Η οικονομική κρίση που ταλανίζει τη χώρα μας έχει λάβει πλέον διαστάσεις πλανητικές. Μόνον αφελείς βέβαια πολίτες, που έχουν παραδώσει την προσωπική τους ελευθερία στη γνώμη των “επαϊόντων”, πιστεύουν τον μύθο ότι η κρίση οφείλεται πρωτίστως στη χώρα μας. Δυστυχώς όμως ο αριθμός αυτών δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητος!

Η πρόσφατη κρίση χρέους στις ΗΠΑ έδειξε περίτρανα ότι ακόμη και η πλανητική υπερδύναμη είναι χάρτινος πύργος. Βέβαια η έκδηλη ανησυχία των ΜΜΕ για το ενδεχόμενο μη επίτευξης συμφωνίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της “υπερδύναμης” ως προς το ύψος του χρέους είναι ένα ακόμη κακόγουστο επικοινωνιακό παιχνίδι, για το οποίο όμως σημαντικό μέρος της διεθνούς κοινής γνώμης εξακολουθεί να εκδηλώνει ενδιαφέρον. Κάπου κάπου γράφεται ότι η νόσος της αμερικανικής οικονομίας οφείλεται στο πλήθος των πολεμικών δαπανών και στη συντήρηση στρατευμάτων σε διάφορα μέρη του πλανήτη και είναι αυτό ορθό. Για το ότι όμως και η χώρα μας συντηρεί στρατεύματα εκτός των συνόρων και δαπανά ως μέλος του ΝΑΤΟ για την “περιφρούρηση” της διεθνούς ειρήνης συμπράττουσα με τους ολετήρες του πλανήτη ουδέν σχόλιο!

Τελικά θα εξευρεθεί λύση στις ΗΠΑ για τον απλούστατο λόγο: Οι φαινομενικά αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις, προκειμένου να στηθεί το σκηνικό του θεάτρου της αστικού τύπου δημοκρατίας, λαμβάνουν εντολές και τις εκτελούν. Και εντολές δίνουν και εκεί οι ισχυροί του χρήματος. Όλα είναι σκηνοθετημένα, ώστε ο αμερικανός πολίτης να αποδεχθεί ένα μέλλον βαθύτερα υποθηκευμένο στο μεγάλο κεφάλαιο. Μπορεί όμως να τεθεί το ερώτημα: Είναι αναγκαία η εκ μέρους του πολιτικού συστήματος εξαπάτηση των θεωρουμένων ως αδιαφόρων και παντελώς απληροφορήτων Αμερικανών πολιτών. Αυτή την εντύπωση έχουμε σχηματίσει εμείς οι υπερόπτες Ευρωπαίοι και αυτό μας εμποδίζει να αντιληφθούμε ότι καταντήσαμε χωρίς να το αντιληφθούμε “Αμερικανάκια”! Όταν είχε δοθεί στη δημοσιότητα το πόρισμα της επιτροπής Ουώρεν για τη δολοφονία του Τζών Κέννεντυ οι πολίτες όλης της Ευρώπης έβγαλαν, ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων, κραυγή αγανάκτησης για την αθλιότητα να αποδοθεί αυτή στον δήθεν κομμουνιστή Όσβαλντ. Σήμερα λαμβάνονται αποφάσεις από τις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών κρατών που προσβάλλουν κατά πολύ πιο βάναυσα το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών της Ευρώπης και ελάχιστοι είναι εκείνοι που αποδοκιμάζουν και αντιδρούν!

Οι ΗΠΑ δεν είναι δυνατόν να αφεθούν να καταρρεύσουν, αφού μέσω αυτών διεξάγει το κεφάλαιο το “παιχνίδι” του σε διεθνή κλίμακα. Το κεφάλαιο έχει ανάγκη από ισχυρή δύναμη κρούσεως, η οποία θα παρεμβαίνει σε κάθε σημείο, στο οποίο διακυβεύονται τα συμφέροντά του, χωρίς όμως να δαπανά το ίδιο για την επιχείρηση, αλλά οι λαοί στα πλαίσια της προσπάθειας για την πάταξη της “τρομοκρατίας”. Συνεπώς πώς να αφεθούν οι ΗΠΑ να καταρρεύσουν οικονομικά, ενώ παραμένει άλυτο το πρόβλημα του απειλητικού για το σιωνιστικό Ισραήλ Ιράν και η κατάσταση στις αραβικές χώρες μετά τις τελευταίες ανατροπές με την υποκίνηση της Δύσης παραμένει χαώδης και το χάος εξαπλώνεται και στο Πακιστάν; Ίσως στις ΗΠΑ το κεφάλαιο ενοχλείται από κάποιες φωνές όντως ελευθέρων δημοσιογράφων, των οποίων αναλύσεις φιλοξενούνται στο ελεύθερο προς το παρόν διαδίκτυο. Παρόμοιες αναλύσεις προς τα “Αμερικανάκια” αυτά φυσικά δεν κάνουν τα “παπαγαλάκια” στην ευρωπαϊκή ήπειρο, διότι αυτά δεν παρασύρονται από τη συνωμοσιολογία. Αυτά αναμασούν ότι τα “έγκυρα” πρακτορεία ειδήσεων μεταδίδουν, αυτά που ανήκουν σε ανεξάρτητους οργανισμούς όπως αυτός του συγκροτήματος του Μέρντοχ, ο οποίος πρόσφατα απασχόλησε με τις υποκλοπές τη διεθνή κοινή γνώμη.

Είναι δυνατή μακροπρόθεσμα η αφύπνηση σημαντικής μερίδας Αμερικανών πολιτών; Πολύ δύσκολο. Κατ΄ αρχήν στο μέτρο που το “αμερικανικό όνειρο” ξεθωριάζει και αυξάνει ο αριθμός των νεοπτώχων θυμάτων της οικονομικής κρίσης, ασφαλώς και οι διαμαρτυρίες θα ογκώνονται. Η κοινωνία όμως δεν θα παραμείνει συνεκτική όπως και κατά την περίοδο της ευημερίας. Κάποιος πυρήνας, αγγλοσαξονικός κατά βάση, θα εντείνει την προσπάθειά του για τη σωτηρία της χώρας. Όμως σ΄ αυτόν θα υπάρχουν ετερόκλητα στοιχεία: Άλλοι θα έχουν κατανοήσει τον άθλιο ρόλο που διαδραμάτισε η χώρα τους στη διεθνή σκηνή και θα επιδιώξουν την επάνοδο στην εσωστρεφή πολιτική του 19ου αιώνα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας. Άλλοι θα είναι φορείς ολοκληρωτικών ιδεολογιών. Αυτοί θα διώκονται από το σύστημα με ιδιαίτερη αγριότητα, χωρίς επιτυχία όμως πολλές φορές, λόγω της αφθονίας των όπλων στο έδαφος της “ειρηνικής” υπερδύναμης. Προφανώς μ’ αυτούς που προαναφέραμε δεν είναι δυνατόν να έχουν κοινό όραμα οι μουσουλμάνοι, οι μαύροι, οι κινέζοι και οι ισπανόφωνοι, των οποίων η παρουσία στον Νότο της χώρας διαρκώς εντείνεται, παρά την όρθωση του τείχους του αίσχους στα σύνορα με το Μεξικό. Είναι συνεπώς πιθανόν να χάσει τον έλεγχο η άρχουσα τάξη των πολιτικών, οικονομολόγων, καλλιτεχνών και ποικίλλων θρησκευτικών ηγετών, που στήριξαν τον πύργο της Βαβέλ, το αμερικανικό όνειρο δηλαδή. Γι’ αυτό και το κεφάλαιο απαιτεί από τους πολιτικούς της χώρας τη λήψη ακόμη πιο αυστηρών μέτρων αστυνόμευσης των πολιτών. Τώρα που αποφάσισαν να θέσουν τέρμα στη φαρσοκωμωδία με κεντρικό ήρωα τον Μπιν Λάντεν, τώρα που ξεθώριασε το αίσθημα της ανασφάλειας, αν όχι του τρόμου, από το διπλό κτύπημα στο σήμα κατατεθέν των ΗΠΑ, κτύπημα που εγείρει πλήθος ερωτημάτων, τα οποία αποφεύγεται και να τεθούν, τώρα οι εντολοδόχοι απαιτούν από τους εκλεγμένους εκπροσώπους του προδομένου λαού τη λήψη νέων μέτρων. Και φυσικά η συνταγή είναι η ίδια σε όλη την έκταση του πλανήτη: Καθήστε καλά, διότι θα σας πτωχεύσουμε! Απειλή που τρομάζει εκείνους που θεμελίωσαν τον βίο τους στην κατανάλωση. Γίνεται αυτό πλήρως κατανοητό, αφού τρομάζει και μας η ίδια απειλή.

Η οικονομική κρίση στις ΗΠΑ είχε ξεκινήσει προ ετών. Τότε που τα εργοστάσια στον βιομηχανικό Βορρά έκλειναν το ένα μετά το άλλο, για να μεταφερθούν όχι βέβαια στον Νότο, αλλά εκτός χώρας. Έτσι διαγράφηκε ένας κύκλος που άρχισε να χαράσσεται με τον εμφύλιο πόλεμο και τη νίκη των Βορείων. Τότε οι νικητές είχαν επιβάλει τον μύθο των “ελευθέρων πνευμάτων”, ενώ απλά ήθελαν φθηνά εργατικά χέρια για τις βιομηχανίες, χέρια που υπήρχαν άφθονα στις φυτείες των δουλοκτητών του Νότου. Το κεφάλαιο προχώρησε στην άθλια υπόσχεση ικανοποίησης του ονείρου για απόκτηση στέγης σε πλήθος Αμερικανών. Και αυτοί προσδοκούσαν σπίτι και όνειρα με ένα ακόμη οικονομικό “παιχνίδι” των ισχυρών. Ο Μάικλ Μούρ, “Αμερικανάκι”, μας προσέφερε αξιόλογα ντοκυμαντέρ γύρω από κοινωνικά θέματα των ΗΠΑ, που αρνείται να δώσει ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος της διαφθοράς και του παραλόγου για ανάλογα ευρωπαϊκά.

Μέσα στο χάος αυτό μιας κοινωνίας υπό κατάρρευση, λόγω πρωτίστως της ηθικής σήψης, ταπεινός ιερομόναχος από το Άγιον Όρος διαμένων επί σειράν ετών στις ΗΠΑ επέτυχε να ιδρύσει είκοσι (20) μονές σε διάφορα σημεία έχοντας τη στήριξη του ορθοδόξου πληρώματος, που παρά την αναπόφευκτη εκκοσμίκευση κρατά ακόμη κάτι από τις παραδόσεις, θρησκευτικές και εθνικές, των προγόνων του. Μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις δωρητές είναι πιστοί άλλων ομολογιών και αλλόθρησκοι ακόμη. Το γνήσιο και αυθεντικό έχει τη δύναμη να έλκει την ανθρώπινη ψυχή, ιδίως όταν αυτή ανερμάτιστη θαλασσοπνίγεται στον ωκεανό του υπαρξιακού κενού. Και ο Αμερικανός έχει ένα σαφές πλεονέκτημα έναντι του Ευρωπαίου. Χωρίς καύχηση για περγαμηνές διανοητικής ικανότητας, χωρίς έπαρση για υπέρβαση της ανάγκης να προσφεύγει στο Θεό σε καιρούς θλίψης είναι πολύ πιο δεκτικός προς μετάνοια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ