Ο Ελισαίος μετά την συνομιλία που είχε με τον Ιωάς πέθανε και τον έθαψαν. Το επόμενο έτος ανταρτικές μονάδες Μωαβιτών εισέβαλαν στην χώρα του Ισραήλ. Τότε συνέβη το εξής γεγονός. Ενώ ετοιμαζόταν να ενταφιάσουν κάποιον νεκρό, είδαν να έρχονται οι Μωαβίτες αντάρτες. Τότε πάνω στον φόβο τους έρριξαν αμέσως τον νεκρό στον τάφο του Ελισαίου, ο οποίος ήταν κατά την συνήθεια των Ιουδαίων σε σπηλιά και εύκολα ανοιγόταν, αν τραβούσες τον λίθο που έφραζε την είσοδό της. Οι Ιουδαίοι ποτέ δεν έθεταν τους νεκρούς σε φέρετρα, αλλά τους φάσκιωναν, με αποτέλεσμα ο νεκρός να έλθει αμέσως σε επαφή με τα οστά του Ελισαίου. Και τότε έγινε κάτι το εντελώς απροσδόκητο και απρόσμενο. Ο νεκρός αναστήθηκε και στάθηκε όρθιος στα πόδια του, όπως ήταν πριν πεθάνει.
Ο βασιλιάς Ιωάς, ενώ περίμενε εισβολή των Σύρων, δέχεται εισβολή Μωαβιτών. Περίμενε επέλαση οργανωμένου τακτικού στρατού και δέχεται επίθεση ατάκτων ανταρτών. Ο πειρασμός έρχεται δυστυχώς από εκεί που δεν τον περιμένεις και από πρόσωπα που δεν τα υπολογίζεις. Ενέχει πάντοτε το στοιχείο του αιφνιδιασμού και ανήκει στην τακτική του «ανορθοδόξου πολέμου» του πονηρού.
Η έξοδος του Ελισαίου από αυτόν τον κόσμο συμπίπτει με μια ξαφνική κρίση του Ισραήλ. Όταν ανακαλούνται οι πρεσβευτές των κρατών, πρέπει να αναμένουμε κήρυξη πολέμου. Όταν ανακαλούνται οι άγιοι από τον κόσμο, πρέπει να περιμένουμε δεινά και αντίξοες συνθήκες. Ο Θεός μας τους παίρνει κάποιες φορές για παραδειγματισμό και για να συνειδητοποιήσουμε την αξία τους με την απώλειά τους.
Πάντως οι άγιοι παραμένουν φιλάνθρωποι και ελεήμονες και ενώ είναι νεκροί εν τούτοις συνεχίζουν να θαυματουργούν και να βοηθούν. Ειδικά το τελευταίο αυτό θαύμα του προφήτη Ελισαίου δεν έχει το όμοιό του σε όλη την Γραφή. Παρουσιάζει δε την δύναμη των αγίων που έχουν συνεχώς, και ως ζώντες και ως νεκροί. Η δράση και η επίδρασή τους στη ζωή μας είναι διαχρονική και δεν σταματά ποτέ.
Επίσης στο θαύμα αυτό φαίνεται, γιατί η Εκκλησία τιμά τα οστά των αγίων. Γιατί είναι η πολύτιμη κληρονομιά που μας άφησαν. Γιατί είναι η ορατή παρουσία τους μετά την άνοδό τους στους ουρανούς. Όπως η ορατή, αισθητή, σωματική παρουσία του Χριστού μετά την ανάληψή του στους ουρανούς είναι το μυστήριο της θείας ευχαριστίας, έτσι και τα οστά των αγίων είναι η αισθητή παρουσία τους μετά την κοίμησή τους.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
«Ο Ελισαίος άρχισε την διακονία του επί της βασιλείας του Ιωράμ (Δ´Βασ. 3,1-11), περί το 850 π. Χ. Συνέχισε το έργο του επί της βασιλείας του Ιού και του Ιωχάζ και πέθανε εις τα χρόνια του βασιλιά Ιωάς (Δ´Βασ. 13, 14-20) περί το 800 π. Χ. Επομένως υπηρέτησε τον Κύριο επί πενήντα χρόνια.
»Ο Ηλίας ήταν ένας πυριτόλιθος! Ο Ελισαίος ήταν ένας ευγενής, μαλακός, διαλλακτικός κάποτε. Ο Ηλίας ήταν ο άνθρωπος ο τραχύς, της ερήμου, που φορούσε μηλωτή. Ο Ελισαίος ζούσε εις τις πόλεις, ντυνόταν όπως όλοι, ήταν κοινωνικός και δεν ταλαιπωρήθηκε στη ζωή του. Εν τούτοις ο Ηλίας τον διάλεξε ως διάδοχό του, το πνεύμα του επαναπαυόταν σ' αυτόν και η μηλωτή του έπεσε επάνω του δύο φορές. Την μία στην κλήση του και την άλλη στην ανάληψη του προφήτη Ηλία (πρβλ. Γ´ Βασ. 19,19, Δ´ Βασ. 2,13 και 15).
»Ο Ελισαίος διηύθυνε σχολές προφητών εις την Βαιθήλ, την Ιεριχώ και τα Γάλγαλα. Διετέλεσε σύμβουλος βασιλέων και είχε μεγάλη επιρροή επάνω τους. Η μηλωτή του ετιμάτο και από το παλάτι. Βεβαίως όλα όσα έκαναν οι βασιλείς δεν είχαν την έγκρισή του, γιατί δυστυχώς δεν τον άκουγαν πάντοτε. Σε κρίσιμες όμως στιγμές τους βοηθούσε.
»Ο Ελισαίος έδρασε εις το βόρειο βασίλειο και ήταν πιθανώς σύγχρονος του προφήτου Ιωήλ ο οποίος έδρασε στο νότιο βασίλειο. Μερικοί θεωρούν τον Ελισαίο διδάσκαλο των προφητών Ιωνά και Αμώς, οι οποίοι τότε ήσαν ακόμη παιδιά.
»Εάν ο Ηλίας είναι τύπος και προεικόνιση του Ιωάννου του βαπτιστού (Ματθ. 11,14), ο Ελισαίος μπορεί να θεωρηθεί, με την διακονία του ελέους, η οποία ήταν προέκταση του έργου του Ηλία, ως τύπος και προεικόνιση του Σωτήρος Χριστού, του οποίου ή ισόβιος διακονία του ελέους ήταν συνέχεια και συμπλήρωση του έργου του Ιωάννου του βαπτιστού» (Νικόλαος Βασιλειάδης).
ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ