. Όσο αυτοί δεν συνέρχονταν και δεν μετα­νοούσαν, τόσο συνεχιζόταν η σύληση των σκευών, η υποδούλωσή τους στους Βαβυ­λωνίους και τέλος επήλθε και η μετακίνησή τους στα βάθη της Βαβυλώνος για εβδο­μήντα χρόνια. Ο Ναβουχοδονόσορ τοποθέτησε τα ιερά σκεύη ως αφιε­ρώματα αλλά επι­πλέον και προς φύλαξη και ασφάλεια στο θησαυροφυλάκιο του ναού. Ο απο­στάτης ιουδαϊκός λαός, όπως ιστορούν οι προφήτες, είχε εγκαταστήσει είδωλα νε­κρών θεών μέσα στο ναό του Κυρίου. Τώρα ο Θεός παραχωρεί σκεύη του ιερού ναού να μετα­φερθούν στον ειδωλολατρικό ναό των Βαβυλωνίων. Αφού οι Ισραηλίτες έφε­ραν την ειδωλολατρία στο ναό του Θεού, μεταναστεύουν τα σκεύη στον ειδωλολα­τρικό ναό. Δεν είναι μεγάλο κακό που τα σύλησαν οι Βαβυλώνιοι, αλλά είναι τρι­σμέγιστο κακό και ασέβεια, που οι Ιουδαίοι μετέτρεψαν σε ειδωλολατρικό ναό το ναό του Σολο­μώντος.

Η μεταφορά των σκευών στο ναό του Μαρδούχ δείχνει κατά τους πατέρες το ανενδεές του Θεού. Ο Θεός δέχεται τα δώρα και τα αφιερώματα που του προσφέρουν οι άνθρωποι, όχι διότι τα έχει ανάγκη, αλλά δια να τους εξασκήσει στην ευγνωμοσύ­νη και στην ανάγκη και της δικής τους προσφοράς στις τόσες ευεργεσίες και δωρεές του Θεού. «Τα σα εκ των σων». Δεν έχουμε τίποτα δικό μας ούτε κάτι που δεν έχει ο Θεός. Απλώς από τα δικά του δώρα του αντιπροσφέρουμε προσφορές. Οι δε κύριες και σωστές και ουσιαστικές προσφορές είναι η αγάπη, η πίστη, η υπακοή στο θέλημά του. Αυτές είναι οι προσφορές που ήθελε και από τους πρωτοπλάστους, πριν την πτώση. Μετά την πτώση οι άνθρωποι (Άβελ και Κάιν) του προσφέρουν θυσίες ζώων και καρπών. Τις δέχεται και τις ανέχεται στην Παλαιά Διαθήκη, λόγω της ατελούς και νηπιώδους καταστάσεως των ανθρώπων. Στην Καινή Διαθήκη όμως ζητά μόνο την αναίμακτο θυσία της θείας ευχαριστίας, εφ' όσον την προσφέρουμε με αγάπη, πί­στη και υπακοή στο θέλημά του, ζητώντας το έλεός του για τις τυχόν παραβάσεις και πτώσεις μας και μετανοούντες συνεχώς για όσες επιλογές έχουμε κάνει αντίθετα στο θέλημά του.

Τώρα όμως που επιτρέπει ο Θεός να υποστούν την αιχμαλωσία τα λογικά του πλάσματα, για να συνέλθουν, τι τον ενδιαφέρει για τα σκεύη του ναού τα οποία υπήρχαν για τις λατρευτικές ανάγκες τους. Αιχμαλωτίζονται κι αυτά, για να πο­νέσουν περισσότερο οι Ιουδαίοι και να οδη­γηθούν στην μετάνοια και στην συντριβή.

Η μεταφορά των σκευών στην Βαβυλώνα δείχνει επίσης ότι οι Ιουδαίοι δεν δια­φέρουν σε τίποτα από τους ειδωλολάτρες Βαβυλωνίους. Μάλλον δε είναι χειρότε­ροι από αυτούς, γιατί εκείνοι δεν είχαν την συνεχή καθοδήγηση του Θεού ούτε την διδα­σκαλία των προφητών. Συνεπώς είχαν δικαιολογητικά για την κατάστασή τους. Επο­μένως ο Θεός ήταν σαν να τους έλεγε με την σύληση των ιερών σκευών· «Ειδωλο­λάτρες εκείνοι, ειδωλολάτρες και εσείς. Γιατί τα σκεύη να είναι σε σας και όχι σ' αυ­τούς»; Οι σκέψεις των πατέρων και ερμηνευτών πάνω σε όσα εξετάζουμε έχουν να μας διδάξουν και εμάς πολλά. Κλαίμε και διαμαρτυρόμαστε πολλές φορές, γιατί χάσαμε εδάφη και τα ιερά και τα όσια της φυλής μας και το ότι αυτά ευρίσκονται τώρα σε χέρια αλλόφυλων και αλλόθρησκων. Πρέπει όμως να σκεφθούμε ποιά είναι η ψυχική και πνευματική μας κατάσταση και σε τι διαφέρουμε από αυτούς ουσιαστι­κά, όταν απεμπολούμε συνεχώς τις παραδόσεις τις φυλής μας και της πίστεώς μας και απομακρυνόμαστε από τα ήθη και έθιμά μας, για να γίνουμε Ευρωπαίοι, για να εναρμονιστούμε με το δίκαιο της Ε.Ο.Κ., για να μείνουμε σταθεροί στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό μας ή γιατί πλέον δεν μας ενδιαφέρουν και δεν μας συγκινούν.

Η μεταφορά των ιερών σκευών στην Βαβυλώνα ωφέλησε και τους Βαβυλωνίους, οι οποίοι και αυτοί ήταν παιδιά του Θεού και το ενδιαφέρον του γι' αυτούς ήταν επί­σης αμείωτο. Διότι, όταν οι Βαβυλώνιοι τα μετέφεραν στο παλάτι για κοινή χρήση των βασιλέων τους, τότε και αυτοί τιμωρήθηκαν με την σειρά τους (Δαν. 5,2). Ο Θεός δεν χαρίζεται ούτε στους πιστούς του ούτε στους ειδωλολάτρες και αθέους. Σε όλους κάνει χρήση την παιδαγωγική τιμωρία του προς διόρθωση και ανάνηψη.

ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ