Τα θεία γεγονότα των ημερών που μόλις περάσαμε, δηλ. η Γέννηση, η Περιτομή και η Βάπτιση του Κυρίου μας, μας δείχνουν με τον πλέον σαφή τρόπο, τί θα πει ταπείνωση. Για χάρη μας ο άσαρκος Θεός Λόγος σαρκώθηκε και υπέβαλε στο Εαυτό Του εκουσίως στην περιτομή και πριν από την δημόσια εμφάνισή Του στο βάπτισμα του Ιωάννου, όπως μας τονίζει η Εκκλησία μας με τις απολύσεις των αντιστοίχων εορτών· «Ο εν σπηλαίω γεννηθείς και εν φάτνη ανακλιθείς δια την ημών σωτηρίαν, ο εν τη ογδόη ημέρα σαρκί περιτμηθήναι καταδεξάμενος δια την ημών σωτηρίαν, ο εν Ιορδάνη βαπτισθήναι καταδεξάμενος υπό Ιωάννου δια την ημών σωτηρίαν Χριστός ο αληθινός Θεός».
Η ζωή του Θεανθρώπου Χριστού έγινε μια έμπρακτη διδασκαλία για το τι θα πει «νόμος» και πως πρέπει να τηρείται.
Αυτός που δημιούργησε τα πάντα, ο υπέρ νόμου, τοποθετεί τον Εαυτό Του υπό τον νόμον και τον τηρεί και τον πληροί. «Ουκ ήλθον καταλύσαι τον νόμον, αλλ’ ίνα πληρωθή ο νόμος».
Ο Χριστός ξεκαθάρισε τα πράγματα, εμείς δυστυχώς τα συγχέουμε όλα.
Εμείς θεωρούμε τον εαυτό μας νομοταγή, αν τηρούμε τους νόμους που δόθηκαν και θεσπίσθηκαν από ανθρώπους αρχομανείς και δοξομανείς οι οποίοι υπόσχονται στους υποτακτικούς τους συμμετοχή στα αγαθά και στη δόξα του κόσμου τούτου και του νυν αιώνος.
Συγχρόνως δε θεωρούμε τον εαυτό μας έξυπνο, αν παραβαίνουμε οποιονδήποτε νόμο, όχι επειδή τον αποδοκιμάζουμε, όχι επειδή αισθανόμαστε ότι αντιτίθεται στο θέλημα του Θεού, αλλ’ επειδή δεν μας βολεύει και επειδή αντιτίθεται στα πρόσκαιρα και επιφανειακά προσωπικά μας «συμφέροντα».
Και όσο πιο καλά καλυμμένος είναι ο νομοθέτης, όσο πιο ύπουλος είναι, άρα όσο πιο διαβολόπληκτος τόσο πιο εύκολα υποτασσόμαστε. Και αυτή την κομπλεξικότητα την ονομάζουμε “υπακοή και ταπεινότητα”, την φοβία και την ατολμία μας “πραότητα”. Με ένα λόγο υιοθετούμε πλήρως τη νοοτροπία και την τακτική του διαβόλου.
Αυτή η ανατροπή των εννοιών επέφερε και την ανατροπή των αξιών και προβλήματα στην ιεράρχησή τους. Δίνουμε απόλυτη προτεραιότητα στα βιοτικά έναντι των πνευματικών, προέχει η καλοπέρασή μας της “καλής”, άρα ενάρετης ζωής.
Γι’ αυτό λίγο μόνο αντιδρούμε αν μας στερεί κάποιος τα πνευματικά δικαιώματα και την πνευματική ελευθερία, πολύ εν τούτοις εάν θίγεται το πορτοφόλι ή άλλα προσωπικά συμφέροντα. Πώς μπορούμε σε τέτοια κατάσταση να υπερασπισθούμε τα ιερά και τα όσια της Πίστεως και της Πατρίδος; Περιφρονούμε τη σπουδαία κληρονομιά που ελάβαμε και αναπτύσσουμε μια παράξενη σχέση με το «ξένο», να μη πούμε μια «ξενομανία», από τον οποίο ξένο δεχόμαστε σχεδόν τα πάντα, εφόσον μας υπόσχεται οικονομικά οφέλη. Η παραφροσύνη αυτή φθάνει μέχρι το σημείο να ξεχνάμε ποιοι είμαστε και να είμαστε πρόθυμοι να ανταλλάξουμε ακόμα και την ταυτότητά μας. Εμφανίζουμε ένα παράξενο κράμα αρχαίας σοφίας και καλαισθησίας, κλεφτοαρματολής λεβεντιάς, οθωμανικής αφεντιάς και δυτικού τύπου τεχνοκρατίας με υποβόσκουσα ορθόδοξη συνείδηση.
Όσο όμως καταπνίγεται αυτή η συνείδηση τόσο αλλοιώνονται και τελικά εξαλείφονται και όλα τα άλλα προσόντα. Γινόμαστε πραγματικά αγνώριστοι.
Σ’ αυτό το σημείο κερδίζουν ιδιαιτέρα σημασία τα ιερά σύμβολα ως χειροπιαστή, ορατή υπενθύμιση και παρηγοριά μέσα σε αντίχριστη καθημερινότητα.
Η υπεράσπιση αυτών των ιερών συμβόλων όπως του Σταυρού του Κυρίου και των ιερών εικόνων μας παρέχει την δυνατότητα να μαρτυρούμε εύκολα που ανήκουμε και ποιοι είμαστε. Να έχουν και να υπερασπίζονται τέτοια σύμβολα ήταν πάντα μια ανάγκη των Χριστιανών ήδη από τα πρώτα χρόνια, όπως μαρτυρούν και οι Κατακόμβες.
Ο Ελληνικός λαός διατηρούσε και υπερασπιζόταν αυτά κάτω από δύσκολες και εχθρικές συνθήκες από άκρη έως άκρη της Ελληνικής γης, όχι μόνο στις Εκκλησίες αλλά και στην καθημερινότητα, ιδιαίτερα στη λαϊκή τέχνη. Από τις φορεσιές και πόρπες, ακόμα και τις γλίτσες των Σαρακατσάνων μέχρι τις Κρητικές μπατανίες ήταν ο σταυρός το κυρίαρχο σύμβολο και αυτό στα χρόνια της υποδούλωσης.
Έχουμε άραγε εμείς σήμερα απολαμβάνοντες την ελευθερία το δικαίωμα να τα καταργήσουμε και να τα διώξουμε από τους δημοσίους χώρους, άρα από το δημόσιο βίο; Σαφέστατα όχι!
Ας δηλώνουν ακόμα και Επίσκοποι της Εκκλησίας μας ότι δεν τους πειράζει καθόλου η καθαίρεση του Σταυρού και των ιερών εικόνων από τα Σχολεία και τα δικαστήρια, με το πρόσχημα ότι η πίστη είναι κάτι το εσωτερικό και βαθύτερο. Κάνουν μεγάλο λάθος. Μοιάζουν με εκείνους που θέλουν να καταργήσουν τα ράσα των ιερέων και τη νηστεία λέγοντας ότι δεν μετράει η αποχή από μερικές τροφές, αλλά η αποχή από τα πάθη και το να έχεις καλή καρδιά.
Αλήθεια, αν ήταν τόσο εύκολο να φθάσει κανείς στα πνευματικά και αόρατα θα επέμενε ο Θεάνθρωπος Χριστός στην ισχύ και την τήρηση του νόμου, που ο ίδιος δεν είχε καμιά τέτοια ανάγκη ως αναμάρτητος, ως τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος; μόνο ο εωσφόρος πίστεψε ότι μπορεί να γίνει ίσος με τον Θεό. Μη προσπαθήσουμε και εμείς να γίνουμε πιο Χριστοί από τον Χριστό. Όποιος ευρίσκεται με τη θεία χάρη εις τύπον και τόπον Χριστού δεν έχει το δικαίωμα να εκτοπίσει τον Χριστό.
Τέλος υπάρχει και ένα άλλο αξιοπρόσεκτο σημείο. Τη στιγμή που εδώ στη χώρα μας σκέπτονται μερικοί να συμβιβαστούν και να υπακούσουν στις αντίχριστες διαταγές του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, υπάρχουν χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως που αντιδρούν δριμύτατα όπως π.χ. η Αυστρία, όταν σκέπτονται να αναθεωρήσουν ακόμα και το σύνταγμά τους κατά το Ελληνικό πρότυπο για να θεμελιώσουν τον Χριστιανισμό ως αναπόσπαστο στοιχείο της συνειδήσεως και ταυτότητος του κράτους τους. Το παράδειγμα της Αυστρίας καταρρίπτει και το ψευδοεπιχείρημα ότι έχουμε γίνει μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Αυτά που γνωρίζουμε εμείς τώρα, το ζει η Αυστρία εδώ και πάνω από δυο αιώνες, μη ξεχνάμε ότι τη Βιέννη στις αρχές του 19ου αιώνος την ονόμασαν “Schmelztigel der Vollaer” δηλαδή, “καζάνι των εθνών”.
Πρέπει να τελειώσουν τα ψέματα, δεν έχουμε δικαιολογίες. Έχουμε ένα σύνταγμα που μας προστατεύει όπως κανένα άλλο στον κόσμο, έχουμε τον καταστατικό χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, που με το συνοδικό της σύστημα πλησιάζει περισσότερο από όλες τις τοπικές Εκκλησίες το Μητροπολιτικό σύστημα των Οικουμενικών Συνόδων, έχουμε άξιους και άγιους κληρικούς φύλακες, έχουμε την αιώνια λαϊκή παράδοση, και υπάρχουν άνθρωποι από όλο τον κόσμο που περιμένουν από εμάς να σταθούμε στο ύψος και να τους χαράξουμε το δρόμο. Οι χοροί των Αγίων και τα αίματα των προγόνων δεν μας συγχωρούν να τους απογοητεύουμε.
Οφείλουμε να υπερασπισθούμε τα ιερά και όσια, ό,τι και αν κοστίζει. Κάθε αντίθετη κίνηση από μας είναι προδοσία και θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα στον αφανισμό μας.
π. Γεώργιος Χάας
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2010
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ