Μετά τη σφαγή των προφητών του Βάαλ η βροχή

Και είπε ο Ηλίας στον Αχαάβ· «Σήκω και φάγε και πιες, γιατί ακούγεται το ξέσπα­σμα της βροχής». Κι ενώ ο Αχαάβ σηκώθηκε να φάει, ο Ηλίας ανέβηκε στην κορυφή του όρους Κάρμηλου και έσκυψε στη γη, έβαλε το πρόσωπό του ανάμεσα στα γόνα­τά του και προσευχήθηκε. Μετά είπε στον υπηρέτη του· «πήγαινε και κοίταξε προς τη θάλασσα (την Μεσόγειο)». Ο υπηρέτης πήγε, αλλά δεν είδε τίποτα και επέστρεψε πληροφορώντας τον Ηλία. Ο Ηλίας του είπε να πάει και να επιστρέψει προς αυτόν επτά φορές. Ο υπηρέτης υπάκουσε και την έβδομη φορά είδε ένα συννεφάκι, μικρό σαν αχνάρι πέλματος ανδρός, που προμηνούσε βροχή. Ο Ηλίας αμέσως είπε στον υπηρέτη του να ειδοποιήσει τον Αχαάβ να φύγει με το άρμα του γρήγορα, για να μη τον προλάβει η βροχή. Και πράγματι μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα ο ουρανός σκο­τείνιασε από μαύρα πυκνά σύννεφα και άρχισε να πέφτει μεγάλη και ορμητική βρο­χή.

Ο Ηλίας λιποψυχεί και φοβάται

Ο Αχαάβ φεύγοντας με το άρμα του και πηγαίνοντας προς την Ιεζράελ, την πρω­τεύουσα του κράτους του, για να συναντήσει την Ιεζάβελ έκλαιγε. Προφανώς για την απώλεια των προφητών τους. Είδε τα θαυμάσια του Θεού, είδε τον αληθινό Θεό, πα­ρόλα αυτά όμως δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την σύνδεσή του με την ειδωλολατρία και πολύ περισσότερο την πλήρη υποταγή του στη θέληση της γυναίκας του Ιεζάβελ. Μόλις την συνάντησε της είπε όλα όσα έκανε ο Ηλίας και πως έσφαξε τους προφήτες του Βάαλ Ούτε λόγο για την βροχή και τα ευεργετικά αποτελέσματά της.

Αντί να συνετισθεί η βασίλισσα και να σκεφθεί ότι θα έρθει και η σειρά της, αν συνεχίσει να υποστηρίζει την ειδωλολατρία, αντί να ευχαριστήσει τον Ηλία για τον τερματισμό της ανομβρίας, αλλά και το ότι άφησε τον άνδρα της σώο και αβλαβή, εκείνη έξαλλη από τον θυμό της, διαμήνυσε στον Ηλία ότι αν αυτός είναι ο Ηλίας, αυτή είναι η Ιεζάβελ και ότι δεν θα ησυχάσει αν δεν τον σφάξει, όπως έσφαξε αυτός τους προφήτες της. Μάλιστα ορκί­στηκε να την τιμωρήσει ο Θεός της αν δεν εκτε­λούσε αυτό που απείλησε.

Εδώ φαίνεται η αχαριστία του παλατιού αλλά και του λαού. Διότι αντί να αξιοποιή­σουν τον Ηλία, ο οποίος έφθασε στην Ιεζράελ συγχρόνως με τον Αχαάβ, αντί να τον πάρουν ως καθοδηγητή και σύμβουλό τους, αφού ανακάλυψαν ότι εκ­προσωπεί τον αληθινό Θεό, αυτοί άφησαν την βασίλισσά τους να απειλεί και να τρο­μοκρατεί τον Ηλία ότι θα τον εξοντώσει. Θυμόμαστε εδώ την στάση του λαού, όταν σταυρωνόταν ο ευεργέτης και Θεός τους ο Ιησούς Χριστός. Συνταυτίστηκαν πλήρως με τους εχθρούς του και προτίμησαν να απελευθερωθεί ο Βαραββάς παρά ο Χριστός!

Η Ιεζάβελ παρασυρμένη από το θυμό της απείλησε τον Ηλία. Αν ήταν έξυπνη, δεν θα του έλεγε τίποτα και θα μπορούσε έτσι άνετα να τον συλλάβει σε ανύποπτο χρόνο. Ενώ τώρα του έδινε την δυνατότητα να κρυφτεί. Πάντως όλα ήταν από θεία οικονομία, διότι ο Θεός ήθελε αυτή την εξέλιξη των πραγμάτων. Ο Ηλίας μόλις έμα­θε την απειλή της βασίλισσας φοβήθηκε και λιποψύχησε. Ο πύρινος και ζηλωτής, ο αυστηρός και ανυποχώρητος, ο μη συγκαταβατικός αλλά αντίθετα σκληρός τιμωρός των αμαρτωλών, αυτός που άνοιγε και έκλεινε τους ουρανούς, έκανε ανάσταση νεκρών και άλλα φοβερά θαύματα τώρα λυγίζει, φοβάται μια γυναίκα και τρέπεται σε φυγή. Ο Ηλίας και ο Πέτρος, οι κολοσσοί της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης ταπεινώθηκαν από μια γυναίκα· από βασίλισσα ο πρώτος, από υπηρέτρια ο άλλος.

Πήρε ο Θεός την θεία χάρη και φάνηκε η ανθρώπινη ασθένεια. Κι αυτό το έκανε ο Θεός για να ωφελήσει και τον Ηλία και εμάς. Τον Ηλία μεν για να παραμείνει ταπεινός και να ξέρει ό,τι έκανε ήταν έργο Θεού και όχι δικό του και ότι πρέπει να είναι εύσπλαχνος και ελεήμων και όχι υποχρεωτικά πάντοτε αυστηρός και επιτιμητής. Εμάς δε για να μας δώσει κουράγιο να μη θεωρήσου­με ανυπέρβλητο επιχείρημα την αγιότητα. Αν γνωρίζαμε μόνο τα κατορθώματα του Ηλία, θα ζαλιζόμασταν από την αρετή του και θα απογοητευόμασταν για την σωτηρία μας. Τώρα όμως βλέπουμε ότι ήταν «ομοιοπαθής ημίν» (Ιακ. 5,17), με πτώσεις και σκαμπανεβάσματα. Συνεπώς ας έχουμε θάρρος. Και οι πτώσεις μας είναι μέσα στο σχέδιο του Θεού, για να μας ωφελούν και να μας βοηθούν, όταν τις αξιοποιούμε κατά Θεό.

Φεύγει λοιπόν ο Ηλίας πανικόβλητος και αλλόφρων και φθάνει στην Βηρσαβεέ, 240 χιλιόμετρα μακριά από την Ιεζράελ, που βρίσκεται στο νότιο άκρο του βασιλείου του Ιούδα και κει αφήνει τον υπηρέτη του. Κι από κει βαδίζει άλλη μια μέρα δρόμο μέσα στην έρημο και σταματά να ξεκουραστεί κάτω από ένα δένδρο που ονομάζεται Ραθμέν. Εκεί εξαντλημένος, θλιμμένος και απογοητευμένος ζητεί από τον Κύριο να πεθάνει επί τέλους. Δεν θεωρεί τον εαυτό του ότι είναι πιο μεγάλος και πιο σπουδαίος από τους μεγάλους προπάτορες του Ιουδαίους, οι οποίοι διακρίθηκαν παλαιότερα προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στο λαό. Το παράδοξο στην περίπτωση αυτήν είναι ότι ο Ηλίας έφυγε από το βόρειο μέρος του Ισραήλ για να γλιτώσει τον θάνατο και τώρα ικετεύει τον Θεό να πεθάνει. Παρατηρεί ο άγιος Χρυσόστομος ότι εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι κι από τον θάνατο χειρότερη είναι η αθυμία, η κακοκεφιά, η στενοχώρια. Κι αυτή είναι χειρότερη απ' όλα τα δεινά. Δεν είναι φοβερό το ότι δυστυχούμε, αλλά το ότι λυπόμαστε για πράγματα που είναι επίγεια και παροδικά. «Ουδέν το φαινόμενον αιώνιον» λέγει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος. Συνεπώς για πράγματα μη αιώνια προς τι η λύπη;

Ο Ηλίας κουρασμένος και θανάσιμα απελπισμένος κοιμάται κάτω από το φυτό Ραθμέν. Εκεί ένας άγγελος τον ξυπνά και του δίνει λαγάνα και νερό να φάγει και να πιει. Εκείνος σηκώθηκε έφαγε και ξανά κοιμήθηκε. Ο άγγελος ήλθε ξανά και τον ξύπνησε λέγοντας του· «σήκω και φάγε, γιατί έχεις πολύ δρόμο». Ο Ηλίας σηκώθηκε, έφαγε και ήπιε και πορεύθηκε με τη δύναμη της τροφής εκείνης σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες, μέχρι που έφθασε στο όρος Χωρήβ. Το Χωρήβ είναι μια άλλη ονομασία του όρους Σινά, το οποίο στη Γραφή ονομάζεται και όρος του Θεού, διότι σε αυτό ο Θεός απεκάλυψε την δόξα του. Στο Σινά ο Ισραήλ πήρε το νόμο του Θεού και συνήψε διαθήκη μαζί του, αλά εκεί έδειξε και την αχαριστία του, όταν λάτρεψε το χρυσό μοσχάρι, ξεχνώντας τον αληθινό Θεό. Το Σινά δείχνει την απερίγραπτη αγάπη του Θεού προ τον λαό του αλλά και την απερίγραπτη αχαριστία του λαού προς τον Θεό. Οι καταστάσεις αυτές επαναλήφθηκαν και στην εποχή που έδρασε ο Ηλίας. Η αγάπη του Θεού επαναλαμβάνεται διαχρονικά αλλά δυστυχώς και η αχαριστία των ανθρώπων του.

ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ