«Ὅτε ἦλθεν τό πλήρωμα τοῦ

χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Υἱός

τόν ὑποτακτικόν του ἰόν, ἵνα

κηρύξη μετάνοιαν εἰς τόν κόσμον».

(Διασκευή χωρίου προς Γαλ. 4,4)

Όλο το κήρυγμα του Ευαγγελίου περιστρέφεται ζωηρά και αέναα γύρω από ένα και μοναδικό αντικείμενο. Την μετάνοια! Αυτή είναι που δίνει διέξοδο σωτηρίας στο ανθρώπινο δράμα, που εξελίσσεται γύρω από το «ἔσεσθε ὡς Θεοί» της Γενέσεως. Το δράμα της πρωτοκαθεδρίας που ωθεί τον άνθρωπο να προβαδίζει και στις πιο ιερές περιοχές, σε αντίθεση με τον Κύριο που βάδισε στην άρνηση κάθε προβαδίσματος.

Ένα δράμα όμως, που καθίσταται πιο οδυνηρό, ύστερα από την απερίσκεπτη φυγή μακράν της πατρικής στέγης και δόξης, σκορπίζοντας και κατασπαταλώντας σε άθλιες πράξεις τον πνευματικό πλούτο που μας παρέδωκε ο Θεός.

Μετάνοια λοιπόν! Αποτελεί την διορθωτική ενέργεια που υποδεικνύει πάλι ο Θεός από αγάπη, εξοπλίζοντας με άριστο όργανο πλοήγησης το ανθρώπινο πλοίο, προκειμένου να αποφύγει τους ύφαλους και τον καταποντισμό, λόγω απωλείας προσανατολισμού.

Μετάνοια κήρυξε 100 χρόνια ο Νώε· μετάνοια κήρυξε στην Νινευή ο Ιωνάς· μετάνοια κήρυξε ο προφήτης των προφητών και ο άγιος των αγίων, ο Ιωάννης ο Πρόδομος, γιατί «ἤγγικεν ἡ βασιλεία…»

Όσο όμως και αν κηρύττεται μετάνοια χρόνια ολόκληρα, ο αλαζόνας άνθρωπος, ακολουθώντας τα καλά και συμφέροντα των παθών του, συνεχίζει απτόητος τον δρόμο της ειδωλολατρίας.

Απνευμάτιστος, γενόμενος εξ’ ολοκλήρου σάρκα, τρικλίζει μέσα στο μεθύσι της κραιπάλης, χορεύοντας σατανικά γύρω από ολόχρυσους μόσχους, ικανοποιώντας τα χαμερπή πάθη του. Την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι «οδοιπορούν» νηστεύοντες και προσευχόμενοι σαράντα μέρες, προσπαθώντας να σώσουν την καταρρέουσα κοινωνία, που συνεχίζει προκλητικά να συντρίβει τον θεϊκό νόμο. Κι όμως αυτόν τον θεϊκό νόμο τον προασπίστηκαν από τα αρχαία χρόνια σώφρονες άνθρωποι και ας ήταν και ειδωλολάτρες.

«Όπως τα σπίτια», αναφέρει ο Δημοσθένης, «πρέπει να έχουν γερά θεμέλια και τα πλοία ικανή θωράκιση και στερεότητα στα ύφαλα και όλα γενικώς να έχουν ισχυρή θεμελίωση, έτσι και οι αρχές του ανθρώπου επιβάλλεται να θεμελιούνται επί της αληθείας και του δικαίου δηλαδή της αρετής».

Προχωράει πιο επιθετικά ο Αισχύλος προσδοκώντας να αφαιρέσει το απόστημα που πυορροεί στην ανθρώπινη συνείδηση· «Εάν μολύνεις το καθαρό νερό με ακαθαρσίες δεν θα έχεις τι να πιείς. Εάν λερώσεις την ψυχή σου με βρωμιές, δεν θα βρίσκεις πουθενά καταφύγιο. Εάν παραβαίνεις τον ηθικό νόμο, θα έλθει στιγμή που θα σιχαθείς τον εαυτό σου. Πρόσεχε λοιπόν να διατηρείς άσπιλες και αμίαντες τις ηθικές αξίες για να δύνασαι σε ώρα ανάγκης να αντλήσεις ζωογόνο δύναμη από την αρετή σου, όπως ακριβώς όταν διψάσεις θα πιείς από το νερό που έχεις διατηρήσει καθαρό…».

Άσπιλες και αμίαντες τις ηθικές αξίες!!! Πάνω σ’ αυτήν την θεώρηση έρχεται να ξεσκεπασθεί το δράμα των ημερών μας. Όπως όμως ο Πιλάτος δεν γνώριζε «τί ἐστίν ἀλήθεια», κάπως ανάλογα και ο σύγχρονος χειραγωγούμενος άνθρωπος μέσα στο πλαίσιο της «σάρκας», δεν γνωρίζει «τί ἐστίν ἀξία». Μάλλον αναγνωρίζει καλά μόνο την χρηματική αξία. Γύρω απ’ αυτό το κέντρο περιστρέφεται. Ένα κέντρο που μαγνητίζει όλες τις κεντρομόλες απαιτήσεις της ρομποτοποιημένης και άσκεφτης ύπαρξής του.

Κι όμως ο Θεός αντικρίζοντας την πνευματική ολιγωρία του πλάσματός του, την ηθική κόπωσή του πριν ακόμη ξεκινήσει έναν ανώτερο νοερό αγώνα, πήρε τον δεκάλογο, που ήταν πολυάριθμος και δυσπρόσιτος στην αδιάφορη και φυγόπονη ανθρώπινη σκέψη, και τον συνέπτυξε σε δύο εντολές πάνω στις οποίες «κρέμασε» το σύνολο του νόμου του και τους προφήτες του. «'Αγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου… καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν».

Πάλι όμως οι άνθρωποι μπλεγμένοι στις βιοτικές μέριμνες, αλλά και βολεμένοι, αρνούνται να εισέλθουν σε ανεπιθύμητες έννοιες, που οδηγούν στα βάθη του πνεύματος. Προτιμούν την ρηχή επιφάνεια. Τους λείπει η διάθεση για ανοιχτά πελάγη. Αλλά μάλλον έχουν δίκιο, γιατί «Οὐδείς ἔρχεται πρός με, ἐάν μή ὁ Πατήρ μου ὁ οὐράνιος ἑλκύση αὐτόν». Έτσι διαγράφοντας ο Κύριος παλαιές μεθόδους, επίπονες και ριψοκινδυνευμένες, απεφάσισε να ελκύσει το πλάσμα του χρησιμοποιώντας τον υποτακτικό του, τον ιό. Με μία απροσδόκητη, αόρατη και ασώματη έλευση, ήλθε να δοκιμάσει τις αξίες μας. Προπάντων να εξακριβώσει το αξιόμαχο και να ερευνήσει τις οχυρωματικές θέσεις της ανθρώπινης κοινωνίας. Έτσι λοιπόν ο παντεπόπτης Κύριος διαβλέποντας τα άδηλα και τα κρύφια της ανθρώπινης ύπαρξης και εκσυγχρονισμένος σύμφωνα με τις απαιτήσεις του πλάσματός του, επιτελεί την μυστηριώδη έλευση.

Αλλά όπως δεν αναγνωρίστηκε στην πρώτη ταπεινή του έλευση επί γης, έτσι και τώρα αγνοείται… Ως εκ τούτου στον υποτακτικό του τον ιό, προσδίδεται μία ταυτότητα επίπλαστη –αυτή του φονιά– που του έδωσαν οι κίβδηλοι άνθρωποι της ψευδοεξουσίας, για να εξυπηρετήσουν τα εγκληματικά συμφέροντά τους. Ονόμασαν φονιά τον ιό, για να υποκρύψουν τις δικές τους γκανγκστερικές προθέσεις. Οπότε τρέχει ακυβέρνητος ο κόσμος και δεν φτάνει, χωρίς να προοδεύει πνευματικά. Λίγοι είναι αυτοί που από την πρώτη στιγμή χαρακτήρισαν τον απρόσμενο επισκέπτη ως επίσκεψη Θεού, παρουσιάζοντας την πραγματική ταυτότητά του, αλλά άμεσα απεκλήθησαν ψεκασμένοι και συνωμοσιολόγοι από την γραμματεία των φαρισαίων αρχόντων.

Επεσκέψατο ημάς λοιπόν ο υποτακτικός ιός, κάνοντας απόλυτη υπακοή στον Γέροντά του, τον Υιό του Θεού και όχι στις απαιτήσεις των σκοτεινών κέντρων επινόησής του. Έτσι μη βρίσκοντας ηθικές αξίες πουθενά «έπιασε» στα χέρια του το φραγγέλιο του Γέροντά του και άρχισε να σαρώνει την ύλη εξανεμίζοντάς την στα πέρατα και απολυμαίνοντας το μολυσμένο έδαφος. Αμέσως εμφανέστατα έπνευσε αέρας πνευματικής προόδου και καρποφορίας.

Αυτά, που χρόνια πάλεψαν ένζωοι προφήτες και κήρυκες του ευαγγελίου χωρίς να μπορέσουν να τα ξηλώσουν, κατάφερε ένας ταπεινός, άσημος υποτακτικός, εφαρμόζοντας το θέλημα του γέροντά του. Κάνοντας υπακοή! Το μεγαλύτερο επίτευγμά του ήταν το ορφάνεμα της νυχτερινής ζωής. Ένας υπουργός πριν πολλά χρόνια θέλησε να ρυθμίσει τα της νύχτας, όμως την επομένη ξηλώθηκε από την θέση του. Κι όμως τώρα διευθετήθηκε το θέμα τάχιστα, άνευ διατυπώσεων και αντιδράσεων. Έναν χρόνο τώρα ορφανή η νυχτερινή ζωή και δεν παρουσιάστηκε κανείς για υιοθεσία. Ποιος πίστευε ότι θα επερχόταν δεινή πτώχευση της μεγαλύτερης επιχείρησης του Διαβόλου;

Το πιο ανέλπιστο όμως ήταν το φονικό που έπληξε τον καρνάβαλο και τις πομπές του.

Ποῦ σου Πάτρα τό ἁμαρτωλόν κλέος;

Ἰός τό κατέρριψεν!

Ποῦ σου Πάτρα ἡ θεϊκή πρόκληση;

Ἰός τήν κατέσβεσεν!

Κλειστός ο άγιος Ανδρέας· κλειστός όμως και ο απέραντος ναός του Διόνυσου.

Επεσκέψατο ημάς ιός εξ’ ουρανού και πεπτώκασι δαίμονες. Οι άγιοι και «κλειστοί» δεν χάνουν την δύναμή τους, όμως οι δαίμονες κλειστοί, καθίστανται ανενεργοί και αλυσοδένονται. Αδρανοποιούνται.

«Όσοι είχαν το θράσος χρόνια τώρα και ύψωναν το μέτωπο κατέναντι στον ουρανό, κρημνίζονται στην γη σαν σκουλήκια ποδοπατημένα. Τιμή και αίνοι στον εν υψίστοις Θεό» (Χάινε ποιητής).

Να που είχε δίκιο ο Daniel Rops όταν έλεγε: «Η επιστροφή στον Θεό μπορεί να έλθει ύστερα από μια πολυχρόνια ψυχική κρίση ή μετά το σάρωμα όλων των αξιών».

Έτσι φυσικῷ τῷ τρόπῳ στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας ή σε ώρες ειλικρινούς και πνευματικής ανανήψεως, ομολογούμε την πλάνη μας και τον σκοταδισμό μας. «Κηρύττομεν τόν ἔλεον, οὐ κρύπτομεν τήν δικαιοσύνη». Όμως μην απολέσουμε φέτος την χρυσή πνευματική ευκαιρία να γιορτάσουμε πραγματικό Τριώδιο. Το μετά κορωνοϊό Τριώδιο πρέπει να αποτελέσει αφετηρία συμφιλιώσεως με τον βλασφημούμενο Θεό. Το ηθικό έρεισμα της ψυχικής μας ανακαίνισης. Τριώδιο σημαίνει νηστεία, προσευχή, μετάνοια προς υποδοχή του πάθους του Σωτήρος μας γενόμενοι και οι ίδιοι κοινωνοί των παθημάτων του και της αναστάσεώς του.

Τριώδιο για τον προ ιού κόσμο σήμαινε χοροί, μεταμφιέσεις, μασκαρέματα, άσματα ανήθικα, καρνάβαλοι, μέθες, διασκεδάσεις αμαρτωλές και ποικίλες αθλιότητες, με τις οποίες υποδέχονταν ένα απόλυτα ανίερο Τριώδιο. Κατά τ’ άλλα είμαστε Χριστιανοί.

Ο Υιός έστειλε μήνυμα σωφροσύνης και ελπίδος. Με λίγα λόγια μας πληροφόρησε ότι μπορεί κάλλιστα σαν Θεός να απαγορεύσει ολοτελώς την αμαρτία, καταργώντας την. Όμως αυτό που επιτελεί ο ίδιος εύκολα μ’ ένα νεύμα του, πρέπει να το προσπαθήσουμε εμείς με τον αιματηρό πνευματικό αγώνα μας. Αίροντες τον σταυρό μας. Έτσι το στάδιον των αρετών ηνέωκται. Με «πένθος χαροποιόν» κατάνυξη ιερή, ευφροσύνη χριστιανική, ας υποδεχτούμε το Τριώδιο και ας συνεορτάσουμε αληθινά, έστω και για μία χρονιά.

Ο ιός θα αναχωρήσει, όποτε διαταχθεί από τον Κύριο, ταπεινώνοντας τα νοσηρά μυαλά των αφρόνων πλουσίων, που αλληλοτρώγονται σαν τα σκυλιά, γιατί τα σχέδιά τους δεν οδεύουν καλά. Προπάντων οι επιχειρήσεις τους ζημιώνουν… Εμείς πιστοί στον Χριστό μας, που για άλλη μία φορά θα πάρει τον δρόμο για «τά Ἱεροσόλυμα» για χατίρι μας, ας τον δοξάζουμε και ας παρακαλέσουμε το Άγιον Πνεύμα να εξαλείψει τον καπνό της οιήσεως των συγχρόνων αντιχρίστων.

Αρίσταρχος